Jennifer hoorde haar nummer afroepen. De deur van haar cel klikte open. Ze droeg een blauwe denim broek en een wit mouwloos shirtje. Geen beha. Die waren verboden op de afdeling. Zwijgend liep ze door de gang. Aan het eind moest ze door een sas.

“Broek en shirt uittrekken, 4432,” zei de bewaakster. “Leg alles in het doorgeefluik.”

Slechts gekleed in haar slip stapte Jennifer in het sas. Een deur sloot en een andere ging open. Ze stapte in een nieuwe wereld binnen. Hier was alles wit en kaal. De lucht die ze inademde proefde metalig en er hing een geur van ontsmettingsalcohol in de gang.

“Is dit je eerste keer binnen?”

Jennifer knikte van ja. Ze schraapte haar keel en vroeg:

“Mijn kleren?”

De bewaakster schudde haar hoofd.

“Die heb je niet meer nodig,” zei ze. “Wacht hier. Je begeleider haalt je op.”

Regis hield een klembord in zijn hand. Zijn ogen keken naar de vrouw bij het sas. In haar dossier stond dat ze dertig was, maar ze zag er jaren jonger uit. Haar ogen en huid waren bruin, haar haren kort en zwart. Ze had een mooi figuur met brede heupen en forse billen en dijen.

“4432?”

“Ja, mijnheer.”

“Ik ben je begeleider. Je mag me Regis noemen. Zo heet ik.”

De vrouw knikte, maar keek hem niet in de ogen. Dat is het eerste wat ze hen afleren, dacht Regis. Oogcontact. In de wereld waarin wij leven is geen plaats voor mensen zoals zij. Nultolerantie is de standaard. Elk misdrijf wordt bestraft met levenslange gemeenschapsdienst. Verzachtende omstandigheden of niet.

“Weet je waarom je hier bent, 4432?”

“Ja, mijnheer.”

“Regis. Alsjeblieft?”

“Sorry. Regis,” verbeterde ze zichzelf. “Ja, dat weet ik.”

Jennifer had iemand gedood. Niet met opzet, maar toch. Voor de overheid was ze een moordenaar. Dat ze hier vandaag zo goed als naakt voor Regis te kijk stond, maakte dat ze zich klein en kwetsbaar voelde. Tot vandaag hadden alleen andere vrouwen haar ongekleed gezien. Regis lijkt best aardig, dacht ze, maar dat neemt niet weg dat hij deel uitmaakt van een overheid, die mij van een persoon tot een object heeft herleid. Mijn geest is niet langer van belang. Hier ben ik lichaam 4432 in gemeenschapsdienst.

“Wat gebeurt er nu, mijnhe… euh… Regis?”

“Ik zal een paar tests afnemen,” antwoordde hij. “Als je fysiek in orde bent, maak ik je klaar voor de procedure. Die duurt ongeveer drie uur. De opvolging gebeurt door mezelf, op de intensieve afdeling. Als jij je normaal gedraagt, zal ik ervoor zorgen dat de pijn draaglijk blijft.”

“Waarom zou ik me niet normaal gedragen?”

“Opstandig gedrag komt soms voor,” verklaarde Regis. “Agressie ook. Na iemand zijn allereerste procedure, bedoel ik.”

De inloopdouche had geen gordijn of deur. Ze is aantrekkelijk, dacht Regis. Knap gezichtje en een fit en gespierd bovenlichaam. Haar platte buik ging over in twee breed uitdijende heupen. Van onderen is ze wat zwaarder, maar ook heel mooi, dacht hij erbij.

Regis staarde ongegeneerd naar het zwarte vachtje tussen haar grote ronde dijen. De beharing vormde een fijn driehoekje. Hij besloot om haar daar niet te scheren. Voor de procedure van vandaag was dat niet nodig.

“Kom er maar uit,” zei hij terwijl hij de kraan dicht draaide. Hij gaf haar een stapeltje badlinnen. “Hier heb je een paar handdoeken.”

Ze droogde zich af, maakte niet één keer oogcontact. Hij keek naar haar borsten, hoe die bewogen. Zachtjes schommelend, heen en neer.

“Goed,” zei Regis toen ze droog gewreven was. “Gooi alles maar in de blauwe zak. Ja, diezelfde als van je slip daarnet.”

Ze stapte uit de inloopdouche naar buiten en liet de handdoeken in de zak vallen. Daarna aarzelde ze, alsof ze niet goed wist wat voor houding ze zichzelf moest geven. En precies op dat moment verscheen het hoofd van Leblanc in de deuropening.

