Het is niet altijd zo evident om met je verleden te leven...

Je kan vergeten, nee, je kan proberen te vergeten, maar dat lukt je niet...
Het wordt soms opgerakeld, zonder dat je dat zelf wil, zonder dat je daar zelf voor gekozen hebt.
Herinneringen komen dan naar boven, en je weet er geen weg mee...
Je barst op de stomste momenten in tranen uit, zonder enige zichtbare aanwijzing, maar later besef je hoe het kwam dat je je tranen niet de baas kon. De pijn zit in de meest onverwachte hoekjes.

En je vecht ertegen, want je wil niet dat het je leven beheerst. Maar hoe hard je ook vecht, hoe erg je ook probeert alles te vergeten, het keert steeds terug. Het is als een mug die maar rond je oren blijft zoemen en als je dan het licht aan doet en met een opgerolde krant op jacht gaat, zie je de mug wel maar je kan er niet aan.

Soms lijkt het hopeloos, alsof je er nooit van af geraakt en het je leven altijd in een bepaalde richting zal duwen.
Hoe erg je het ook vindt, je bent een slachtoffer...

Misschien is schrijftherapie een oplossing. Alles van je af schrijven, kan deugd doen...