Hallo, hier zijn we weer voor het verslag van vandaag. Dat ze deze morgen weer allemaal op tijd en stond present waren om de bagage in te leveren is ondertussen géén nieuws meer. En na onze magen gevuld te hebben in ons campanille hotel (dewelke eenvoudig, maar toch heel goed zijn om te slapen en te eten), vertrokken we op onze fietsen, die door de meesten zelfs gekuist waren ! Er was er zelfs éne bij waarvan we zijn stalen ros niet meer van herkenden, wij dachten allemaal dat de Marc een nieuwe fiets gekocht had, maar wat bleek, hij had een spoedcurcus van de Fred gekregen en had voor de eerste keer in zijn fietscarriére zijnen Eddy Merckx gekuisd !!! Dan maar op pad voor een tochtje van 137 km, bij een rustige wind ( voor de eerste keer sinds ons vertrek), en bij een bewolkte hemel. Eigenlijk ideaal om het prachtige parcours tot in Bagneux op een rustig tempo af te leggen, 2 per 2 naast elkaar en om de 10 km twee andere frisse mannen op kop. Nadat we op een door Marina en Andre op een schitterende locatie, weer werden bediend van allerlei's lekkers, en nadat onzen boskakker zoals gebruikelijk zijn dagelijkse behoefte had gedaan fietsten we verder op rustige licht (????) golvende wegen, maar dan.......na ongeveer een kilometer of 50 gingen plots de hemelsluizen open, 2 dagen hadden we al geluk gehad, vandaag jammer genoeg niet, maar het is nu eenmaal een pelgrimstocht en stoppen is geen optie, dus snel onze regenjassen aangetrokken en weer de fiets op, het was wel even aanpassen, want bij regenweer naar beneden rijden is toch wel opletten geblazen ! Onderweg werd er door onze sportbestuurders besloten om in een cafe te stoppen zodanig dat we met een dak boven ons hoofd ( en vooral droog dus) een tweede stop zouden maken, maar vind maar eens een cafeetje langs het parcours dat wij volgen, zo rustig, ik denk dat zo niemand via Lourdes naar Compostella rijdt, bedankt en chapeaux aan de parcour bouwers !!!!!!!!!!! En toch........plots.....een dorpje, en hoera.....er is een cafe, maar zouden daar een hoop natte waterkiekes binnen mogen ? De Jos weer even zijn beste Frans boven gehaald, en ja, de bazin had compassie. Wij daar binnen, een eerste besteld, en dan maar besloten om er nog een comsumatie te nutiggen omdat het nog wat harder was gaan regenen, ons eten er opeten durfden we niet (er was ook een restaurantje aan), dit hebben we dan maar snel aan de camionette gedaan, het was een lekker rijstepappeke ( maar zonder gouden lepelke). Terug vertrokken bleek dat de wind geweldig was aangewakkerd, en nog altijd pal op onze neus stond, dus een beetje harder duwen was de boodschap, maar na enkele kilometers, joepie, het was opgehouden met regenen, vlug onze regenjassen uitgetrokken en terwijl een plasstop gedaan en dan de laatste rechte lijn richting eindpunt. Dit werd bereikt na nog een pittig klimmetje gedaan te hebben, waarbij boven aangekomen te zijn bleek dat de fietsers er door konden, maar de camionette niet, na terug gedraaid te zijn kwamen we voldaan als groep aan op onze bestemming. En zoals elke dag al zijn we binnen voor de renners in de ronde van Frankrijk, zouden we beter zijn ???? Na ons gebruikelijk ritueel, dwz twee consumatie's nuttigen, werden de sleutels uitgedeeld, maar hierbij was er een probleem omdat we in de vorige hotels altijd 2 persoonskamers hadden, en nu waren er 2 kamers van 3 personen, dus moesten er koppels waartussen al iets moois aan het bloeien en groeien was uitéén getrokken worden ( hartverscheurende taferelen gezien !!!!) En nog was alle misserie niet van de baan, want mijn slaapgenoot (de Polle) zijne GPS was onder water gelopen en werkt bijgevolg niet meer, degene die de Polle een beetje kennen zullen wel weten dat het even alle hens aan dek was, maar nadat hij tot rust was gekomen heeft hij ( terwijl de Swa en de Marc zijne fiets een beetje proper maakte) zijnen oude GPS in orde gebracht en op zijn blinkende fiets gezet zodanig dat we ons morgen weer geen zorgen hoeven te maken om op onze volgende bestemming te geraken. Nu nog even iets gaan nuttigen en morgen terug in form om rit 6 richting Parthenay , een korte van 95,7 km aan te vatten.
Hallo iedereen hier is dag 4 Zoals de voorbije dagen gisteren avond lekker gegeten. Mooie kamers en zeer vriendelijk personeel. Ik heb gisteren gezien dat er serieuze vriendschappelijke banden zijn ontstaan, zekers bij diegenen die al een paar dagen samen slapen. Ik denk dat er meer aan de hand is. Velen zullen terug komen als een andere man. Géén paniek, ik bedoel dit allemaal zeer positief. Heb dus genen bang ze blijven wel normaal, niets aan de hand. Gisteren één groot probleem. ik wilde mijn vrienden pelgrims wat uitleg geven over den blog doch mijnen beste vriend die mijn pc ging halen heeft er iets mee uitgestoken, wie weet wat met als gevolg géén verbinding mogelijk. Heb alles geprobeerd , niets aan te doen géén verbinding. Dan maar gaan slapen. Binnen gekomen op de kamer was er een zeer vreemde geur waar te nemen. Ik heb er aan gedacht om de brandweer te bellen omdat ik dacht dat er ontploffings gevaar was. Bleek dat mijn kamergenoot , ietjes vroeger dan ik was gaan rusten, had er blijkbaar van geprofiteerd om zijn darmgassen lustig te laten vliegen. Ik zelf nog heel mijn valiezen gesorteerd en de nodige verzorgings behandelingen doorgevoerd zodat ik eindelijk mijn bed kon opzoeken om de nodige rust op te doen. Om 6:30 u het signaal Taxi Taxi , blijkbaar een singnaal op mijn roommate zijn GSM om de wekdienst te activeren. Gewassen en gestreken naar de volgwagen voor het laden van de bagage. iedereen trouwens weer op tijd aanwezig. Eenmaal dit geladen vertrok de hotelbaas met de boodschap " Ik ga brood halen". Ale ale, wetende dat dat zijn gasten om 7/30U ontbijten en dan nog géén brood aanwezig. Alles was blijkbaar vlug in orde zodat wij konden aanschuiven voor een zeer smakelijk ontbijt. In tegenstelling van de weersvoorspelling van de hotelbaas, 37° en weinig of géén wind, was de werkelijkheid helemaal anders. Een overtrokken hemel en een zeer zeer lichte regenval was de werkelijkheid zodat er besloten werd om de regenfrakskes aan te trekken. Op weg dus met zeer zeer licht regen. Paul Keynen had de anderen wijsgemaakt dat de eerste 2 km bergaf was. hola Hola, 200 m ja, maar dan 3,5 km bergop met een gemiddelde van 7;5%. dat om de spieren op te warmen . Dan een lichte afdaling en terug bergop gedurende een 4 tal km aan 5% gemiddeld met peieken van boven de 9% om de opgewermde spiren even te testen , geloof mij dat kan tellen De weersomstyandigheden veranderden zeer snel, de wag was amper nat en tijdens de beklimming was het regenfrakske meer last dan deugd. De zon kwam er zeer snel, door en de frakskes werden terug in de volgwagen gelegd. We hebben ze amper 60 min aan gehad. Tijdens het verdere verloop van de rit hebben wij géén regen meer gezien, enkel zonneschijn en een temperatuur van om en bij de 27,8 graden, gepaard gaande met een fotrse tegen wind was het echt ideaal weer om te fietsen. Sommigen in het peloton voelden zich vanmorgen niet in vorm,en dus kwam deze helling wat te vroeg.Anderen wilden deze helling gebruiken om ineens op bedrijfstemperatuur te zijn.Of het gelukt is weet ik niet. Het was een pittige helling, maar ze "liep" wel goed, nietwaar Koen? Vandaag was de dag van de technische problemen die de kop opstaken.Het krakende pedaaltje van de Wim op zaterdag was peanuts met het gekrijs dat nu uit een pedaal van de Jos z'n fiets kwam. blijkbaar was hij à la Cancellara een pedaal in smos aan het duwen.Hij is precies in vorm. Het euvel is s'avonds wel opgelost door tovenaar Paul K., maar de doos Dafalgan is na het avondeten wel rondgegaan. het was dus erg ,geloof mij! "Suske" had zich al herhaaldelijk druk gemaakt over de slechte staat waarin de Merckx van de Mark zich bevindt.