Wij zijn Jan en Veerle. In november 2008 zijn we begonnen aan ons adoptieavontuur. We hebben besloten om te adopteren via Het Kleine Mirakel en wachten nu op ons Kazachs kleintje!
Adoptieverloop 18-11-2008: aanmelding bij Kind & Gezin 26-11-2008: ontvangst RIA-nummer Kind & Gezin 05-12-2008: ontvangst informatiemap interlandelijke adoptie 26-01 - 23-03-2009: voorbereidingscursus Triobla Kortrijk 25-03-2009: indienen verzoekschrift jeugdrechtbank Oudenaarde 27-03-2009: ontvangst vragenlijst en opdracht schrijven levensverhaal 10-04-2009: voorkomen zaak jeugdrechtbank 06-05-2009: opsturen vragenlijst en levensverhalen naar K&G 08-05-2009: tussenvonnis jeugdrechtbank 13-05-2009: vonnis en levensverhalen doorgestuurd naar CAW Visserij te Gent 27-05-2009: brief CAW met data maatschappelijk onderzoek 12-06-2009: 1e gesprek met maatschappelijk assistente An Vandevelde 26-06-2009: 2de gesprek met psycholoog Tom Lintacker 10-07-2009: 3de gesprek met psycholoog 24-07-2009: 4de gesprek (huisbezoek) met maatschappelijk assistente 25-08-2009: ontvangst positief verslag maatschappelijk onderzoek 25-09-2009: verschijnen voor jeugdrechtbank 09-10-2009: geschiktheidsvonnis 26-04-2010: intake Het Kleine Mirakel voor Kazachstan 17-05-2010: dossier verstuurd naar Kazachstan 24-06-2010: reisvoorbereiding bij HKM - we gaan naar Karaganda!! 13-09-2010: we gaan niet naar Karaganda, het wordt Almaty!! 10-01-2011: ons meisje voor de eerste maal mogen knuffelen! 10-01 - 24-01-2011: bindingsperiode 28-02-2011: rechtbank in Almaty - officieel mama en papa van Lisa! 30-03-2011: Lisa uit het weeshuis en bij ons op appartement 20-04-2011: Lisa voor altijd thuis bij ons in Oudenaarde!
De reis naar ons broertje of zusje voor Miel en Pauline*
Adoptie van ons Kazachs prinsje of prinsesje
01-04-2011
De eerste dagen met Lisa
Sedert woensdagmiddag is Lisa bij ons op het appartement. Wat een zalig meisje: altijd lachen, kraaien, flink eten en hele goede slaper!! Wat wil een mama nog meer !
We hebben niet veel tijd meer voor lange berichtjes, maar we stellen het prima! we genieten! Hierbij enkele foto's:
Vannacht om 2 uur zijn mijn mama en ik (Veerle) veilig geland in Kazachstan: we zijn terug in Almaty, voor de allerlaatste keer! Deze morgen om 10 uur hebben we van Bolat onze tolk bericht gekregen dat we deze namiddag om 14 uur Lisa mogen ophalen uit het weeshuis!! Dan is ze voorgoed bij ons!! Gepakt en gezakt met de cadeaus voor het weeshuis, twee taarten en nog kleren voor de kindjes staan we te popelen om te vertrekken! Het is zo raar, we hebben hier zo lang naar uitgekeken en nu is het dan eindelijk DE DAG dat we Lisa bij ons krijgen!
Zodra we een beetje aan elkaar gewend zijn, laten we jullie zeker iets weten!!
Het is weer spannend geweest... Hoe kan het ook anders dan...met het visum! Er is weer een heel verhaal aan vooraf gegaan, maar eind goed al goed: we hebben ons visum!!! Ons mama een toeristenvisum voor een maand en ik (Veerle) een visum voor drie maanden! Vandaag is Jan voor de allerlaatste keer in Ukkel geweest en die bezoekjes aan de consul gaan we zeker NIET missen! Het leuke is wel dat we nu geen pakketje moeten meenemen, onze adoptiegenootjes daarentegen dienen weer als snelle en gratis koerierdienst ! Bedankt P&S en F&C om alles mee te nemen, zo houden wij meer plaats in ons valies !
We zijn er dus helemaal klaar voor!! Klaar voor de reis van ons leven: Lisa gaan halen en haar voorgoed mee naar huis brengen.
