Caves is altijd al een lieve hond geweest, maar zijn gedrag verbetert nog altijd. De bevelen oefenen we iedere dag en hij boekt veel vooruitgang.
Maar ook de dagdagelijkse activiteiten beginnen vanzelf te gaan. Zo verlangen we dat Caves in zijn mand ligt wanneer we aan tafel zitten. In het begin moesten we het dikwijls zeggen en daagde hij ons meermaals uit. Sedert een week gaat hij er vanzelf in liggen. Er moet geen bevel gegeven worden. Het begint stilaan een automatisme te worden. Meestal blijft hij ook gedurende de hele maaltijd en afwas in de mand liggen, maar af en toe is hij aan het spelen waardoor hij het soms vergeet dat hij niet meer in zijn mandje ligt. Toch past Caves verschillende trucjes toe. Hij durft zich langzaamaan uitstrekken waardoor hij steeds verder en verder uit zijn mand reikt. Dit doet hij tot er nog maar één poot in de mand ligt. Hij doet het zo rustig dat je het niet altijd merkt. Hij is een schattige hond.
Pootjes geven vooraleer hij een koekje krijgt, heeft hij snel geleerd. Vooraleer hij zijn eten krijgt, moet hij eerst gaan zitten en wachten tot hij het signaal krijgt dat hij er mag aan beginnen. Hij leert het allemaal. Onze Caves is op de goede weg. Eenmaal alle bevelen perfect zijn aangeleerd kunnen we misschien nog overgaan tot het leren van trucjes...
Griezelen op Halloween ... Wat vinden mijn baasjes daar zo leuk aan? Zaterdag kwamen er allemaal van die rare wezens op bezoek. Echt heel griezelige wezens. Brr... Niets voor mij. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ze, ondanks hun hoog griezelgehalte, heel lief en vriendelijk waren.
Wat pas heel eng was, was de verdwijnspreuk van de heks. Er kwam een lief meisje binnen, maar ze is nooit buiten geraakt. Het meisje ging op de zetel zitten en de heks ging voor haar staan. Toen de heks een stap opzij deed, was het meisje verdwenen en zat er een zwarte kat in de zetel. Wat denkt die heks wel? Zomaar katten in mijn huis toveren. Waar zou dat brave meisje dan zijn?
Toen ik buiten ging, waren er nog heksen, spoken en andere wezens. Brr... Dat Halloween maar snel voorbij is.
In één van mijn vorige berichten, met name over de kenmerken van een Beauceron, haalde ik reeds aan dat Beaucerons goed kunnen opschieten met eigen huisdieren. Tja, dat moet ik wel toegeven. We hebben een hamstertje, Pluisje, en Caves vindt het heerlijk om ons Pluisje gade te slaan. Hij gaat dan voor haar kot staan en kijkt hoe ze de trapjes oploopt en in haar rad loopt. Ondanks dat Pluisje nauwelijks groter is dan het tipje van Caves' neus heeft ze geen schrik van hem. Als Caves met zijn snoet tegen de tralies staat dan komt ze rustig even snuffelen. Het is schattig om beiden bezig te zien.
Caves zou het liefst met onze hamster spelen, maar dat is onmogelijk. Hij gaat aan haar kot staan en wacht tot ze tevoorschijn komt. Als Pluisje in haar hokje aan het slapen is, begint Caves te janken en te blaffen. Het lijkt wel of hij wil zeggen: "Hé, speelkameraadje, kom eens naar buiten." Als ze dan tevoorschijnkomt dan doet hij zot. Aan zijn gedrag merken we dat hij met haar wil spelen. Het is grote liefde tussen de grote hond en de piepkleine hamster.