(De Mark is ne vetzak!)Hij heeft de Mark geleerd hoe hij z"n fiets moet kuisen, maar het kwaad was geschied:de klem van z'n zadelpen is aan het barsten. Nog efkes en hij kan zoals de nonnekes op de buis gaan zitten... Plat rijden kan iedereen, en na 35 km was het de Koen zijn beurt.Toeval of niet,maar pas ervoor maakte ons Wimmeke de opmerking dat sommigen gewoon over alle hindernissen in het wegdek overknallen.Het zal dus wel zijn eigen schuld zijn.Nu nog zorgen dat alle reservebandjes goed geplakt zijn,dan zullen we de volgende keer wat minder tijd verliezen! De hellingen bleven maar komen, alles aan 2 a 3% dit tijdend gans de eerste 90km. Geloof het vrij , 2 a 3% is zacht uitgedrukt , er waren stukken tussen van meer dan 10% en niet voor 100 of 200 meters maar wel 4 a 5n km. Met andere woorden het wordt lastiger en lastiger . Neem daarbij nog een stevige tegenwind die tegen de middag nog straffer was dan gisteren dan weet je wel dat het lastiger wordt. Veel dank aan de koptrekkers van dienst ( vrijwillig ) De Koen, Fred, Walter, Wimmekke, Guy (in mindere mate maar tocht) ,en de Mark. Een speciale vermelding voor de Swoi Kerckhofs. Koptrekker en navigator van dienst, ( wat is die eigenlijk nu blij dat hij zijn GPS eindelijk kan gebruiken) het geluk en het plezier dat hij eraan heeft kan je zo van zijn geluk, aflezen. Ook onze begeleiders verdienen een speciaal woordje van dank. Perfeckte tussenstoppen. Elek 50 km een perfeckte stopplaats met gedekte tafels. Vandaag tomaten, in blokjes gesneden hesp met een massedoinne en mayonaise , wat kan je beter hebben na de eerste 50 km. De tweede tussenstop werd begeleid met fruit in siroop. Annanas en perzikken. Er waren erbij die dachten dat zij aan een andere perzik aan het sabberen waren ( dat heb je als je de vrouw moet thuis laten.) . alles op een rijtje gezet, vandaag een zeer pittige rit. Voor sommigen onder ons heeft de forse tegenwind een negatief effeckt. De vermoeidheid en de stress slagen toe en het geadcht om om de groep niet meer te kunnen volgen maakt dat de benen echt niet meer mee willen.. Géén panniek, dit is ook de vierde dag. Ik weet uit ervaring dat iedereen, maar dan ook allemaal , een mindere dag zal tegenkomen. Tijdens mijn eerder meerdaagse tochten heb aan den lijve ondervonden en gezien van anderen persoonlijk dat tussen de derde en de zesde dag de moeilijkste dagen kunnen komen. Vandaag ik en morgen een andere. Wat meer dan 10 dagen betekend weet ik ook niet, dat zullen we dan wel zien. De sfeer in de groep is echter geweldig wij zijn er voor elkaar en iedereen in bereid om de minste te helpen en bij te staan op elk moment hem er wel door te sleuren. Wij hebben slechts één doel " samen deze pelgrimstocht volbrengen." Dat is wederom gebleken bij de aankomst vandaag. Het piepende en uitserst irriterende geluid van Jos zijn pedalen werd aangepakt door een paar deskundigen die een stel nieuwe pedalen hebben gemonteerd. Zij werden bijgestaan door een paar assitenten om alles aan te geven en controle uit te oefenen op de werkzaamheden terwijl nog anderen de Jos helemaal hebben opgemeten ( van kop tot teen ) om zijn nieuwe schoenplaatjes ( zijn nodig voor de nieuwe pedalen) in de juiste houding te kunnen monteren. Dit is zeer belangrijk, anders zit je verkrampt op de fiets en krijg je allerlei andere mediche klachten. Bij al die opmetingen door de experts is gebleken dat de Jos zijn benen en voeten van verschillende afmetingen zijn. Ook de verhouding van op de grond tot aan de flut was ook niet goed zodat de zadelstand, het stuur en nog alleRhande aanpassingen aan zijn fiets diende te gebeuren. Dit alles gebeurde terwijl ik bezig was (met Jos) op de pc omwat mails te versturen om wat orde op zaken te stellen in verband met de hotels . Jos moest even weg om wat oefen km te rijden met zijn nieuwe hoefijzers zodat alles kon gecontroleerd worden dat alle aanpassingen aan zijn vehickel hem géén andere problemen zou bezorgen. Blijkbaar hebben ze hun werk goed gedaan, morgen afwachten wat alles zal betekenen na een rit van 138 km die op stapel staat. De weersvooruitzichten zijn goed . 29 graden maar wederom die rotte tegenwind. Wederom staat er pittige rit op het programma. Dat weten wij op voorha,d maar toch de smeerige wind baart iedereen toch wat kopzorgen. Wij zullen er ons wel doorheen slaan. Hier wat gegevens van vandaag , 145,380 km een gemiddelde van 22,380 km per uur maximale sneldeid van 51 km per uur ( tijdens een schare afdaling) en 7054 calorien verbruikt. Neem daarbij dat wij 980 hoogtemeters hebben overwonnen dan weet U dat dit echt géén ge<oon dag uitstapje was. Allemaal zijn ze goed en wel gezond, hebben allemaal nog een goed humeur en zien alles nog rooskleurig in. Allemaal die op deze blog een kijkje komen nemen, de beste en vriendelijkste groeten . Voor de echtgenotes een kus van jullie nieuwe man. Ge zult me nog dankbaar zijn. Tot morgen Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaag
De derde dag maandag 12 juli 2010 Nog even terug komen op gisteren. Bij de overhandiging van de sleutels van de kamers, kreeg Marina en Paul kamer 120. Bij het betreden van hun kamer vonden zij een koppel in het bed. Zij schrokken zich zzn bult en verlieten schrijlings deze kamer om een andere te gaan vragen. Hoe kan dat nu in zulk hotel dat zulke zaken plaats vinden. Stel je het eens anders voor, je krijgt de sleutel, gaat naar de kamer en vind er niemand aanwezig. Iemand met zeer slechte bedoelingen zal wel merken dat er bepaalde zaken aanwezig zijn. Heeeft deze echt slechte bedoelingen dan ben je wel wat spullen kwijt dat kan ik je wel garanderen. Gisteren avond bij en frisse pint de match meegemaakt live op TV finale wereldkampioenschap voetbal. Ik was persoonlijk zeer blij dat de Spanjaarden het gehaald hebben. Anderen misschien iets minder maar ja dat is hun keuze. Daar wij in onze groep een pronostiek hadden aangemaakt om de juiste score te voorspellen, 1 per beurt, was iedereen natuurlijk benieuwd wie de pot zou winnen. Er hangt natuurlijk een prijskaartje aan vast. Diegene die de pot wint moet een pint betalen. Oei, 3.80 voor een gewoon pintje x 12 personen reken zelf maar uit. Winnaar van deze match was den Jhonny die ons veraste met zijn bezoek zoals ik in mijn vorige blok reeds vermeld had. Dan verder over de rit van vandaag. 141 km stonden erop het prgramma. Iedereen was wederom op het afgesproken uur present om de bagage tijdig te kunnen laden. iedereen fris en monter op ééntje na die op de dessel van de rmorque met zijn helm tegen zijn hoofd terug in slaap was gevallen. ( teveel pintjes ?) tot grote hilariteit van de anderen. Alleman schoof netjes aan voor het ontbijt, niets op aan te merken, alles was aanwezig; Ik kan n iets opnoemen wat er niet was dat ik thuis ook zou eten, in tegendeel er was veel teveel keuze. Om 8;30 uur zette ik samen mett Paul Keynen de groep in beweging. Onder een grijze overtrokken hemel met een temperatuur van om en bij de 14° en vooruitzichten volgens internet dat wij regen zouden krijgen was dit géén prettig vooruitzicht. In tegenstelling tot de berichten over de stevige wind viel dit nogal mee. Na goed 17 km besloot de bus te stoppen en onze begeleiders gaven ons de raad om onze regenfrakkes in de zakje op onze rug op te bergen daar zij on gingen verlaten om een benzinestation te zoeken. De bus reed ons even voor en parkeerde aan de de linkerzijde waar 2 wagens waren geparkeerd. Wij kwamen daar aan en eente van die twee wagen deed teken dat de andere ging vertrekken en wij zodoende plaats genoeg hadden. Diegene die s'morgens terug in slaap was gevallen op den dessel van de remorque zette zijn fiets toch tegen de wagen zekers die ging vertrekken. Juist op het moment dat zij zijn fiets daar tegen wilde zetten zette de wagen zich in gang. Hij schrok zich een aap en zette het bijna op een lopen met zijn fiets in zijn hand. Als hij nu niet klaar wakker is wanneer dan wel ?? Nadat het lachen was beeindigd , de van de bende die zih met dit voorval kostelijk amuseerde, werden de regenfrakskes opgeborgen en gingen wij verder op pad. Na goed 47 km was de volgwagen terug bij ons, nog niets gevonden om bij te tanken maar zij wilden ons eerst bevooraden. We lieten ons de pannekoeken en de frikadellen smaken en diegene die smorgens op den dessel lag te slapen, diegene die zijne fiets tegen de wagen wilde zetten die gelijktijdig vertrok, dezelfde besloot om tussen de bomen een grote behoefte achter , om de bome te mesten zekers. Stiekem nam ik mijn fototoestel en legde dit evenement vast op de gevoelige plaat tot grote hilariteit van de anderen. Hij vervoegde zich terug bij ons en na een tijdje zocht hij zijn bril. Deze was zekers uit zijn zakken gevallen wanneer hij zijn trui ouit heeft gedaan om zijn broek te kunnen afdoen. Hij terug naar de plaats waar hij zijn behoefte had achter gelaten, was makkelijk te vinden wegens de lichte damp die tussen de boemen te bespeuren was. Hij kreeg wel de boodschap mee dat hij zijn bril misschien wel moest gaan zoek onder den hoop die hij daar achter gelaten had. Eenmaal alles terug had gevonden, de anderen genoeg gegeten en gedronken hadden terug op weg. Het weer was er niet beter op geworden , de wind was ondertussen verder aangewakkerd en af en toe een lichte regendruppel, heel heel weinig maar je kon voelen dat er water in de lucht hing. De bus eindelijk terug op weg. Het parcours werd er ook niet gemakkelijker op. Steeds op en af met af en toe een fikse nijdige helling van om en bij de 12% er bij als toetje. Neem daarbij de fikse tegenwind en stillaan maar zekers begon de vermoiedheid bij sommigen parten te spelen. Na goed 91km bij het afslaan op een klein baantje naast een soort boerderijtje lag er een steen midden op de weg. De voorrijders hadden wel teken gedaan maar de Fred had blijkbaar oog voor iets anders en reed vlak op de steen , gevolg lekke band en buitenband stuk. Een eerste reactie van de Fred was een gevloek en een gemiljaar maar niets aan te doen herstellen is de boodschap hetgeen dus ook gebeurde. Terug op pad en na een fikse beklimmig van om en bij de 5 km stond onze volgwagen wederom langs de kant op een plaats waar blijkbaar veel hout wordt gekapt. Een open ruimte tussen de bomen, iedeaal voor ons om te piknikken Het