De tickets zijn geboekt: volgende week dinsdag op 29 maart vertrekken we in de namiddag vanop Schiphol. De terugvluchten zijn geboekt voor vrijdag 15 april, maar dan landen we in Zaventem! Uiteraard allemaal op voorwaarde dat Lisa haar visum tegen dan in orde is, hetgeen het allerbeste scenario zou zijn qua timing!
Woensdag 30 maart of donderdag 31 maart (dat zullen we pas weten als we daar zijn) gaan we Lisa ophalen in het babyhuis en is ze definitief en voor altijd bij ons!! Ze zal rustig kunnen wennen aan mama en oma op een appartement met ons in Almaty alvorens we naar huis vliegen!
Papa en broer zullen haar dan volop kunnen verwennen als we terug in Oudenaarde zijn! Zij blijven immers thuis! Iedereen al bedankt voor al de aangeboden hulp om voor mijn twee jongens te willen zorgen!! Ze gaan gesoigneerd worden, misschien wel meer dan ooit tevoren !
De beroepsperiode is voorbij!! Lisa is nu helemaal ECHT ECHT onze dochter!!!!!! Met heel veel trots stellen we onze prachtige prinses dan ook aan jullie voor! Jullie hebben er lang op moeten wachten! Wij vinden ons Lisa'tje het mooiste en liefste Kazachje dat er is!!!!
We zijn terug thuis, terug van ons blitsbezoek aan Almaty!! Maar wat voor eentje, in vijf dagen vlogen we naar de andere kant van de wereld en terug en werden we mama en papa van ons prachtige meisje!
Doodmoe zijn we, maar ook oooooh zo gelukkig!!
Na ons vonnis van maandag is er een beroepsperiode van 15 dagen ingegaan waarbinnen elke belanghebbende nog beroep kan aantekenen tegen het vonnis. We moeten dus toch nog een beetje afwachten... Jan is er - zoals altijd - weer helemaal gerust in, ikzelf (Veerle) zal toch blij zijn als die periode ook achter de rug is.
Op woensdag 16 maart is Lisa dan officieel onze dochter en dat is het enige wat ons nog rest in haar adoptieprocedure, haar papieren zo snel mogelijk in orde krijgen en haar meebrengen naar huis!! Dan zullen we ook een foto'tje van onze dochter hier op onze blog zetten, dus nog eventjes geduld !
Als we onze visums in orde krijgen hopen mijn mama en ik rond 26 maart terug te vliegen naar Almaty om Lisa definitief uit het weeshuis te halen om daar dan nog een paar weken op appartement te verblijven en dan samen ongeveer half april naar huis te komen. Jan blijft thuis bij Miel, ze gaan er samen een "jongens-tijd" van maken !
We vertrokken deze morgen met een kwartiertje vertraging: door de sneeuw van deze nacht was onze chauffeur Timur een beetje later. Eerst hebben we nog de hoofdverpleegster en de social worker opgepikt (deze laatste had er niet zoveel zin in), en dan ging het riching rechtbank.
Om 10.30 uur mochten we binnen. Normaal zouden we dezelfde rechter krijgen als onze adoptiegenootjes vorige week, maar plots kwam er een jonge vrouwelijke rechter binnen! Even paniek, maar onze tolk Olesia zei direct "she's easy". Oef, we konden eraan beginnen.
Ik, Veerle, moest het woord voeren ! Waarom we wilden adopteren, of we haar gingen terugsturen als er nog kinderen kwamen (??!!), of haar broer haar leuk ging vinden,...
Na amper een halfuurtje verdween de rechter om dan na 5 minuutjes haar vonnis te lezen in een kamertje boven: "We approve the adoption of the baby LISA OLGA LARISA OPSOMMER and we indicate Opsommer Jan as father and Vermeiren Veerle as mother"!!!!!!!!!!!
Ze is onze dochter, 8,5 maanden oud, geboren in Almaty op 15 juni 2010!!
Waw, wat een zaaaaaaaaaaaaaalig gevoel, na al die tijd weer mama en papa te mogen worden!!!
Na de rechtbank ging het onmiddellijk richting notaris, waar wij alle volmachten tekenden om onze dochter haar geboorteakte, paspoort en exit-visum in orde te maken.
