Mijn kind, mijn oudste is vannacht gestorven, om 4 uur, het uur dat hij negenentwintig jaar geleden is geboren. Het is allemaal zo onwerkelijk. Vorige week nog zei hij : ik keek naar de maan en dacht ‘mij gaan ze nog niet hebben, ik wil nog zoveel doen in mijn leven’. En nu zitten we hier allemaal aan tafel overrompeld door de begrafenisondernemer die perse direct de teksten moet hebben voor de doodsbrieven. En terwijl we alles maar over ons heen laten gaan en Pascal daar vredig in zijn bed ligt, springt plots, met een luide pats, de lamp boven ons hoofd. We kijken allemaal naar boven en ik reageer, ‘he, jongen, vertrek je nu pas??’ Vier lampen, mijn vier kinderen, en de eerste, de oudste springt kapot……..