|
Herinner u ...
Het is dan wel een jaar geleden maar in mei 2007 zat de huidige intercommunale ook in een patstelling. Terwijl toen gesteld was dat de fusie de loon- en arbeidsvoorwaarden niet zou raken, moesten de werknemers bij de overgang naar de Afvalmaatschappij Limburg afstand nemen van hun variabele premies. Deze zouden omgeturnd worden tot een forfaitaire premie in de vorm van een groepsverzekering. Blijkt dat het ongenoegen van de arbeiders nu net draait rond het niet nakomen van de afspraken rond de groepsverzekering bij de overgang van intercommunale naar de nv. De onvrede met deze gang van zaken zwelde nog aan doordat de arbeiders hun diensten niet onderling mogen wisselen en bepaalde assistent-operatoren niet kunnen doorgroeien. Tot dusver een nuance op de zogenaamde eis tot 'meer loon'.
Advocaat van de duivel
Sta me toe even in zijn huid kruipen ... Zijn deze eisen zo onredelijk? Waarom slaagt de sociale bemiddelaar er na een maand niet in brug te slaan tussen directie en werknemers? Waarom houdt deze groep mensen zo hardnekkig vast aan de invulling van deze voorwaarden vooraleer ze het werk terug aanvatten? Waarom blijft de directie zo stug vasthouden aan ...?
Ligt het aan het eisenpakket? Ongetwijfeld zijn er (voor beide partijen) wel redenen waarom het compromis er inhoudelijk niet komt. Of ligt het misschien aan de manier waarop? Heeft het vertrouwen de afgelopen twee jaren misschien een flinke deuk gekregen?
Misschien is dit net wel het heikel punt ... Want ... staan schreeuwen hoeveel de huidige staking de Limburgers wel kost om zo de publieke opinie aan je kant te krijgen, zal de toenaderingspogingen niet vooruithelpen. De hand in eigen boezem steken en in alle rust het vertrouwen proberen te herstellen daarentegen ...
31-10-2008 om 13:26
geschreven door phaedra
|
