Wij zijn Jan en Veerle. In november 2008 zijn we begonnen aan ons adoptieavontuur. We hebben besloten om te adopteren via Het Kleine Mirakel en wachten nu op ons Kazachs kleintje!
Adoptieverloop 18-11-2008: aanmelding bij Kind & Gezin 26-11-2008: ontvangst RIA-nummer Kind & Gezin 05-12-2008: ontvangst informatiemap interlandelijke adoptie 26-01 - 23-03-2009: voorbereidingscursus Triobla Kortrijk 25-03-2009: indienen verzoekschrift jeugdrechtbank Oudenaarde 27-03-2009: ontvangst vragenlijst en opdracht schrijven levensverhaal 10-04-2009: voorkomen zaak jeugdrechtbank 06-05-2009: opsturen vragenlijst en levensverhalen naar K&G 08-05-2009: tussenvonnis jeugdrechtbank 13-05-2009: vonnis en levensverhalen doorgestuurd naar CAW Visserij te Gent 27-05-2009: brief CAW met data maatschappelijk onderzoek 12-06-2009: 1e gesprek met maatschappelijk assistente An Vandevelde 26-06-2009: 2de gesprek met psycholoog Tom Lintacker 10-07-2009: 3de gesprek met psycholoog 24-07-2009: 4de gesprek (huisbezoek) met maatschappelijk assistente 25-08-2009: ontvangst positief verslag maatschappelijk onderzoek 25-09-2009: verschijnen voor jeugdrechtbank 09-10-2009: geschiktheidsvonnis 26-04-2010: intake Het Kleine Mirakel voor Kazachstan 17-05-2010: dossier verstuurd naar Kazachstan 24-06-2010: reisvoorbereiding bij HKM - we gaan naar Karaganda!! 13-09-2010: we gaan niet naar Karaganda, het wordt Almaty!! 10-01-2011: ons meisje voor de eerste maal mogen knuffelen! 10-01 - 24-01-2011: bindingsperiode 28-02-2011: rechtbank in Almaty - officieel mama en papa van Lisa! 30-03-2011: Lisa uit het weeshuis en bij ons op appartement 20-04-2011: Lisa voor altijd thuis bij ons in Oudenaarde!
De reis naar ons broertje of zusje voor Miel en Pauline*
Adoptie van ons Kazachs prinsje of prinsesje
04-12-2010
En eindelijk kwam het langverwachte nieuws...
Dag iedereen,
Deze week hebben we eindelijk bericht gekregen van HKM dat we maandag worden verwacht in Almaty!! We stijgen morgen om 9.30 uur op om - als alles goed verloopt en de weergoden ons toch een beetje goed gezind zijn - via Frankfurt 9 uur later in Almaty toe te komen.
Uiteraard zijn we superblij met dit nieuws, maar toch ook een beetje bezorgd en ongerust over wat komen gaat...
We hopen jullie in de loop van volgende week wat meer nieuws te kunnen geven.
Het thermisch ondergoed, de sneeuwbotten en de skibroeken liggen klaar! Het zal er berekoud zijn!!
Na vrijdagmiddag nog eens getelefoneerd te hebben met Annemie van HKM, hebben we toch wel goed nieuws gekregen: ons invitatienummer is toegekomen!!!!! Dit wil zeggen dat we door Kazachstan officieel uitgenodigd zijn om een procedure ter plaatste te voeren. Dit document hebben we ook nodig om ons visum aan te vragen.
Soms komt eerst het kindvoorstel en dan pas het invitatienummer ofwel zoals bij ons nu, omgekeerd. Een concreet kindvoorstel is er nog niet. Het zou er ook niet meer zijn voor november, maar wel degelijk december !!
We moeten niet vertellen dat we hier superblij mee zijn!!!! Voor Almaty regio zijn we de allereersten om nu te mogen vertrekken en ook voor Almaty stad zijn we bij de eersten... Het wordt dus spannend.
Zou het dan toch eindelijk meer worden dan die grote droom...
Ondertussen hebben we september achter ons gelaten en na de commotie van de laatste weken, is de rust toch een beetje teruggekeerd. Allé, 't is te zeggen, Jan wacht rustig af, voor mij (Veerle) is het toch wat moeilijker!!
