De "dagen" zijn voorbij. Zoals altijd "vieren" we die sober. Onze familie werd helaas klein. De verre familie... Die vieren met leeftijdsgenoten. De ene met de Okra de andere met de Scouts. Wij schommelen zowat tussenin. Niet meer bij de jongsten maar ook nog niet rijp voor Okra.

Maar op zich zijn we best gewend om in onze kleine kring alles te beleven. Die dagen willen we vooral rust. 

Sinds manlief zo heel erg op de sukkel is, is die rust heel erg welkom. We mijmeren vaak over de goede "oude" tijd. De tijd voor hij zo ziek werd. Zijn ijzersterk karakter begint stilaan te plooien. Hij begint te spartelen met sterk blijven of gewoon de zetel in en aanvaarden.

Aanvaarden zit er niet in, maar het lichaam doet het voorlopig niet. Hij verbleef vaak in de zetel.

Ik moet toegeven dat na jaren van sukkelen ik me blijf verbazen hoe sterk hij was. Maar tegenwoordig zie ik enkel nog ellende. Volgens de ene dokter omwille van de 12 medicijnen per dag. Volgens de andere omwille van onderliggende andere problemen die nu aan het licht komen. En dan moet de immuuntherapie eigenlijk nog beginnen...

Mensen veronderstellen dat hij niet meer werkt. Maar hij werkt nog voltijds al vraag ik me af nog voor hoelang. De aftakeling van ziek zijn blijft hard om aanzien.

Ondanks alles blijf ik hopen op een lang Gezond, Liefdevol, Gelukkig en Veilig bestaan. 

J.

02-01-2025 om 13:21 geschreven door Joke

Nonkels vriendin, 17 jaar ouder, blijkt een kleindochter te hebben die razend is omdat ze geen geld erft. Voor ik goed en wel besefte dat ze het meende kreeg ik een douche van verwijten over me heen. 

Geen erfgename, geen familie. Maar ze ging er vanuit dat zijn samenwonen met haar grootmoeder recht gaf op zijn portefeuille. 

Na de vele verwijten via whatsapp begon het me te dagen. Ik begon haar verwijten en het laatste gesprek met nonkel te linken.

Nonkel stelde me de laatste keer we elkaar zagen gevoelige vragen en liet me ook zaken weten die hij anders verzweeg. "Mensen" wilden hem documenten laten tekenen. Het ging over zijn centen. Gezien nonkel geen kennis had van die zaken en hij zich in het verleden al meerdere keren liet oplichten vroeg ik hem niets te tekenen. Uiteindelijk kan ik helaas nog steeds niet toveren en er zijn momenten geweest waarop ik me afvroeg hoe ik het nog kon oplossen. Dat waren dan van die snoodaards die hem vlug abonnementen lieten betalen of andere dubieuze zaken. Dus ik wilde die situaties voorkomen. Hij bleef vaag over "die mensen". Maar het waren geen bankmensen. En ik wist dat hij heel erg bang was van "ons ander". Zijn jongste zus die hem jaren liet sparen voor haar. Hij besefte het niet eens. Er ging gewoon iedere maand 210 euro van zijn rekening naar de pot van zijn jongste zus. De meest lieve man ter wereld maar helaas achter en een harde werker. Ideaal om uit te persen. En dat hadden al een heel aantal snoodaards ondervonden. Waaronder dus ook eigen familie. 

Maar gaandeweg de verwijten van die beruchte kleindochter besefte ik beetje bij beetje dat ze zichzelf aan het verraden was. Die "mensen" die documenten wilden getekend zien kregen een gezicht en een naam. Ik begreep ons laatste gesprek opeens veel beter. De man was ook daar in de greep van misbruik. De man was bang net zoals hij bang was voor zijn jongste zus... Want die kleindochter blijkt letterlijk en figuurlijk een bullebak van een vrouw te zijn. Een reus, een boom met een veel te grote mond. Nonkel moet heel erg bang geweest zijn.

De woede die ik voelde, de onmacht dat ik hem niet kon beschermen tegen die wilde beesten... En dan als kers op de taart las ik een berichtje van zijn zogezegde vrienden; "we zullen hem missen. We hebben nog veel werk die hij ging uitvoeren en nu zelf moeten doen." Die ellendelingen! Vrienden? 

Het valt me zwaar. Ik loop er mottig van. Ellendige wereld. Ellendige mensen. Bende idioten! "Moge jullie hele kot in elkaar storten"; schreeuw ik in gedachten. Ik vind het zo erg voor nonkel, zo verschrikkelijk dat hij tot op het einde zo uitgeperst is geweest. 

