't is vandaag weer offerfeest voor de moslims en zoals in alle apelanden worden er weer massaal schapen geslacht. Op de voorziene slachtplaatsen waar de schapen verdoofd konden worden werdt er geen enkel schaap aangeboden. Neen ze snijden liever de beestjes levend de strot door....eerlijk gezegd zou ik ze liever zelf op het rek leggen en de schapen hun goesting laten doen. Altijd veel bla bla met die moslims maar der is geen ene die zich aan de wet kan houden. Ik vraag me af hoe het hier met die kerels zal aflopen.
Toen ze nog een jaar of vijf zes was, nam ik haar wel eens mee naar het zwembad. Bang als ze was voor het diep en het onbekende van onder water te zijn, leerde ik haar in het zwembad te springen en haar te tonen dat het helemaal niet zo gevaarlijk was. Haar armen rond mijn nek waagden we de sprong en ze klampte zich zo aan me vast alsof ze me nooit meer zou loslaten. Ik voelde me toen haar grote redder of hoe moet je dat noemen. In ieder geval het was één van de weinige, in haar jonge leven, keren dat ik mijn echt nuttig voelde en iets voor haar betekende. Jammer genoeg is het gevoel nooit meer teruggekeerd of de situatie zo geweest dat ik haar held kon zijn. Integendeel vrees ik. Ik heb haar in de steek gelaten, uit onkunde onmacht of onbenul, noem maar op. Maar het ergst van al is dat ik haar nooit gezegd dat ik van haar hield...en nu zal ze het waarschijnlijk nooit weten want de kloof tussen ons is al zo groot. Ik vind het jammer voor haar, want ik vrees dat ze geen liefde zal kennen in haar relaties. Ik heb het haar in ieder geval niet kunnen leren.
