Net als een paard, een ezel en een varken is een giraf een hoefachtige. Dat betekent dat ze hoeven hebben. Bij een paard en een ezel is het één geheel, maar bij giraffen is het in tweeën gedeeld. Hij heeft dus eigenlijk twee tenen. Giraffen komen veel voor in Kenia en Tanzania. Dat zijn twee landen in Afrika. De giraf behoort tot de familie van de evenhoevigen. Dat is dus omdat ze twee tenen hebben. Een ander dier dat ook bij dezelfde familie hoort is de okapi. Dat is een girafachtige. De giraf heeft net zoveel halswervels als een mens. Dat zijn er dus 7. Omdat die wel dertig cm per wervel zijn, is zijn nek zo vreselijk lang. Als je daar zijn poten nog bij optelt, kan een volwassen giraf wel 6 meter hoog worden. Giraffen hebben ook nog kleine stompe hoorns. Ze zijn bruin met zwarte pluimpjes erop. De giraf heeft ook nog een hele beweeglijke tong. Zijn tong is 40 cm lang en is helemaal zwart. Die tong is ook heel erg sterk. Hij kan er bladeren en takjes mee van de boom afrukken. De giraf eet wel 12 uur per dag. De giraf eet: bladeren, takken, doorns en de vruchten van de leguminosen en doorns van de acacia. Als er lange tijden van droogte zijn kan hij lang zonder water. Maar wanneer een giraf moet drinken kan een leeuw of een hyena hem gemakkelijk aanvallen. Om te drinken moet hij namelijk zijn voorpoten spreiden. Een hyena of leeuw valt aan in de nek dat is de meest gevoelige plek van de giraf.
De wetenschappelijke naam voor de giraffe is: Giraffa camelopardalis. De Engelse naam is: giraffe. Zo zeggen wij het ook wel eens in het Nederlands. De meeste giraffen worden 15 tot 25 jaar. De lengte is meestal 4 tot 6 meter. Het gewicht is van 550 kilo tot 1930 kilo. Giraffen zijn sociale dieren. Ze leven in groepjes van 5 tot 20, of soms zelfs 40 dieren, aangevoerd en bewaakt door een vrouwtje. Hun sterke gezichtvermogen en gehoor waarschuwen hen voor naderend gevaar. Giraffen kunnen heel hard rennen als ze moeten vluchten. Ze lopen dan 65 km per uur. Hij kan ook nog zwemmen. Net zoals bij vele dieren bij de geboorte, verschijnen eerst de hoefjes en dan komt het donkere snuitje tevoorschijn. Het girafje wordt naar buiten geperst en valt dan van een hoogte van 2 meter op de grond. De moeder besnuffelt dan haar jong en likt het met haar lange tong. Het jong is nat en beeft helemaal. Het jong probeert zijn kop op te tillen en op zijn poten te gaan staan. Dat lukt nu nog niet. Als het uiteindelijk lukt, ziet het er nog niet uit. Het jong doet een stapje, wankelt en ligt alweer. Een uur na de geboorte kan het jong al zo lang staan dat hij ook bij de uier van zijn moeder kan, om te drinken. Een paar uur later loopt het jong al.
De netgiraf
De netgiraffe is te herkennen aan de grote hoekige vlekken die worden gescheiden door rechte witte lijnen. Hij komt voor in het Noordoosten van Afrika.
De angolagiraf
De angolagiraf lijkt veel op de netgiraf. Dus ook grote hoekige vlekken. Alleen zijn deze wat lichter en onregelmatiger. Hij komt voor in Zuidelijk Afrika.
De massaigiraf
De massaigiraf heeft donkere, onregelmatige vlekken. Ze zijn nog onregelmatiger dan de vlekken van de angolagiraf. Hij leeft in Kenia en Tanzania.
De Okapi
De Okapi is een bosgiraf. Ze komen alleen voor in het Ituriwoud in Zaïre. De Okapi is een soort kruising van een giraf en een zebra. De Okapi is naaste familie van de giraf, maar is veel kleiner en zijn nek is niet zo lang. Het meest opvallend aan het uiterlijk zijn de witte strepen op zijn poten, die sterk in tegenstelling staan met zijn donkerbruine lijf. Hij heeft grote ogen en oren en alleen de mannetjes hebben twee stompe horens. De okapi heeft een dertig centimeter lange blauwe tong. De schofthoogte is ongeveer 1½ meter en hij weegt 250 kilo. Een echte telling is nog niet gedaan, maar er wordt aangenomen dat er 10 tot 25 duizend Okapi's in het wild leven. Er zijn ongeveer 80 Okapi's in dierentuinen in de wereld te bekijken. In Amerika zijn 41 dierentuinen waar Okapi's te zien zijn.