Mijn hobby's zijn spelen en ravotten, actief zijn, wandelen, slapen, bij mijn gezin zijn. Het liefste wat ik doe is de boel op stelten zetten. Af en toe is het onschuldig, andere keren is het dan weer wat heviger. Ik kan niet altijd braaf zijn, dan heb ik niets aan mijn dag. Bovendien zou Tineke niets meer kunnen schrijven over mij. En geef toe, het is toch veel leuker om over mijn gekke avonturen te lezen dan wanneer ik altijd braaf zou zijn. Jullie hebben niets liever dan dat ik vanalles uitsteek want jullie zijn verzot op gekke verhalen. Ik merk het genoeg. Als mijn baasjes vertellen over wat ik heb uitgestoken dan liggen de meeste mensen plat van het lachen. Ik zorg dat er altijd pret in huis is. Ik maak mijn gezin en de lezers gelukkig.
Vandaag ben ik samen met Tineke naar het station Joris gaan opwachten. Het is wat we wel vaker doen. Het is terwijl een leuke wandeling en ik kan Joris eens verrassen en aan de buitenwereld laten zien hoe verzot ik op hun ben. Tineke wou een langere wandeling maken maar ik had buiten weer een paar bloempotten versleurd waardoor ze eerst nog een vuile boel moest opkuisen. Ze had niet veel zin meer om me nog mee te nemen, maar mijn lieve oogjes moeten haar overtuigd hebben.
Joris en Tineke zeggen dat ik moet rustiger zijn tijdens het wandelen. Ik durf nogal trekken aan mijn lijn maar het leukst vind ik toch wel het enthousiast naar mensen springen. Vandaag werd Tineke kwaad toen ik naar een voorbijganger sprong. Ze vindt het niet leuk en soms zelfs beschamend. Bovendien moet ze dan hard trekken waardoor ze soms spijt krijgt dat ze me meenam. Dat vind ik natuurlijk minder aangenaam. Ik ga heel graag wandelen met ieder van hun, maar ik kan me nu eenmaal moeilijk bedwingen om het rustiger aan te doen. Tineke en Joris, ik zal meer mijn best doen (als ik het niet vergeet). Ze weten dat ik heel mooi kan mee wandelen, maar het lukt niet altijd. Toch zijn ze allemaal trots op mij.
De foto zou je op het verkeerde been kunnen zetten. Onze grote hond met een klein rozig knuffelbeen. Het is voor velen een lief en schattig zicht maar vergis je niet. Caves heeft al meermaals bewezen dat hij een straffe waakhond is. Laatst zaten we 's avonds in de woonkamer gezellig tv te kijken toen Caves plots begon te grommen en zwaar te blaffen. Het gegrom en het zware geblaf waren angstaanjangend, maar tegelijkertijd toch geruststellend. Hij beschermt zijn gezin en zijn thuis goed. Gelukkig bleek het vals alarm. Het was toch een veilig signaal voor ons allen.
Vannacht werd ik plots wakker van geblaf. Ik hoorde meteen dat het Caves was en dat het niet voor aandacht of te spelen was. Ik liep de gang op en zag dat mijn ouders het ook gehoord hadden. Ditmaal waren het katten die aan de keukendeur ruzie aan het maken waren. Caves verdedigde alweer zijn thuis. Het is natuurlijk niet nodig tegen katten maar voor hem vormden ze een bedreiging en dus genoeg om te waarschuwen.
De zwaarste beproeving was wanneer een onbekende man op onze tuin was. Caves zat in de keuken en zag de man naderen. Hij was razend. Ik dacht dat ik wist hoe Caves waakte maar dit had ik nog nooit gezien. Hij was in alle staten. Zijn gegrom was schrikwekkend en het luide en zware blaffen hield de man op afstand. Zijn haren gingen over heel zijn rug, tot het puntje van zijn staart, rechtstaan en hij maakte zich groot. Hij was mijn held. We voelden ons echt veilig. De blik in zijn ogen veranderde en hij was een waakhond. De man was behoorlijk afgeschrikt. Gelukkig maar, want ik denk dat wanneer de man binnen was gekomen dat hij hier niet zonder schrammen buiten was geraakt. De beschrijving van Beaucerons als de dapperste waakhond is 100% waarheid. Onze hond heeft alvast zijn diploma gehaald. Ik ben ongelooflijk trots op hem en voel me veilig bij hem. Een echte held.