En heel misschien mogen wij straks ons Lisa'tje nog een bezoekje brengen!!!!!
Gisterenmorgen vertrokken we al vroeg terug naar het thuisland van ons poppemie. Hoewel, het vliegtuig vertrok bijna zonder ons... Door een ongeval in Zellik, stonden we gewoon stil aan de oprit van de ring in Brussel. Gelukkig kent Jan Brussel en zijn we dan door het stad gereden om zo via de A12 in Zaventem te geraken. Daar was het dan weer zoeken voor parking, we hadden nochtans gereserveerd, maar die parking dan nog vinden die je gereserveerd hebt, is geen sinecure!! We hebben ons dan maar geparkeerd in de eerste parking die we vonden! Wat een stress, en we moesten nog vertrekken...
Maar eind goed al goed, na vertragingen op onze beide vluchten, zijn we toch veilig en wel om 01.30 uur geland in Almaty. En het moet gezegd, nog nooit passeerden we zo vlot de visumcontrole als deze keer! Zouden ze ons nog kennen?!
Het is fijn en vertrouwd om hier terug te zijn: het is nog altijd even koud, de voetpaden liggen spekglad, de lucht stinkt nog even fel, maar de koffietjes in de Coffee Delia smaken zeker zo lekker!
Ons appartement van de twee vorige keren hebben we geruild voor een hotelkamer: geen absolute luxe, maar zeker in orde!
We proberen nu weer te wennen aan de temperaturen hier en het uurverschil en bereiden samen ons dossier voor om maandag voor de rechtbank te verschijnen. Het belangrijkste "examen" in ons leven!!
Onze voorgangers van vorige week P&S en F&C deden het schitterend, zij zijn al officieel "mama en papa" van hun schattige Kazachjes!
De tolk zou ons dit weekend nog verder contacteren om nog vragen voor te bereiden!
Denk aan ons, maandagmorgen om 5.00 uur Belgische tijd (het is hier dan 10.00 uur), of duim toch tenminste in jullie dromen voor ons !
Waarschijnlijk lag het aan het kleine gelukspopje dat ik voor mijn verjaardag van een hele goede vriendin gekregen heb! Dat kleine roze "Kazachse" popje ging vandaag mee met Jan naar Ukkel en ja hoor, het deed zijn werk! Dat samen met alle kaarsen die J heeft gestookt (waarvoor ze speciaal naar Ikea reed ) en alle lieve berichtjes...
WE HEBBEN ONS VISUM!! Vrijdagmorgen vliegen we weer naar Almaty!
Ook het extra document van de vertaler zat in onze brievenbus vandaag!!
Woensdag duimen we voor onze adoptiegenootjes P&S en donderdag voor F&C: ze gaan dat super doen voor de rechtbank in Almaty! Maandag is het dan aan ons!
Onze tickets werden terug geboekt: vrijdagmorgen 25 februari vertrekken we om 9.30 uur op Zaventem terug richting het thuisland van ons poppemie! Maandag 28 februari is het dan zover: rechtbank!
Als alles nu nog volgens plan verloopt tenminste...
De papieren werden weer verzameld, gewettigd, naar Volksgezondheid, voorzien van apostilles en heen en terug van bij de vertaler in Leuven. Spijtig van dat ene foutje in de datum van de vertaling, nu moet de vertaler er vandaag terug mee naar de rechtbank en stuurt hij het juiste document na naar ons. Hopelijk ontvangen we dat dan maandag of dinsdag en dan is ons dossier compleet.
Er werden nieuwe volmachten gevraagd door HKM, dus weer gewettigd, weer naar Brussel voor apostilles, ik Veerle hopeloos verloren gereden in Brussel, kortom we lopen rond als kippen zonder kop! Dank je wel aan P&S om deze volmachten maandag al mee te nemen naar Almaty!
Het grootste struikelblok is nog ons visum. Voor elke afreis zouden we een nieuw invitatienummer uit Kazachstan nodig hebben, dit was vroeger niet zo. Nu dat nummer kan niet worden aangevraagd voor ons, omdat ze ginder geen volmachten meer hadden??!! Dus, geen nummer en dus eigenlijk ook geen visum!! Al twee keer waren we in Ukkel en keerden we terug zonder visum!! De consul heeft nu aan Annemie van HKM beloofd dat ze maandag om 10.00 uur zullen klaarliggen... Laat ons hopen!!
