Beste vrienden en familie

Het is bijna zover. Na lang wachten is Lovena bijna bij ons. Binnenkort mogen wij, als kersverse ouders, haar gaan ophalen in Haïti.

Wie niet kan wachten om onze kleine spruit te zien, verwachten wij in Zaventem. Graag zouden wij jullie vragen om zo rustig mogelijk te zijn. Het heeft geen zin om haar meteen te gaan bespringen en te overladen met cadeautjes. Een nieuwe omgeving maakt haar bang, het gebeurd allemaal zo snel en het is daarom overdonderend voor haar. We willen dat Lovena alleen op mama’s of papa’s arm blijft en dat niemand haar overneemt, zodat ze op haar gemak is.

Voor Lovena zal het al een hele aanpassing zijn om een mama en een papa te hebben. Laat staan dat ze overdondert wordt door allemaal vreemde mensen. Ze zal moeten wennen, aan haar mama en papa, haar nieuwe huis en nog zo veel meer.

Wij zouden niet liever hebben dan dit met jullie te delen maar toch willen we de (goed bedoelde) bezoekjes uitstellen tot Lovena ons beter heeft leren kennen en zich heeft aangepast. We hopen dat jullie dit begrijpen.

Het is belangrijk dat ze begrijpt dat wij haar ouders zijn en dat wij haar eten geven, in bad stoppen, haar luiers verversen, haar in haar bedje leggen, met haar spelen enzovoort. Mama en papa zijn er altijd voor haar. Lovena is deze situatie niet gewoon. Ze heeft dus tijd nodig.

Hoe lang deze tijd mag duren, ligt aan onze kleine meid. Zij zal ons laten wanneer zij er klaar voor is om jullie te leren kennen.

Bedankt voor het begrip,
de fiere ouders van Lovena

- Wees kalm
- Het kind niet oppakken, buiten de adoptieouders
- Overval het kindje niet met foto’s
- Cadeaus niet rechtstreeks aan het kind geven, laat de adoptieouders dit doorgeven
- De adoptieouders moeten veel tijd met het kind doorbrengen
- De eerste 6 weken afstand houden

Tijdens de IO Wereldkind hebben we gewerkt rond adoptie. Bij het opzoeken van informatie kwam bij ons de volgende vraag “Hebben adoptiekinderen een ontwikkelingsachterstand?” te boven. Wij stelden ons deze vraag omdat de ontwikkeling van een kind zeer belangrijk is.

We spreken van een ontwikkelingsachterstand wanneer een kind de beschreven mijlpalen (zoals grijpen, omrollen, zitten en lopen) nog niet heeft bereikt op de leeftijd waarop dit gebruikelijk is. Een kind ontwikkelt zich op verschillende gebieden. Denk maar aan spraak, grove en fijne motoriek sociale vaardigheden en leervermogen. Een kind met een ontwikkelingsachterstand loopt op meerdere van deze gebieden achter. Dit wilt niet zeggen dat hij op andere gebieden niet goed ontwikkeld kan zijn. Een kind ontwikkelt nooit op alle gebieden even snel. Kinderen die meerdere gebieden nog niet onder de knie hebben (zoals het zou horen), krijgen de diagnose ontwikkelingsachterstand.

Een kind met een normale ontwikkeling kijkt de wereld in met een gretige blik. Een kind met een ontwikkelingsachterstand lijkt eerder wat dromerig. Het kind speelt ook anders. Het speelgoed kan nauwelijks worden aangeraakt of er is één favoriet speelgoed.

Het eten en drinken gaat moeizamer. Het kind kan bijvoorbeeld geen vast voedsel weg krijgen. Hierdoor gaat het kind uitzonderlijk lang uit een fles met speen drinken of kan dit juist niet.

Ouders van een kind met een ontwikkelingsachterstand hebben vaak het gevoel dat er iets niet klopt. Het lijkt of het kind door hen heen kijkt. Als het je eerste kind is is het vaak moeilijk op te merken. Een bezorgde ouder weet meestal wel dat er iets aan de hand is.