Vandaag waren mijn baasjes best wel tevreden over mij. Ik ging mooi in mijn mand liggen toen ze het vroegen. Ik doe het niet altijd even graag. Gisteren heb ik het hun wat moeilijker gemaakt en hun een beetje uitgedaagd. Daarom had ik besloten om mij vandaag voorbeeldig te gedragen. Ja, al zeg ik zelf, ik ben vandaag best wel braaf geweest.
Normaal probeer ik elke dag wel iets uit te steken zodat het leven niet te saai wordt. Ik neem dan eens een bloempotje van een kast of steel een tuinlampje en zet er mijn afdruk op. Niets erg maar wel vervelend voor diegene die het moet opkuisen. Wat ik ook heel leuk vind, is mijn pootjes even in de vijver zetten. Helaas hebben ze nu de vijver zodanig goed afgemaakt dat me dat niet meer lukt. En het allerleukste is gewoon eens lekker zot doen: van de ene kant van de tuin of kamer naar de andere kant stormen. Op die manier geraak ik even de overtollige energie kwijt.
Zoals ik al zei ben ik braaf geweest vandaag. Ik heb me bijna de hele dag uitstekend gedragen. Alleen vanmiddag heb ik even Tineke zot gemaakt. Ze was met mij aan het spelen toen ze plots ophield en iets anders begon te doen. Dat kon ik niet laten gebeuren. We waren zo leuk aan het spelen. Ik ben op haar schoot gesprongen met mijn voorpoten en vroeg haar aandacht. Ik ben even té wild geweest en ze had moeite om me terug kalm te krijgen, maar we hebben een aangename namiddag gehad. Ze is met mij gaan wandelen en we zijn langs het station gepasseerd om Joris op te pikken. Oh, wat was ik blij om die te zien. Ik heb het laten merken: goed aan de lijn getrokken en op hem gesprongen. En toen ik terug thuiskwam was mijn baasje terug van een harde dag werken. Ik was dolblij. Nadat Joris gegeten had, ben ik met hem op mijn vrouwtje gaan wachten aan de voordeur en die heb ik ook uitbundig begroet. Het was weer een leuke dag en ik denk dat iedereen tevreden was over mijn gedrag. Ze hadden alleszins veel lovende woorden en ik heb vele knuffels gekregen.
Voor de mensen die graag iets in het gastenboek achterlaten of liever de berichtjes eens lezen: In de rechterkolom vind je de titel 'Gastenboek'. Indien je op de knop 'Voeg toe' klikt, wordt je naar een pagina verwezen waar je een berichtje kan achterlaten in het gastenboek. Lees je liever de berichten in het gastenboek dan kan je deze knop ook aanklikken en scrol je vervolgens naar beneden waar je de berichten kunt terugvinden.
Jullie mogen altijd een berichtje achterlaten in het gastenboek, zal zeker geapprecieerd worden.
Vandaag is Caves 2 maanden in ons gezin waar we allen heel blij om zijn. Hopelijk kan hij nog jaren bij ons blijven. Het waren al twee heerlijke maanden en we zullen nog veel plezier beleven. Volgende week, dinsdag 20 oktober, is hij 8 maanden oud.
Zaterdag namen we Caves voor de eerste keer mee voor een dagje aan zee. Na een uurtje rijden, arriveerden we dan eindelijk aan het strand van Oostende. Toen we Caves uit zijn transportbench lieten, was hij door het dolle heen. Joris begeleidde hem naar het strand waar Caves niet snel genoeg naar toe kon. Hij vond het heerlijk. Caves heeft zich goed geamuseerd. Hij rende over het zand heen en rende achter zijn bal aan. Hij liep achter ieder van ons. We hadden allen plezier om hem bezig te zien.
Ook pootje baden in de zee hoort natuurlijk bij een dagje aan zee. Hij vond het wel leuk, schrok even toen er een golfje kwam maar hij was het al snel gewoon. Wat verderop was er een klein fort gebouwd dat Caves even ging inspecteren. Hij heeft echt genoten. Wij ook.
