Lyano is heel blij met zijn nichtjes Sarah en Shelly. Hij wordt door hen heel erg verwend. Zijn nichtjes zijn
voor hem net als twee moedertjes. Het is soms schattig om te zien hoe hij van de ene arm op
de andere arm terecht komt en Lyano vind het best leuk met al die aandacht die
hij krijgt. Bij goed weer gaan ze samen met bonbonneke gaan wandelen.
Wat ik met zekerheid weet is dat Lyano er nooit alleen zal voorstaan als hij
verdriet of het even moeilijk heeft, hij zal steeds op zijn nichtjes kunnen
rekenen want het zijn nu al drie dikke vriendjes
Toen mijn broer fredero starte met zijn nieuwe club wist
ik al dat hij er iets moois ging van maken. Hij is van nature een perfectionist, en half werk is niet
aan hem besteed. De afgelopen 5 jaar heb ik kunnen vaststellen dat hij
echt gezwoegd heeft om zijn leden een heus saloon te kunnen geven, en dat staat er nu in al
zijn glorie. Het is een thuishaven geworden voor iedere
country liefhebber, en ze komen er allemaal graag. The Spirit of Horses is nu een begrip geworden in de
country wereld en men hoeft alleen maar Fredero of Redbarn te zeggen en men weet dat het over
spirit gaat. Hoewel hij steeds zijn best doet, heeft hij in de
afgelopen jaren soms wel tegenwind gekregen uit alle hoeken, zelfs van leden, maar een doorzetter
zoals hij is, hij staat er nog. Hoewel hij zich enorm inzet om het behoud van de saloon. Elke storm binnen zijn club heeft hij geluwd, en men kan
stellen dat fredero milder is geworden en zich alles niet zo erg meer aantrekt als het
op kleine akkefietjes gaat binnen de club. Er zullen altijd wel leden zijn die commentaar hebben,
maar ik hoop dat ze ooit ook eens zullen beseffen dat fredero ook maar een mens is, en hij
zich niet kan blijven storen aan akkefietjes. Ikzelf ben blij dat ik bij hem in de club zit, en doe
heel graag zijn administratie van onze club en van zijn opgericht CVVC. Ik weet dat het saloon voor hem veel betekent vooral dat
je samen veel kan bereiken als je maar samenwerkt en niet neut en zeurt. Ik hoop dat hij nog genoeg energie over heeft om er nog
eens 5 jaar tegen te knarsen, maar ik hoop vooral dat hij binnen de club wat meer
gewaardeerd word voor zijn inspanningen. Vergeet niet dat het tempo die fredero volgt moordend zou
zijn voor vele andere voorzitters , maar hij blijft het doen. Ikzelf hoop hem nog eens 5 jaar te kunnen bijstaan, en
kijk nu al terug op een verdiend palmares die hij de spirit deed beleven. Achter de schermen is er enorm veel werk, en ook
onderhoud hij nog eens 3 sites, onze site, de cvvc site en de LWW site, elke dinsdag komt hij zelf
de saloon kuisen bij gebrek aan leden die hem daarin willen bijstaan, kortom geniet allen nog
maar wat van het saloon, onze voorzitter, want eens dit alles wegvalt, denk ik dat men
dan pas zal beseffen welke thuis het saloon was voor velen. Ik ben echt fier op mijn broer, en ben blij aan zijn
zijde te mogen meebouwen aan The Spirit of Horses
Dat hun wereld maar mooi wordt, Dat is hun wens. Voor grootouders zijn kleinkinderen heel speciaal Hun wereld staat open voor dit ideaal. Oppassen, luiers verschonen, flesjes geven Niets is hun teveel. genieten willen ze In hun verder leven.
Toen
ik dit verhaal op internet tegenkwam, wilde ik dit aan iedereen laten lezen,
om
te laten voelen dat de aanschaf van een "huisdier" meer in houdt
dan
de aanschaf van bijvoorbeeld een auto
Hoe
kon je?
Toen
ik pup was, amuseerde ik je met mijn gekke streken en maakte ik je aan het
lachen. Je
noemde mij je kind, en ondanks een aantal kapot gekauwde
schoenen en
wat vermoorde kussentjes werd ik je beste vriend. Als ik "stout" was,
schudde
je met je vinger naar me en vroeg je me "hoe kon je?", maar dan gaf je weer
toe en
rolde je me op mijn rug om mijn buik te kriebelen.
Mijn
zindelijkheidstraining duurde wat langer dan verwacht omdat
je het vreselijk druk had, maar daar hebben we allebei hard aan gewerkt.
Ik
weet nog dat ik 's nachts mijn neus tegen je aanschurkte en
dat ik naar je diepste geheimen en dromen luisterde, en
ik kon me geen beter leven voorstellen. We maakten lange
wandelingen en
renden door het park, maakten ritjes in de auto, stopten om een ijsje te
kopen (ik
kreeg alleen het hoorntje want "ijs is slecht voor honden", zei je)
en
ik deed lange dutjes in de zon en wachtte tot je aan het eind van de dag thuis
zou komen.
