Pygmalion (vrij naar Edith Hamilton)

Op het eiland Cyprus leefde een jonge talentrijke beeldhouwer. Zijn naam was Pygmalion. Hij had besloten nooit te trouwen, want hij was vol misprijzen voor het vrouwelijk geslacht dat door de natuur overladen was met gebreken en “constructiefouten”. Desalniettemin spookte de gedachte aan de perfecte vrouw voortdurend in zijn gedachten, in die mate dat het standbeeld waaraan hij uiteindelijk al zijn krachten en zijn hele genie wijdde, een vrouw voorstelde. Een ivoren beeld, een pracht van een kunstwerk. Maar het voldeed de kunstenaar niet helemaal. Dag en nacht bewerkte hij het en het werd hoe langer hoe mooier. Géén vrouw was ooit geboren, geen beelden werden door kunstenaarshanden ooit gemaakt, die konden rivaliseren met dit werk van Pygmalion. En toen de dag kwam dat het beeld zo perfect was dat er niets meer te verbeteren viel, werd de kunstenaar overvallen door een vreemd gevoel, een gevoel dat hij nooit eerder gekend had: hij werd hartstochtelijk verliefd op dit levenloos beeld, de vrucht van zijn handen waarin hij zijn hele ziel had gelegd. Hij maakte zichzelf wijs dat het niet langer ging om een ivoren beeld maar om een vrouw van vlees en bloed. Hij raakte haar aantrekkelijke lippen aan met de zijne, maar zij konden zijn kussen niet beantwoorden. Hij streelde haar gezicht en  handen, maar deze bleven ongevoelig. Hij nam haar in zijn armen, maar zij bleef passief en koud. Hij kleedde haar met de mooiste jurken, hij overlaadde haar met juwelen en hij probeerde zich in te beelden dat zij er gelukkig mee was. ’s Avonds legde hij haar op een bed, hij bedekte haar liefdevol met zachte en warme dekens zoals kleine meisjes doen met hun poppen. Maar Pygmalion was geen kind meer en hij kon dat spelletje op de lange duur niet volhouden. Hij beminde een levenloos voorwerp en wanhoop en ellende overvielen hem…

Deze bijzondere passie bleef niet verborgen voor Aphrodite. De godin van de liefde raakte gefascineerd door deze vreemde passie en ze besloot de jonge kunstenaar te helpen. Het was rond deze tijd van het jaar dat er feest was op Cyprus ter ere van Aphrodite. Mensen gingen een bezoek brengen aan haar tempel en ze brachten offers aan de godin. Onder hen bevond zich ook Pygmalion. Hij smeekte de godin dat ze hem een jonge vrouw zou laten ontmoeten die gelijkend was aan het kunstwerk dat hij gemaakt had. Daarna spoedde hij zich huiswaarts, naar zijn geliefde. Ze leek mooier dan ooit. Hij streelde haar. Hij schrok. Voelde hij lichaamswarmte? Hij zoende haar op de mond en onder zijn kussen werden haar lippen zacht. Hij raakte haar armen aan en haar schouders en deze voelden zacht aan als was dat smelt in de zon. Hij voelde haar polsslag. En het drong tot hem door: dit is het werk van de godin. Met een hart dat overvloeide van vreugde en dankbaarheid sloot hij zijn geliefde in de armen. Zij bloosde en glimlachte. Hij noemde haar Galathea. Ze kregen een zoon, Paphos. Deze gaf zijn naam aan Aphrodites geliefde stad Paphos.  

Edith Hamilton, geboren in Dresden (Duitsland, 1867) en overleden in Washington D.C. (USA, 1942), was een van de meest gerenommeerde klassieke auteurs van haar tijd. 

Onderstaande tekening is van Marc Van Hoye. Het is een voorstudie van de tekening (een “gekuiste versie”) op het kalenderblad van “De Druivelaar” d.d. 16.3.2019.