Alles moest hij even van dichterbij bekijken. Hij heeft in het water gespeeld, op het zand gerend, op hondjes geblaft, met zijn balletje gespeeld en iets raar in de lucht zien vliegen. Een parachute-vlieger die zo snel heen en weer vloog, vond hij toch iets raar. Hij moest er weer het fijne van weten. Tussen zijn spelen door had hij toch even de tijd om enkele fotootjes met het gezin te nemen zodat we allen een leuk aandenken hadden aan die bijzondere dag.
Ik ben ervan overtuigd dat het voor herhaling vatbaar is. Een dag gaan uitwaaien aan zee is altijd fijn en als Caves erbij is, dat maakt de dag pas heel bijzonder. Toen we naar huis gingen, was Caves doodmoe maar een uur slapen in de auto en hij was weer klaarwakker toen wij vermoeid thuiskwamen.
Caves en ons gezin houden van avondwandelingen. In de zomer vormt dat geen enkel probleem, maar wanneer het steeds vroeger donker wordt, moet er rekening gehouden worden met de veiligheid. Gezien Caves pikzwart is en je hem in het donker nauwelijks ziet lopen, draagt hij 's avonds een fluovestje voor honden. Hoogstwaarschijnlijk zullen sommigen het hilarisch vinden, maar onze hond zie je tenminste lopen op de straat. Auto's vertragen omdat hij zo goed opvalt en op die manier is Caves veel veiliger. De veiligheid van Caves is belangrijk.
Door je hond regelmatig te observeren, leer je zó veel meer over hun gedrag. We kunnen hier allemaal voorspellen wanneer Caves een streek zal uithalen, gewoon door naar zijn ogen te kijken. Zijn ogen en gedrag veranderen als aanwijzing voor wat er volgt. Net als wanneer hij speels wordt, verandert zijn houding. Je hoeft enkel de signalen leren te herkennen om op zijn gedrag te kunnen anticiperen. Honden kunnen geen emoties laten zien? Wie dat beweert, heeft nog nooit zijn eigen hond geobserveerd. Hou je hond maar eens goed in het oog en je zult snel veel bijleren.
Caves kan als een duiveltje kijken als hij deugniet wordt. Hij kan vragend kijken door zijn kopje schuin te houden. Zijn blik kan angst vertonen, maar hij kan evengoed een beetje dwaas of verward kijken. Zijn ogen blinken wanneer hij gelukkig is. En geloof het of niet maar hij kan ook schuldig kijken. Niet enkel de blik vertelt veel, maar ook hun gedrag.
Honden kunnen niet jaloers zijn ... Niet waar, een hond kan jaloers reageren wanneer zijn baasjes net iets te veel tijd besteden aan iemand anders. Dit gedrag moet zo snel mogelijk worden afgeleerd, maar jaloersheid bij een hond bestaat. Wanneer ik iemand een knuffel geef dan springt Caves op ons om aandacht te vragen. Dit is geen ernstige vorm van jaloersheid maar het is wel een gevoel dat hij kent.
Vooraleer nog iemand wil beweren dat honden geen emoties laten zien, observeert die persoon best eerst zelf een hond.
Het is grappig om Caves soms bezig te zien. Hij is leergierig en niet enkel voor nieuwe trucjes. Vandaag hielp ik mijn vader met iets te repareren in de keuken. Ik was niet de enige die bereid was om een handje te helpen, ook Caves hielp graag. Het is alsof hij nieuwe dingen wil leren. Hij draait dan rond ons en kijkt toe hoe we de dingen aanpakken. Hij kan er gaan bij zitten en aandachtig kijken. Natuurlijk steekt hij graag eens zijn neus ergens in.
Niet enkel de "mannelijke" dingen, zoals iets repareren, maar ook over meer vrouwelijke klusjes wil hij alles weten. Toen mijn moeder enkele dagen geleden een paar broeken klaarmaakte om in te leggen, stond Caves hier ook op toe te kijken. Hij hield alles nauwgezet in het oog en volgde elke beweging. Af en toe checkte hij met zijn neus of alles wel in orde was. Natuurlijk stond hij meer dan eens in de weg opdat het werk goed kon gebeuren. Maar hé, hij toont interesse en wil doodgraag vanalles bijleren. Het is gewoon leuk en grappig om zijn gedrag te observeren.