Geleidelijk
ging je meer tijd aan je werk en je carrière besteden, en
meer tijd aan het zoeken van een menselijke partner. Ik
wachtte geduldig op je, troostte je als je gekwetst of teleurgesteld
was, gaf
je nooit op je kop als je een verkeerde beslissing nam en
sprong vrolijk in het rond als je thuis kwam. En toen werd je verliefd.
Zij
- inmiddels je vrouw - is geen "hondenmens". Toch
verwelkomde ik haar in het huishouden, probeerde haar genegenheid te
geven en
gehoorzaamde haar. Ik was gelukkig omdat jij gelukkig was.
Toen
kwamen de menselijke baby's en ik deelde in je opwinding. Ik
was gefascineerd door hun roze huidje, hoe ze roken, en ik wilde ze ook
bemoederen. Alleen
maakten jij en zij je zorgen dat ik ze pijn zou doen, en
ik werd de meeste tijd naar een andere kamer verbannen, of naar de
bench. Oh,
ik wilde zo graag van ze houden, maar ik werd een "gevangene van de
liefde".
Toen
ze groeiden, werd ik hun vriend. Ze
hingen aan mijn vacht en trokken zichzelf op wiebelige beentjes op,
staken
vingers in mijn ogen, onderzochten mijn oren en gaven mij kusjes op de
neus. Ik
hield van ze en van hun aanraking - jouw aanrakingen waren nu zo zeldzaam
-
en ik zou hen met mijn leven hebben verdedigd als het nodig was geweest.
Ik
glipte stiekem in hun bedden en luisterde naar hun zorgen en geheime dromen,
en
samen wachtten we op het geluid van jouw auto op de oprit . Er
was een tijd dat, als anderen je vroegen of je een hond had, je
een foto van mij uit je portefeuille haalde en hen verhalen over mij vertelde.
De
afgelopen jaren antwoordde je slechts "ja" en veranderde je van onderwerp.
Ik
was van "jouw hond" verworden tot slechts "een hond", en
iedere euro die je aan mij besteedde werd er een teveel.
Nu
heb je een carrièrekans in een andere stad, en
jij en je gezin verhuizen naar een appartement waar geen honden toegestaan zijn.
Je
hebt de juiste beslissing genomen voor je "gezin", maar
er was een tijd dat ik je enige gezinslid was. Ik
was blij opgewonden over de autorit, tot we bij het dierenasiel stopten.
Het
rook naar honden en katten, naar angst, naar hopeloosheid. Je
vulde de paperassen in en zei "ik weet zeker dat jullie een goed tehuis voor
haar vinden". Zij
haalden hun schouder op en keken je meewarig aan. Zij
kennen de harde werkelijkheid voor een hond van middelbare leeftijd, zelfs een
met "papieren".
Je
moest de vingertjes van je zoon van mijn halsband lostornen terwijl hij
schreeuwde "Nee
pappa! Laat ze niet mijn hond meenemen!" En
ik maakte mij zorgen om hem, en over wat je hem hiermee had
bijgebracht over
vriendschap en trouw, liefde en verantwoordelijkheid, en over respect voor alle
leven. Je
gaf me een afscheidsklopje op mijn hoofd, je vermeed mij in de ogen te kijken,
en
weigerde beleefd mijn halsband en riem mee te nemen. Je moest nog een deadline halen - en ik nu
ook.
Na
je vertrek zeiden de twee aardige dames dat je waarschijnlijk al maanden wist
dat
je zou verhuizen en dat je geen poging had gedaan om een goed tehuis voor me te
vinden. Ze
schudden het hoofd en zeiden "hoe kon je?"
Ze
geven ons hier in het asiel zoveel aandacht als mogelijk is met hun drukke
bezigheden. Ze
voeren ons natuurlijk, maar al dagen heb ik geen trek meer. In
het begin rende ik iedere keer als er iemand langskwam naar het hek, hopend dat
jij het was. Dat
je van gedachten was veranderd. Dat dit allemaal slechts een nare droom was.
Of
ik hoopte tenminste dat het iemand was die medelijden met me had, die me zou
redden. Toen
ik me realiseerde dat ik niet opkon tegen die met gekke fratsen aandacht
vragende pupjes, die
geen idee hadden wat hen te wachten stond, trok
ik me maar terug in het verste hoekje van mijn kennel en wachtte
af.
Ik
hoorde haar voetstappen toen ze me kwam halen aan het eind van de dag,
en
ik liep met haar terug de gang door naar een aparte kamer. Een gelukzalig stille
kamer. Ze
plaatste me op de tafel en wreef over mijn oren en
vertelde me dat ik me geen zorgen moest maken. Mijn
hart bonkte in afwachting van wat er ging gebeuren, maar
ook voelde ik een zekere opluchting. De "gevangene van de liefde"
was
aan het einde van haar dagen gekomen. Omdat het mijn aard is, had ik met haar te
doen. De
last die zij moet torsen is zwaar, dat weet ik zoals ik ook altijd jouw
stemmingen aanvoelde. Voorzichtig
plaatste ze een tourniquet om mijn voorpoot terwijl een traan over haar wang
gleed. Ik
likte haar hand op dezelfde manier als ik altijd bij jou deed om je te troosten,
al die jaren geleden. Met
grote vaardigheid liet ze de injectienaald in mijn ader glijden.
