|
GENEZING
IN MEDJUGORJE
Hierna
kopies van drie e-mails over een genezing in Medjugorje op 3 augustus 2012. De
verslagen zijn door verschillende personen geschreven en er is sprake van
verschillende ziektes. Om de mogelijke twijfel die dit verschil kan oproepen
correct te plaatsen heb ik een korte beschrijving van de beide ziektes
opgezocht in Wikipedia. Blijkt dat, in de context van wat volgt, de precieze
definitie van de ziekte van ondergeschikt belang is: beide zijn ongeneeslijk en
uiteindelijk dodelijk.
Uit WIKIPEDIA
Progressieve multifocale
leukencefalopathie (PML) is een zeldzame, progressief verlopende
demyeliniserende* aandoening van het centrale zenuwstelsel die
meestal overlijden of ernstige invaliditeit tot gevolg heeft.
*Demyelinisatie
is in de neurologie verlies
van myeline, de
stof die als een isolerende laag om
veel zenuwvezels aanwezig
is en die de geleiding van impulsen
door die zenuwvezels versnelt.
Amyotrofe
laterale sclerose of ALS
is een tamelijk zeldzame neurologische ziekte
waarbij de motorische zenuwcellen in
het ruggenmerg, de
hersenstam en
de motorische cortex van
de hersenen afsterven waardoor progressief krachtsverlies en verlamming, ontstaat, die uiteindelijk tot de dood van de patiënt door verlamming
van de ademhalingsspieren leidt.
Date: Tue, 7 Aug 2012 09:04:32 +0100
Sent: Monday, August 06, 2012 4:56
PM
Subject:
Medjugorje
6 augustus 2012
Vandaag
slechts één onderwerp, omdat het te mooi is en omdat ik uitsluitend de aandacht
wil houden op dit bericht
Genezing te Medjugorje [volledig
nieuws volgt later]
Zaterdag kreeg ik volgende mail
binnen van Mia Stassen, via Josiane Herben:
Zojuist belde mijn vriendin Patty
[De Vos] vanuit Medjugorje. Zij organiseert al jaren bedevaarten naar
Medjugorje en zie wat er gisteren met een mevrouw uit haar groep gebeurde!
Gisteren vrijdag 3 augustus is iemand die al 7 jaar in de rolstoel lag [platte
rolstoel] op wonderbaarlijke wijze genezen in Medjugorje. Nadat de priester
haar de H.Communie gebracht had rook zij een sterke rozengeur. Ze zei dit tegen
haar man. Haar man had niet direct door dat ze kon spreken, want haar
stembanden waren verlamd, haar longen ook gedeeltelijk en daarom had ze al
zuurstof. Haar man, zoon en dochter [tieners] die meemaakten dat hun moeder
opstond van haar rolstoel waren in alle staten. Het eerste wat haar zoon zei
was: "Mama, nu kunnen we weer terug naar ons eigen huis" En haar man:
"Nu kun je weer viool spelen!" Ze hebben daar men z'n allen gedanst
en gesprongen en God geloofd en geprezen!!
"Zij had een spierziekte die ongeneeslijk is en die je helemaal
verlamt", zei Patty "geen MS, een moeilijke naam, ik kan het nu niet
uitspreken!"
Het zal zeker ALS geweest zijn [Amyotrofische Laterale Sclerose], daar is mijn
broer enkele maanden geleden aan gestorven, een vreselijk ziekteproces. Deze
vrouw zal een getuige worden voor onze lage landen, dat hebben we nodig,
Godzijdank! Maandag komen ze naar huis.
Mia
Ik heb nu een mailtje gestuurd naar Patty om, als ze is uitgerust, het
volledige verhaal te willen doormailen. Ik weet dat, wanneer ons Patty terug
naar huis komt vanuit Medjugorje, ze altijd volledig uitgeput is. Een paar
dagen wachten dus.
Ontvangen per e-mail op 9 augustus 2012:
Genezing van Pascale uit
Court-Saint-Etienne
Een vriendin, Patty De Vos, begeleidde
samen met Patrick dUrsel eind juli begin augustus 2012 een bedevaart naar
Medjugorje bij gelegenheid van het jongerenfestival aldaar. Er waren 30% meer
pelgrims dan andere jaren, het aantal wordt geschat op 100.000.
Ze waren met drie bussen gegaan, waarbij
een jong gezin: vader, moeder en twee tieners een dochter van 13 en een zoon
van 16 jaar. De moeder was totaal verlamd en lag plat op een rolstoel.