Onlangs vond ik op het internet een mooie gedichtje. Ik vond het heel toepasselijk voor onze hond, Caves. Het geeft in weinig woorden weer wat een hond voor jou kan betekenen.
Mijn trouwe hond
Een steun voor mij in voor en tegenspoed. Is blij als ik thuiskom iedere dag weer. Begroet me vrolijk met een blije snoet, loopt kwispelend achter me aan. Het enige wat zij graag van mij wil, is een lekker eind met haar wandelen gaan.
Toen Caves een bezoekje bracht aan mijn kamer besloot hij om even van het uitzicht te genieten. Caves sprong voorzichtig met de voorpoten op de vensterbank en keek naar buiten. Wie net naar boven keek, moet even niet geweten hebben wat hij zag. Caves, onze grote zwarte schaduw achter mijn raam. Mijn persoonlijke lijfwacht...
Caves voor de spiegel: Mmm... Wie is dat lekker ding? Mag er best wel zijn. Mmm... trekt qua looks op mij. Natuurlijk niet zo knap. Tiens, echt wel een knappe hond. Spijtig dat het een mannetje is of ik zou alvast een afspraakje regelen.
Het weekend is weer voorbij gevlogen. Ik hou van weekends dan kan ik heerlijk veel tijd doorbrengen met mijn gezin. Iedereen dicht bij mij. Veel wandelen en spelen. Dit weekend was het lekker uitwaaien. Veel wind en het weer zat echt in mijn lijf. De baasjes op stang jagen, zot doen en de mensen uitdagen. Een leuk spelletje gespeeld: Wie kan het hardst roepen als ik blaf? Het maakt het gek.
Deze keer hadden ze de frisbee nog eens bovengehaald. Eén van mijn favoriete speeltjes. Op het speelplein voelde je de wind extra hard waaien door je haren. De baasjes waren goed ingepakt tegen de kou en om mij warm te houden werd de frisbee hoog in de lucht gegooid. Het dreef mee met de wind en ik spurtte er achteraan. Toen ik hem eindelijk te pakken kreeg, riepen ze op me om hem te brengen. Die zijn niet goed wijs, zeker. Ik er eerst achter lopen en hem dan moeten terugbrengen? Een beetje beweging zal hun deugd doen en ik heb er plezier in. Ik liep in volle vaart naar mijn vrouwtje maar net als ze de frisbee wou nemen, liep ik verder. Hup, de volgende persoon aan de beurt. Tineke en Joris waren de leukste om bezig te houden. Zij liepen achter me aan om de frisbee te pakken te krijgen. Maar ik was hen te snel af. Ik hield wel rekening met hen: ik liep niet te snel, maar net hard genoeg dat ze hem niet te pakken kregen. Bleven ze even staan om op adem te komen, was ik zo vriendelijk om net voor hun te lopen en hen uit te dagen. Uiteindelijk waren ze in staat de frisbee vast te grabbelen en smeten ze hem opnieuw de lucht in. Pff... er weer achter. En het spel kon weer beginnen. Oh, ik heb me heerlijk geamuseerd en mijn baasjes ook. Iedereen was aan het lachen, ik was bij mijn gezin en na de stevige speelpartij was iedereen bekaf. En dan nog naar huis wandelen.
Net toen we terug in de tuin waren, kwam Nathalie voorbij. De leuke dame die me steeds lekkere koekjes meebrengt. Snel m'n meest schattige blik opzetten en haar smekend aankijken. Yes, ze belooft om een "stokje" te gaan halen. Ik ben weer bij de goei. Als ik alles opgegeten had, kwam ze mee binnen. Kon ik een beetje stoeien met haar. Maakt iedereen gek. Een beetje springen, mijn pootjes op haar schoot leggen en als niemand reageert even blaffen. Maar van al dat spelen was ik toch een beetje uitgeput. Heb me dan maar midden in de woonkamer op de grond gelegd en een beetje geslapen. Goede plaats: niemand kan voorbij zonder mij te storen. Ik wist telkens wie de kamer verliet en kon snel mee glippen.