“Lichaam 4432?”

“Zal over dertig minuten beschikbaar zijn,” zei Regis zakelijk. “Bent u aan de beurt vandaag, dokter?”

Leblanc knikte.

“En ik mag niet klagen,” zei hij. Een vettige grijns volgde. “Met zo een mooi exemplaar.”

Regis glimlachte flauwtjes. Helemaal waar, dacht hij, met een blik op de naakte vrouw bij de douche, maar Leblanc is een ijskoude. Hopelijk is hij voorzichtig. Het zou zonde zijn om 4432 te verliezen.

Jennifer onderging de tests zonder morren. Regis liet haar op de weegschaal plaatsnemen, nam bloed af en liet haar in een potje plassen. Hij nam een uitstrijkje en een elektrocardiogram. Hij onderzocht haar huid en nam staaltjes van huid, hoofdhaar en schaamhaar. Toen hij daarmee klaar was, trok hij zijn dunne latex handschoenen uit en wierp die in de vuilnisbak.

“Je bent zo gezond als een vis, 4432,” zei hij. Regis glimlachte erbij. “Ik blijf je begeleider zolang ik hier ben, daarom wil ik je nog wat vragen stellen. Voor mijn persoonlijk dossier.”

Ze knikte zwijgend en keek hem afwachtend aan. Regis nam plaats achter zijn bureau en gebaarde uitnodigend naar de stoel er tegenover.

“Ga zitten,” zei hij.

Zodra ze neerzat, begon hij vragen te stellen. Voornamelijk over hoe ze zich voelde sinds haar opsluiting.

Regis was tevreden. Zijn indruk was dat ze zich goed aan de situatie had aangepast. Ze gedraagt zich volgzaam, dacht hij, maar niemand blijft ongevoelig onder de voortdurende dreiging waar iemand als 4423 elke dag mee moet leven. De procedures zullen elkaar opvolgen. Er zullen zeker ook momenten komen wanneer het haar allemaal te veel wordt. Het is mijn taak als haar begeleider, om daarbij te helpen.

Toen hij klaar was met de algemene vragenlijst, schraapte hij zijn keel en vroeg:

“Mag ik je een persoonlijke vraag stellen? Het reglement laat je toe om dat te weigeren.”

Ze knikte.

“Stel ze gerust.”

“Wat zijn de dingen die je het meest mist? Sinds je proces en opsluiting, bedoel ik.”

Haar kaken verstrakten. Ze slikte en haalde diep adem voor ze begon te praten.

“Het groen van buiten en de blauwe uitgestrektheid van de hemel,” zei ze. “Het gevoel om vrij te zijn, natuurlijk. Dingen als rode wijn, verse koffie en sigaretten. En de handen en lippen van een man op mijn lichaam. Intimiteit. De geur en het gevoel van al die dingen. Het genot ervan. Dat mis ik het meest.”

Stilte. Regis was getroffen door de eerlijkheid van haar antwoord. Hij opende zijn mond om iets te zeggen, maar zij was hem voor.

“Mag ik u een vraag stellen?”

“Ja,” zei Regis. “Maar ik weet niet of ik ze kan en mag beantwoorden.”

“Weet u iets over de procedure van vandaag?”

Regis knikte.

“Ja, maar ik mag dat niet met jou bespreken. Althans, niet vooraf. Achteraf zal ik al je vragen over de procedure beantwoorden.”

Ze lag uitgestrekt op de operatietafel, onder narcose en compleet van de wereld. Regis streek een zwarte lok uit het gezicht van 4432. Wat lijkt ze vredig zo, dacht hij. Leblanc was in de andere kamer, met het team. Ze wasten hun handen en maakten zich klaar voor de procedure. Vandaag was dat achtereenvolgens het verwijderen van een orgaan, daar een exacte kopie van maken, en daarna het originele orgaan terugplaatsen.

Het lichaam op de operatietafel werd beschouwd als didactisch materiaal. Jonge chirurgen in opleiding, zoals dokter Leblanc en vele anderen, maakten er gebruik van om hun vak te leren. En om het verwijderen en reproduceren van organen onder de knie te krijgen.

De overheid ging akkoord en leverde de lichamen. Enige voorwaarde was, dat het lichaam in kwestie aan een veroordeelde moordenaar toebehoorde. Zoals bij deze vrouw, dacht Regis terwijl hij op lichaam 4432 neerkeek. Het had hem geprikkeld om haar te horen zeggen dat ze de aanrakingen van een man miste. Het genot ervan. Hij was alleen in de operatiekamer. Hij hoorde de stemmen van Leblanc en de anderen in het aangrenzende vertrek. Nog één minuut, misschien twee.