Ik neem mijn gsm in de hand en begin aan een weldoordachte reactie. Maar helaas de bullebak blokkeerde me. Ze wil me niet meer lezen. Ik had thans een mooi bericht opgemaakt, maar ik zal het moeten gaan vertellen in de Gamma waar ze werkt. Ondanks mijn woede zou ik me nooit verlagen tot dergelijke praktijken. Dat is eerder op haar lijf geschreven. 

Ergens begrijp ik haar reactie wel. Opgevoed in generatie-armoede. Nonkel kwam en iedereen kreeg opties. Bullebak is zowat de enige in de familie die werk vond. De anderen hebben allerhande excuses om het niet te doen. Van ziekte is niet echt sprake want ze zijn wel allemaal capabel om zaken te verwezenlijken die beter het daglicht niet zien. Geen van die familieleden heeft ooit echt luxe en geld gekend. En als er al periodes waren van financiële beterschap dan was dat eerder door toedoen van foute zaken dan van geluk. 

Ik heb uit respect voor nonkel nooit gekeken naar zijn rekening tenzij hij me vroeg. En nu, nu hij er niet meer is en ik digitaal door zijn rekeningen blader merk ik op dat nonkel alles betaalde. Ook het abonnement van bullebaks vriend om naar de voetbal te gaan. De huur, de winkel, telenet, de uitstapjes, echt alles... Alles behalve de elektriciteit, die betaalde oma... En dan zegt bullebak doodleuk "om het eerlijk te houden". Ze liet me er nog om lachen, als was het zuur.

De laatste reis naar de Belgische kust haalde nonkel op een tijdspanne van 3 weken 4100 euro van zijn rekening in cash geld, betaalde hij aan de kust 62 euro in de frietuur, 80 euro bij de slager en heel wat etentjes en dan lees ik van zijn zogenaamde vrienden dat ze aan de kust geweest zijn die hele zelfde periode. Dan zie ik foto's waaraan ik aan de bijhorende data van plaatsen zie dat die drankjes en etentjes van nonkels rekening zijn gegaan. Wetende dat nonkel niet meer kon eten... Dan krijg je te horen van "zijn vrienden" dat ze het lastig vonden dat ze een apotheek moesten vinden want nonkel had dringend pampers nodig. En geen van zijn vrienden vonden het nodig hem naar het ziekenhuis te brengen. En om het verhaal af te maken zijn die "vrienden" ook de vrienden van bullebak. Zijn het drinkemaatjes... 

In gedachten hef ik het glas op bullebak. Moge haar les evenredig zijn als aan haar hebzucht. 

J.

25-11-2024 om 15:22 geschreven door Joke

1 november 2024, allerheiligen. Hij ging heel even door mijn hoofd. Ik moest nog een deel van mijn belofte aan hem nakomen. Door alle drukte en de vele ziekenhuisbezoeken met manlief was ik mijn belofte zelfs even vergeten. Tot dan, vrijdag 1 november. Zou nonkel vandaag het hele traject terug te voet doen om de strooiwijde te bezoeken? Ik vergeet de gedachte, ga door met het leven. Ik voelde me niet treurig, ik voelde geen verdriet, ik voelde geen onrust. Ik besefte op dat moment enkel dat ik teveel zaken tussen de armen zitten had en dat helemaal niet veilig was om de trap af te lopen. Stel je voor dat ik op latere leeftijd val op een dergelijke manier? Ik moet mijn werkwijze aanpassen. Dat is wat me van die dag heel helder bij blijft. Ik dacht de dagen ervoor niet aan nonkel. Ik dacht niet aan mijn belofte. Behalve die dag, vrijdag 1 november, toen ik boven aan het opruimen was. Omdat ik in tijden geen vrije dag heb gehad en ik na de werkuren geen fut meer had om er nog aan te beginnen. Er voelde niets anders aan die dag. Niets! En toch verloor nonkel die dag het leven. Zo plots door een verkeerde val. 69 jaar. 

De man overwon twee keer pancreaskanker. Klaagde op geen enkel moment! Vroeg bijna geen hulp, wilde altijd bewijzen dat hij evenveel kon als een ander. Want de man was beperkt. Geestelijk beperkt. Een man die door de wereld en helaas ook door een groot deel van de familie als onbekwaam werd gezien. 

Terwijl de waarheid was dat hij een harde werker was met een hart van goud.

Als ik terugdenk aan ons laatste gesprek dan besef ik dat hij meer moet geweten hebben of minstens iets voelde aankomen. Hij vroeg me financiële zaken te regelen. Zaken waarmee hij het moeilijk had. Hij had niet het geluk gekend kinderen te hebben en dat viel hem zwaar. Ik schrok op dat moment. Ik had nooit eerder beseft dat hij het daar moeilijk mee heeft gehad. Hij was nooit een prater geweest. Hij hield zich altijd afzijdig. De vele verwijten die hij in het leven te verduren had gekregen hadden hem dusdanig getekend dat praten een noodzakelijk iets werd. Hij deed het nog zelden. 

