Gisterenavond een pelgrimsmenu gegeten van 8 met voorgerecht, hoofdschotel, drank (wijn, bier, frisdrank) en koffie. De patron waarschuwde ons dat er ons een gevaarlijke afdaling te wachten stond voor de tocht van vandaag, van O Porrino naar Redondela. Weeral goed voor een bijna slapeloze nacht! De weersvoorspelling was ook al niet te best, het zag er dus gezellig uit! Eerst een ontbijt genomen in de bar rechtover de deur en weg zijn wij. Het eerste uur bleef het zowaar droog, maar daarna gingen de sluizen open. Onderweg stonden alle bushokjes vol met natte en verkleumde pelgrims
Erg was dat niet, maar aangenaam toch ook niet. Enfin, gelukkig kwamen we telkens het ons uitkwam een café tegen, dus toch nog zo slecht niet. En bij iedere pint bier of glas wijn, krijg je hier tapas bij! Best leuk!
Druipnat zijn we in ons appartement aangekomen en hangt alles al te drogen.
Bij zo'n hondenweer neem ik geen foto's, want met een regenbroek aan is dat teveel gedoe. Ik wil jullie de foto's van het uitzicht vanaf ons appartement toch niet onthouden.
Als je 's morgens het raam open doet ennaar buiten kijkt en je ziet alle pelgrims passeren met de poncho aan, dan weet je het wel. Uiteindelijk viel die regen dan toch nog mee. Af en toe een kort buitje, daar kan een pelgrim wel tegen. In plaats van het lange rechte stuk dwars door een industriezone, hebben we gekozen voor een kleine omweg via bospaadjes. Onze lunch bij Tia Maria was reuzelekker, inzoverre zelfs dat Patrick niet kon weerstaan aan een "tas" lokale wijn! We zitten nu op een "appartement" in O Porrińo, of wat ze hier zo noemen! Nu wat eten gaan zoeken en een patisserie voor Maria.😏😇😛👍
Wakker worden en regenen, bwèk. Na het ontbijt, gezellig met ons vijven, was het droog en wij content. Wandelen door de natuur in goed gezelschap en aangename temperaturen, dat is leuk. Een klein klimmetje en dan steeds bergaf, nog leuker! We kwamen weer een variatie van wegen tegen, zie foto's.
We komen ook steeds dezelfde pelgrims tegen, en we beginnen mekaar al goed te kennen. Die persoonlijke contacten, dat is ook de Camino.
Op het einde van de dag zijn we de grens gepasseerd en slapen nu voor het eerst in Spanje, in Tui. Het malaats stadje van Portugal is Valença, en daar is rond de oude stad skern een reusachtige vestingsmuur gebouwd. Nu slapen we in een oud gerestaureerd gebouw, met prachtig meubilair en indrukwekkende trappen en zitkamers.
Vertrokken onder een stralende zon en dat is de ganse dag zo gebleven! Eens over de brug in Ponte de Lima, kom je al direct in de volle natuur. Geen industrie of geen smoezelige achterbuurten! Na 9 km was het laatste café vóór de klim naar Portela Grande, dus een goed gevuld terras en wij fruit en suikerrijke drank naar binnen gespeeld. Het valt ons ook op hoe veel zorg men draagt voor de graven. Ze worden constant versierd met verse bloemen.
De klim was toch wel met momenten meer dan pittig! Zoals het spreekwoord zegt dat het venijn in de staart, amaai zo steil!
De omgeving en de natuur maakten wel alles goed, en zeker ook onze overnachtingsplek! Samen met de 2 overige gasten, 2 Duitse pelgrims, hebben we heel gezellig zitten kletsen. Het klikte meteen, één van hen reed met een Ducati monster 900 !
Aha, nu hebben jullie lang moeten wachten hé! Heb eerst een wasje gedaan en daarna kreeg ik geen verbinding meer met internet. Dan maar de stad ingetrokken en gaan eten. Er liep hier veel schoon jong volk rond. Bij navraag bleek het over de Proms te gaan! Ook met een koppel Vlamingen gesproken die naast ons op een terras zaten. Zij zijn op vakantie en gaan morgen fietsen naar de kust. Wij smeren nu onze benen al in want naar het schijnt is het morgen de moeilijkste klim van deze camino. Voor de foto's heb ik me vooral laten inspireren door de weg!
