regelmatige berichten van een alcoholist Welkom op mijn weblog. Ik ben Dexter, 52 jaar en alcoholist. Als lid van de AA -waar iedereen anoniem is- heb ik ervoor gekozen om een schuilnaam te gebruiken. Ik hoop met deze site andere 'lotgenoten' te bereiken en tot steun te zijn. Daarom zal ik regelmatig 'columns' toevoegen in de hoop dat ik zo mijn steentje bijdraag tot een betere maatschappij.
11-12-2005
Stoppen
Ik heb de AA twintig jaar geleden leren kennen op het ogenblik dat ik met mijn 'rug tegen de muur' stond. Mijn (toenmalige)vrouw stond op het punt me te verlaten door mijn drankmisbruik. De gemaakte brokken waren echter niet meer te lijmen en het onvermijdelijke is toch gebeurt. Door de schok ben ik toen een jaar nuchter geweest en woonde ik wekelijks de AA vergaderingen bij. Toen ik later een nieuwe relatie aanging is het drankgebruik echter teruggekomen. In het begin met tussenpauzes van enkele dagen of weken, maar steeds met dezelfde 'rode draad'. Eénmaal een glas aangeraakt kon ik niet meer stoppen en dronk ik tot ik erbij neerviel. Ik was me echter zeer goed bewust van mijn 'handicap' maar wilde toch, tegen beter weten in, leren sociaal drinken. Dit is me echter nooit gelukt. Tot mijn schade en schande natuurlijk. Zo heb ik verschillende auto-ongelukken gehad, gelukkig enkel met blikschade. Wonder boven wonder ben ik hierbij nooit 'betrapt' geweest door de politie (Waarschijnlijk stond hun meetapparatuur nog niet zo goed op punt). Ik reed wekelijks met de auto terwijl ik nog nauwelijks op mijn benen kon staan van zattigheid. Als ik er aan terugdenk krijg ik er nog steeds kippevel van. Eénmaal hebben ze me betrapt op dronken rijden (zonder auto-ongeval) maar ik ben er toen vrij goed 'vanaf' gekomen. Geen rijverbod maar wel een boete van (toentertijd) 40.000 BF. + gerechtskosten (3.500 fr.). (Het voorval is dan ook ondertussen acht jaar geleden). En nog steeds had ik mijn lesje niet geleerd. Ik dronk, langzaam maar zeker, méér en méér. Op het laatste dagelijks ongeveer vijftien à twintig blikjes bier van 33 cl. Dit tot groot ongenoegen van mijn (tweede) vrouw. Langzaam maar zeker werd ik geestelijk en lichamelijk een wrak. Ik was mijn vroegere nuchtere periode echter nog helemaal niet vergeten en hunkerde er echt naar terug. Temeer omdat er terug dagelijkse ruzies waren en ik inzag dat mijn levensgevaarlijk gedrag me vroeg of laat tot een regelrechte catastrofe zouden leiden. Toen is plots "de klik" gekomen: op een morgen stond ik op met een nog 'half-zatte' kop en begon erg te piekeren. Ik nam toen het besluit om terug de AA-vergaderingen bij te wonen. Nu was het me menens!!! Ik ben ondertussen enkele maanden ouder en weet zeker dat ik nu de definitieve stap gezet heb.
11-12-2005 om 15:08
geschreven door Dexter
Voorgeschiedenis
Als alcoholist wens ik mijn steentje bij te dragen aan iedereen die een alcoholprobleem heeft. Na jarenlang gesukkel met alcohol en de daardoor ontstane (vele) problemen heb ik uiteindelijk de weg gevonden naar de AA. Daar heb ik leren inzien dat alcoholisme eigenlijk een ziekte is..., een ziekte die mij reeds te pakken had toen ik nog jong was. Hoe begon het allemaal?? In de jaren '70 was 'kunnen' drinken nog stoer. Ik vervulde toen mijn legerdienst en dagelijks gingen we naar de kantine. Het was toen drinken tegen elkaar op. Je hoorde er pas bij als je -zoals de meesten- iedere avond lazarus in uw bed sukkelde. Na de legerdienst vond ik mijn vrienden bij de plaatselijke studentenclub. Daar was het ook hetzelfde liedje, zij het dan wel niet meer dagelijks drinken maar wel tijdens de weekends.. Die begonnen dan wel nog op zaterdagavond. Mijn drinkpatroon was toen al niet normaal te noemen, maar dit werd wel nog 'aanvaard' door de maatschappij. Je was nu eenmaal jong en je mocht van het leven profiteren. Langzaam aan werden die 'weekends' echter langer. Ze begonnen op vrijdagavond en duurden tot de maandagavond. De rest van de week had je dan nodig om een beetje op uw positieven te komen om dan op vrijdagavond terug te starten met het wekelijkse drinkritueel. Dit gedrag escalleerde in de loop der jaren naar dagelijks drinken. En zo werd ik alcoholist zonder het eigenlijk zelf te beseffen. Na een (te) lange periode groeide echter het besef dat er iets niet klopte met dit drinkpatroon en vond ik de (gelukkige) weg naar de AA.