Regis stak zijn hand uit en legde die op haar lichaam. De huid van haar buik voelde zacht en warm. Zijn vingertoppen gleden door het zwarte vachtje boven haar geslacht, en lager. Hij streelde haar meest gevoelige, intieme plekjes terwijl hij zijn eigen opwinding voelde toenemen. Toen hoorde hij een deur dichtslaan. Leblanc kwam eraan en het moment was voorbij.

Jennifer lag op intensieve zorgen toen ze uit haar narcose ontwaakte. De kamer waar ze lag was aangenaam warm. Ze was nog steeds naakt, maar voelde geen kou. Ze voelde bijna niets eigenlijk. Het hoofdeinde van haar grote bed was hoger, het voelde alsof ze in een gemakkelijke zetel lag. Onder haar middenrif zaten hechtingen, die vormden een litteken. Haar huid trok een beetje, maar het deed geen pijn.

“Regis?” riep ze hees. “Regis?”

Zijn vriendelijke gezicht verscheen in de deuropening. Hij glimlachte, stapte naar binnen en schonk haar meteen een glaasje water in.

“O, je bent wakker? Dat is snel. Hoe gaat het met je?”

“Goed, denk ik,” antwoordde Jennifer. Ze keek naar het bloedrode litteken onder haar ribben en maakte geen oogcontact met haar begeleider. “Ik voel niet veel van mijn lichaam.”

Regis kwam naast haar op het bed zitten. Het matras zakte een beetje in onder zijn gewicht. Zijn geur vulde haar neusgaten. Hij ruikt lekker, dacht Jennifer, zijn geur herinnert me aan buiten, aan het leven dat ik leidde voor mijn opsluiting.

“Je gevoel zal snel genoeg terugkomen,” zei hij. “De narcose werkt nog na, maar ik zal je toch al maar een pijnstiller geven. Voorkomen gaat beter dan onderdrukken.”

Hij gaf haar een pil en liet haar drinken. En dan, zomaar opeens, legde hij zijn hand op haar linkerborst. Hij kneep er zachtjes in, nam ze helemaal in zijn hand en vroeg:

“Voel je dit?”

“N… nee,” stamelde ze een tikkeltje geschrokken. “Daar is alles nog gevoelloos.”

Zijn hand schoof omlaag, streelde de huid van haar ribben en vermeed het litteken eronder. Ze begon iets te voelen ter hoogte van haar navel. Toen gleed zijn hand tussen haar benen. Daar voelde ze alles. De toppen van zijn vingers beroerden haar klit en de zachte lippen van haar geslacht.

“En hier?”

Jennifer hapte naar adem.

“Euh… dat voel ik,” zei ze. O god, moet je mij horen hoe hees, dacht ze, mijn stem laat me in de steek. Ik kan me niet meer herinneren wanneer een man me daar voor het laatst aanraakte. Het voelt… het voelt hemels. Maar waarom doet hij het? Waarom raakt Regis me daar aan?

Regis keek naar haar gezicht. In haar ogen las hij een spervuur van opeenvolgende emoties. Verwarring, schrik en ongeloof, maar ook vreugde en genot. Toen hij haar lief tussen haar benen bleef strelen, voelde Regis haar warme vocht over zijn vingers glibberen. Hij plaagde haar gevoelige klit.

“Hhhggg. Mmmh… Mmmh…” Ze kreunde stilletjes en sloot haar ogen. Ze haalde diep adem en haar gezicht ontspande zich. Daarna spreidde ze haar grote ronde dijen een beetje verder uit elkaar. Het leek er op dat ze zichzelf volledig overgaf aan haar gevoelens van genot.

Elke vrouw is anders, dacht Regis, maar seksueel genot is voor iedereen hetzelfde. Als je jezelf toelaat om het te omarmen, schaamteloos en zonder terughoudendheid, kan het je naar een fantastische climax leiden. Wat de omstandigheden ook mogen zijn.

Met die gedachte nog vers in zijn hoofd, stak Regis één vinger in haar vochtige opening. Een tweede en derde vinger volgden. Als een mes door gesmolten boter gleden zijn vingers naar binnen. De muis van zijn hand drukte op haar clitoris. Ze ademde snel en gejaagd, en ze bewoog zich op het bed, heel voorzichtig en alleen haar onderlichaam. Het is een plezier om haar zo te zien kronkelen, dacht Regis glimlachend.

