Voor onze maatschappij besta ik eigenlijk niet meer.

Het lijkt een onwaarschijnlijk verhaal, maar toch is het de realiteit. Jean Castelrotto staat voor ons als we met hem praten, maar eigenlijk bestaat de man niet meer. “Administratief dan toch niet” verduidelijkt Jean zijn situatie. “Ik ben door omstandigheden ambtshalve geschrapt. Dat betekent dat ik geen paspoort meer bezit, geen rechten meer heb en geen inkomen krijg, kortom, ik besta niet meer voor onze overheid.” Ondanks zijn positieve glimlach schuilt er achter het verhaal van deze man een schrijnend verhaal.

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

We komen Jean via de organisatie van Mister Dakloos 2012 op het spoor. Al twee jaar lang bestaat deze man officieel niet meer. De minzame man groeide op in een normaal gezin in het Leuvense. Hij huwde maar het huwelijk strandde en Jean raakte verwikkeld in een vechtscheiding met financiële moeilijkheden als gevolg. Toch vond hij een tijd later een nieuwe vriendin. Ze gingen samenwonen en werkten aan een duurzame relatie. Maar het financieel verleden van Jean bleef hem achtervolgen. “Ach het lukte ons wel. Ik had vast werk bij een leverancier van diepvriesproducten. We woonden in een huurhuis in de Vlinderstraat en konden het hoofd boven water houden. Althans, dat dacht ik. Ik vertrouwde de administratieve zaken aan mijn vriendin toe, maar dat was fout. Zo kwam het dat we op een dag letterlijk uit ons huurhuis werden gezet. Toegegeven, de schuld alleen in haar schoenen schuiven zou niet correct zijn. Ook ik was te laks. Gelukkig vonden we snel een nieuwe huurwoning aan de Grote Baan. Maar toen begon de miserie pas echt” vertelt Jean ons zichtbaar aangeslagen.

Geen domicilieadres = geen bestaan

“Door al de perikelen zijn mijn vriendin en ik toen uit mekaar gegaan, weliswaar zonder ruzie. Mijn ex-vriendin wou echter wel dat ik bij haar bleef wonen, ook omwille van de kinderen. Ze stond alleen niet toe dat ik mijn domicilie op het adres zette van het huis aan de Grote Baan. Wanneer zij alleen ingeschreven stond op dit adres, zou dat immers betekenen dat zij kon genieten van verhoogd kindergeld en een verhoogde uitkering. Helaas had ik, gelet op de financiële moeilijkheden uit mijn verleden, geen spaargeld waar ik op kon terugvallen. Als overmaat van ramp verloor ik ook net toen nog mijn job. Daar stond ik dus, zonder adres, zonder job. Het begin van een eindeloos verhaal.”

Aangezien ik nog bij mijn ex-vriendin inwoon, krijg ik van het OCMW geen referentieadres. Zij vinden dat ik mijn domicilie bij haar moet zetten maar dat wil mijn ex-vriendin niet en eigenlijk wil ik dat ook niet. Ik wil gewoon mijn leven terug op het spoor krijgen maar hiervoor heb ik een adres nodig, een woonplaats. Talloze noodkreten zowel bij de OCMW-voorzitster als bij de burgemeester bleven letterlijk onbeantwoord. Ze nemen nog niet de moeite om een gesprek met mij te hebben. Ik word gezien als een dossier. Neen, ik lieg, één keer ontving ik via facebook een berichtje. Dat het een moeilijk dossier was… Tja, zover was ik ook al…

Ik kan geen kant op, zonder adres heb ik geen rechten. Ik voel me letterlijk gegijzeld. Ik heb geen paspoort, geen uitkering, ik kan geen job aannemen, kortweg ik besta niet meer voor onze overheid. Het is een vicieuze cirkel waar ik niet uitraak. Gelukkig kan ik nog slapen met een dak boven m’n hoofd. Alhoewel… gelukkig… Wie helpt mij” smeekt de man. “Alleen kan ik het niet, ik heb, net zoals mijn ex-vriendin, hulp en begeleiding nodig. Maar ik vind nergens gehoor…”

Aantal ambtshalve geschrapten steeg fors

Jean is niet de enige die in deze situatie verzeild raakte. Het voorbije jaar waren er 38 ambtshalve geschrapten in Houthalen-Helchteren. Met zijn noodkreet wil Jean die situatie aan de kaak stellen. Jean, die niet in armoede geboren is, probeert zijn leven momenteel ook nog zin te geven door mee te werken aan de organisatie van Mister Dakloos.

“Dit is de enige organisatie waar deze mensen gehoor vinden” zucht Jean. “Het is onbegrijpelijk dat geen enkele instantie mensen zoals mij wil helpen. Wij worden vaak aanzien als profiteurs, maar dat is niet zo. Ik ben werkelijk een slachtoffer en ik vraag om hulp. Dat ze me, al is het maar tijdelijk, een referentieadres geven zodat ik een job kan zoeken, een studio kan huren en mijn leven terug kan opstarten. Ondanks al mijn fouten, heb ik daar toch ook recht op… De situatie sleept nu al meer dan 2 jaar aan. Lang kan ik dit niet meer volhouden…”

Uiteraard legden wij dit verhaal ook voor aan OCMW-voorzitster EefjeVan Wortswinkel. In een korte reactie erkent zij de moeilijke situatie waarin Jean verzeild raakte. Ze voegt er echter wel aan toe dat er, mede door een tussenkomst van het gemeentebestuur, een oplossing voor Jean in het verschiet ligt.”

14-08-2011 om 09:56 geschreven door Bohy Dirk

12-08-2011 om 13:45 geschreven door Stijn

12-08-2011 om 13:15 geschreven door Bohy Dirk

Beste Dirk

Ik kan aannemen dat je er zo over denkt. Moest ik niet rond deze thema's werken zou ik je mening misschien nog durven delen, hoewel je elk individueel verhaal ook individueel moet bekijken. Veralgemenen is hier zeker niet aan de orde. De problematiek is veel complexer dan ze lijkt. Het is niet zomaar een kwestie van nalatigheid en persoonlijke verantwoordelijkheid. Een aantal mensen kunnen gewoon niet mee met ons systeem. Naar mijn mening is het toch de taak van de overheid om er voor te zorgen dat iedereen mee kan draaien, functioneren in onze samenleving. Het feit dat het aantal ambtshalve schrappingen toeneemt (niet enkel in onze gemeente, maar in heel het land) geeft aan dat er iets misloopt. Als een gemeente- en ocmw-bestuur zo lax met deze problematiek omgaan, is dat voor mij een teken van non-bestuur.

 <?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

12-08-2011 om 09:17 geschreven door Melissa Bosmans

11-08-2011 om 18:59 geschreven door Bohy Dirk

10-08-2011 om 23:21 geschreven door Melissa Bosmans