5 uur in de ochtend en ik ben begonnen aan het eerste item van mijn gloednieuwe blog. Een nogal raar uur om met zoiets te beginnen zullen menig wel denken maar daar heb ik een heel goede verklaring voor.
Het was zo één van die nachten waar je eigenlijk totaal niets doet. Je blijft thuis, je ziet niemand, je hoort niemand, je kijkt wat tv maar dat begint al vlug te vervelen dus besluit je om aan online streaming te doen en op een paar uur ben je weer helemaal mee met je favoriete serie. Die je gemist hebt omdat je maar weer eens je facturen niet hebt kunnen betalen en dus je internet werd afgesloten. Gelukkig zit ik bij een goede provider die er geen probleem van maakte om het meteen terug actief te zetten toen ik vandaag dan toch maar de achterstallige rekening in de shop cash betaalde. Nu die serie gaat ook al vlug vervelen dus beslis je maar om er zelf een feestje van te maken en open je een fles witte wijn (altijd witte wijn! Ik ben er echt dol op!) en beluister je een paar golden oldies via Youtube! Voor je het weet zit je halfgaar en als een halve gare achter je laptop mee te zingen en springen op de tonen van I wanna dance with somebody. Tot grote ergernis van je tijdelijke kamergenoot die alvast het nummer van de psychiatrische instelling op speeddial heeft gezet.
Niet dat die kamergenoot te klagen heeft, ik heb hem namelijk in huis genomen omdat die arme jongen anders op straat moest wonen tijdens de koudste winter die mijn generatie tot nu toe gekend heeft en met minister De Block aan het roer zag het er toen niet zo goed uit voor de daklozen in onze maatschappij. Terwijl hij dus op zijn laptop zijn series bekijkt, met de oortjes van zijn blackberry ingeplugd en het volume op maximum gedraaid (oortjes die naar mijn idee gewoon van mezelf zijn maar innocent untill proven guilty zegt men wel eens. Enkel Jef Vermassen slaagt erin deze gouden regel in de rechtspraak om te buigen en ik ben Jef Vermassen niet) spoken de ideeën door mijn hoofd. Zie je, het voelt aan alsof ik op een kruisweg in men leven ben gekomen. Of ik ga de goede kant op, of ik eindig ergens in Chakamaka. Totaal verloren dus.
En hoewel ik vroeger wel een dagboek bijhield heeft die traditie niet lang standgehouden. Dagboeken staan namelijk vol met kletspraat van pubers die nog niet van hun puistjes verlost zijn en meestal nog hun eerste seksuele ervaring moet beleven. Geen hoogstaande lectuur dus. Van die puistjes heb ik af en toe nog last maar mijn eerste seksuele ervaring ligt gelukkig al lang achter mij! En die was ook allesbehalve hoogstaand moet ik eerlijk gezegd toegeven. Maar bon, al doende leert men.
Gelukkig kreeg ik op dat moment het fantastische idee om een blog te beginnen. Waarom? Geen idee. Sommige handelingen verdienen nu eenmaal geen uitleg. We doen ze nu eenmaal, omdat het goed aanvoelt. Net als deze blog. Het voelt goed aan. Plus ik ben nog altijd van menig dat we allemaal wel iets te vertellen hebben en dit zal gaan over wat ik te vertellen heb. Is het hoogstaande lectuur? Waarschijnlijk niet. Is het entertainend? Die vraag laat ik aan jullie over, wie jullie ook mogen zijn. Ik deel iets van mij met jullie, jullie die ik niet ken en die misschien mijlen ver van mij wonen en die spannende of saaie jobs hebben, die mooi of lelijk zijn, jong, oud of iets er tussen in. Maakt niet uit. Als er al eentje van jullie is die dit af toe leest en nadien iets heeft van: niet slecht, ben ik al een tevreden man.
Dus hier is het, mijn eerste item. Mijn ogen vallen toe (te veel witte wijn) en ik hoor dat mijn buurvrouw al wakker word om te gaan werken. Mijn kamergenoot daarentegen hoor ik snurken tot hier. Het wordt tijd dat ik dat ook maar eens ga doen.
