|
In Juni 2011 mocht ze dan dichter bij huis komen, op de weide waar ik Triomphe en haar samen zou zetten en ze samen gezellig de hele zomer zouden spenderen. Heel het voorjaar zitten speculeren hoe ik dat voor elkaar moest krijgen... Ik had toen nog geen paardentrailer, geen auto om deze vooruit te trekken en nog geen afgepaalde weide!!! Begin maar eens! First comes first... Ik had toen zeer goed contact met enkele paardenmensen die vooral bezig waren met paard-natuurlijk. Natuurlijke kruiden, natuurlijke omgeving, natuurlijk bekappen, ... Ik was toen helemaal mee! Nu iets minder maar ik ben er zeker van dat het iets doet! Ik heb nog contact met de lieve vrouw in kwestie, de man is van het toneel verdwenen... Daarover ga ik niet uitwijden. Het ding was dat zij zowel een trailer als de auto hadden om Windytje naar huis te brengen. We zijn begonnen in het begin van de maand juli met de eerste poging Windy op de paardentrailer te krijgen. Het was 's avonds en het was nog licht. Door omstandigheden waren de vrienden wat later (1,5u...) maar goed, je mag als pot de ketel niet verwijten dat hij zwart ziet.... mensen die me kennen weten wat ik bedoel. Uiteindelijk had ik Windy al wat kalmvet (op aanraden van de bompa) gegeven. Zo zou ze stressvrij onmiddellijk te trailer opgaan! Wat ik niet wist was dat bompa het heel potje kalmvet maar tussen haar eten had gedaan!!! Je moet weten dat hiervan maar enkele koffielepels van mag gegeven worden. Ik was haar aan het borstelen en ons meissie was echt loom. Haar voetje opheffen ging met een paar minuten vertraging, draaien was tegen de goesting, maar ze was rustig! Ik was dolgelukkig. We wisten namelijk niet of Windy de trailer zou opgaan, dat had ze nog nooit gedaan! Ik had er alle vertrouwen in! Vroeger hadden we het nog een keertje geprobeerd en toen ging het als niets! De trailer kwam en Windy bleef... We hadden alles geprobeerd: eerst gewoon proberen met zelf mee op te stappen en haar mee te lokken (snoepjes, stukjes wortel, hele wortels, stukje appel, hele appels, wortels én appels, hooi, hooi met appels en wortelen) om uiteindelijk te constateren dat dit niet werkte. We hebben de techniek van Jossy Reynvoet toegepast: druk houden tot ze nageeft en dan druk weglaten. Ook dit werkte niet, uiteindelijk ging ze bijna liggen op de laadklep! We hebben haar voetje per voetje naar boven willen helpen maar één voetje vooruit betekende voor haar er twee achteruit! We hebben haar geduwd, gesleurd, vervloekt, gesmeekt, ... alles! We hebben met de longe langs haar achterhand geprobeerd haar vooruit te stuwen, met de zweep lichtje tikjes op de achterhand gegeven (weer op advies van de bompa...) ik heb met een touw achter haar staan zwaaien, bompa kwam als laatste redmiddel met een bus vliegenspray af. Ik wist dat Windy schrik had van het geluid; de 'pssssschht'. Zelfs dat hielp niet! Ze veroerde geen vin! Later zou ik tijdens een clinic trailerladen (van Perrine Coolsaet- Victor-y horses) leren dat paarden enkele 'stages' doorlopen bij de 'overleving'. Het vluchten of 'flight' met het bekende omdraaien of langs de trailer lopen, het vechten of 'fight' als het paard terugtrekt of zelfs steigert (daarom niet persé hoog). Deze reacties gebruikt het paard bewust om aan de drang te ontkomen. Paarden kunnen ook onbewuste reacties hebben zoals het bevriezen of 'freeze' waarbij het paard staakt en met vier benen aan de grond genageld staat (wat Windy uiteindelijk deed en wij haar hebben geprobeerd met 6 man door te duwen ... maak de som: 1 paard = 600 kg (in haar geval toen!) en 6 mensen: om af te ronden 6x 75kg...... ) In uiterste geval zal het paard flauwvallen of 'faint'. Dit om te voorkomen dat het paard pijn zou hebben moest hij verorberd worden door een roofdier. Je moet je niet voorstellen dat Windy opeens met de ogen draait, weg zwijmelt en de grond op gaat, maar ze kunnen wel de controle over hun benen verliezen met struikelen of door de benen zakken tot gevolg. Dat was het laatste. Uiteindelijk waren we ze niet aan het verder duwen maar aan het rechthouden! We besloten het toen maar gewoon te laten. Het paard is dan in die fase op zijn kwestsbaarste en het dan straffen is het domste wat je kan doen. Dat is goed om trauma's op te lopen.
De week erna hadden we het nog eens geprobeerd, weer 2 uur bezig geweest zonder resultaat!
Uiteindelijk was het dan gelukt op 16 juli 2011! Met eenvoudigweg (en ik alleen op de trailer!) eten op de laadklep te strooien (en haar de hele dag niets te geven in de stal... ocharme!) te lokken, vriendelijke woorden, geruststellen, een pasje achteruit, twee vooruit. Geen dwang! En uiteindelijk was ze aan het eten in de trailer! Ze stond erop! Positieve bekrachtiging wordt dit genoemd! De aangename prikkel wordt toegevoegd (het eten en het aaien= aandacht geven). Je kan ook negatieve bekrachtiging hebben (=iets wegnemen, bv de druk op het leidtouw als ze een stapje verder zet). Vergis je niet met correctie en bekrachtiging want dat is iets anders! Correctie is meer de dominante, oude stempel methode vind ik zelf... Wat niet wil zeggen dat dit ook af en toe nodig is! Waarschijnlijk komen deze technieken ook nog wel te pas in de blogs als ik het heb over het trainen met Triomphe. En positief of negatief wil hier niet de letterlijke betekenis zeggen, maar eerder iets toevoegen en wegnemen.
De rit huiswaarts was nogal.... stressy om het simpel uit te drukken. Tegen 10 à 20 km per uur maakte we de rit, over heuveltjes en kleine landweggetjes. De autostrade was namelijk geen optie! Stampen, zweten, hinniken, noem maar op! Toch bleef ik heel de tijd naast haar, woordjes toefluisteren, aaien, hooi aanbieden, een worteltje geven. Naarmate de rit vorderde (1,5 uur gereden!!!) werd ze iets rustiger. Ze nam het eten van me aan en liet me zo zien dat ze wat minder stress had. Helemaal bezweet (jaja, allebei!) en uitgeput kwamen we in leopoldsburg aan. Triomphe stond hinnikend te wachten op zijn grote liefde(?) in de weide. Het afladen ging een pak sneller dan het opladen moet ik zeggen! Ik liet ze eerst even apart lopen in de weides. Triomphe op het rechterstuk, Windy op het linkerstuk. Allebei waren ze in hun sas dat ze een nieuw vriendje hadden gekregen!. Het duurde niet lang of ik had ze bijeen gezet, wat voor de nodige merrie-herrie zorgde ... Windy stelde haar af en toe aan omdat ze dacht dat Triomphe "the move" ging maken. Of dit werkelijk zo was, ik denk het niet... Het was eerder een hondjes tafereel: snuffelen, lichtjes aanraken, weglopen, achterhand inspecteren, gilletje maken, stukje omhoog gaan, een keertje uitslaan, ... maar na een uurtje waren beide kalm en aan het grazen! Niets mooiers dan dat!
Zigeuner goud rinkelt niet, het blinkt in de zon en hinnikt in het donker...
|
