Er is tussen januari en nu heel erg veel gebeurd! Het minder leuke is dat ikzelf onder het mes ben geweest en van maart tot begin mei eigenlijk weinig tot niets kon doen. Nu pas op, de paarden vonden dat kleine feitje helemaal niet erg! 

Ik merkte op een gegeven moment wel dat Triomphe zijn 'leider' zoek was. Hij besloot zelf het roer even over te nemen en te beslissen wat wel of niet kon. (Mijn moeder kwam me geregeld een handje helpen en verzorgde de paarden als mijn vriend er niet was). Ons mama is een goeie met paarden maar niet zo goed met Triomphe... Zoals ik al heb gemerkt is Triomphe nog al eenkennig. Hij accepteert weinig tot geen leiderschap van anderen dan diegene die zijn vertrouwen en respect hebben verdiend. Ikzelf ben heel erg trots te mogen vertellen dat het mezelf ook is gelukt. Welliswaar na bijna 1 jaar met hem bezig geweest te zijn!  Soit, na alle moeite van de wereld te hebben gehad met de omgang en het respect van Triomphe was ik dat in een wip dus opnieuw kwijt. Ik kwam (en mocht) niet buiten komen om hen te verzorgen. Ik vond dit heel erg moeilijk want ik ben een zeer controlerend iemand die alles zo goed mogelijk wil hebben. Hoewel iedereen rondom mij ontzettend zijn best deed, vond ik het moeilijk te aanvaarden dat ik niets kon en mocht doen! 

Op een gegeven moment was het me wel welletjes geweest. Ik zag Triomphe meer en meer het leiderschap overnemen en ook Windy werd steeds meer zeker van Triomphe als haar richtingaanwijzer. Met alle gevolgen van dien: total loss die twee... 

Ik nam op een dag een besluit en ging zo goed en zo kwaad ik kon naar buiten (het was ondertussen al wel 3 weken dat ik geopereerd was maar ik voelde mijn 10cm lange wonde toch nog trekken en steken). Ik nam mijn touw in de hand en liep op hen af. Die twee keken me aan alsof een aliën hun richting uit kwam! Was het zolang geleden??? Ik nam Triomphe tussen en liet hem rondjes draven. Dit was geheel niet naar zijn zin en hij draaide zich trots en vol ego naar me toe met een hengstenhoofdje (lees: hoofd elegant en hoog de lucht in, hals gekromd en neusgaten gespreid) en wilde me verdrijven. Ik deed erg voorzichtig maar ik mocht me niet kwetsbaar tonen want anders had ik er gelegen. Ik bleef op mijn plaats staan en week geen cm. Ik liet hem opnieuw rond me heen lopen en wachtte tot hij eindelijk zou toegeven (door te likken en kauwen, hoofd laag en ontspanning met 1 oor naar je gericht). Het duurde wat lang en ik voelde me slap worden. Ik bad dat ik toch nog eventjes kon volhouden totdat mijn jongen opnieuw doorhad wie de leider nu eigenlijk was! Na ongeveer een half uurtje had hij het door en ik zag herkenning in zijn ogen. Weet je, paarden herkennen niet door uitzicht maar eerder door geur, lichaamshouding en geluid. Triomphe kwam aan me snuffelen en duwde zijn hoofd tegen me aan. Zijn zachte ogen stonden opnieuw ontspannen in zijn grote, elegante hoofd en hij brieste zacht. Ik wist dat ik mijn punt opnieuw had gemaakt. 

Windy sindsdien verstopt zich altijd achter mij. Ze deed dit voordien ook maar nadat ik zo afwezig was wist ze niet meer goed wie nu te volgen. Ik ben blij dat ik de twee vliegen in één klap had. Windy heeft in feite niet zo lang nodig om te ontdekken wie nu de leider is op de moment. Eigenlijk grappig... Dit bewijst opnieuw hoe snel je hard werk teniet kan maken. M.a.w.: zorgen dat je altijd bezig blijft met je paarden. Iedere dag opnieuw een beetje liefde is een must.