Parlementsvoorzitter Peumans openhartig tijdens ontbijtontmoeting Davidsfonds

Afgelopen zondag zakte parlementsvoorzitter Jan Peumans af naar het parochiaal centrum in Houthalen-Centrum voor een ontbijtontmoeting. Een veertigtal aanwezigen zakten af naar deze organisatie van het Davidsfonds afdeling Houthalen-Helchteren. En de aanwezigen kregen waar ze naar verlangden: een erg open en welbespraakte Jan Peumans. Traditiegetrouw schuwde Peumans de straffe uitspraken niet...

“Toen we weken geleden parlementsvoorzitter Jan Peumans vastlegden voor deze ontbijtontmoeting, voelden we precies aan dat 27 november geen gewone dag zou worden.” Met die woorden introduceerde Raymond Ceyssens, voorzitter van het Davidsfonds Houthalen-Helchteren, de parlementsvoorzitter.

Hiermee doelde Ceyssens op het akkoord dat de federale regeringsonderhandelaars op 27 november kenbaar zouden maken. En Jan Peumans, hij kon er best om lachen. Al voegde hij er meteen aan toe: “ik ben hier gevraagd als Vlaams Parlementsvoorzitter, niet als mandataris van N-VA. Verwacht dus niet dat ik vandaag dieper inga op de regeringsvorming, dat zou deze leuke zondagochtend misschien wel een wrang nasmaakje geven” glimlachte Peumans. Of hij zich aan deze afspraak zou houden, dat was nog maar de vraag…

AMADA
Peumans is momenteel net 60 jaar. Hij werd geboren in Maastricht. “En daar is het misgelopen” zo opende hij zijn gesprek. “Ik werd geboren met een keizersnede, wat meteen verklaart waarom ik zo’n koppig en lastig mannetje ben” glimlachte de welbespraakte Riemstenaar. “Als student volgde ik de richting Politieke en Sociale Wetenschappen. En ook in mijn studententijd was ik al een dwarsligger. Zo ben ik zelfs lid geweest van AMADA: Alle Macht Aan De Arbeiders, een beweging die sterk naar het communisme neigde. Maar mijn lidmaatschap was er van korte duur. Ik huwde als student met mijn huidige echtgenote en werkte nadien een aantal jaren in Nederland.

Mijn politieke kriebel was er wel al en die bracht me in 1983 tot schepen in Riemst. Ik zetelde er namens de Volksunie.” Peumans was van 1985 tot 1987 ook provincieraadslid en in 1988 ging hij aan de slag op het kabinet van toenmalig minister Geens. Enkele jaren later promoveerde Peumans tot adjunct-kabinetschef van minister Sauwens.
“Een leuke periode was zeker ook mijn tweede doortocht in het provinciebestuur. Van 1991 tot 2004 was ik provincieraadslid. Het is ook vooral in die periode dat ik mijn status als dossiervreter heb opgebouwd.” Na zijn werkzaamheden op het kabinet van minister Sauwens, werd Jan Peumans tewerkgesteld bij De Lijn.

"Ik kwam bij toeval in het Vlaams Parlement"
In 2001 beleefde Jan samen met de meeste Volksunie-aanhangers mee de transformatie naar N-VA. En in 2004 raakte hij verkozen in het Vlaams Parlement. “Dat was toevallig en erg onverwacht. N-VA zat toen in kartel met CD&V en vanop de 5de plaats liet ik CD&V-boegbeeld Kelchtermans achter mij. Niemand had dat voorzien, ook ikzelf niet. Met de Vlaamse verkiezingen van 2009 werd ik dan als lijsttrekker opnieuw verkozen. Tussendoor bombardeerden een aantal krantenrapporten mij tot meest verdienstelijke parlementariër.
Na de Vlaamse verkiezingen van 2009 mocht ik mee aan de onderhandelingstafel plaatsnemen. Daar heb ik een andere kant van de politiek gezien. Ik geef het toe, ik was graag minister geworden. Maar de afspraken zoals ze bij de formatie destijds op tafel lagen, werden niet nagekomen. Het oorspronkelijk opzet was om 4 CD&V-ministers aan te duiden samen met een CD&V-parlementsvoorzitter. Daarbij zouden 3 SP-a ministers komen en 3 N-VA ministers. Maar de socialisten zagen die gelijke ministerverdeling niet zitten. Hierop kwam het akkoord op de helling te staan en werd er gekozen voor slechts 2 ministers van N-VA en een verschuiving van de post van parlementsvoorzitter. Zo kwam het dus dat ik, vrij onverwacht, voorzitter kon worden van het Vlaams Parlement, een parlement dat dit jaar trouwens 40 jaar bestaat.”