Indien dit niet zo is, moeten we ofwel in zeven haasten een toeristenvisum aanvragen ofwel wordt de rechtbank uitgesteld, dixit Kazachstan... En dat laatste zien we NIET zitten!! We mogen er niet aan denken, weer wachten, en onze pruts nog langer moeten missen...
Wordt dus vervolgd! Allemaal duimen in de lucht en branden die kaarsen zodat we maandag ons visum hebben!!
Deze middag - op deze speciale Valentijnsdag - kregen wij een superleuk telefoontje!
Onze rechtbankdatum is gekend: op maandag 28 februari om 10.00 uur 's morgens verschijnen wij in Almaty voor de rechtbank om hopelijk officieel mama en papa te mogen worden van ons meisje!!
We zijn nu bijna twee weken terug thuis en wachten "geduldig" tot we een datum krijgen om voor de rechtbank in Almaty te verschijnen. Normaal is dat ongeveer vier weken na de thuiskomst van de eerste afreis, dus in principe nog twee weekjes te gaan...
Onze paspoorten werden weer binnengebracht bij de consul voor de visums, de documenten werden vernieuwd, nu nog de apostilles en de vertaling en we zijn helemaal klaar om weer naar het land van ons meisje te vertrekken! Dat het maar vlug zover is!
Haar kamertje is sedert vandaag ook in orde, enkel nog een bezoekje aan Ikea deze week! En haar kleerkastje begint ook stilletjes aan gevuld te geraken, zo schattig die kleine meisjesspullen...
We willen nogmaals alle mensen bedanken die al heel de tijd zo intens meeleven met onze adoptie, het doet enorm deugd! Een dikke merci voor de telefoontjes, mailtjes, sms'jes en alle luisterende oren!!
Deze morgen zijn we veilig terug geland in Zaventem, mooi op tijd zoals voorzien! Het was wel eventjes spannend, want door de bomaanslag in Moskou, was men op de luchthaven van Frankfurt in opperste staat van paraatheid aan de veiligheidscontroles! Bijna misten we onze aansluiting naar Zaventem...
Ons laatste bezoekje aan ons meisje was het bezoekje dat zonder twijfel op nummer 1 komt: amai, ze was in form, kraaien, roepen, rechtstaan aan Jan zijn handen en ja, opeens, begon ze te kruipen... Dat we dat nog mochten meemaken, gaf ons een geweldig gevoel! Het doet pijn om haar te moeten achterlaten, maar ze heeft ons zeker de energie gegeven om nog eventjes door te zetten! Deel 1 hebben we achter de rug, nog 2 delen te gaan, waarvan onze volgende afreis de belangrijkste is: de rechtbank! Hopelijk kennen we vlug de datum!
Thuiskomen is superfijn: Miel kreeg een dagje "verlof" van de juf en wachtte ons mee op aan het station! We hadden dit niet verwacht, dus dit was des te leuker!! De lucht is hier zo fris, de keuken ruim, een groot bad, lekker eten, ... HOME SWEET HOME!
Het had alleen nog beter geweest moest ons poppemie al bij ons zijn...
Onze laatste dag Superblij zijn we dat we terug naar Oudenaarde vertrekken om onze zoon te zien!!Aan de andere kant zien we het eigenlijk niet zitten om onze kleine meid hier weer te moeten achterlaten.Pas over drie maanden zien we haar terug
Deze morgen hebben we al opgeruimd en de valiezen gepakt, nu nog eventjes mailen en pampers kopen, en dan om 16.00 uur straks ons laatste bezoekje
Als alles goed gaat, landen we morgen rond 9.00 uur in Zaventem!
Waar kijken we naar uit??In de eerste plaats natuurlijk naar onze zoon en alle mensen die we graag hebben, Jan naar zijn eerste weeg-moment in drie weken (hoewel, hij weet niet of hij daarna nog zo blij gaat zijn), ons eigen huis en eigen bedje, en vooral niet te vergeten het lekkere Belgische eten en die frietjes van de frituur
Wat gaan we missen??In de eerste plaats natuurlijk onze fantastische dochter, het 24 uur op 24 samen-zijn, en vooral ook niet te vergeten onze geweldige vrienden die nog een paar dagen in Almaty blijven en de onvergetelijke momenten die we samen hebben mogen beleven!!
