De luchthaven van Dakar ligt in de rijkere buurt van Dakar. Dat was toch wat mijn ogen opvingen. Ik keek als een bezetene door het raampje van de auto. Ik was mijn kluts kwijt. Wat een mooie villa's en wagens stonden er hier in de straten. Bovendien zagen de boetieks er heel duur uit. Maar de echtgenoot van mijn Senegalese mama, kent zijn origine bij onze Noorderburen. Dus we konden met alle gemak een conversatie opbouwen. Hij beaamde mijn gedachten, en vertelde me allerlei weetjes die ik in de komende weken wel zou nodig hebben. Ik werd ingewijd in de rijke denkwereld van de Senegalees over de blanke, de toubab. Och nee, dat is geen scheldwoord. Er zit geen enkele vorm van pejoratieve betekenis in. Nee, toebab is gewoon de benaming die aan ons gegeven wordt. En het was nodig dat ik dat woord zou kennen, want in de komende weken hoorde ik het woord ettelijke malen. Inderdaad, ze kunnen goed roddelen
We kwamen aan in één van de mooiere buurten van Dakar, de Sacré Coeur. We kregen er drinken in dit ontzettend warme land. Mijn dorst werd gelest, en mijn nieuwsgierigheid opgewekt. We bleven een klein half uur, waarna we overgebracht werden naar Thiès, een rit van 70-tal km, die toch wel een paar uur in beslag neemt. Gelukkig begon de avond reeds te vallen of het zou in die auto te erg geweest zijn. Tot de duisternis viel keek ik naar de gebeurtenissen om mee heen. Die avond leek het alsof ik alleen maar markten zag. Dat zal wel een fout beeld geweest zijn. Misschien was ik mij aan het focussen op markten, ik weet het niet. Er zijn inderdaad wel veel markten, maar het aantal dat ik er zag, was wel een beetje overdreven. Ik zag niets anders dan markten, markten en markten. En verder zag ik ook de vuilheid van Dakar. De vervuiling van deze stad begon op mijn keel te werken.
Een traan veroverde mijn oog... Oh my God, waar was ik terechtgekomen??? Hoe zou ik dit helse avontuur overleven??? Ik werd stil, en hoopte op een wereldwonder...
13-02-2008 om 10:40
geschreven door Aïda
Het feestje duurde tot wanneer Aïda moe genoeg was om te beseffen dat ze de volgende ochtend reeds om 11h30 op het vliegtuig zou zitten. Ze haaste zich naar huis, en wachtte de dageraad af. Ze voelde zich niet zeker, en ze was bang. Ze dacht aan de vele dagen die ze daar met onbekenden zou doorbrengen, en dan nog wel in het Frans. Ze voelde zich misselijk worden.
Rond 10h stond ze dan in Zaventem te wachten onder het vliegtuigje aan de inkom. Wanneer de reisgenootjes toekwamen werd mijn lot resoluut beslist. Ik werd overgeheveld in hun armen. Zo belandde ik op de vlucht, die naar Dakar ging. Het was een zes uur durende vlucht, naar een land op ongeveer 4500km van ons Belgenlandje vandaan. Ik merkte dat er een tijdsverschil was van één uur. 'Ook dat nog', dacht ik.
Het reizen per vliegtuig zorgt altijd voor de nodige nestels in mijn hersenen. Het enige dat je er immers kan doen is zitten, zitten en zitten... Dus, na verloop van tijd begin ik na te denken. En zo kwam ik uit bij het Westerse product dat ik ben. Ik zou immers vele feestjes missen. Ik zou mijn vriendjes missen. Ik zou vanalles missen. Maar voornamelijk de feestjes waar al mijn vriendjes waren. Ik hield me sterk, maar pinkte toch een traantje weg.
Rond 16h30 was het tijd voor de landing. Ik stapte vastberaden naar de douane, en ja hoor... Mijn hart stond even stil. Het was de eerste keer in mijn leven dat ik meer zwarten zag dan blanken, en dat doet toch wel even raar. Allé ja, raar, het was even wennen om niet in een blank Westers land te zijn. Ik passeerde de douane zonder enig probleem. Mijn passpoort was geldig, en mijn vaccinatieboekje was in orde. Er werd mij gewoon nog eens bevestigd dat ik geen crimineel was, en het land dus binnen mocht...
En, het ging rapper dan ik dacht. Toen ik aan de valiezenband toekwam, hadden we binnen de 5 minuten al onze valiezen. En ik moet toegeven, zo evident was dat niet, want we waren geladen als een ezel. En bovendien had ik al mijn eerste huwelijksaanzoek gekregen. Hmmm, ik was al veel gewoon geweest in Istanbul. Mijn blonde lokken en blauwe ogen doen sommige mensen wel eens rare voorstellen doen, maar zoiets had ik nog niet verwacht. Nu ja, er werd de man duidelijk gemaakt dat ik getrouwd ben Oh, bloody hell.
Buiten werden we opgewacht door mijn Senegalese mama, die ik tot die moment nog steeds niet kende. Het was een mooie vrouw, met een natuurlijke elegantie. Ze gaf me drie kussen, alsook haar echtgenoot. Ik probeerde uit te vissen wie er alsnog tot de familie van 'mama' behoorde, maar kwam er niet uit. Vele Senegalezen stonden rond mij, en lieten mij niet met rust. Daar zou de auto voor dienen. Eindelijk rust!
13-02-2008 om 09:58
geschreven door Aïda
27-09-2005
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Oh, bloody hell.