Ze had A.L.S.
Amyotrofe Laterale Sclerose, een
zeldzame neurologische ziekte waarbij de motorische zenuwcellen in het
ruggenmerg en de hersenstam en de motorische cortex van de hersenen afsterven
wat uiteindelijk de dood tot gevolg heeft.
Vandaag vertelde Patty mij het verhaal
nogmaals vanuit de bus in de buurt van Frankfurt op thuisreis naar België:
Het was gewoon
zielig, ik kon het niet verdagen en durfde haast niet naar haar zien. Ze lag
daar op haar rolstoel, volledig lam, ze kon niet spreken, ze ademde heel
moeilijk en dat alles bij een hitte van 40°. Het zuurstofapparaat dat op haar
benen lag deed haar pijn vertelde Pascale. Ze had na 7 jaar ziekte praktisch
geen spieren meer. Ik dacht dat ze hier zou sterven, ze was gewoon aan haar
einde!
Ze was gaan biechten en stond die vrijdag 3
augustus jl. met haar man buiten achter de kerk aan de
zijde waar dit jaar de nieuwe biechtstoelen zijn gebouwd, om de avondmis bij te
wonen. Tijdens de uitreiking van de communie, kwam plotseling een mooie
priester met blauwe ogen, hij leek wel Jezus, recht naar hen toe om hen de H.
Communie te geven, vertelden ze. Daarna hebben ze die priester niet meer gezien.
Pascale sloot haar ogen en ze zag zichzelf toen in een lang wit kleed dansen
voor God de Vader, ze loofde en dankte Hem en voelde kracht in haar lichaam
komen. Als U mij geneest God, genees me dan helemaal, vroeg ze. Ze wilde nog
leven voor haar kinderen. Ze vroeg ook om een teken en kreeg toen een heerlijke
rozengeur. Ze vroeg haar man of die dit ook rook. Hij antwoordde dat zijn neus
verstopt was. En zij reageerde daarop met: Hoor je me niet? Dan realiseerde
hij zich ook dat zijn vrouw weer kon spreken. God gaf haar de kracht om uit de
rolstoel te komen en zo is ze gelopen tot bij Palma, haar hotel. Het eerste
wat haar man zei was: Nu kun je weer viool spelen en de zoon: Mama, nu
kunnen we weer terug naar ons eigen huis. Daar hebben ze God geloofd en
geprezen en gedanst en gesprongen met iedereen die het maar wilde horen, en de
Italianen trakteerden op ijsjes.
Ze is zelfs de laatste dag, maandag
eergisteren, gaan zwemmen bij de Kravice-watervallen nabij de stad Mostar. Dan
voelde ze ook meer en meer kracht komen in haar bovenlichaam.
Patty kon haar tranen niet bedwingen toen
ze mij dit vertelde en zei: God bestaat Mia, ze zullen het moeten aannemen, ze
zal getuigen!.
Deze genezing is weer een bewijs van de
aanwezigheid van Jezus in de Heilige Hostie, waar men grote eerbied voor moet
hebben.
Het is een ramp voor de Kerk dat heel veel
mensen dat vandaag niet meer geloven
, daarom zijn onze kerken leeg
Dank God België dat we dit hier mogen meemaken!
Woensdag 8 augustus 2012
Mia Stassen
Hetzelfde verhaal uit een andere bron:
From: petrus100452@hotmail.com
Subject: jongerenfestival Medjugorje
Date: Thu, 9 Aug 2012 14:22:01 +0200
Beste mensen,
Gisteravond ben ik teruggekeerd van het jaarlijkse jongerenfestival in
Medjugorje. Het was een heel mooi festival met meer deelnemers dan ooit
(schattingen tussen 80.000 en 100.000). En in onze groep is iets gebeurd waar
ik u allen graag deelgenoot van wil maken. Er was een mevrouw (Pascalle) mee
met haar man (David) en hun twee kinderen van 13 en 16 jaar.