De mate van achterstand verschilt per kind. Het kind kan op sommige gebieden goed vooruit gaan maar op andere gebieden kan hij een achterstand ontwikkelen.

Mogelijke oplossingen zijn bijvoorbeeld de beschreven mijlpalen die een kind op een bepaalde leeftijd moet bereiken oefenen. Je kan hem/haar bijvoorbeeld helpen bij het lopen en zijn/haar handje vasthouden. Men kan ook het kind helpen bij de spraak. Traag en duidelijk praten is hier van groot belang. De grove motoriek kan dan weer geoefend worden door bijvoorbeeld een balspel met het kind te spelen. Zo loopt het rond, leert het de bal vangen enzovoort. De fijne motoriek kan men dan weer oefenen met bijvoorbeeld te tekenen. De sociale vaardigheden kan men oefenen door met vreemde mensen in contact te komen. Je moet het kind op zijn gemak stellen en hem/haar vertellen dat alles oké is. Wanneer het kind zich op zijn/haar gemak voelt zal het sneller beginnen praten. Het leervermogen kan vooral gestimuleerd worden door de ouders zelf en de leerkracht wanneer het kind eventueel naar school gaat. Het is zeer belangrijk dat er complimentjes gegeven worden wanneer het kind iets goed doet. Zo zal het kind gestimuleerd worden en zijn best blijven doen.

Wanneer ouders van een adoptiekindje in de periode na de thuiskomst opmerken dat hun kind een ontwikkelingsachterstand heeft kunnen zij dit probleem aanpakken door de gebieden die hun kind op een bepaalde leeftijd horen te beschikken te oefenen. (Voorbeelden hiervan vind je in alinea 7.)

Bronvermelding :  http://www.ontwikkelingsachterstand.nl/?artikel=watis (Geraadpleegd op 2011/02/22)

Wat te doen bij een ontwikkelingsachterstand?

 - Oefen de onvoldoende ontwikkelde gebieden met het kind
- Wordt vooral niet boos wanneer het kind iets niet (goed) kan
- Wees geduldig
- Geef complimentjes wanneer het kind iets goed doet
- Leg de lat BEETJE BIJ BEETJE iets hoger

3. Wij begrijpen waarom de ouders dit vragen aan hun vrienden en familie. Wij denken dat het ook nuttig is om deze dingen te vragen. Het is volgens ons belangrijk dat de vrienden en ouders weten wat ze wel en/of niet mogen doen. Wij denken zeker en vast dat vrienden en familie dit zullen begrijpen. We kunnen dit linken met de lessen uit SW. Een kind moet zich hechten aan zijn ouders. Adoptiekinderen hebben hier echter vaak problemen mee. Ze weten niet hoe ze zich moeten gedragen, zoeken geen oogcontact enzovoort. Ze weten vaak niet hoe het is om ouders te hebben. Hechten is voor adoptiekinderen een zeer lang proces.

Tijdens IO Wereldkind moesten we “Over de oceaan van de kindertijd” lezen. Er kwamen verschillende gevoelens naar boven. Met dit verhaal word aangetoond dat adoptie enorm ingewikkeld en frustrerend kan zijn voor het kind. In deze context word je van boot naar boot geslingerd, je hebt een onstabiel gevoel en hierdoor ga je mensen moeilijker/niet meer vertrouwen.

Ons gevoel bij dit verhaal is dat we het erg vinden dat de kinderen deze fases moeten doorgaan. Aan het begin van het verhaal hadden we hier een triest gevoel bij. We vonden het erg dat de kinderen opnieuw moeten leren om hun vertrouwen op te bouwen bij de mensen. Aan het einde van het verhaal kwam alles uiteindelijk in orde en hadden we er een goed gevoel bij, want het kindje kwam namelijk terecht bij adoptieouders.