Meteen bij zijn aanstelling vreesde de omgeving van Jan dat dit voorzitterschap niets voor hem zou zijn. Zou de kuitenbijter van weleer zich wel kunnen schikken in een afgelijnde rol als voorzitter? “Ik moet het toegeven, het voorzitterschap is inderdaad niet van die aard dat je de hele dag politiek werk kan doen. Daarom ben ik blij dat ik nog in twee commissies actief ben, waaronder de commissie Openbare Werken en Mobiliteit. In deze commissies kan ik me nog in dossiers ingraven en komt de Jan Peumans zoals velen hem kennen terug naar boven” glimlacht Peumans met fonkelende oogjes.

Op audiëntie bij de koning
Maar parlementsvoorzitter zijn, brengt ook een aantal representatieve taken met zich mee. Zo wordt Jan Peumans, bekend als een fervent republikein, nu ook verwacht op officiële audiënties met de koning. “Velen denken dat ik dat met tegenzin doe” aldus Jan Peumans, “maar dat is niet zo. De koning is best een heel aangename man. En stel je van zo’n audiëntie ook niet teveel voor. Zowat alles van wat de koning je dan vertelt, is goed voorbereid. De laatste keer dat ik bij de koning was, lag er een document met 7 vragen voor hem, duidelijk voorbereid door zijn entourage. Eén van de vragen ging over de Oosterweelverbinding. Maar na dat officiële gedeelte, ontdek je een minzame man met gevoel voor humor. Zo maakte hij nog een grapje over de Volkswagen waarmee ik aan het paleis verscheen, een wagen die ik trouwens van mijn voorgangster Marleen Vanderpoorten heb geërfd.”

Boeddhisme
“Ik ben echt dankbaar en vind het een voorrecht dat ik parlementsvoorzitter kan zijn. Het is een zware maar boeiende job. En door de tijd vergaar je ook een resem toffe herinneringen. Zo blijf ik het plezant vinden dat minister Lieten in mijn handen de eed moest afleggen. Je moet weten dat Ingrid Lieten voordien jarenlang mijn baas was bij De Lijn.”
En Jan Peumans is ook de politicus die vond dat hij teveel verdiende. “Inderdaad, en dat vind ik nog. Gelukkig wordt het loon vanaf 1 januari voor een stuk ingekort. De voorbije jaren heb ik zelf meer dan 30.000 euro geschonken aan goede doelen. En dan gaat het niet enkel om de Bond Zonder Naam of de voedselbank, ook de tempel van de boeddhisten in Hoei kreeg een schenking. Ik heb immers veel respect voor het boeddhisme.”

En ja hoor, om zijn ochtendlijk betoog af te sluiten kon de doorwinterde politicus het niet nalaten toch even zijn blik te werpen op de voorliggende staatshervorming. “De komende staatshervorming is erg belangrijk voor het Vlaams parlement. Zoals het er nu uitziet, gaat Vlaanderen voor meer dan 9 miljard bevoegdheden bijkrijgen. Dat lijkt op het eerste zicht een cadeau, maar het brengt toch ook heel wat nieuwe uitdagingen en moeilijkheden met zich mee.” Daarnaast stelt de parlementsvoorzitter zich bij een aantal bewegingen ook vragen. “De overheveling van de kinderbijslag, wat brengt dat nu bij aan de Vlaming? Tenzij we de moed hebben om heel het beleid rond kinderbijslag te herzien, is die overheveling zinloos.” Het knippen in de werkloosheidsuitkering is nog zo’n keuze die Peumans zorgen baart. “We moeten inderdaad opletten dat die knipbeweging er niet voor zorgt dat de OCMW’s een vloedgolf van aanvragen over zich heen gaan krijgen.”

En Peumans zou Peumans niet zijn, als hij zijn verhaal niet zou afronden met een straffe uitspraak. “De Senaat, die moet dringend afgeschaft worden. Het is destijds opgezet als ontmoetingsplaats voor de verschillende gemeenschappen in ons land, maar het werkt niet. Maak van die zaal een mooie filmzaal, daar heeft het volk waarschijnlijk meer aan..” En met die uitspraak was het meteen duidelijk dat deze ontbijtbabbel van het Davidsfonds stof voor heel wat discussies opleverde...