BREAKING NEWS
OLIERAMP HEEFT AL BEPAALDE DIERSOORTEN DOEN UITSTERVEN
Het olielek in de Golf van Mexico richt nu al een ware slachtpartij aan bij het onderwaterleven. Het zal volgens biologen onvermijdelijk leiden tot het uitsterven van een aantal dier- en vissoorten. De dode dieren die nu aanspoelen vormen hooguit twee procent van het werkelijke aantal slachtoffers.
Hoe erg de impact van de ramp gaat zijn op het leven in de oceaan valt ook een beetje af te leiden uit de ramp met het olieplatform Ixtoc 1 in 1979, dat 100 kilometer voor de Mexicaanse kust aan het lekken sloeg. In de tien maanden die het duurde voor het gedicht kon worden, lekte bijna 500 miljoen liter ruwe olie in zee. Er zijn twee factoren die de huidige ramp destructiever maken. Eén: het lek bevindt zich op 1.500 meter en niet op 50 meter. Bij Ixtoc ging alle olie quasi direct naar de oppervlakte dus. Twee: de jongste 30 jaar is het visbestand door overbevissing in de Golf van Mexico en het ontstaan van gigantische, zuurstofloze dead zones door afvalwater uit rivieren vol pesticiden, gedaald met maar liefst 90 procent.
Er zijn geen dolfijnsoorten die uitsluitend langs de Golf migreren, maar Blum vreest dat ook het aantal dolfijnen dat niet getroffen is door de olieramp zo klein zal zijn, dat ze niet in staat zullen zijn zich voldoende snel voort te planten om het uitsterven te vermijden.
Het grote drama van de oceaan, is dat wat er onderwater gebeurt niet zichtbaar is. De ernst van de ramp wordt gemeten aan wat er op de stranden en oevers aanspoelt en met olie besmeurd rondloopt. Dat is echter maar een fractie van wat door de vervuiling sterft. Tussen 90 en 98 procent van de gestorven dieren zinkt gewoon naar de bodem van de oceaan. Bovendien hebben we als mens de neiging om de schade te meten aan de hand van de sterfte bij dieren waar we ons verwant mee voelen, en dat zijn in de eerste plaats zoogdieren (dolfijnen, walvissen) en in de tweede plaats dieren met poten (schildpadden, vogels).
De moeraslanden van de Golf zijn voor veel dieren een broedplaats. Jonge garnalen bijvoorbeeld groeien in de moeraslanden en migreren vervolgens naar de oceaan, waar ze voedsel worden voor vissen. Als over drie of vier jaar geen volwassen garnalen meer naar de oceaan migreren, kan dat gevolgen hebben voor de hele voedselketen.
In september 2009, dus nog geen jaar geleden, werd in de Golf van Mexico, op amper 30 kilometer van de ramp met het ontplofte olieplatform Deepwater Horizon, een wonderbaarlijke ontdekking gedaan. Op een diepte van bijna 1.000 meter vond een researchonderzeeër een koraalrif. Ondanks de volledige duisternis en de tegen het vriespunt aanlopende temperaturen barstte het er van het leven. Koralen, vissen, schaal-en schelpdieren; de biodiversiteit was van het kaliber dat je doorgaans vindt in koraalriffen die baden in het zonlicht.
Negen maanden later is de kans groot dat van dat magische koraalrif niet veel meer overblijft. Het lag immers in het traject van één van de immense giftige onderwaterwolken, gevormd door het bombarderen van het olielek onder het BP-platform met chemicalieën. We weten dat die immense pluim ondertussen de bodem bedekt, tot vijftig kilometer van de plaats van het lek. Daardoor zullen de koralen stikken, en geen koralen meer betekent ook dat de rest van het leven in de diepwater-oase zal verdwijnen.
Weinig hoopvol
Het heeft weinig zin hoopvol te zijn. Eén van de marinebiologen waar we mee spraken, verwoordde het zo: "Dit is vergelijkbaar met een klein aquarium waar je gewoon een hele fles afwasmiddel in spuit. Alles gaat dood."
De onderwaterwolken zijn van eenzelfde toxiciteit omdat ze niet alleen uit olie bestaan, maar eerder een verbinding zijn tussen de olie, ontsnapt gas en het fameuze, erg giftige Corexit.
Nog kwetsbaarder
De jongste jaren zijn veel van die diepwaterriffen gevonden in het noordelijk deel van de Golf van Mexico. De meeste zijn klein, amper een voetbalveld groot. Maar ze blijken een essentieel deel te zijn van de biologische piramide in de Golf. Hoeveel er zijn? Tussen Texas en Florida werden er een honderdtal gevonden, naar schatting slechts 1 procent van hun werkelijke aantal.
Ze zijn (nog) veel kwetsbaarder dan de koraalriffen die we kennen, omdat de koralen hun energie niet voor een groot stuk halen uit fotosynthese, maar helemaal aangewezen zijn op voedingstoffen in het water, zoals algen en andere micr-organismen. Als het water vervuild is, valt er niks uit te halen, tenzij giftige bacteriën.