Deze morgen zijn we om 11.00 uur naar Ak-Bulak vertrokken, samen met de andere 4 koppels.In het begin was het wachten: wachten aan de skis, wachten aan de ticktets, wachten aan de eitjeslift, wachten aan de stoeltjeslift, om dan eindelijk tegen 14.30 uur boven te geraken op 2600 meter, en zalige frisse lucht.
Het was er wel berekoud, maar daar wist onze tolk Bolat wel iets op: wodka drinken en handen insmeren met wodka?! Raar maar waar, het werkte, het idee zal waarschijnlijk ook al veel gedaan hebben. Zijn autographed salad viel in de smaak!!
Tegen 17.00 uur waren we weer beneden en rond 18.00 uur belandden we in de coffee delia Hoewel, niet iedereen was nog van de partij Volgens Jan mag je als monitor 10% van de groep verliezen, daar ben je voor verzekerd
Omdat het weekend is, mogen we niet bij ons meisje vandaag en morgen. Maandag is het dan al het laatste bezoekje aan ons dochtertje, we willen er nu nog niet aan denken.
Aan de andere kant verlangen we er ongelooflijk naar om terug naar huis te gaan, EINDELIJK Miel terug kunnen vastpakken na die lange tijd!!!
In het weeshuis is onze pruts nummertje "3": ze slaapt in bedje nummer 3, op al haar kleren staat met stift nummer 3, tot zelfs haar mutsje toe...
Samen met de vier andere Belgische koppels zitten we nu in de Coffee Delia, beetje bijpraten over "adoptie" natuurlijk, hoe kan het anders...
Omdat we gisteren ons meisje niet mochten bezoeken en we dus wat meer vrije tijd hadden, kwamen we op het lumineuze idee om te gaan zoeken naar het moederhuis waar onze kapoen geboren is. We hadden een adres en raar maar waar, we hadden het teruggevonden op de kaart. Het leek ons te doen, dus wij op stap!! We gaan jullie de details besparen waar we overal gezeten hebben... Drie keer hebben we de weg gevraagd met gebaren, drie keer kregen we een ander antwoord.
De laatste man aan wie we het vroegen was supervriendelijk, zijn moeder zat mee in de auto en was lerares Duits, dus we konden ons verstaanbaar maken!! "Stap in, mijn zoon zal U brengen". Jan in zijn nopjes, wat doet hij, gewoon instappen, ik kreeg bijna een crisis... Als er iets is wat Annemie en Annick van het adoptiebureau altijd gezegd hebben is het nooit mee te gaan met vreemden... maar ja, daar zaten we, achteraan in de auto, die man maar bellen in het Russisch, maar vertrekken deden we niet. We stonden daar in één of andere achterbuurt... DOODSBANG was ik, zag mij al ontvoerd en verkracht worden, en Jan, die keek naar mij "wat is dat met jou"?
Tot die vrouw zei, het is twintig minuten rijden, Jan ook al wat minder gerust, want op onze kaart was het vlakbij... Vlug een smoes verzonnen en hup uit de auto...
We hebben dan naar onze tolk gebeld en Bolat zei ons dat er twee dezelfde straten waren, en dat degenen naar waar wij op zoek waren effectief twintig minuten rijden was.... Ik stond te trillen op mijn benen en had nood aan een dubbele wodka...
Het waren dan waarschijnlijk toch supervriendelijke eerlijke Kazachen die ons gewoon wilden helpen. Zeker zullen we het nooit weten, maar ik geef toe dat ik mij toen toch een beetje schuldig voelde...
Eind goed al goed: Bolat voert ons dit weekend zelf naar dit moederhuis, zijn dochter is er ook geboren. Zo gemakkelijk kan het dus zijn, in het vervolg denk ik dat we beter eerst naar hem bellen...
Deze morgen weer perfect op tijd vertrokken. Nu hoorden we vandaag dat de inspectie duurt tot 2 februari!!!!!!!
Normaal mochten we ons meisje maar een half uurtje zien vandaag, maar gelukkig werd het toch een uur. Ze doen wel hun best, want ik denk dat in veel andere weeshuizen we gewoon niet zouden binnenmogen. Langs een kleine achterdeur hebben we in de kamer van de logopediste gezeten.