Het leven van een mannetje is onrustig ze vechten telkens onder elkaar uit wie het sterkst is. Met opgeheven kop dagen ze elkaar uit, klaar voor het gevecht. De mannetjes gebruiken hun zware kop met hoorns als wapen. De mannetjes gebruiken nooit hun hoeven in een gevecht. Vrouwtjes doen niet mee aan de gevechten. Soms raakt een giraf gewond of bewusteloos, maar er vallen zelden doden. Het zijn schijngevechten om wie het sterkst is. Na een kwartier vechten geeft meestal wel een mannetje op. Als hij zich opgeeft doet hij een paar stappen opzij. Het mannetje wordt na dat hij het gevecht verloren heeft niet uit de groep verjaagd. De hengsten voegen zich gewoon weer bij de groep. Rustig gaan ze dan weer samen op zoek naar voedsel.
Jack Russel Wat is een Jack Russel Terriër ? Een JR is een kleine gebruikshond waarvan de herkomst Engeland is. Het woord "terriër" komt van het Latijnse woord "terra" wat aarde betekent. Het werk van de hond was onder de grond te gaan om het wild uit het hol te stoten. Tegenwoordig worden JR meer als huishond gehouden en dit kan omdat hij ook goed met kinderen overweg kan. Een JR heeft wel veel beweging (een JR neemt niet snel genoegen met een km ) en aandacht hebben.
Geschiedenis Engeland kent al een eeuwenoude jachttraditie waarbij de jacht op vossen deel uit maakt. Voor de vossenjacht werden honden gebruikt die het vossenspoor opzochten en vervolgens het spoor luidkeels gingen volgen. De jagers volgden de honden te paard en wisten zo soms na uren een vos te schieten. Het kwam geregeld voor dat een vos zich verstopte in zijn hol, zodat de honden hem niet te pakken konden krijgen. Op dat moment verscheen er voor dit specifieke probleem een gefokte terriër op het toneel. Deze terriër kon namelijk het vossenhol betreden dat soms wel meters onder de grond zit, zodra de terriër de vos had gevonden bleef hij deze net zo lang aanblaffen tot hij zijn hol verlaat. De terriërs die voor de jacht op de vos gebruikt werden , werden working terriërs genoemd. Ook de fox terriër behoorde tot deze groep honden.
Huisdier of werkhond De Jack Russel Terriër is door zijn vrolijke en levendige aard een geliefd hondje waar veel mee gedaan kan worden. Deze kleine terriërs is een bijzondere kindervriend en is altijd voor een geintje te porren. Als huishond kan hij goed uit de voeten. Een Jack Russel Terriër die zich verveelt kan een ware sloper worden en misschien uw konijnen, kippen of uw meubilair onder handen gaan nemen. Hij is eigenlijk een beetje een werkhondje, maar wordt nu eigenlijk als huishond gebruikt.
Kenmerken Schofthoogte (Jack Russel): 20,5 tot 30,5 cm. Schofthoogte (Parson): 30,5 tot 35 cm. Gemiddeld gewicht: 5 tot 8 kg. Gemiddelde leeftijd: ongeveer 12 jaar.Kenmerken: intelligent, dominant, fel, energiek en leergierig.
Karakter Beide types behoren witte of overwegend witte met tan, lemon, zwart (of driekleurige) aftekeningen te zijn. Bij voorkeur met aftekeningen op het hoofd en bij de staartaanzet. Het hoofd moet wigvormig zijn met sterk gespierde kaken, perfect scharend gebit en kleine V-vormige oren die naar voren vallen. We kennen drie vachttypes: gladharig, broken-coated en ruwharig. Het belangrijkste is dat de vacht van nature stug en dicht is en het lichaam goed kan beschermen tegen alle weersomstandigheden en tijdens de jacht. Beide types moeten makkelijk te omspannen zijn met beide handen van gemiddelde grootte (net achter de schouders van de hond). Met een te grote borstomvang raakt de hond vastgeklemd in een nauwe vossenpijp.