Ixtoc, 30 jaar geleden
Hoe erg de impact van de ramp gaat zijn op het leven in de oceaan valt ook een beetje af te leiden uit de ramp met het olieplatform Ixtoc 1 in 1979, dat 100 kilometer voor de Mexicaanse kust aan het lekken sloeg. In de tien maanden die het duurde voor het gedicht kon worden, lekte bijna 500 miljoen liter ruwe olie in zee.
Wes Tunnell van het Texas Harte Research Institute mat toen de vervuiling die dat aanrichtte. Hij stelde vast dat op meer dan 100 kilomter van het lek 80 procent van het leven op de oceaanbodem stierf. Het duurde zes jaar voor er sprake was van enig herstel. Vandaag de dag, meer dan dertig jaar later dus, hoef je nog steeds maar een paar centimeter te woelen in het zand voor de kust van Champoton om op olievervuiling te stuiten stellen duikers vast.
Waarom dit erger is
Uit het Deepwater-lek is nu tussen 300 en 400 miljoen liter olie ontsnapt. Er zijn twee factoren die de huidige ramp destructiever maken. Eén: het lek bevindt zich op 1.500 meter en niet op 50 meter. Bij Ixtoc ging alle olie quasi direct naar de oppervlakte dus. Twee: de jongste 30 jaar is het visbestand door overbevissing in de Golf van Mexico en het ontstaan van gigantische, zuurstofloze dead zones door afvalwater uit rivieren vol pesticiden, gedaald met maar liefst 90 procent.
De implicatie van dat laatste is enorm: wat de olie overleeft, zal zo klein in aantal zijn dat het niet meer in staat is zich voldoende snel voort te planten om uitsterven te vermijden.
Wat je niet ziet
Het grote drama van de oceaan, is dat wat er onderwateren op zee gebeurt niet of amper zichtbaar is. De ernst van de ramp wordt gemeten aan wat er op de stranden en oevers aanspoelt en met olie besmeurd rondloopt. Dat is echter maar een fractie van wat door de vervuiling sterft. Tussen 90 en 98 procent van de gestorven dieren zinkt gewoon naar de bodem van de oceaan. Bovendien hebben we als mens de neiging om de schade te meten aan de hand van de sterfte bij dieren waar we ons verwant mee voelen, en dat zijn in de eerste plaats zoogdieren (dolfijnen, walvissen) en in de tweede plaats dieren met poten (schildpadden, vogels).
Dolfijnen in gevaar
Michael Blum, hoogleraar aan het departement ecologie en evolutionaire biologie van de Universiteit van Tulane, waarschuwt dat sommige soorten dreigen te verdwijnen. "Er zijn honderden strandvogels en zeezoogdieren die acuut gevoelig zijn voor olie. Je kunt hele soorten verliezen." Als voorbeeld noemt hij de bruine pelikaan, die net van de lijst met bedreigde soorten was gehaald maar er nu opnieuw op kan belanden.
Blum is vooral bezorgd om de zeeschildpadden en dolfijnen, die de Golf van Mexico als voortplantingsgebied of voedselplaats gebruiken, of als halte op hun migratieroute. Er zijn geen dolfijnsoorten die uitsluitend langs de Golf migreren, maar Blum vreest dat ook het aantal dolfijnen dat niet getroffen is door de olieramp zo klein zal zijn, dat ze niet in staat zullen zijn zich voldoende snel voort te planten om het uitsterven te vermijden.
"Als wetenschapper wil je niet te ver gaan en geen foute conclusies trekken. Maar als je de zaken vanuit het perspectief van de echte wereld bekijkt, naar beneden gaat, ziet wat er gebeurt, en de ecologie van het systeem snapt, dan staan we voor de onmiddellijke effecten van de blootstelling. Wanneer de olie op de kust aanspoelt, dan heb je onmiddellijke toxische effecten op bijna alles. Als je een vis bent, krijg je de olie op je kieuwen en kun je niet meer ademen. Als je een krab bent, hetzelfde verhaal. Als je een plant bent, stik je, het vermindert de fotosynthese."
Gevolgen voor hele voedselketen
De moeraslanden van de Golf zijn voor veel dieren een broedplaats. Jonge garnalen bijvoorbeeld groeien in de moeraslanden en migreren vervolgens naar de oceaan, waar ze voedsel worden voor vissen. Als over drie of vier jaar geen volwassen garnalen meer naar de oceaan migreren, kan dat gevolgen hebben voor de hele voedselketen.
Blum zegt dat de langetermijngevolgen ernstiger kunnen zijn dan men vermoedt. "Eerst heb je de rechtstreekse schok voor het systeem: onmiddellijke toxiciteit en onmiddellijke mortaliteit - onder de olie geraakte vogels, dolfijnen, zeezoogdieren. De mortaliteit is relatief klein in vergelijking met het potentiële accumulerende effect na verloop van tijd. De zaken staan er vandaag niet zo slecht voor in vergelijking met wat nog kan komen."
|
< / a > 