weer was ondertussen fel vebeterd, de regenfrakskes zouden niet nodig zijn , mooie zonneschijn en een temperatuur van een graad of 28. Onze volgwagen zpo ons even verder terug verlaten om een tankstation trachten te vinden hetgéén hier blijkbaar niet zo ivident is. Wij waren nog maar pas terug op pad of diezelfde die deze morgen lag te slapen op den dessel , dezelfde van zijn fiets tegen de wagen en dezelfde die zijn bril was verloren bij het achterlaten van zijn grote boodschap had nu zijn drinkebus vergeten op de plaats waar wij een bevoorading hadden gehad. mam man man man toch , hoeveel pech kunde op enen dag hebben?? of is dit géén pech maar ligt het aan iets anders ?? Wie weet. Goed, reserve bdrinkebussen hebben we genoeg dat is géén porobleem en de moeite niet om terug te keren. Verder op pad was de boodschap. Na goed 10 tal km verder gereden te hebben dee de Koen Sels plots een zeer verdachte beweging. wat is gebleken, een dazerijk was in zijn trui terecht gekomen en wilde hem steken. Effen stoopen, ik niemand ooit zo vlug zijn trui zien uitdoen. Dat beest verd verwijderd en wij terug op pad. voor de laatste 38 km. De afpraak werd gemaakt dat het eerste en beste café zou bezocht worden voor een frisse consumatie. Wij zijn er géén tegen gekomen en besloten daan op 13 km van de eindmeet zelf een kleine stop te houden met de volgwagen. De drinkebussen werden een laatste maal gevuld.Iedereen dacht dat het klimwerk gedaan was, op goed 8 km van het einde werd iedereen verast door een venijnig ding. begonnen aan 7 % oplopende tot een goed 13% en uitlopend tot 4 % over een afstand van goed 2,8km. Ge zou voor minder in uw broek doen. Eenmaal boven was het nog 5 km afdalen om met een laatste 2 km door de stad Louviers te navigeren om alzo onze Chateaux ( Het hotel is een echt voud kasteel) te bereiken. 3Een ritje van 141,342 Km met een gemiddelde van 22,43 km per uur . 1058 hpoogtemeters stondden op de teller en 6658 calorien werden er door mij verbuikt. Nu gaan opmaken, wassen en aan tafel schuiven. Alleman is nog steeds gezond en wel. Diegenen die aan het raden zijn. Diegene die vandaag zoveel pech heeft gehad is niet de Guy en ikke ben het ook niet dus rararararararararararararaaaaaaaaaaaaa Met Andre , onze beleider is hetaan de beter hand, nog wat stijf en stram van zijn val gisteren in de badkamer, maar het ziet er goed uit; tot morgen
11 Juli 2010 Hem ( Roubaix ) Frankrijk - Abbeville 137 km
Alle afspraken die gisteren avond gemaakt werden in verband met ontbijt, tijdig opstaan , valleizen pakken enz.... werden perfekt nageleefd. Omstreeks 6.45 u waren de eersten al beneden om hun gepakte koffers aan te bieden. Vroeg gaan slapen was niet moeilijk geweest, om 22 uur werd de kas opgemaakt en afgerekend en was er niets meer te krijgen. Closed , finito. Iets ergens anders gaan zoeken zat er niet in. Ik had en heb géén goesting om nog eens een 10 tal km te wandelen om nog iets te drinken. Neen, een goede nachtrust is veel meer waard Alles werd netjes ingeladen en om 7:30 u schoven wij aan voor het ontbijt. Alles was vooradig om de maagen goed te vullen naar ieders smaak. Om 8:30uu werd het peleton in gang gefloten. Na goed 800 m een eerste verassing. Pavee de Hem, beter bekend van Paris - Roubaix ( de laatste kasseistrook ) werd on gepersenteerd. Goe d3 km dobberen over de kasseien was de boodschap al viel dit goed in de smaak van alle deelnemers. Goed of niet goed, wij moeten er over . Dooreen gerammeld door de kasseien werd een andere strook aangeboden. Dat wij die extra ritten in de ardennen hebben ingalst kwam nu zeer goed van pas. Het parcours diende zich aan mety constante hellingen, km aan een stuk van steeds klimmen van 2 a 3 %. temperatuur in de morgen zo rond de 21 graden en een forse tegenwind van windkracht 3. wat dat dit betekend kan ik niet uitleggen maar wat die 3 betekend als je hem vlak op je gezicht krijgt hen ik nu wel ondervonden. Neem daarbij een serieus tempo van 25 a 26 km per uur dan weet je wel dat ik ondertussen op mijn tandvlees aan het rijden was. Van de kop af was de boodschap en anderen namen het na 15 km over. Ik hab gehoord dat ze een afspraak hadden gemaakt om om de 10 km over te nemen , dus dat betekend dat we elks 3x aan kop zouden moetenj komen. Wat was ik blij dat we na 49 km onze eerste stop hielden om ons te bevooraden, een gemiddelde op dit parcours van om en bij de 24,5 per uur was voor mij tyoch iets teveel, dat had ik de anderen dan ook verteld.. Frikadellen van Marina werden bovengehaald met krieken confituur. Deze vonden gretig hun afzet. Ik hield me vandaag bij een bananendieet. Na goed 3/4 uur terug de weg op. Wijselijk zette ik mij achteraan in het peleton daar de wind nog steeds in het nadeel blies. De hellingen werden steeds langer , de temperatuur was ondertussen opgelopen tot goed 30 graden en je zag hetr aan het tempo. Ook de anderen hadden blijkbaar een beetje last van de tegenwind of hadden zij een beetje compassie met de minderen. Ik denk het laatste zodat het tempo een beetje gedrukt werd. Het was achteraan prettig mee pedaleren tegen een snelheid van om en bij de 23 a 24 per uur. De hellingen van om en bij de 3 a 4 % werden genomen tegen goed 21 per uur. Wanneer wij deze hellingen afdaalden en bij trapten haalden wij amper 26 km per uur hetgeen aangeeft hoe hard de wind wel in het naddel blies. Na goed 95 km onze tweede stop. Onze begeleiders Andre en Marina kweten zich uitstekend van hun taak. Alles stond netjes opgesteld. frikadallen met kriekenconfituur, Bananan, Chips om het zougehalte terug op peil te brengen, gecionfijt fruit, pannekoeken met siroop, versd appelsienen en verder noem het zelf maar op, alles was voorhanden. Frisse cola en water a vollonté, een laken uitgespreid over het grasveld zodat wij even kondeen gaan liggen, alles was vooradig. bedankt André en Marina. Na een rustpauze waar wij hebben van genoten terug de baan op met de afspraak dat wij de laatste 49 km in twee zouden doen. Zo geschied ook en na goed 115 km werd er een teraas opgezocht. belgisch bier in alle soorten behalve Cola light. Dat even een tegenvaller voor mij zodat ik een Eau gazeuze heb gevraagd met in het vooruitzicht dat de in de laatset 15 km nog een zeer lange helling diende genomen te worden. Iedereen zeer voldaan terug op pad voor het laatste gedeelte. Pas weg was het even schrikken .Een helling van gemiddeld 7% dook voor onze neus op. Achteraf is gebleken dat deze 5 km lang was. begonnen aan 9 % gedurende een 450 tal meters, dan 2,5 k aan 6 % en verder uiotlopend tot 2 %. De Guy had zich blijkbaar laten verassen en wilde schakelen maar helaas, zijn ketting eraf zodat hij even voet aan grond moest zetten om dit euvel te verhelpen. Wijselijk ben ik verder gereden op eigen tempo zodat ik haast gelijk boven was met de anderen. Deze schrokken zich een bult dat ik er al was maar ja, eau de gazeuze kan wonderen doen. Dan verder op naar de lange beklimmin gedurende de laatse 9 km. Plotseling reeed er een mottard naast ons die iets mompelde en het antwoord op mijn vraag wat die had gezegd " Weet ik niet, Ik spreek géén frans." Dienen mottard bleek niet minder dan den Jhonny te zijn. de man achter de firma Liss die mede dit evement ondersteund door sponsering en het idee had gekregen om ons te verassen en ons op te zoeken met zijne moto. Gezellig om zo iets te mogen meemaken. De laatste helling aan gemiddeld 5 % bleek mee te vallen. de wind was iets gedraaid zodat wij deze niet meer tegen hadden. Aan een zeer gezapig tempo werden de laatste km afgehaspeld zodat wij voorspoedig ons hotel in Abbeville bereikten. Een Mercury hotel, vlak in het centrum van Abbeville,naar het schijnt ook het duurste uit de reeks boekingen. Alleszins een zeer mooie acoomodatie met alle faciliteiten maar den drank in Frankrijk is overal even duur en het zal er niet op beteren. Wij hebben alleszins drank genoeg bij (??????). Steak met frieten is vandaag de menu. Juist voor het eten gaan kwam ik beneden en Marina was onze begeleider Andre aan het verzorgen. Hij is blijkbaar uitgegleden in de doorloopdouche en heeft een opgezwollen en stijve elleboog. Hopelijk kan hij morgen terug het stuur ter hand nemen en moeten wij niet verder met hem naar een dokter of iets dergelijks. Even afwachten tot morgen. Morgen terug een rit op het programma van een 145 tal km. Van Abbeville naar Louviers. Parcours is mij onbekend en zoals ik heb al kunnen ontdekken zou de temperatuur goed zijn 15 tot 28 graden. Wind zou toenenem naar windkracht 4 en we zouden hem weer in het naddel hebben. Afwachten zou ik zeggen , we zien wel. Aan an diegenen die reeds hebben gereageerd op dit blok. Van harte bedankt voor de steun. Reageer gerust ik breng de boodschappen wel over. Voor de geinterseerden De rit van vandaag was 137,5 km een gemiddelde van 23,41 km/uur maximun snelheid tijdens een mooie rechte afdaling 58;65 km per uur 5/52 u gereden en 6448 calorien verbruikt.
Allemaal nog een goeden dag van ons allen, buiten Andre, dat gaan we even afwachten, is allemaal in zeer goede gezondheid.