Pascalle leed aan PML (progressieve multifocale leukencefalopathie), een
zeldzame aandoening van het centrale zenuwstelsel dat meestal ernstige
invaliditeit en overlijden tot gevolg heeft. Als gevolg van deze ziekte
kon Pascalle al zeven jaar niet meer lopen, sinds een jaar niet meer spreken en
had zij een apparaat dat haar hielp bij het ademen. Pascalle en David waren
gelovige en biddende mensen. Enkele maanden geleden kreeg Pascalle het
verlangen naar Medjugorje te gaan. Zij was daar 19 jaar geleden al eens geweest
en ze wilde daar graag bidden om de genade dat God iets zou doen voor de
kinderen omdat die het heel moeilijk hadden met de ziekte van hun moeder. Ze
waren ook een beetje opstandig tegen God omdat Hij hun moeder niet genas, terwijl
ze wisten dat hun ouders veel baden. Toen ze haar man duidelijk maakte dat ze
graag naar Medjugorje zou gaan, zei hij dat hij ook dat verlangen had, terwijl
hij er nog nooit was geweest. De kinderen wilden in eerste instantie niet omdat
"bidden toch niet hielp", maar ze hebben zich uiteindelijk toch
gewonnen gegeven en het hele gezin ging naar Medjugorje, hetgeen nogal wat
vergde daar Pascalle aan een platte rolstoel was gekluisterd en ze met de bus
gingen. Op woensdag 1 augustus kwamen we aan en op vrijdagmorgen 3
augustus ging David de kruisweg bidden op de Kricivac (de Kruisberg). Pascalle
leed die morgen zeer veel. Ze was uitgeput en ze kon ook helemaal niet meer
bidden. Tijdens de Kruisweg vertelde de priester bepaalde dingen uit het
leven van pater Slavko. David kende pater Slavko niet maar hij was onder de
indruk van wat hij hoorde. Toen hij weer in het pension kwam, zei hij tegen
zijn vrouw dat ze naar het graf van pater Slavko moesten gaan. Toen ze daar
aankwamen ervaarde Pascalle een hele diepe vrede en ze was er zeker van dat God
iets zou doen voor hun kinderen. 's Avonds was Pascalle nog
steeds zeer moe, maar ze besloten toch naar de avondmis te gaan. Toen ze
daar aankwamen ervaarde Pascalle een grote vreugde en ze rook een hemelse geur.
Op het moment van de consecratie kreeg ze een visioen van zichzelf; ze zag
zichzelf dansend voor de troon van God. Ze moest glimlachen en zei tegen God:
"U weet wel dat ik dat helemaal niet kan." Toen de priester kwam met
de hosties passeerde hij de hele rij mensen die voor hen stond en ging
rechtstreeks naar David en Pascalle. Toen Pascalle de hostie ontving voelde ze
heel sterk de liefde van God en een kracht in haar benen. Ze zei tegen
God: "wanneer U aan het doen bent wat ik denk dat U doet, geef mij
dan een teken, dat ik kan communiceren met mijn man." Ze draaide zich naar
haar man en vroeg: "Ruik jij ook die hemelse geur?" Haar man
antwoordde alsof er niets aan de hand was: "Nee, mijn neus is wat
verstopt." "Hee, merk je niet dat ik tegen je spreek?" vroeg
Pascalle. Ze legde haar benen van de rolstoel en stond op. In een kwestie van
een ogenblik was zij totaal genezen. De mensen om haar heen zagen het wonder en
waren zeer geraakt. Op zondag hebben wij een mis uit dankbaarheid opgedragen,
waar veel mensen bij aanwezig waren want het nieuws verbreidde zich natuurlijk
snel onder alle Nederlands- en Franstalige pelgrims (Pascalle en David kwamen
uit Wallonië maar Pascalle sprak ook Vlaams). Na de Mis heeft Pascalle een
getuigenis gegeven in het pension waar veel mensen bij aanwezig waren en die
velen tot tranen toe ontroerde. Pascalle gaf haar getruigenis op een heel
mooie, integere manier waarbij zij meer de nadruk legde op het wonder van de
Eucharistie dan op het wonder van haar genezing.
Ik kom al meer dan twintig jaar in Medjugorje en heb al
veel meegemaakt van Gods werkzaamheid daar. Maar een dergelijk mirakel van
plotselinge fysieke genezing had ik nog nooit eerder meegemaakt. Het is zeker
een grote genade. Op de eerste plaats voor Pascalle zelf en haar gezin. Maar
ook voor allen die daar getuige van waren. En ook voor allen - hoop ik - die
hier van horen. Daarom stuur ik u dit verslagje.
Met broederlijke groet, in Christus,
Peter Klos, pr.
ALLELUIA, LOOFT EN PRIJST DE HEER
|