“Hhhggg… Mmmh… O… Oh! Niet ophouden… O, ja, ik kom,” kreunde ze hijgerig. “Niet ophouden, alstublieft? Laat me… Laat me… O, ja… Ja! Oooow…”

Haar benen trilden toen ze klaarkwam. Zijn vingers maakten soppende geluidjes terwijl hij haar plagend bleef penetreren. Zijn erectie zat een beetje knel en klopte pijnlijk onder zijn broek. In een later stadium zal ik zeker met haar slapen, als ze dat toelaat, dacht hij, maar voorlopig moet ik geduld oefenen. Zo kort na een procedure is het onmogelijk.

Na afloop waste Regis haar lichaam van top tot teen. Hij ging daarbij uiterst voorzichtig te werk. Jennifer lag roerloos op het bed, liet hem begaan en genoot van elke aanraking. Ik kan het niet geloven, dacht ze bij zichzelf. Ik kan niet geloven wat er zojuist gebeurd is. Al die bange weken van doodangst voor mijn eerste procedure, en me nu zo goed voelen! Helemaal bevredigd. Me eindelijk opnieuw een beetje vrouw voelen, in plaats van alleen maar lichaam 4432 in gemeenschapsdienst.

“Dank u, Regis,” zei ze toen hij klaar was met het droogdeppen van haar lichaam. “Voor alles. Ik ben blij dat u mijn begeleider bent.”

“Graag gedaan,” zei hij.

“Ben ik de eigenlijk enige die door u begeleid wordt? Of mag u dat niet zeggen?”

Regis glimlachte.

“Jij bent de enige,” antwoordde hij. “En dat blijft zo. De overheid vindt die één op één relatie belangrijk. Wat hier gebeurt redt levens. Veel levens. Ook jouw bijdrage wordt gewaardeerd. Om die reden zijn de maaltijden op de afdeling smakelijk en vers. Daarom zijn de cellen comfortabel en de bewaaksters zakelijk en correct.”

Jennifer staarde naar haar handen.

“En nu? Wat gebeurt er nu?”

“Je blijft op de intensieve zorgen tot er geen gevaar meer is dat de hechtingen loslaten,” zei hij. “Overdag blijf ik bij je, om je te verzorgen en zo.”

Ik bloos, dacht Jennifer. Ik weet wat hij met “en zo” bedoelt, en hij weet heel goed dat ik het weet. Verdorie, ik voel mijn wangen gloeien. Hij kijkt naar me, hij ziet het.

“Je hebt het goed gedaan vandaag,” zei hij terwijl hij haar hand beetgreep. “Leblanc was tevreden. Hij is getalenteerd, beroemd onder de jonge chirurgen. Hij is invloedrijk. Ik ben trots op je. Als jij het goed doet, heeft dat ook zijn weerslag op je begeleider.”

De volgende ochtend kwam Leblanc langs. Het was vroeg op de ochtend, nog ruim een uur voor Regis het ontbijt zou brengen. Een man als Leblanc was als een god, niet alleen hier, maar ook buiten. Jennifer wist dat. Chirurgen, zelfs wanneer ze nog in opleiding waren, hadden een zitje in de Hoge Raad.

“Pijnstiller?”

Ze knikte. Geen oogcontact, dacht ze. Niet vergeten.

“Graag, mijnheer. Dank u.”

Hij gaf haar een pil en onderzocht het litteken op haar lichaam. Van onder haar wimpers zag Jennifer dat hij ook de rest van haar lichaam belangstellend opnam. Ze lag in haar volledige naakte glorie voor hem uitgestald en kon daar niets tegen doen.

“4432, is het toch?”

“Ja, mijnheer.”

“Alles lijkt me prima in orde,” verklaarde hij. “Alweer een geslaagde procedure. Hoe loopt het met Regis?”

Jennifer knipperde met haar oogleden.

“Met Regis? Euh… goed, mijnheer.”

“Fijn,” zei Leblanc. “Zeg straks maar tegen je begeleider dat ik al langs geweest ben.”

“Ja, mijnheer.”

Hij zei niet waarom hij dat deed, maar Leblanc nam een tiental foto’s voor hij ging. Niet alleen van de hechtingen onder haar ribben, maar van haar hele lichaam.

Even later kwam Regis me opnieuw gezelschap houden en ik betrapte mezelf op de gedachte dat ik dat fijn vond. Mijn eerste procedure zit erop, dacht ik. Het is niet eens zo slecht gelopen...