D day en vertrek D day is eindelijk aangebroken. Waar ik al 7 jaar over aan het praten was is nu eindelijk werkelijkheid. Dus dromen zijn géén bedrog al zag het er verleden jaar met mijn ongeval wel anders uit. Dan zij de steun van mijn vrienden ben ik er toch boven op gereaakt en hopleijk tijdig klaar gestoomd om deze tocht te volbrengen. Samen met mijn vrouw om 6.30 uur op weg naar Berlaar, café " De Kroon waar wij allereerst nog spek met eieren tussen onze kiezen zouden steken. Nog even een kleine omweg naar Paul keynen voor de laatste helpende hand om de frisse drank in te laden en dan naar het lokaal. Er waren nog blijkbaaar vroege vogels daar zij al aan het smullen waren, waaronder de burgervaders van de gemeente Berlaar Dhr walter Horemans en dhr Vercammen Eddy van St Katelijne Waver. Dat zijn mannen van hun woord, zij hadden beloofd om acte de presence te geven en dat deden ze dus ook. Spoedig waren de anderen ook op het appel verschenen en reken daar onze vrienden , sympathisanten en famillieleden bij dat kun je wel denken dat het er een gezellige drukte van jewelste was. De klok tikt onverbiddelijk verder en het tijdstip van afscheid nemen was aangebroken. De vrouwen werden nog een allerlaatste keer dik in de armen genomen en de emoties staken de kop op. Menig traantje is te voorschijn gekomen. Dat is normaal maar de tijd tikt nog steeds verder. Allen werden bijeen geroepen voor een allerlaatste groepsfoto 'n de Burgervader van Berlaar , Walter Horemans gaf ons allen een halsdoek waarop het embleem van de gemeente gedrukt was dat dienst moet doen om ons te behoeden voor een zonneslag. Na nog wat bemoedigende woorden van de beide brugervaders en de achterblijvers floot ik het peleton in gang. Toch een kleine 20 man op pad. Wat mij enigzins veraste was dat wij op de weg vanaf Berlaar tot in Duffel regelmatig bekenden langs het parcours zag staan die ons langs de kant bemoedigende woorden toeriepen. In de buurt van de Mijlstraat stond de ganse famillie van Koen Sels on op te wachten. En één straat eerder stonden familieleden van Paul Keynen ons op te wachten: Florent en Lucienne,die ook in de mijlstraat wonen,kwamen hem uitwuiven. Na goed 25 km deed dit een eerste incident voor. Een gekletter en gerammel. De schelp van de Guy wilde blijkbaar ergens onderweg achterblijven en was van zijn fiets gedonderd. Guy moets even op zijn stappen terug keren om zijn schelp toch mee te kunnen nemen. waar hij ze gestoken heeft weet ik niet, alleszins niet op zijn fiets, zijn helm of achterzak, waar dan wel ? Na goed 39 km een tweede incicent, wegenwerken al is dat in Belgie wel normaal. Dat ze dan de omleiding nog slecht aangeven was een beetje van het goede teveel. Zo belanden wij in een straatje dat ook nog bleek dood te lopen. Noodgedwongen moesten wij op onze stappen terug keren en trachten het goede spoor terug te vinden. Al bij al viel alles nogal mee en hadden wij het juiste spoor al snel terug gevonden. Na goed 45 km kreeg ik plots telefoon. Wie of wat had ik het raden naar doch ik nam het telefoontoestel ter hand en na enig gesakker, zeer slechte verbinding, bleek dit een reporter van een krant te zijn die zich van dag had vergist en dacht dat wij pas morgen zouden vertrekken en men wat nadere inlichtingen wou over onze tocht. Met horten en stoten, ik op de fiets aan het pedaleren en de zeer slechte verbinding maakte dat ik mij niet meer op de weg kon concentreren met als gevolg dat ik niet tijdig in de gaten had dat de groep rechts afsloeg. Daar ik slechts één hand aan het stuur had en de andere aan het gsmen was kon ik niet voldoende tijdig remmen. St Jacob heeft me hier bijgestaan, met heel wat acrobatische bewxegingen kon ik me recht houden en mijn voorgangers alsnog ontwijken. Bedankt St Jacob, de schelp heeft toch blijkbaar geholpen om mij van een valpartij te vrijwaren. ik heb mij nu voorgenomen géén GSM meer op te nemen als ik aan het fietsen ben. Ik zal ze wel terug bellen als wij een rustpauze hebben ingelast. Na goed 58 km bereikten wij onze eerste stopplaats Wieze. Hier werden de sandwisches bovengehaald met als toetje een banaan. Eenmaal dit achter de kiezen kozen wij terug het hazepad en met een zeer gestatig tempo wij op weg naar de zwalmstreek. Een zeer mooie streek , lichtjes op en af met prachtige vergezichten, neem daarbij een temp van 29 a 30 graden met een klein beetje frissen tegenwind , het was zalig fietsen. De km vlogen voor bij en wij hadden 105 km zonder dat wij het wisten en wij aan onze tweede stop toe waren. De pannekoeken werden bovengehaald die gretig hun weg vonden naar de hongerige bekken. Een ganse famillie met enkele kinderen hadden zich ondertussen op het terras vervoegd en de blikken van de kinderen naar onze pannekoeken werd Marina te machtig en ze heeft deze kinderen met een lekkere pannekoek bedacht. Het euvel van de Wim zijn fiets , die kraakte als een oldtimer was intussen ook opgelost door de Marc. Een losse manuwrel bleek de oorzaak te zijn van een tergend geluid waar je op den duur hoofdpijn zou van krijgen. Alles opgelost, drinkebussen gevuld en wij terug op weg voor de laatste 45 km. Paul en ikzelf gaven terug het commando aan om het tempo iets te laten zakken, het ging sbel genoeg en hadden tijd zat om tijdig binnen te zijn. Zo bereikte wij aan een gezapig tempo Peque na goed 135 km. Daar zochten we voor de derde maal een café op om de dorsyigen te laven en even uit de hitte te verdwijnen. Het was zaling om even in een gekoelde ruimte te kunnen vertoeven. Eenmaal dit achter de rug niog even de drinkebussen vullen voor de laatste 15 km. Zeer voorspoedig , om 16:09 uur en zonder ongevallen bereikten wij Hem ( tegen Roubaix ) waar wij een hotel hadden geboekt. weer een opdoffer van formaat.Géén bier te krijgen voor het avondeten, dus géén frisse pint voor 19uur. Dan maar eerst allemaal een frisse cola, nen 33 cl achterover kappen, frisse douche nemen, en gaan avondmalen. Een groenteschoteltje, een kippebil met taiatelli kaar en een soort vinigrette, platte kaas met appelmoes en een tas koffie. Naar het schijnt is dit een menu sportive. Goed de dag is bijna voorbij, nu krijgen we wel een frisse pint dus dat gaan dan doen. Ik sluit deze dag af met de groeten aan iedereen. allemaal zijn ze gezond en wel en wij maken ons op voor de tweede dag. Wij hadden vandaag 151 km met een gemiddelde van 25,3 km per uur en ik heb voor mijn dietiste 7960 calorien verbruikt Daaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa, en tot de volgende
Hallo, Deze tocht werd speciaal ingelast om nog wat klimkm op te doen als voorbereiding van de grote tocht naar Compostella. Deze rit heb ik al een paar jaar op het programma staan, de streek is er uiterst mooi, zeer rustige wegen voor de fietsers maar verdorie , het is niet van de poes. Het is echter wel zo, ik vertoef er heel graag maar de afstand van de heimat is zo groot. Een dikke 160 km over Brussel en een dikke 180 km scheiden Lier van La Roche ons vertrekpunt. Niet tegenstaande dit alles besloot ik toch om deze rit nog eens te fietsen. Er komt heel wat klimwerk aan te pas met zeer nijdige hellingen en als toetje de muur van Maboge. Dit laatste gaf dat er enkelen zeer benieuwd waren naar deze reus waar ik alheel wat over verteld. Anderen hadden deze al gezien en overwonnen, anderen wilden het nog eens proberen om deze reus te vellen waaronder ik zelf. Ben er al een stuk of 10 keer geweest en slechts éénmaal heb ik hem kunnen bedwingen zonder éénmaal een voet aan de grond te hoeven zetten. Swoit, met deze gevens kunnen we verder. Omstreeks 5.30 uur was ik reeds in Berlaar om eventueel te helpen de fietsen in te laden. Het was vandaag jaarmarkt in Berlaar en zodoende was de parking op de markt niet beschikbaar. Dan maar de verborgen (privé) parking op zoeken die ik altijd gebruik wanneer er géén plaats is op de markt zelf. Was dat even misrekend. Ik lag al direckt in de clinch met één of andere pipo die mij wilde tegenhouden om deze parking op te rijden. Heb hem even duidelijk gemaakt dat ik met zijn taaltje en mannier van doen het verre van eens was en dat hij zodoende mijn klo.... kon kussen en ik daar wel een hele dag zou parkeren , uiteindelijk zei hij tegen mij dat ik voor 5 daar mocht blijven staan met als antwoord van mijnen wegen dat hij ze zelf mocht betalen.. Ik parkeerde mij, nam mijn fiets en bagage en liet hem voor wat hij was en begaf mij naar ons lokaal een 50 tal m verder. Daar waren de anderen reeds druk bezig om de fietsen in te laden. Dienen pipo van daarjuist kwam daar met zijn fiets voorbij en toen kwam ik van de anderen te weten dat het wel degelijk de eigenaar was van die privéparking en dat deze de politie durft bellen om mijn voeruig te laten wegslepen. Voor alle veiligheid heb ik mijn voertuig dan maar gaan parkeren bij Paul Keynen om alle heibel die er misschien kon van komen te vermijden. De klok wees ondertussen reeds 6.15 uur en zo begaven we met de Vito en de wagen van Jos op weg naar La roche. Ik dacht dat ze de weg wisten maar toen de Jos vroeg welke afslag wij moesten nemen werd de landkaart bovengehaald. We waren te ver gereden en via enkele kleine wegen zochten wij onze weg terug tot we terug op het goede spoor terecht kwamen. 