Ik vertelde al eerder op deze blog dat Caves graag speelt met onze voetbal. Helaas is die er al lang aan. Telkens wanneer hij kinderen ziet voetballen dan wil hij er bij zijn. Hij zou zo graag die bal hebben. En als het hem zou lukken om een voetbal te pakken dan zou deze niet erg lang leven. Maar ja, Joris en ik wouden zou graag met onze Caves eens voetballen. Dus werd er een harde basketbal gekocht.
Joris en mijn vader pompten de bal superhard op zodat hij er toch plezier van zou hebben en hem niet direct kapotbeet. Ze inspecteerden de bal en waren tevreden over hun werk: Daar krijgt hij niet zo gemakkelijk zijn tanden in.
Uiteindelijk mochten we de bal gaan uittesten. Caves was door het dolle heen toen we op het speelplein de basketbal te voorschijn haalden. Eerst kon hij hem niet in zijn muil nemen dus moest hij hem met zijn poten voortbewegen. Maar dan kreeg hij het idee om zijn poot op de bal te zetten zodat hij meer grip kreeg en zette hij zijn vlijmscherpe tand er in. Ik denk dat we toch een volle drie minuten hebben kunnen spelen vooraleer het pssssssssssssssstttt was en de bal plat was. Hij heeft zich toch nog geamuseerd met een platte bal. Ach ja, we hebben toch even plezier gehad. Maar aan mijn basketbal komt hij niet aan, die wil ik toch nog een tijdje kunnen gebruiken.
