Ik was nooit een sociabel persoon en naarmate de jaren voorbij denderen zoek ik steeds meer de eenzaamheid op. Ik ben zelden op zoek naar menselijk contact. Het zijn enkel de verplichtingen jegens de maatschappij die ik nog moet ondergaan, en het zijn die verplichtingen die vaak een stimulans zijn om de eenzaamheid sneller op te zoeken.
Hoe vaak word ik niet ongewild aangesproken in een supermarkt of een publieke plaats door mensen die me op een meeslepende manier willen inwijden in hun leven? Vaak vertellen ze dan futiliteiten over zoon x of oom y, waarbij de waarheid wordt verdraaid of gekleurd en er enkel hersenloos gekeuvel overblijft dat ze zo nodig met je willen delen. Beleefdheidshalve knik ik steeds meewarig ja zonder een woord in te brengen. Ik vind het sneu voor hen die mij een lift geven in hun levenswandel, want, eerlijk gezegd, hun levenswandel kan me gestolen worden. Waarom begrijpen en aanvaarden ze niet het leven dat ik wil leven? Wat voor aanwinst houdt het voor mij in om steeds een heerschap zijn levensgeschiedenis te aanhoren? Ben ik dan zo anders dan de anderen omdat het waardevolle zich voor mij beperkt tot mijn thuis en ik mij zo weinig mogelijk wil engageren?
Zoals ik reeds aanhaalde heb ik, naarmate de jaren voorbijvaren, meer nood aan innerlijke rust. Herhaaldelijk wordt mijn rust verstoord door een gsm of een e-mail. Blijkbaar moet men steeds toegankelijk zijn voor het leven voorbij de deurdrempel. Ben je door een euvel van je gsm onbereikbaar, dan lijkt het soms of de derde wereldoorlog is uitgebroken. Door het aantal gemiste gesprekken en sms sen zou je bijna denken dat de wereld van jou afhankelijk is. Vaak zijn het dan nog betekenisloze sms sen die je voorgeschoteld krijgt en de daaropvolgende telefoongesprekken brengen eveneens geen soelaas. Daarom zoek ik steeds meer de eenzaamheid op en hunker ik naar de tijd waarin telefonie nog niet bestond.
Wanneer ik de autobiografie lees van Henry James , de schrijver van 'the portrait of a lady' waan ik mij in die leefwereld, een leefwereld vrij van alle decadente technologie. Henry James leefde gescheiden en toch samen met Constance Woolson. Zij bezat een huis in Italië waarbij de benedenverdieping werd bewoond door Henry James en de bovenverdieping door Woolson. Voor hen was dit de ideale manier om, zonder gestoord te worden of op een irritante manier afhankelijk te worden van elkaar, te leven. Een prachtige manier van leven waar je nu enkel kan van dromen, want het is nagenoeg onmogelijk om in deze tijd geen deel uit te maken van de digitale samenleving. Ondanks dit noodzakelijk kwaad heb ik nood aan eenzaamheid.
Het alleen zijn creëert geen droefenis, maar zorgt voor een gerust gevoel. Een stemming die zich gedurende vele jaren in mij nestelt en die ik nog verder wil perfectioneren. Helaas zal ik nooit de mate van eenzaamheid bereiken waar ik zo naar hunker en moet ik accepteren dat de hedendaagse maatschappij dit ook niet wil.