2 u later en 12 km omgereden arriveerden we in La Roche op de afgesproken parking waar normaal de Ludo en den Erick ons zouden vervoegen. Géén van hun tweeen te zien en na een telefoontje bleek dat den Erick zich overslapen had en dat zij nu bezig waren met een ritje in de eigen contreien. Rond 8.35 uur gingen we de weg op met in ons spoor de Charel Put aan het stuur van de Vito als begeleider.Na goed 3 km bereikten we Place De Bronze de centrum van La Roche waar we Rechts afloegen en direckt Links aanhielden waar de eerste helling van 7 a 8 % ons lag op te wachten Na goed 2.3 km was de eerste helling een feit en kwamen we op een plateau terecht waar we even zouden vertoeven , lichtjes op en af zodat de opgespannen spieren van de eerste klim konden ontspannen. Via Hyves - Laveau - Cens - Tres Fontaines - Wyonpont - Bergueme - Outtheuville - Lavacherie St Onde bereikten we de weg naar ST hubert. Ik had ondertussen de kopossitie terug kunnen innemen om de anderen op het goede spoor te zetten. Het is nu eenmaal ik moet dit alles kunnen doen in mijn eigen tempo. Bergaf géén enkel probleem , maar berop dat is een ander paar mouwen. Ik kan en mag niet rechtstaan op de pedalen voor mijn rug, schouder en knieen. De letsels van het ongeval zijn voor wat ze zijn en zullen nooit meer verdwijnen. Ik zal er moeten mee leren leven. Na goed 25 km wachte de 2de helling ons op. Tijdens de venijnige maar korte klim naar St hubert riep ik den Dirk tot bij mij met de boodschap dat bij de volgende Y splitsing er een grote paarse eik zou staan en ze daar links moesten aanhouden en dan rechtdoor tot op de grote baan waar ik ze terug zou zien. Ik deed dat omdat ik wist dat er gedurende een 7 tal km gemiddeld tussen de 5 en de 7 % moets geklommen worden zodat we boven kwamen op 549 m en we waren gestart op 305 m. Samen met de Jos heb ik dat overbrugd en kwamen we boven op de col de Parradeux. Hier was mijn boodschap, jongens pas op in volle afdaling moeten we rechts af richting Jenneville. Van daar via Moircy richting Reamgne. Ik had er een paar verwittigd, pas op achter de kerk links af en zie dat je geschakeld hebt. We waren immers afgedaald naar een hoogte van 398 m en op amper 1,5 km gingen we terug naar 499 m. Stukjes van 12 en 16 % was hetgeen op de menu stond en we hadden een kleine 39 km onder de wielen zien voorbij schuiven. Via Tillet naar Laval. We waren terug afgedaald naar een 140 m tal meters en in Laval wachte ons een helling van een kleine 5% gedurende een 3 tal km. Eens dit achter de rug met lichtjes op en af bereikten we na 51km de Camping waar we even rust hielden. Enkelen namen een frisse pint, anderen een halve l Cocacola en nog anderen een leffe. Daar het maandag mijn verjaardag is heb ik mijn vrienden deze twee consumaties geoffreerd. Lag mijn parcours vanaf de Camping rechtdoor, langs de grote baan, heb ik dat even aangepast zodat deze eruit was maar dit was ook voor mij een verassing vann formaat. Direckt links af, 14% omhoog , 300 m lang en dan rechts af waar we gedurende een een 3 tal km 5 % te verwerken kregen tot in Roumont. Hier aan het kerkje was het even zoeken maar met de nodige aandacht en de gps in de gaten houden waren we al vlug terug op het goede spoor richting Wigny. Daar tussen de grote boerderijen door richting Berthogne. Een smerig stukske bergop tot helemaal boven aan het rondpunt waar den Dirk ons stond op te wachten met een fris colaatje dat hij daar even was gaan aankopen. Een mooie lange afdaling deed diegenen die het klimwerk niet zomaar verder zagen zitten wat opbeuren. Ook het gegeven dat de afstand vandaag wel een 110 tal km zou bedragen in plaats van de geplande 95 deed deze renners een grijns op hun gelaat te voorschijn halen.Verder langs Herlingval en Ortho richting Nisramont waar we even voorbij het centrum een stuwmeer konden aanschouwen. Verder langs een mooie afdaling was het plots even stil wanneer we lnksaf moesten. Een venijning stukje van een 15% lag daar op ons te wachten. Hier kreeg ikzelf een tik van de hamer. Te weinig of beter gezegd nog niet gegeten vandaag en dat brak me zuur op. De Charel even laten stoppen en heb dan maar mijn drie bananen naar binnen gewerkt. Daar dit voor enig tijdverlies zorgde waren de anderen ongerust over mijn wegblijven en kwam den Dirk mij terug opzoeken. Na enig klauterwerk was ook dit weer van de baan en was de groep terug volledig. Via Filly de grote weg op richting Nandrin. Hier in dit dorpje waren er anderen die ten einde krachten waren en een plaatselijk winkeltje kreeg bezoek van de halve bende die zich daar bevoorraden met drank en wat zoetigheid. eens dit naar binnengewerkt werd de weg verder gezet. Altijd op en af , echt slopend , Richtin Berisemil was de boodschap. Anderen waren reeds de mening toegedaan zij links af moesten richting La Roche maar dat was buiten mij gerekend. Rechtdoor was de boodschap en met enige tegenzin kwamen de anderen op hun stappen terug. Eenmaal Berisimil door en het klauterwerk was achter de rug een een mooie afdaling lag ons op te wachten. Diegenen die hier nog niet waren geweest kregen de verassing van hun leven te verwerken. Maboge kwam er aan. Aan het kerkje Links af , de camping door en aan het einde rechts af, bruggtje over en links af de muur van Maboge op. Een verschrikking van jewelste. 500 m aan 28% aub. Dan een 20tal m plat , kun je juist 2 keer ademenen en dan terug een stukje van een 600 m aan 12% met twee stukjes van een 50 tal m aan 21%, dit achter de rug een 1,5 km aan 5% en dan de verlossing , de afdaling naar La Roche. Die bereikten wij na goed 107 km. Dan nog even LaRoche door en de baan op waar onze wagen geparkeerd stond. De laatste 3 km waren voor sommigen een echte zegen daar zij het einde in zicht hadden. 111 km op de teller en vele vermoeide gezichten was de eindbalans. Goed dat ik mij voorzien had op een yeerikan met water zodat wij ons een beetje konden opfrissen vooralleer de terugreis konden aanvatten. Het was ondertussen reeds 15 uur en hadden nog een reis van 2 uur af te werken. Na een 15 tal km werden de wagens geparkeerd aan een bownlingtent waar er enkele frisse pinten achterover gegoten werden en dan de terugreis naar Berlaar. De verkeersproblemen bleven achterwege in Brussel en na omstreeks 17.20 h bereikten wij veilig en wel de thuishaven. Nog even ons lokaal op gezocht waar een mooie maar zeer vermoeiede dag werd afgesloten. Een zeer goede traing voor diegenen die vertrekken naar Compostella maar voor de anderen was het iets van het goede teveel. Paul Huybrechts
Wat gaat alles toch snel, zeer snel zeker wanneer je je rot amuseerd. Het is alweer tijd om huiswaarts te keren en tijd ommet een laatste pittige rit dit prachtig weekend af te sluiten. Het is wederom géén gemakkelijke rit , doch het allerzwaarste hebben we achter de rug en deze laatste 150km mag géén onoverkomelijke hindernis zijn om de thuishaven te bereiken waar de famillies en onze vrienden ons heelhuis terug verwachten. De weersomstandigheden zijn weer veel belovend, het ziet er schitterend uit. Allemaal verschenen ze op het afgesproken uur op het appel, volledig uitgedost in rennerplunje, valliezen gepakt en ingeladen , om op het afgesproken uur het ontbijt tot ons te nemen zodat wij op het afgesproken uur de laatste rit konden aanvatten. Op het ontbijt was wederom niets aan te merken en lieten het ons zeer goed smaken. De lunchpakketjes werden gemaakt en iedereen, zonder enige uitzondering was alles netjes op tijd klaar. Paul keynen en in zelf namen het commando en omstreeks 8:30 uur zette de groep zich in beweging. Al gauw werden wij geconfronteerd met de windrichting die vandaag ons bondgenoodschap had opgezegd. Niets aan de hand, dan maar de snelheid iets naar beneden halen om dat de opdracht was, met de ganse groep in blok proberen Berlaar , onze thuishaven te bereiken. Je mag plannen maken en alles in het werk stellen om een doel te bereiken, dat kan alleen als alleman zijn steentje bijdraagd. Wij werden geconfronteerd met eentje die het allemaal niet zo zag zitten en reeds bij de eerste beklimming de pijp aan maarten gaf en plaats nam in de volgwagen. Kwam het door de zon die hem de afgelopen twee dagen onverbiddelijk heeft geteisterd en hem heeft omgevormd tot een rode tomaat? Kwam het door het euvel aan zijn trapper dat wij niet definitief konden opgelost krijgen? Kwam het door zijn helm die deze morgen spoorloos verdwenen was of kwam het door het feit dat hij onvoldoende voorbereid was en daarom over te weinig conditie en wilskracht beschikte om dit redelijk zware Pinsterweekend te kunnen verwerken? ik weet het niet en ik heb ook niet recht om mij hierover uit te spreken. Dat moet ieder voor zich maar uitzoeken, maar men moet wel goed weten en beseffen dat dit Pinksterweekend de opzet heeft om hoofdzakelijk te fietsen, drie dagen lang en met de nodige km waar men zich een jaar lang kan op voor bereiden. Koppel daar gerust het gezellig samenzijn 's avonds na de rit maar aan en dan krijg je alvast een mix waarvan je echt kan genieten waar wij ieder jaar naar uitkijken of je krijgt een mix die je al de sterren van de hemel kan laten zien en je dit weekend kan laten vervloeken tot het diepste van de hel. ( heb ik zelf in het verleden aan den lijve ondervonden) Nogmaals, wie ben ik om te oordelen over anderen , dat recht heb ik niet en daarom onthou ik mij van enig commentaar. Ik weet enkel dat ik mijn eigen zelfve ondertussen heb leren kennen en heb ondervonden hoever ik kan en mag gaan om deze mix tot mij te nemen zodat ik nu al uitkijk naar de editie 2011 al ben ik nu nog onderweg om het laatste gedeelte van 2010 af te werken. Genoeg daarover en na goed 26 km, met een mannetje minder, reden wij via Eynatten - Walhorn - Lontzen - Busch - Montzen - Hombourg naar Aubel kwamen wij in mijn geliefde streek terecht . Een streek voor mij niet onbekend daar mijn bekende omloop van de Voerstreek zich hier doorheen kronkeld. Wij deden het nu wel in tegengestelde richting ehtgeen toch een andere kijk op het parcours geeft. Na aondertussen na goed 26 km afgelost te zijn aan de kop van de groep, een paar hellingen genomen te hebben kwamen wij zoals gezegd voor mij in bekend gebied. Via Himerich kwamen wij de bekende abdij Val Dieu. Daar wachte ons een route barré , wegenwerken deden ons genoodzaakt een wegomlegging te volgen met enkele pittige beklimmingen over redelijk slechte weg die deze beklimming iets onaamgenaam maakte. Mortroux - Dalhem en Richelle wachten ons op. Een zeer mooie afdaling met heuse haarspeldbochten doorheen een prachrige natuur. Wat wil je nog meer. Spijtiig dat een afdaling veel sneller achter de rug is dan een beklimming, maar ja dat zijn nu eenmaal de natuurlijke wetten waar je niets hebt