Mijn gedachten dwalen constant af naar dat ene kleintje zoveel duizenden kilometers van ons dat straks ons zoontje of dochtertje zal zijn: hoe oud zal hij of zij zijn, is het een meisje of een jongen, is hij of zij al geboren en zo ja, wat doet hij of zij nu...
Een mailtje van HKM van vorige week spreekt toch nog altijd van een afreis dit jaar! Duimen he!
We hebben al heel wat lotgenootjes leren kennen: fijne mensen die net als wij hopen op en dromen van dat ene telefoontje... We begrijpen elkaar ! Dat is het leuke aan adoptie: je ontmoet heel veel nieuwe mensen en allemaal met dezelfde wens: een klein prutske uit een ver land!
De verjaardagsfeestjes voor Miel zijn 5de verjaardag waren een succes: feestje in de familie, feestje in de klas en als kers op de taart het feestje voor al zijn vriendjes,... Hij heeft er van genoten en dus de mama en de papa ook!!
Vandaag een leuk mailtje gekregen van HKM: ons dossier is toegekomen in Almaty, veilig in de handen van de coördinator ter plaatse, mevrouw Aygul.
Voor ons is dit een enorme opluchting, we hebben echt het gevoel dat het daar goed zit. Aygul blijkt een zeer betrouwbare, Westers denkende vrouw te zijn, dus we hopen dat ze zich ook op die manier over ons dossier zal ontfermen.
Blijkbaar moeten we rekenen op een afreis in december, in oktober vertrekken er al twee koppels en in november zouden er voorlopig geen kindjes vrijkomen voor adoptie. We zullen onze sneeuwbotten en skipakken maar niet te ver opbergen, want jaja, in Almaty kan je skieën, wel aan een temperatuur van -30°, dus dat zal wel wennen zijn !
Wij willen iedereen bedanken voor de enorme steun en de lieve berichtjes via deze blog, telefoon, mail en sms!! Het doet enorm deugd!
Vandaag was de dag dat de coördinator van Karaganda terug in "het land" was. Omdat het daar 4 uur later is, had ik gehoopt tegen de middag meer nieuws te hebben. Omdat dat niet zo was, heb ik dan zelf een mailtje gestuurd naar HKM. Onmiddellijk kreeg ik het bericht dat ze haar nog steeds niet konden bereiken, ze hadden ook al een mail gestuurd.
We hebben dan in overleg met HKM beslist (in zoverre we hierover al zelf mee kunnen beslissen natuurlijk) niet langer te wachten op het eventueel sturen naar Karaganda van ons dossier. Ons dossier wordt dus overgenomen door de coördinator in Almaty, mevrouw Aygul. Normaal gezien zou het daar deze week nog moeten zijn. We gaan dus nu naar de meest Westerse stad in Kazachstan: ALMATY!
Wanneer we mogen afreizen is niet zeker en eerlijk gezegd wagen we ons niet meer aan pronostieken en voorspellingen. We gaan (proberen haha) het op ons te laten afkomen en hopen nog dit jaar voor de eerste maal te mogen vertrekken. Morgen proberen we onze tickets te verplaatsen van Karaganda naar Almaty.
In plaats van 2 keer af te reizen, wordt het nu 3 keer: 3 weken de eerste keer voor de binding, daarna een keer (ongeveer een week) voor de rechtbankzitting en de derde keer om ons kindje te gaan halen.
We zijn hier toch een paar dagen niet goed van geweest, maar we hebben ons herpakt! We zien het weer zitten en kijken terug enthousiast uit naar ons kleine prutske!
En Miel, die is alleen maar blij: we zijn thuis voor zijn verjaardag! "En mama, je moet niet wenen, hoor, traantjes weg, het geeft niet dat broertje of zusje wat later komt, ik ben er ook nog he!" Onze grote schat!!!!
!!
! Dat is het leuke aan adoptie: je ontmoet heel veel nieuwe mensen en allemaal met dezelfde wens: een klein prutske uit een ver land!
!
