Een boezemvriend zien wenen is hartverscheurend.Als hij dan nog treurt om zijn overleden broer tevens vriend van mij,dan wordt het helemaal dramatisch.Dit is wat mij overkomen is een paar dagen geleden.Nu de eerste grote golf van emotie achter de rug is en de sporen van herinneringen aan Herman wat vager zijn geworden,herneemt het leven een mildere loop.Maar je wordt je wel, geconfronteerd met eenieders onvermijdelijke einde,bewust van onze kwetsbaarheid .Van de eerste levenskreet tot onze laatste zucht is het eigenlijk elke dag wat sterven.