tegen in te brengen. De Maas over en via Hermalle Sous Argentaux het Albert Kanaal over richting Oppeye. Daar wachte de laatste lange , niet zo lange beklimming. Je moet nu éénmaal de Maasvallei uit, hoe je het ook draait of keert, je moet eruit. Na goed 1,5 km was ook dit achter de rug en kregen mijn gedachten om in groep Berlaar binnen te rijden meer en meer gestalte. Herméé door , rechts af en links af de A601 onderdoor was de boodschap. Onder deze brug achte onze volgers, Jefke en Carinne het wijselijk om even halt te houden om iedereen wat te laten drinken en de drinkebussen bij te vullen. Dit was zeer welgekomen en iedereen maakte daar dankbaar gebruik van. De km teller stond op ongeveer een 49 tal km en het ergste was nu wel achter de rug en konden wij, zij het zeer langzaam maar zeker, de afdaling naar de provincie Antwerpen aanvatten. Via Liers - Juperelle - Xhnedremaal - Villers L'Eveque - Herstappe - Lauw - Vechmaal bereikten wij Heks en Broekhoven, ook de streek waar terug onze moedertaal gesproken werd. na goed 75 km stond onze wagen wederom aan de kant om de dorstigen wat te laven, diegenen die zo nodig moesten een kleine sanitaire stop te houden. Onze passagier in de volgwagen besloot hier om terug zijn stalen ros te bestijgen en de laatste 80 km verder mee af te haspelen. Met twee nieuwe koptrekkers en terug een volledige groep fietsen wij richting Hoepertingen over zacht glooiende wegen die op en af gingen. Met de wind in het naddel werd de snelheid toch iets naar beneden gehaald om de groep voltallig te houden. Van Hoepertingen naar Tereiken - Sint Joris - Kozen - naar Wijer . de teller stond ondertussen op 102 km. Hoog tijd om te stoppen en de hongerigen te spijzen. De volgwagen kreeg de opdracht om zo snel mogelijk een plaatske te zoeken waar wij rustig iets tussen de tanden konden steken. Een mooi afgescheiden weggentje werd gevonden waar wij ons instaleerden. Bleek dit een weggetje te zijn om de boeren toe te laten hun veld te kunnen betreden. Géén nood, Limburgers zijn rustige mensen. Hij gunde ons alle tijd om de weg eventjes vrij te maken zodat hij zijn weg kon vervolgen. Tijdens deze stop werd de afspraak gemaakt om in Wolfsdonk, een 20 tal km verder een terrasje op te zoeken om iets fris naar binnen te werken. Twee nieuwe koptrekkers, de wind op kop en af en toe uit de zij waren de gegevens voor de volgende 20 km. Via Rummen - Geetbets - Kortenaken - Waanrode , over licht glooiende en zelfs meer dalende wegen , belanden wij in Molenbeek Wersbeek. Daar werd ik opgeschrikt door eentje die blijkbaar deze streek goed kende en schakelen riep. Al maar goed want rechts af en daar lag nog een nijdig klimmetje waar menig onder ons nier meer op gerekend had. Dit wegeltje naar ne fruitboer vergeet ik ook niet meer. Niet dat het niet onoverkomelijk is, maar ik had er mij totaal niet aan verwacht hier zo iets nijdigd tegen te komen. Blijkbaar was ik niet alleen die verrat was af te gaan op de ratelende en krakende geluiden van versnellingsapparaten die plotseling in werking werden gezet gepaard gaande met hier en daar zelfs een licht gevloek die de wereld werd ingestuurd. Eenmaal dit achter de rug kwamen we cia Bekkevoort - Scherpenheuvel - Testelt richting Wolfsdonk. Daar gingen we even van het parcours om het duivenlokaal op te zoeken waar het terras op ons wachte en een paar onder ons een lekkere frisse pint achterover sloegen. Het thuisfront werd op de hoogte gebracht dat we reeds 128 km op de teller hadden staan en de laatste 265km dadelijk zouden aangevat worden zodat wij rond de klok van 17 uur zouden arriveren. De Ludo en den Dirk namen verder het laatste gedeelte voor hun rekening wat het kopwerk betrof. Alles verliep probleemloos al werd het wat stiller in de groep. Volgens mij werd het stilaan duidelijk dat er bijna een einde was aan dit werkelijk mooie weekend. Via Gijmel - Ramsel - Begijnendijk - Houtvenne - Booischot - Heist op den Berg en Itegem kwam de thuishaven in zicht. De laatste 5 km werd de snelheid nog wat gedrukt om de groep voltallig Berlaar te laten binnerijden. De laaste 2 km kreeg de volgwagen binnen ter rijden om de wachtende famillileden en vrienden onze komst kenbaar te maken. De Ludo en den Dirk lietn zich afzakken en gaven mij en Paul Keynen op kop van de groep de thuishaven bereiken. Eenmaal de fietskes geparkeerd werden wij hartelijk onthaald en hier en daar staken emoties de kop op. Den Bart en Linda en hun dienster kweten zich uitstekend van hun taak. Vakkundig stonden zij ons op te wachten met een frissen 33 tiger. Dat deze smaakt hoef ik hier niet te vertellen. Al gauw volgde een tweede, een derde en een ........ Carinneke, onze volgster kreeg nog een kleine attentie voor het prazchtig geleverde werk en daarna, ja daarna, werden de zakken schoorvoetend uit de volgwagen gehaald en meing pntke werd nog achterover geslagen. Stilaan werd het tijd om definitief het thuisfront op te zoeken. 2én voor één verdwenen de deelnmers richting thuis. De Marc als eerste maar heeft wel enig valliesje aan de huisdeur afgeleverd. Al bij al een werkelijk geslaagd Pinksterweekend. Zij het wel vermoeiend maar dat wist ik op voorhand. Dit weekend was ingelast als voorbereiding op de grote trip naar Compostella. Mijn welgemeende excuses aan diegenen die het te zwaar en te lang vonden. Voor mij was het een test hoever mijn lichaam zou hersteld zijn van mijn verkeersongeven een dik jaar geleden. Met af en toe een dafalganneke, wat doorzettingsvermogen, raadgevingen, bezorgdheid en heel wat vriendschap van al mijn vrienden hebik dit overleefd en moeten constateren dat ik; de grote trip waarschijnlijk tot een goed einde kan brengen. Van harte bedankt voor de morele en mentale steun die ik de voorbije drie dagen heb mogen ontvangen. Dit zijn de beste medicijnen die er zijn om de grote tocht met een redelijk gerust bgemoed tegemoet te zien. Een grote kaars die in in Lourdes en Compostella zal ontsteken is mijn bijdrage naar jullie toe. Paul Huybrechts Nog enkele gegevens van deze rit 152, 08 km was de rit lang gemiddelde snelheid van 22,3km/uur ergens maximum 51 per uur en 7138 calorieen verbruikt.
Dag 2 van het Sinksenweekend te Eynatten OMLOOP VAN DE STUWMEREN
2de Dag ZONDAG 23 MEI 2010 OMLOOP VAN DE STUWMEREN
De voorbije nacht heb ik bezoek gehad van een houtzager. Eerst was er zijn thuiskomst waarbij hij gestrompeld is over zijn eigen valies en het nodige lawaai teweeg bracht, en éénmaal hij zijn lichaam ten ruste heeft gelegd is hij begonnen met werkzaamheden die normaal houthakkers uitvoeren, het zagen van bomen. Ik kreeg bang had dat ik de volgende rit géén enkele boom meer zou tegen komen in het bos die mij een klein beetje zou kunnen beschermen tegen de zonnestralen. daar de voorseplling van weersberichten uitstekend waren met temperaturen tot 27° s' Morgens was ik al vroeg te been. Rond de klok van 6.35u . Deels door het werk van de houthakker die de bomen bleef afzagen, deels door de spanning voor de vooruitzichten van de komende rit. het zou niet van de poes zijn, dat wist ik wel daar ik een vergelijkbare rit wel een keer of 3 heb gereden maar dan 20 jaar geleden. Dit is een aangepaste en nieuwe versie van de omloop van de stuwmeren, géén onbekend terrein dus voor mij. De afspraak was om 7:30u ontbijten en vertrekken voor deze rit om 9 uur stipt. Ik had dus nog de nodige tijd om een frisse neus te halen en nam van de gelegenheid gebruik om ook nog wat digitale beelden te schieten (fotokes) Het weer was uitstekend op dit ogenblik uitstekend. Plots kreeg ik een paar stemmen te horen. Bleek mijn kamergenoot te zijn die in het dakvenster eveneens een frisse neus aan het ophalen was. Ook in het andere dakvensters verschenen meer en meer hoofden, de één al wat frisser dan de anderen, maar zij waren present. Onze fel rode tomaat en zijn kamergenoten maakten gebruik van het zwembad en hebben enkele baantjes getrokken, kwestie van de spieren wat los te maken. Wij verwachten nog 3 anderen die deze tocht zouden mee fietsen en deze waren daar eerder dan wij gedacht hadden. Jos, Eric en de Koen waren blijkbaar goed op tijd vertrokken en de afstand naar Eynatten was 135 km was zeer voorspoedig verlopen. Stillaan was iedereen present en konden wij beginnen aan het ontbijt. Terwijl wij ons allemaal verzamelden om naar het ontbijt te gaan was er op een zeer korte tijd een dikke mist opgekomen. Zeer raar van de enen moment op de andere zulke mist heb ik nog weinig gezien. Onze gastrijders hadden hun bokes zelf bij doch een kopje koffie kwam hun wel gelegen. Géén enkel probleem voor het hotel op voorwaarde dat ze zich bij onze groep zetten daar alles was volgeboekt en daardoor géén plaatsen meer vrij waren in het restaurant. Ook het ontbijt was weer dik in orde. Keuzes genoeg, voor alleman was er wel iets dat hem lag. Witte broodjes, bruine broodjes, croisants, kaas, hesp, eieren, salami, leverworst, fruitsalade, yuchourt, vers fruit waaronder appelen, bananen enz.. enz.... Op de tafels lagen zakjes klaar om ons lunchpakket in te verpakken ( zelf te kiezen en klaar te maken). Ik heb de GPS routes in het machientje van de Marc geplaats zodat zij ook zouden beschikken over een navigatiesysteem en zodoende zij telkens niet meer moesten wachten tot wij naar boven geklauterd waren. Zo plots als de mist opgekomen was, zo plots was hij weer verdwenen en konden wij vertrekken in echt schitterend weer. Eens dit alles achter de rug werden de fietsen uit de garage gehaald en opgemaakt om de rit aan te vatten. De GPS sen werden ingesteld en om 9 uur trokken wij op weg voor deze onbekende rit. Eynatten, Raeren , Platz, Raeren, Pfau, hier werden wij geconfronteerd met de werkzaamheden aan het wegennet in Duitsland. Hier is gebleken dat er slechts één iemand het heft dan in handen moet nemen in plaats van meerderen. Dit leid tot misverstanden en niemand weet het eigenlijk nier meer; Is het nu liks of rechts, is het rechtdoor of is het terug keren. Dit is niet gezellig , voor