Snikheet was het daar, en ook ons meisje was onder de indruk, al die nieuwe dingen... De logopediste blijkt een vriendelijke vrouw die een beetje Duits spreken (joehoe eindelijk een kleine conversatie zonder gebaren ), maar ook een beetje een rare madam, ineens kwam ze weer binnen, ze was haar pruik vergeten, nochtans heeft die enorm veel haar?! Ze vond het zelf grappig!
We hebben hier een hele fijne tijd, maar een kindje adopteren is toch ook - voor mij Veerle dan - een bron van heel veel zorgen en ongerustheid: "ze is toch wel gezond??", "hoort ze goed", "reageert ze goed", ... Elk tekentje, snikje en lichaamstrekje wordt met een enorm "vergrootglas" bekeken... Jan wordt bij momenten onnozel van mij: "schat, ze is perfect, neem dat nu eens aan". Ik vermoed en hoop dat vele mama's mij toch zullen begrijpen...
We hadden al van andere adoptiekoppels gehoord dat het hier vaak gebeurde en vandaag was het aan ons. Vanmorgen om 9.00 uur kregen we bericht dat we ons meisje niet mogen bezoeken vandaag, er zou grote inspectie zijn in het weeshuis.
Dat is hier niets uitzonderlijk, blijkbaar komt dat een paar keer per maand voor!
We zijn toch wel een beetje teleurgesteld, maar ja, niemand kan er iets aan doen! Morgen zien we haar hopelijk terug!
Omdat we van vele mensen al de vraag hebben gekregen wanneer ons meisje nu eindelijk thuiskomt, willen we jullie toch nog eens graag vertellen hoe de procedure hier in elkaar zit!
Dit verblijf zijn we hier voor de "binding" met ons meisje: Kazachstan verplicht alle adoptieouders om gedurende 15 dagen hun kindje gedurende een paar uurtjes per dag te zien. Een echte opgave vinden we het echter niet hoor! Daarna moet je terug naar huis keren en dit zonder je kindje. Onze bindingsperiode loopt af op maandag 24 januari, waardoor bij op 25 januari terug naar huis vliegen.
Een aantal weken later vliegen we dan terug en moeten we hier voor de rechtbank verschijnen om mama en papa te mogen worden van ons meisje! En als we andere koppels die ons hier voorgingen mogen geloven is dit allerminst een formaliteit. Vaak meer dan een uur lang een spervuur aan vragen. Ook de dresscode is strikt: mannen in pak, vrouwen in rok, wel tot onder de knie en liefst stiletto's (HELP: ik verongeluk daarmee hier in de sneeuw...).
Als we een positief vonnis krijgen van de rechtbank in Almaty, gaat er een beroepsperiode in van 15 dagen en het is pas daarna dat we dan officieel de ouders mogen zijn van onze kapoen. Na de rechtbankdatum hebben allerlei administraties nog zo een zes weken nodig om haar visum in orde te maken en pas dan kunnen we met haar naar huis vliegen. Als we een beetje rekenen komen we toch al vlug uit bij half april...
Jullie zien het, nog een lange weg te gaan!! Maar we zien het volledig zitten, ze is het allemaal meer dan waard!
Ons meisje kan fantastisch alleen spelen! Voor ons is dat nieuw, dit is iets wat wij met Miel niet kenden! Rustig op de mat en alles grijpen en in de mond steken,... We hebben al wel gemerkt dat als ze bezig is, de wereld mag ontploffen, ze merkt het niet!! Opperste concentratie! Mama was al wat ongerust dat ze misschien toch niet zo goed hoorde, maar toen ze bijna in slaap was en papa haar naam riep, direct de ogen open en het hoofdje recht! Dus alles prima! Papa was er sowieso gerust in hoor !
!
We vertrokken deze morgen met een kwartiertje vertraging: door de sneeuw van deze nacht was onze chauffeur Timur een beetje later. Eerst hebben we nog de hoofdverpleegster en de social worker opgepikt (deze laatste had er niet zoveel zin in), en dan ging het riching rechtbank.
Vandaag was het onze geluksdag 
Omdat we van vele mensen al de vraag hebben gekregen wanneer ons meisje nu eindelijk thuiskomt, willen we jullie toch nog eens graag vertellen hoe de procedure hier in elkaar zit!
