Ik heb, na mijn
laatste blog upgeloadt te hebben, iemand ontmoet aan de deur van de WC. Het was
de man waarvan ik dacht dat hij naar Babette keek. Hij kwam mij vragen of het mogelijk
zou zijn dat Serge met zijn dochtertje poseert op de foto. Eerlijk gezegd wist
ik niet op dat moment niet wat zeggen maar ik dacht dat Serge het zelf zou leuk
vinden en dat het goed zou zijn voor zijn imago. Ik vertelde de man dat hij op
mijn teken mocht komen, hij knikte. Toen ze wegstapten keek ik naar hun. Zijn
dochtertje zag er echt gelukkig uit, ze straalde echt positieve energie uit
(volgend mijn therapeut kan dat). Als ik aan geluk denk, denk ik aan Claire.
Claire is mijn geluk. Claire is mijn leven. Claire, ze is mijn alles! Maar waar
was Claire? ik keek naar de tafel waar we zaten en zag alleen maar Serge, of
beter gezegd, ik zag Serge's rug. Ik begon me zorgen te maken, wat als er iets
ergs was gebeurt? Wat als ze weer in het ziekenhuis moest liggen? Ik begon echt
stressy te worden en liep naar Serge. Ik kreeg het warm, maar toch was ik aan
het trillen. Ik begon te zweten, er was zelf een zweet druppel in mijn linker
oog gegleden en mijn oog was aan het branden.
GELUKKIG heeft
Serge mij verteld wat er gebeurd was, Claire is gewoon mee gegaan met Babette,
oef. 'Zucht'. Ik was opgelucht.
Serge boog zich
voorover, leunend op zijn ellebogen die rustten op tafel. Hij keek me recht in
de ogen, 'We moeten praten' zei hij met een stille stem. Hij checkte even of er
iemand in de buurt was die toevallig naar ons aan het luisteren was. 'Onze
zonen' zei hij.
'Michel,
Michel, Michel' hoorde ik een stem in mijn hoofd zeggen. Een vrouwenstem.
Ik voelde iets
trillen in mijn zak. Ik hoorde iets trillen in mijn zak. Alles rond mij stopte
plots. Het was mijn gsm niet, de mijne trilt niet maar speelt een melodietje
af. Het was Michel's mobiel. Was het toeval dat Michel's gsm afging terwijl ik
aan hem dacht? Ik moest weten wat er gebeurde.
Ik deed teken
naar de man die een foto wou trekken met Serge. Hij was afgeleid zijn fans, het
was een kans voor mij om te ontsnappen aan zijn gesprek over 'onze zonen' en om
te kijken naar Michel's gsm. 'Ik ga even zoeken naar Babette en Claire, goed?'
zei ik.
Ik zit nu op de
WC in die dure restaurant waarover ik het had in mijn vorige blog!
Serge is een
halfuur later gekomen dan het afgesproken uur. Het is toch absurd?!Toen hij had
gebeld om mij uit te nodigen had hij zelf duidelijk gemaakt dat hij wou dat we
stipt op tijd waren omdat het volgens zijn imago van politieker zou verbeteren.
'Stiptheid is discipline.' durft hij dan nog zeggen.
Toen Serge en
Babette -na een halfuur- eindelijk aankwamen, begon mijn bloed te koken. Ik was
al mij argumenten aan het voorbereiden om Serge klein te krijgen, ik was mij
zelf aan het inbeelden dat ik hem met een fles dure wijn zou slaan uit woede.
Nog een geluk dat Claire er was om mij te kalmeren.
Claire stond op
en zwaaide naar hun zodat ze ons niet zouden moeten zoeken tussen al dat
ik-kan-me-alles-permitteren volk. Ze kwamen zitten aan tafel en Serge begon onmiddellijk
de grapjas uit te hangen. 'Mijn helikopter startte niet op, we hebben de taxi
moeten nemen.' zei hij nog. Maar waarom moest mijn broer altijd een ego hebben?
Waarom heeft hij nooit aan iemand anders dan zichzelf kunnen denken? Waarom?
Hoe kon dat, dat 40% van de Nederlanders op hem wouden stemmen? Er was een man
die constant naar ons tafel keek, maar het was moeilijk te weten naar wie zijn
blikken gericht waren. Ik denk dat hij naar Babette keek...
Ondertussen
hadden we al besteld. Een persoon bracht onze bestelling aan tafel. Bij elke
bestelling, die hij langs de rechter schouder op tafel plaatste, wees hij met
zijn pink naar de ingrediënten op het bord en zei telkens de naam van de ingrediënt.
'De pink van de gerant'. Voor wat was dat nodig? Ik wist toch wat ik had
besteld?
Om eerlijk te
zijn is het tot nu toe een leuke avondetentje, we hebben gepraat over onze
vakantie plannen, over wat Serge gaat veranderen aan Nederland als hij zou
verkozen worden, over de oorlog in Irak, over de laatste film waarin Brad Pitt
een horde zombies wegrent et cetera.
Maar ja, het
werd me even teveel dus ben ik eventjes naar de WC gekomen om met jullie te
kunnen delen wat er aan het gebeuren is!
Ps: Ik heb een
Iphone, daarmee kan ik ook blogs posten!
Ps: De mascara
van Babette is precies uitgelopen, heeft ze geweend vóór dat ze bij ons kwam?
Ik heb me net een computer gekocht, een HP met een RAM geheugen van 8 GB (voor de mensen die daar geen kennis van hebben: een RAM geheugen van 8 GB is de beste processor dat je je kunt voorstellen).
Ik ben nog een debutante blogger. Het is mijn therapeut, waarvan ik de naam niet ga zeggen anders gaan jullie allemaal bij hem gaan, die me heeft voorgesteld om mijn leven met anderen te delen via het internet. Het zou, volgens hem, mij helpen om me makkelijker te kunnen kalmeren en ook om lucieder te kunnen nadenken over gebeurtenissen in mijn leven...
Oh! Ik ben jullie vergeten zeggen wie ik eigenlijk ben.
Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Paul, Paul Lohman. Ik ben getrouwd met de beste vrouw van de hele wereld. Ze heet Claire. We hebben ook een zoon, Michel. Hij is 15 jaar, slim en gespierd! De jonge dames die geïnteresseerd zijn kunnen me altijd mailen! Ik ben werkloos. Volgens mijn therapeut en andere doctoren ben ik ook een beetje 'geestelijk gestoord', pessimistisch en aggresief.
Dat is het eigenlijk, dit ben ik. AH! Ik ben jullie vergeten te vertellen dat Serge Lohman -ja, de bekende politicus- mijn broer is.
Serge heeft mij en Claire uitgenodigd om samen iets te gaan eten. 'Eten'. Volgens mij wilt hij weer praten over zijn politieke carrière en zijn geld en zijn dure auto's en zijn nieuwste gsm et cetera. En het ergste van al is dat hij ons heeft uitgenodigd in een 5 sterren restaurant, waarvan ik de naam niet ga zeggen vermelden want anders gaan jullie er volgende allemaal staan en kijken of ik er nog bent, wetend dat ik werkloos ben.
Maar goed, ik ga me klaarmaken en vertrekken! Tot de volgende keer!
