|
Aan het begin van het jaar 2011 stelden mijn grootouder me ergens voor een feit: ze konden op hun leeftijd nog moeilijk voor Windy zorgen. Ze hadden het erover ze alsnog te verkopen nog voor de volgende winter zou aanbreken. Ik voelde de grond onder mijn schoenen wegzakken! Ik wilde Windy helemaal niet weg! Ik wilde haar zelf houden! Ik wist toen ook dat als Windy zou verkocht worden, ze ofwel naar een slachter zou gaan (want dat hadden mijn grootouders toen Windy die lelijke wonde had ook overwogen). Windy had heel slechte voeten en en ingereden was ze nog niet. Voor een manege zou ze ook nog kunnen dienen, maar dan stonden haar nog dagen vol pijn en sleur te wachten! Ik was positief: zo erg was het toch niet voor een paard zorgen? Ik zou wel iedere dag naar daar gaan, ik zou voor haar zorgen! Ik wist dat dit niet realistisch was! Die tijd trainde ik dichter bij huis ook nog 2 jonge paarden en maakte deze zadelmak. Ik wist simpelweg dat ik noch de tijd, noch het financiële aspect miste om iedere dag op en af te rijden naar mijn meisje! Ik zette nadelen af tegen voordelen. Ik wist dat ik met Windy nog weinig kon aanvangen en voor dezelfde moeite, tijd en geld een ander paard kon kopen met veel meer perspectieven dan haar! Echter: ik wilde haar niet kwijt!!! Ik trok mijn stoute schoenen aan en vroeg aan de eigenaar van de 2 jonge paarden of ik ze bij hem mocht zetten, ik reed zijn paarden verder en ik mocht in ruil mijn paard erbij zetten. Na lang heen en weer discussies en na lang nadenken mocht het van mijn moeder en stiefvader! Ik moest wachten tot mijn examens door waren en dan had ik mijn eigen kleine meisje dicht bij me in de buurt! Ik wist dat het veel van me zou vergen maar ik wist tot dan toe niet hoeveel!!!! Alles was geregeld, ze zou dichter bij huis komen in Juni 2011.
Toen ik bij mijn schoonouders aan tafel zat op een avond, kwam het ter sprake dat een oude kennis in niet zo goede gezondheid verkeerde. Hij had nog een jonge, mooie Franse draver staan die hij genoodzaakt zag te verkopen. 1,5 km van ons toekomstig huis! (Mijn schoonouders wonen om de hoek bij ons vandaag moet je weten...). Mijn schoonvader spoorde me aan eens te gaan kijken omdat ik toch eigenlijk een paardje zocht om mee te rijden. Niet geheel juist want ik had Windy, maar feit was dat ik voorlopig met haar niet kon rijden. Ik trok de stoute schoenen aan en ging kijken. Zalig mooi paard! Beetje mager en deelde een schrale weide met een vriendje maar oh zo vriendelijke ogen! Pikzwart met bruine schijn en lange zwarte manen. Op dat moment kon het me niet schelen dat het een draver was en dat ik me een hele hoop extra kosten (en tijd en moeite en frustratie ...) op de schouders haalde. Ik wilde deze prachtige man zo graag, ik wilde weer kunnen rijden zonder zorgen... Ik mocht hem van die mensen kopen, voor een appel en een eitje (bovenste foto's zijn van hem) !!! De mensen wilde liever dat hij naar een goed thuis ging waarvan ze wisten dat hij goed verzorgd zou worden en het feit dat hij maar een klein eindje van hen weg was, was natuurlijk mooi meegenomen! Ik was zelfs als verpleegster nog bij de mevrouw op huisbezoek geweest! We kenden elkaar dus al van voorheen! Nu hoor ik je natuurlijk denken: wat met Windy? Dat vroeg ik me natuurlijk ook af. Ik heb er nooit aan gedacht Windy op te geven voor Tromphe (zo heet deze edele heer: Triomphe Du By om exact te zijn!). Ik wist gewoon dat ik geen 2 paarden bij die meneer kon of mocht zetten, daar was de ruimte niet voor.
De komende weken was het alweer heel hectisch op zoek gaan naar een weide om die twee op kwijt te kunnen! Ik ging zelfs te raad bij bompa en eerst was gezegd om ze allebei bij hem te laten. Ik kon echter niet weer om de gunsten van mijn grootouders vragen, beiden over de 75 jaar! Na lang zoeken mocht ik een klein weidje (lees: zeer klein!) huren vlakbij ons thuis. Deze weide was van een meneer waar Triomphe eigenlijk zijn eerste levensjaren had doorgebracht en nadien verkocht aan het lieftallige gezin waarvan ik hem dan weer gekocht had. Eigenaardig allemaal hoe het kan lopen hé! De afspraak was dat ik de weide zou afpalen en voorzien van een hut en in ruil mocht ik de weide dan een jaar kosteloos huren. Ik moet zeggen dat met wat mankracht én vrouwkracht die weide op 1 dag klaar was om de paarden in los te laten! Alles met een wil! De dag erop ging ik Triomphe halen en enkele dagen nadien mocht ook Windy hem vervoegen in de weide! Zalig die twee zien ravotten in de weide! Aanvankelijk was het wennen, maar al snel werden het de beste vriendjes! Windy werd een ander paard! Ze verbeterde zienderogen! (Onderste foto is Windy na enkele weken samen met Triomphe!) Ze bewoog weer en ging weer lopen! Ze at gezonder en slankte af. Dat ik een half jaar daarvoor nog aan het overwegen was eigenaar te worden van 1 paard dat chronisch ziek was, was ik toen eigenaar van 2 paarden: nog een jonge ruin van 4 jaar erbij! Waar was ik aan begonnen? Maar toch: "God verhoede me dat ik in een hemel kom waar geen paarden zijn!" R.B. Cunnigham-Graham
|