Maar toen, in augustus, reed ik met hem naar de bank. Om de zaken die ze hem hadden laten tekenen teniet te doen. Omdat hij toen aan het praten ging leerde ik een heel andere man kennen. Hij was open als nooit te voren. Hij vertelde, gaf toe dat hij bang was van de mensen die hem die papieren lieten tekenen zowel als van de mensen die in de bank werkten.

Hij vertelde me dat hij kinderen in zijn leven heeft gemist. Dat hij en zijn vriendin samen zijn gekomen door mijn grootmoeder, omdat moeke wilde dat hij niet alleen kwam te staan in het leven. Want "tenslotte" zei hij: "zijn we twee sukkelaars bij elkaar".

Hij vertelde me dat een vriend hem "iets vertelde over een testament" en ik hem moest uitleggen wat dat was en dat voor hem in orde moest brengen. 

Ik antwoordde hem dat ik wilde, nu hij zijn centjes kon opdoen, dat hij genoot van het leven. Naar zangers gaan kijken, naar de zee gaan (wat hij als een grote vakantie beschouwde). Ik liet hem beloven dat hij niemand cadeautjes mocht geven maar enkel zichzelf en eventueel z'n vriendin. Want de man had een veel te groot hart en hij had listige vrienden en familie. Hij beloofde me plechtig dat hij ging genieten. 

Tijdens zijn grote vakantie belde hij mij een drietal keer. 1 keer in paniek en twee keer om me te vertellen dat hij de centen op zijn rekening had gekregen. Hij klonk zo fier...

Ik herinnerde hem eraan dat hij me beloofde om te genieten. Om zijn centjes te vieren. Hij beloofde me nogmaals en ik beloofde dat ik hem niet ging vergeten en we dat testament gingen regelen. 

We zijn er niet meer toegekomen. Wat resulteert in het feit dat er mensen gaan erven die hem hebben uitgelachen en verweten. En daar wrong bij hem het schoentje tijdens ons gesprek. Waarom zo ineens weet ik niet. Maar iets in hem was wakker gemaakt en hij wilde niet dat mensen die hem hadden uitgelachen en verweten in het leven van hem zouden krijgen.

Ik ben te laat. Ik heb die belofte niet kunnen nakomen. Maar ik vraag me af; waarom in Godsnaam? Wat wist hij? Wat voelde hij? Wat heeft hem die laatste maanden zo gedreven gehad om mij die zaken te doen regelen? De man die me beloofde volop te genieten is niet meer. Hij verliet het leven die hem eindelijk een beetje geluk bracht. Die hem kansen gaf die hij nooit eerder had gekend. Waarom nu? Waarom dacht ik op dat moment, op die dag ineens aan hem maar voelde ik niets fout? Waarom besefte ik dat wat ik aan het uitvoeren was gevaarlijk was terwijl hij op dat moment overleed door een val van de trap met een volle wasmand in de handen? 

Ik kan de tijd niet terugdraaien. Ik kan hem niet meer vertellen wat ik voor hem voel. Want verder dan een kus en een knuffel werd niet gepraat over gevoelens. En toch zit de man voor eeuwig in mijn hart. Beschimpt en geschuwd door eigen familie en vele andere idioten. Omdat hij stil was, verlegen en niet in staat om normaal te communiceren. Omdat hij beperkt was en nooit te horen kreeg dat hij evenveel waard was als ieder ander wezen op aarde. 

Ik voel me machteloos en boos. Ik weet dat er een paar bij de notaris zullen zitten met in gedachten de meest vuile degoutante verwijten in het hoofd maar ook mensen die het kunnen gebruiken. En nee, ik ben geen wettelijke erfgename. Sommige mensen begrijpen niet waarom ik zijn vraag aan "de mijnheer van de bank" heb afgewezen. Ik wilde niets op mijn naam laten zetten; Ik wilde dat hij zijn belofte zou nakomen en hij zou genieten. Want mocht hij geweten hebben dat het toch naar mij kwam dan vroeg hij niets meer op en zou hij ook die laatste maanden niet hebben genoten. 

Mijn liefde was Goddank groter dan de honger naar centen. En had ik geweten dat zijn leven op aarde nog maar zo kort was dan had ik hem de hele handel laten schenken aan asielen. Want zijn allergrootste liefde op aarde waren dieren. Dat waren dan ook de enige wezens op aarde die hem niet hebben gekrenkt...

J.

07-11-2024 om 14:17 geschreven door Joke