niemand. Het bleek te zitten in de instelling van een GPS toestel. Wanneer ge noodgedwongen van de vooropgestelde route moet afwijken, zoals hier met de slechte weg wegen werkzaamheden, het toetstel staat op herberekenen krijgt men altijd direckt een nieuwe herberekende route. Ge moet dat heberekenen uitzetten. Je kan kan de route nog zien op het scherm zodat je de richting kan kiezen om terug op het parcours te komen. Eenmaal dit eerste euvel ogelost en een kleine veldrit achter de rug hoorden wij plots wat gerommel in de achterste gelederen, een valpartij van Rudieke och arme. Blijkbaar met één of ander maneuver van een voorijder op de spoorweg is hij op zijn zwing gegaan, gelukkig zonder enig kwetsuur of ander mechanisch defeckt. Verder onze weg vervolgt doorheen het PARC NATUREL DES HAUTES FAGNES. Hier een lekke band van de Jos en een klein probleem aan de voorrem van de Jef. Eric is fietsenmakes of niet. Het probleem van de voorrem werd opgelost dank zij de speciale inbus stersleutels die Paul Keynen in zijn materiaal koffer heeft zitten. Ik heb ze goed weggestoken daar den Erick deze wel in zijn bezit zou willen hebben. Wat zou de dag nog verder brengen, wij waren nog maar amper 13 km de baan op en al een hele hoop miserie ,brrrr. De moed niet laten zakken is de boodschap, het kan alleen maar beter worden, en dat werd het ook. Dat dacht ik, het natuurpark door in Roethgen weer een aarzeling van de Gps. Onze voorijder was het noorden kwijt en vond de weg niet meer. Ik dacht dat ik goed zat en de GPS vertelde mij links af. Dit bleek een aardeweg te zijn zodat ik even zekerheid wilde. Ik reed even terug en sloeg rechts af. Bleek dat ik gewoon een blokje rond had gereden. Na heel wat zoeken en diskuteren met de Marc dat hij zijn hebereking moest afzetten vonden wij terug het goede spoor. Weer een miserie voorbij en de Marc heeft zijn herbereking uitgezet. Ook Paul Keynen zijn Gps was even het noorden kwijt eveals de Gps in de auto.Bij Paul was het euvel snel opgelost. Route even terug oproepen en deze was in orde. De auto was een ander verhaal. Die waren wij kwijtgespeeld met dat rond blokje rond te rijden. Hed werd er ook niet gemakkelijker op. Lange beklimmingen van 5 tot 7% deden het ergste vermoeden voor een paar deelnemers. Naar verluid heeft Jefke , onze volger van dienst Marina opgebeld in het thuis front om de te vragen naar waar hij moest rijden omdat zijn Gps tilt sloeg. Marina, laptop opgezet en hem gezegd dat hij naar Butgenbach moest rijden. Met deze melding konden wij niet lachen, dat was na bijna 70 km en wij hadden er nog maar goed 28km achter de rug en er zouden lijken vallen als we niet vlug een oplossing konden vinden.. Dan maar gestopt, ik den Dirk Coremans en Dirk Winckelmans. De telefoon genomen en proberen Jefke op te bellen. Helaas, dit nummer is momenteel niet bereikbaar was het enige dat wij te horen kregen. Dan maar de nummer van Marina aan den Dirk gegeven en ik ben dan doorgereden met in het achterhoofd de vreselijke beklimming van Den Hammer. Gelukkig reden wij deze helse helling naar beneden en wonder boven wonder, aan het einde van de afdaling stond onze volgwagen. hij had blijkbaar het juiste spoor terug gevonden.Zo bereikten we Hammer en Dendorm waar een fijn plekje gevonden werd om te eten, te drinken en wat te rusten. Vanaf hier waren de Gps perikkelen voorbij, althans voor onze groep.De anderen heb ik na het vertrek niet meer gezien tot in de abdij van het mariawald. Onze vriend Glenn, zag het niet meer zitten en verkoos om wat km met de wagen af te leggen. Ook mijn kamergenoot kreeg het stillaan moeilijker en moeilijker. Had de hele nacht darmproblemen gehad en deze werden maar niet beter. Geheel futloos nam hij de beslissing om toch te blijven doorgaan, van karakter gesproken. Alleman had gegeten en de weg werd vervolgt. Al spoedig waren wij aan het rijden in twee groepen. De eerste hebben blijkbaar een hilarische strijd gevoerd op leven en dood, althans volgens de verhalen. Wij zelf hielden het zeer rustig en hadden maar één ding voor ogen, overleven. Dedendorm aan de Obersee, Rurberg, Woffelsbach aan de Rurtalsperre schoven (kropen) onder onder onze wielen voorbij met telkens fikse hellingen die genomen dienden te worden om Steckenborn te kunnen binnenrijden. Hier weer een fikse beklimming om dan even op een plateau terecht te komen waar even kon bijgekomen worden.om Smidt te bereiken. Pech voor mij wanneer mijn achterste band leeg liep, platten band. Dirk Coremans , mecanieker van dienst begon aan om deze klus te klaren en sloeg bijna bleek uit wanneer hij mijn stalen aftrekkertjes zag. Met de belofte dat ik deze thuis wel zou laten verdwijnen heeft hij de klus geklaard. Via smidt naar Heimbach waar de volgende beklimming lag te wachten, de 7 km lange klim naar het Mariawald , niet van de poes. Plots zag ik een wielertourist in volle afdaling mij voorbij schuiven. Voor ik doorhad dat deze persoon in gewone alledaagse klederdracht en gewone schoenen onze volger Jefke Tubex was, was hij al uit mijn gezichtsveld verdwenen, zo snel ging het. Ik had wel gezien dat het een fiets in geel en zwarte kleuren was, dus de Rudy had ook plaats genomen in de volgwagen. Juist voor de klim naar het Mariawald kreeg ik bericht dat er eentje pech had. Ik reed stilletjes verder en heb Dirk Coremans verteld waar wij juist moetsen afslaan en dat daar de 7 km lange klim begint. Dirk is meegereden tot aan de afslag en zodoende ben ik aan de klim begonnen. Onze vliegers, behalve eentje die blijkbaar géén behoefte heeft aan rust , eten of drinken. waren al aan de abdij toen ik daar arriveerde. Spoedig waren de anderen daar ook voor een welverdiende rustpauze waar wat afgedronken is. Het was aan de abdij verdorie nog niet gedaan, nog 2 km verder klimmen was de boodschap om dan weer terecht te komen op een plateau waar we enige tijd zouden verblijven om dan weer af te zakken naar Gemünd waar de volgende beklimming haar opwachting maakte. Eenmaal de beklimming in Gemünd, een echte rotzak, één rechte baan waar prcies géén eind aan kwam tegen gemiddeld 7% , achter de rug konden we boven op de plateau wel wat recupureren. De volgwagen kwam achter ons aan en vertelde ons dat de Jos achter was. Wij zijn dan even gestopt en hem opgewacht. Hij wilde zo vlug mogelijk naar Eynatten maar dat is niet zo maar uit de mouw te schudden. Jos besloot dan maar samen met ons verder te rijden, daar zat voorlopig niets anders op. Via Dreiborn kwamen wij op een heel grote baan terecht met een zeer goed fietspad naast. Samen met Dirk heb ik dan onze zieke Wim en een leeglopende Jos op sleeptouw genomen tot in Rocherath Daar stond onze volgwagen naast de kant op ons te wachten tesamen met de anderen. Was een tijdje geleden dat ik ze nog gezien had. De volgwagen was bijna zo goed als leeg daar de tween anderen besloten hadden om terug hun fiets te nemen om de laatste 60 km terug te gaan fietsen. De Jos had het nu zeer moeilijk en even de Gps de kortste weg naar Eynatten laten berekenen en die gaf nog 47 km aan en wij moesten er nog 53 km overbruggen en dan heb ik gezegd dat hij beter met ons kon verder fietsen voor die paar km dat het scheelt. Wat er verder is gebeurd weet ik niet, ik ben verder gereden met de Wim en den Dirk en blijkbaar heeft de Jos dan het busje opgezocht. Zo kwamen wij in Wirtzfeld terecht waar wij richting Butgenbach uit gingen. Onze volgwagen had het lastig om de drie groepen in het oog te houden. Hij ging dan naar de middenste groep om te vragen even op ons te wachten en zo kregen wij het gezelschap van den Edward, de Rudy en de Glenn. Na nog een zoveelste beklimming te hebben overwonnen belanden wij in Oberweywertz om alzo af te zakken naar Bruyeres om viad dit dorpje in Robertville te belanden waar er een stuwmeer is dat volledig droog stond. Waarschijnlijk voor herstellingswerken. Om Robert uit te geraken moet je de beklimming van de Botrange afharken om te belanden op het hoogste punt van Belgie. Met de wind dan nog vlak op je snuiter is dit een lastig beestje doch de beloning wacht. Verder naar de Baraque Michel en dan in volle snelheid 15 km bergaf naar Eupen. De vliegers hebben daar naar het schijnt serieuze problemen gehad met de Gps of was het iets anders, ik weet het niet ik was er niet bij. Ze hebben in elk geval Eupen bezocht langs alle kanten en vonden maar géén wegwijzer richting Eynatten. Wij hadden géén problemen en via een pittig stijl weggetje begaven wij ons naar Stausee in Eupen. Een zeer mooie accomodatie zou ik zeggen dat een bezoekje waard is. Verder langs de boorden van dit stuwmeer dwars door het bos richting Eynatten. Dit is blijkbaar een natuurgebied waar je een vergunning voor de wagen moet hebben om daar door te mogen rijden. Dit werd ons allezins toch verteld door een bewoner toen wij even stil stonden om de drinkebussen nog een laatste keer bij te vullen. Even dit achter de rug en wij op weg voor de laatste 10 vlakke km. Moe maar voldaan bereikten wij ons hotel omstreeks 18.45 uur. Na 8:08 uur had ik 161,2 km op de teller met een gemiddelde snelheid van 20,1 km per uur en ergens in een afdalin,g een hoogste snelheid van 74 km per uur en het verbruik van de calorieen vandaag was 8635 De anderen waren blijkbaar nog niet zoveel vroeger binnen en hadden slecht één grote pint naar binnen gewerkt. Wij besloten er daarom ook maar eentje te bestellen en het avondeten werd afgesproken om 20.30uur. Alle verhalen van onderweg werden in geuren en kleuren nogmaals verteld, ieder op zijn mannier en er werd nog heel wat af gelachen. Onze gastrijders kregen de sletel van onze kamers zodat zij zich konden opfrissen om de weg huiswaarts aan te vatten. iedereen hield zich aan de afspraken en om klokslag half negen werd het avondmaal aangevat. De saladebar was weer open en vrij toegenkelijk, bord tomatensoep , geroosterd vakens vlees met frietjes ( in overvloed ) en een tiramitsu als nagerecht was het menu. Het was weer af , dat mag en moet gezegd worden.