De verzorging Probeer een Jack Russel niet te veel te wassen. Ze hebben onder hun haartjes een beschermlaag en door veelvuldig te wassen tast je deze aan. De nageltjes moeten niet veel bijgeknipt worden als uw hond veel beweging heeft.Want door het vele lopen slijten de nageltjes zelf af. De oogje kan je al eens proper maken met speciale druppeltjes of een beetje rozenwater. Je moet de hond ook niet vaak borstelen vermits ze kortharig zijn maar af en toe met de handschoen borstelen kan heus geen kwaad . Integendeel daar zullen ze harder van blinken.
De voeding Deze hond is allesbehalve kieskeurig. Als pup vraagt hij vier maal/dag voeding. Bijvoorbeeld 's morgens twee sneetjes brood met een beetje confituur of smeerkaas of gewone kaas. Ook cornflakes of magere yoghurt lust hij. 's Middags geef je bijvoorbeeld puppykorrel(van Hills of Pro-plan)gedrenkt in warm water of soep. Rond 16 à 17 uur geef je hem wat puppy korrel met rijst of spaghetti.Stukjes vis of een beetje mager vlees. Overschotjes van groenten is ook welkom, zoals wortelen, soepgroenten maar geen koolsoorten of erwten. Een stukje rauwe wortel of appel lusten ze ook wel al eens en bovendien is dit gezond. 's Avonds herhaal je het zoals 's morgens met een beetje lauwe melk erover.Dit alles wordt gegeven tot hij drie à vier maand oud is. Daarna schakel je over op drie maaltijden per dag en als hij vijf maanden oud is op twee per dag.Vanaf dan kan je altijd eens een beetjes korrel geven met een beetje blikvoeding(van friskies bijvoorbeeld)en met een sneetje brood. Zoals je ziet, je kunt alle kanten uit.
Herkomst van de Jack Russel Voor de herkomst van de Jack Russel gaan we terug naar de vossenjacht in Engeland omstreeks de negentiende eeuw. Voor die vossenjacht werd gebruik gemaakt van de Foxterriër. Een oorspronkelijk landras dat in diverse vormen over heel Groot-Brittannië verspreid was. Ondanks dat dit uitstekende jachthonden waren voor de vossenjacht genoten ze geen groot aanzien. Daar ze de restjes voedsel kregen van andere rassen of zelf hun eten moesten zoeken, ontstond er bij dit ras een natuurlijke selectie op durf, doorzettingsvermogen, scherpte en jachtpassie. Een groot liefhebber en fokker van de Foxterriër was de Britse dominee John(Jack) Russel. Deze dominee werd geboren in het Engelse graafschap Devonshire in 1795. Hij was een sportief man die enorm veel van de jacht hield. In zijn Oxford-tijd had hij al een klein, wit terriër teefje gekocht, Trump genaamd. Trump 1819, had een kleine bruine vlek op de staartwortel en een donkere vlek op beide oren. Trump wordt beschouwd als de stammoeder van Russels kennel. Jack Russel kocht ook allerlei kleine terriërs die geschikte werkeigenschappen hadden. Het was Jack zijn bedoeling om terriërs te kweken die uitblonken in moed maar geen overmoed. Ze moesten de vos uit zijn hol jagen en luid blaffen. In 1826 trouwde Russel met Penelope Bury, een vrouw die veel van de jacht hield en haar man volledig steunde. Toen de bisschop oordeelde dat zijn interesse voor zijn honden te groot werd, liet Russel zijn meute overschrijven op de naam van zijn vrouw. Russell zijn passie voor honden werd hierdoor nog aangewakkerd. De honden die Russell bezat waren niet anders dan de gewone Foxterriër uit die tijd. Hij had zowel ruwharige als gladharige exemplaren met dit verschil dat hij de staart niet coupeerde. Zijn honden blonken uit in moed en jachtpassie. De werkkwaliteiten waren voor hem belangrijker dan het uiterlijk. Hij fokte dan ook selectief op het karakter. Omdat de honden ook bedreven moesten zijn in het vangen van muizen en ratten werden ze gekruist met andere rassen, ondermeer de kortbenige Sealyham Terriër. Daardoor werd de werkterriër kleiner dan de oorspronkelijke werkterriër van Jack Russel. Later werd deze werkterriër Jack Russell genoemd.
Karakter
Herkomst van de Jack Russel