Ik ben regelmatig gaan wandelen met iedereen of af en toe eens met één persoon. Tineke heeft me meegenomen naar ons "oefenterrein" om mijn oefeningen voor de les in te oefenen. We zijn daarna langs de paarden geweest en heb even aan hun neus gesnuffeld. Misschien zijn ze toch wat groot voor mij. Althans om te spelen.
Heerlijk, toch, die weekends. Ik heb weer veel gewandeld, gespeeld, hondjes ontmoet, koekjes gekregen en vooral veel zot gedaan. Oh, wat ben ik toch gelukkig en ik weet dat mijn familie ook gelukkig is. Ik kan niet wachten tot het terug weekend is. Maar nu eerst een beetje rusten... Ben volledig uitgewaaid en de rust is teruggekeerd.
We hebben sinds dinsdag onze eigen klusjesman in huis. Een echte doe-het-zelver. Caves: de man die alles maken kan. Kan hij het maken? Ja, hij kan het.
Dinsdag kreeg Caves een nieuw speeltje: een rubberen hamer. Caves was enthousiast over zijn nieuwe speelgoed en doorkruiste onmiddellijk het huis met zijn hamer in de aanslag. Als jonge man is het immers nodig om snel de knepen van het vak te leren.
Moet er iets worden opgeknapt? Caves staat altijd klaar. Het loon is bespreekbaar. Liefst denkt hij aan koekjes afhankelijk van de moeilijkheidsgraad van het werk.
Nadat alles in orde was gebracht opdat Caves in ons gezinnetje kon blijven, moest de chip nog op onze naam gezet worden. Kwestie dat Caves naar de juiste eigenaars werd gebracht in geval dat hij verloren is gelopen. Na het een en ander administratief in orde te brengen, kregen we enkele weken later een brief toegestuurd van ABEIC of BVIRH. Hierin zat een kaart met de gegevens over de hond die nu op onze naam stond. Blijkbaar was er toch wel het een en ander misgelopen bij de verwerking gezien we nu plots de eigenaars waren van een Chihuahua genaamd Caramel.
Even checken: die grote zwarte hond die me zit aan te kijken met zijn lieve oogjes moet een Chihuahua zijn. Dat moet dan wel de grootste hond in zijn ras zijn. Wie deze gegevens moest aanpassen, was toch nog niet goed wakker. Zo zie je maar hoe één klein foutief cijfertje in de identificatie-code je een heel ander soort ras kan opleveren.
Tja, het foutje van de medewerkers van BVIRH bracht wel met zich mee dat alles nogmaals moest veranderd worden. Ondanks dat je tegenwoordig bijna alles via internet kan regelen, moeten zulke zaken op de ouderwetse manier via de post gebeuren. Dus met nog enkele dagen vertraging konden we ons dan eindelijk, althans officieel, de eigenaar van deze prachthond noemen. En ditmaal gaat het wel om een zwarte Beauceron die net iets groter wordt en meer weegt als een Chihuahua.
Zelfs buiten zijn wil om, maken we van alle gekke avonturen mee met Caves.
De boog kan niet altijd gespannen staan. Een echte waakhond heeft ook af en toe nood aan een pauze. Van al dat waken word je zo moe! Snel even de oogjes sluiten voor iemand het opmerkt ... mmm... dat zonnetje op mijn kopje .... heerlijk .... geeuw ... zo slaperig ... Toch maar even een pauze nemen.
Ik hield wel rekening met hen: ik liep niet te snel, maar net hard genoeg dat ze hem niet te pakken kregen. Bleven ze even staan om op adem te komen, was ik zo vriendelijk om net voor hun te lopen en hen uit te dagen. Uiteindelijk waren ze in staat de frisbee vast te grabbelen en smeten ze hem opnieuw de lucht in. Pff... er weer achter. En het spel kon weer beginnen. Oh, ik heb me heerlijk geamuseerd en mijn baasjes ook. Iedereen was aan het lachen, ik was bij mijn gezin en na de stevige speelpartij was iedereen bekaf. En dan nog naar huis wandelen. 