Toen
ik de steek voelde en de koele vloeistof die zich door mijn lichaam verspreidde,
ging
ik slaperig liggen, keek haar in de ogen en fluisterde "hoe kon
je?"
Misschien
begreep ze mijn hondentaal, want ze zei "het spijt me zo". Ze
hield me tegen zich aan en legde mij haastig uit dat het haar taak was
ervoor
te zorgen dat ik naar een betere wereld ging, waar ik niet genegeerd,
mishandeld
of verlaten kon worden of voor mezelf moest zorgen - een plaats van licht en
liefde, zo
verschillend van dit aardse bestaan. Met het laatste beetje energie dat ik nog
had, probeerde
ik haar met een laatste kwispel te vertellen dat mijn "hoe kon je?" niet tegen
haar gericht was. Ik
dacht aan jou, lieve baas. Ik zal altijd aan je denken en altijd op je
wachten.
Moge
iedereen in je leven je zoveel trouw betonen.
Elvis aantrekkelijkheid werd op grote schaal erkend. In zijn films werd hij achteraf vele malen neergezet als
sekssymbool. Zijn prestaties, stijl, zijn fysieke schoonheid waren
genoeg voor heterotische beeld Elvis Presley Elvis zelf wou geen seks symbool zijn.
Elvis overleed op 16 Augustus in Memphis. De officiële locatie volgens de overlijdensakte is het
Baptist memorial Hospital te Memphis. Hij was hier gekomen nadat hij in de badkamer van zijn
huis Graceland door zijn toenmalige
verloofde Ginger Alden bewusteloos gevonden was. Aanwezigen stellen allen dat hij reeds overleden was voor
deambulance arriveerde, er was namelijk al sprake van rigor mortis. Desondanks is er tot in het ziekenhuis reanimatie
toegepast. Elvis stierf officieel door hartstilstand, maar na
autopsie zou blijken dat zijn lichaam sporen van meerdere
soorten pillen ( polyfarmacie ) bevatte. Mogelijk was er sprake van een
overdosis van door zijn arts voorgeschreven medicijnen. Elvis werd volgens de overlevering naakt en in
foetushouding gevonden. Dit wordt tegengesproken door diverse leden van de
Memphis Maffia waaronder Joe Esposito, die allen zeggen dat hij gekleed in nachtkleding
omgekeerd op de grond gevonden werd
In 1967 trouwde hij met Priscilla Ann Bealieu die hij in
Duitland had ontmoet tijdens zijn militaire dienst. Al begin jaren 60 kwam Priscilla naar
Graceland om samen te wonen met Elvis, hetgeen uiteindelijk leide tot een huwelijk op 1
Mei 1967. Precies negen maanden later werd hun enig kind geboren: dochter Lisa Marie. Priscilla maakte in 1972/1973 aan Elvis kenbaar dat zij
hun relatie wilde beëindigen. Het stel groeide uit elkaar door Elvis veelvuldige
afwezigheid tijdens het maken van de films en later de optredens en Priscilla kreeg een relatie met
haar karateleraar. Elvis kon dit zeer moeizaam verwerken. Een scheiding was
het gevolg. Hierna ging het langzaam bergafwaarts met de King. Ongezonde leef-en eetgewoontes en excessief
medicijngebruik. Hij had te kampen met vele lichamelijke beperkingen,
ongemakken, ziektes en afwijkingen (welke mogelijk het gevolg waren van een jarenlange
uitputtende levensstijl). De druk van Elvis-zijn en stress van het artiestenleven
sloopten zijn gezondheid
Elvis onderweg naar Duitsland, 29 September 1958 Elvis Presley werd voor de eerste keer opgeroepen om zijn
dienstplicht te vervullen op 20 December 1957. Hij was toen nog bezig met de film King
Creole, en kreeg toestemming de Film eerst af te maken. Uiteindelijk ging Elvis op 24
maart 1958 in dienst. Veel critici waren van mening dat de militaire dienst ( 1958-1960) een einde
aan de carrière van Elvis zou maken. Elvis maakte het zichzelf niet makkelijk door, in plaats
van gebruik te maken van zijn Populariteit en allerlei makkelijke baantjes te
vervullen, de gewone loopbaan van soldaat te doorlopen. Hij begon zijn dienstplicht in Fort Hood in
Texas, waarna hij werd uitgezonden naar Duitsland. Hier heeft hij een tijdje gewoond met
zijn familie ( in Bad Nauheim ). In die tijd maakte hij onder andere een uitstapje naar Parijs.
Op de terugvlucht naar Amerika maakte het vliegtuig een tussenlanding in Schotland. Dit was de
enige keer dat Elvis in Groot-Brittannië kwam.
