"Deze vind ik persoonlijk heel mooi." 

Ze draait zich om en kijkt in de ogen van de knapste man ooit. Zijn groene ogen kijken haar nieuwsgierig aan. 

"Dit werk is ook heel mooi," antwoordt ze. Ze steekt glimlachend haar hand uit en stelt zich voor. 

 "Dag, ik ben Linde de kleine Hinde." Hij kijkt haar ongelovig aan. 

 "Is dit je naam?" 

 "Ja hoor, zo hebben mijn ouders het beslist."  

"Lieftallige naam." Hij kijkt bewonderend in haar reebruine ogen waar hij de pretlichtjes in ziet flonkeren.  

"Neem me niet kwalijk, ik ben Jax de Linx. Een kennis van Myra. Jouw naam zal me altijd bijblijven." 

"Ach, dit hoor ik wel meer, maar na een paar dagen ben je hem alweer vergeten." "Zeker niet, jou reebruine ogen, een naam als een sprookje. Linde de kleine Hinde dartelde door het bos sprong over twijgjes, takken en kwam aan het zachte mos. Ze vleide zich neder en keek omhoog, haar ogen weerspiegelden de regenboog."  

"Jouw naam is ook uniek. De Hinde en de Linx, als dit maar goed komt." Haar ogen glinsteren.