Klik op de onderstaande link voor het hoogteprofiel van deze dag
De eerste grote test Het sinksenweekend te eynatten
Na de talrijke rondritten warvan de afstanden stelselmatig opgedreven werden boven de 120 km was de eerste grote test het Sinksenweekend dat speciaal werd ingericht als voorbereiding op de grote tocht. 3 dagen de spieren rekken op de talrijke hellingen was de boodschap met afstanden van boven de 150km per dag stonden op het menu geschreven. DAG 1 BERLAAR - EYNATTEN 22-05-2010 De afspraak was om 7 uur in ons lokaal café " De Kroon" op de markt te Berlaar. Onze lokaalhouders Bart en Linda hadden voor ons spek met eieren op het programma staan om de 150 km lange tocht alvast met voldoende krachten te kunnen aanvatten. Ik was als één van de eersten die op het appel verscheen en kreeg al direckt de boodschap mee dat er waarschijnlijk met een paar man minder zou vertrokken worden. De reden , er waren er een paar die blijkbaar een bijkomende training hadden ingelast, niet met de fiets maar om hun vermogen om opslag van vocht wat aan te scherpen. Stelselmatig verschenen de anderen op het appel en werd er aan de tafels aangeschoven om het zeer smakelijke ontbijt naar binnen te werken. Als ik mag voort gaan op het uiterlijke van de laatst geariveerden die de groep kompleet maakten, mag ik wel stellen dat zij wel iets teveel hadden getraind en blijkbaar hun vermogen van vochtopslag iets wat hebben overschat. Nadat de laatsten hun ontbijt hadden binnen gewerkt , de volgwagen was geariveerd maakten wij ons op om deze driedaagse tocht aan te vatten. De pedalen werden vast geklikt , de vrienden en familieleden kregen nog een laatste groet of kus en de groep werd in beweging gezet. Via Itegem, Hulshout, Heultje, Westmeerbeek, Herselt, Blauberg, Weeefberg, Averbode, Schaffen, Geeneinde, Meldert en Zelem bereikten wij aan gezapig tempo onze eerste stop langs de oevers van Schulens meer. De km teller stond toen op ongeveer een 51 tal km aan een gemiddelde snelheid van 25 km per uur. Deze stop werd ingelast voor het vullen van de drinkebussen en een kleine hap tussen de kiezen te steken. Marina had immers gezorgd voor lekkere wafels die zeer goed in de smaak vielen . nog anderen gebruikten deze stop voor het ontlasten van het lichaam en deden aan natuur behoud door zich diskreet in het hoge gras te plaatsen en er een hoop(je) natuurlijke meststoffen achter te laten hetgeen de weelderige plantengroei zeker ten goede zal komen. Nog anderen plaatsten zich in de berm, haalden hun ventiel te voorschijn om zich te ontdoen van overbodig lischaamsvocht. Het peil van het kunstmatig aangelegd meer zag je ziender ogen stijgen. Na een kleine 20 minuten werd het peleton terug in beweging gebracht op weg naar Eben Emael waar het middagmaal zou genuttigs worden. Schulen, Berbroek, Stevoort, St Lambrechts Herk, Rapertingen, Beverst, Bilzen, Munsterbilzen, Waltwilder, Rosmeer, Hees, Kesselt, Vroenhoven, Kanne, waren de volgende dorpen die van onze doorkomst mochten genieten om alzo Eben Emael te breiken. Blijkbaar is mijn Frans toch niet alles. Ik had namelijk telefonisch kontakt gehad om een spagetti of crock messieur te bestellen en dacht dat het in orde was. Geniveive , de patron van het caffeetje waar ik al jaren kom, dacht dat ik nog ging terug bellen om het aantal stuks door te geven en ik dacht dat ik alles had doorgegeven. Gevolg keuken dicht en géén eten. Zij heeft zich menig keer verontschuldigd voor dit misverstand en wilde zelfs naar de bakker gaan om iets te halen. Gelukkig maakte zij géén enkel bezwaar dat wij onze sandwisssen boven haalden en deze dan maar achter de kiezen staken. Al met al nog een meevaller want anders waren deze s'avonds in de vuilbak beland. De km teller stond toen op ongeveer een goede 100 km met nog steeds een gemiddelde van om en bij de 23km per uur, er waren al wat kleine niet onoverkomelijke hellingeskes geweest maar hetgéén er nu te wachten stond was zeker géén klein bier. Blijkbaar waren er een paar snode plannen hadden met elkaar en terwijl wij rustig wat zaten te drinken en te eten waren zij op weg om elkaar te testen op de helling die achter de hoek lag te wachten. Wat ook de uitslag moge wezen, ze hebben elkaar wel degelijk getest aan de uitleg te horen en aan de mannier hoe zij hun colaatje achter over sloegen wanneer zij zich ook op het terras bij ons vervoegden. Iedereen was verzadigd van spijs en drank en na afgerekend te hebben werd het peleton terug in beweging geroepen. Den Hallenbay was de eerste die op ons achter den hoek lag te wachten. Voor sommigen is deze helling niet noemenswaardig als ge ziet hoe ze daar op vliegen op hun grote molen, voor anderen is deze helling het moment om de schakeluitrusting te kunnen testen zodat er hier en daar wel wat gekraak te horen was. Via Vise, Löen, het Albertkanaal en de Maas over richting Moelingen zodat we in de Voerstreek belanden. Zeer mooie streek maar lastig.S Gravenvoeren , Schoppen, St Martensvoeren, Veurs, paseerden onder onze wielen gepaard gaande met enkele kuitenbijters waar géén einde leek aan te komen. Diegenen die het klimmen beter beheersen moesten op tijd en stond wachten op de klouteraars omdat zij voorzien waren van de navigatie apparatuur die tot op dit ogenblik feiloos werkten. Boven op de grote weg aangekomen was een verademing voor de pijnlijke benen . Wij belanden in Hombourg en vervolgden onze weg naar Montzen, Moresnet, Kelmis, Hergenrath, Hauset, Eynatterheide om alzo aan het hotel in Eynatten te belanden. Blijkbaar is er ergens iets mislopen, ik heb het niet gezien maar om de één of andere reden was de groep in twee gespitst en waren wij, de klouteraars als eerste aan het hotel . Een tiental minuten arriveerden de anderen met de volgwagen maar zij kwamen uit een andere richting verdorie. Ik ben zeker dat ik het parcours heb gevolgd maar de anderen ????? Bij aankomst bleek er iemand zijn trapper los te komen en hebben ze onderweg een paar keer vastgezet maar telkkens kwam deze terug los. Heel het spul uit elkaar gehaald , nagekeken en terug in elkaar gezet en zeer goed aangeschroefd. Niet alleen zijn fiets vertoonde mankemanten, maar de bestuurder zelf had ook te lijden gehad van de combinatie zon en wind. Zo rood als een tomaat, van onder tot boven was het pijnlijke resultaat . Een brave ziel kon het niet aanzien en heeft dan maar een winkel gezocht en een grote familiale fles zonnecreme aangekocht waarvan zeer dankbaar gebruik is gemaakt. In elk geval ik had na 6:34 uur 149 km op de km teller staan aan een gemiddelde van 22,6 km per uur. Ergens , waarschijnlijk in de afdaling , een maximale snelheid van 69 km/uur gehaald en 7530 calorien verbuikt. Omdat het café en het restaurant gesloten was hadden wij géén mogelijkheid om een wel verdiende frisse pint te drinken. Dan maar de kamers opgezocht , een weldoende douche genomen en op weg naar een café iets verder op waar de anderen reeds volop van dit heerlijke vocht aan het genieten waren. De anderen heb ik medegeddeld dat ik twee consumaties van de kas zou betalen en dat het dan ieder voor zich zou zijn. Elks nog 5 kes bijgelegd bij de kas van de anderen Het eten was voor mijn part af. Netjes, vriendelijke bediening, meer dan genoeg te krijgen en zeer zeer smakelijk. Als eerste was er de saladebar waar je a voloté gebruik kon van maken dan volgde er meloen met ham gevolgd door Kalkoengebraad met kroketten en een zeer smakelijke saus. Als afsluiter een chocolademouche. Dit alles voorzien van witte en rode wijn en aangepaste waters. Groot was mijn verbazing wanneer ik te horen kreeg dat wij iets mochten drinken van Bart en Linda. Jaja,zij hadden ergens in Aken iets geboekt en zij kwamen poolshoogte nemen hoe het met hun touristen was gesteld. De anderen hadden opgemerkt dat er een groot tv scherm aan de muur hing in het café waar wij iets waren gaan drinken en als echte voeballiefhebbers hebben zij zich naar daar terug begeven om de finale tussen Inter Milaan en Bayeren Munchen live te volgen via het groot tv scherm. Bart en Linda gingen ook naar dat café en hebben daar ook nogmaals enkele bieren getrakteerd, waarvoor hartelijk dank. Wat de anderen hebben gedaan kan ik niet beschrijven daar ik moe maar voldaan mijn bedstee heb opgezocht denkend aan de dag die komen zou. Voor het profiel van deze rit klik op de bijlage hier onder vermeld
Hallo iedereen, Het is de bedoeling om dit blog elke dag bij te houden om het thuis front op de hoogte te houden van onze grote trip narr Santiago de Compostella. Onze krachttoer neemt aanvang op 10 juli 2010 en zal 2835 km bedragen, een echte uitdaging dus. Veel dank aan mijn echte kameraden die met me mee gaan ùaar ook aan diegenen die thuis blijven en mij langs alle kanten hebben gesteund en zullen steunen. dus langs deze weg houd ik alleman op de hooget wat compostella aangaat.
Na de talrijke rondritten warvan de afstanden stelselmatig opgedreven werden boven de 120 km was de eerste grote test het Sinksenweekend dat speciaal werd ingericht als voorbereiding op de grote tocht.
Hallo iedereen,
