...beleef onze voorbereidingen en hoe alles afloopt...
13-07-2010
Verslag Wim : La Marmotte
Donderdagmorgen met volle moed vertrokken met de vrienden richting Frankrijk en het was heet...was dit misschien een slecht voorteken...
Een mooi hotel en dito omgeving met daarbij 's avonds nog een frisse duik (in een te grote zwembroek van Peter geleend ) stemden mij optimistisch voor wat komen zou. Vrijdagochtend na het ontbijt een gezamelijke rustige fietsuitstap tot in Bourg d'Oisans met al een kleine test van de Alphe tot in de eerste bocht en het voelde goed aan...toch maar gestopt in bocht 21 en me niet laten verleiden om met Bert en Dirk tot in bocht 18 (ze tellen hier af hé...) te fietsen en het werd nog warmer dan de dag ervoor. In de namiddag naar de Hollanders gekeken die Brazilië er van langs gaven en heeeeel veeeeel geedronken, kwestie van vocht op te slaan.
Zaterdagmorgen, na een warme zwoele en onrustige nacht, ontbeten en dan de bus op richting start. Veel volk en veel Vlamingen (waarvan ik er een deel kende...) Om 7u30 werden we dan losgelaten om ons avontuur aan te vatten. De thermometer wees toen al 13 graden...te warm te warm spookte het door mijn hoofd. De beklimming van de Glandon verliep vlekkeloos en ik at en dronk zoals ik het had voorzien...tijdig en regelmatig. De afdaling is niet echt miine "meug" dus dat deed ik eerder rustig aan tot aan de bevoorrading van Kortweg waar ik Dirk en Bert tegenkwam. Samen vatten we de eentonige grote weg naar de Col de Telegraphe aan, we lieten ons niet vangen aan de voorbijvliegende wielerfanaten waar het tempo zeer hoog lag. Enkele Lokeraars riepen ons tijdens het passeren enkele bemoedigende woorden toe. De Telegraphe leek voor mij wel eindeloos te duren, de verzengende zon deed haar werk optimaal en zoog mij stilaan maar zeker leeg...bovengekomen even op adem gekomen en de nodige dranken en eten bijgevuld...maar toen voelde ik al dat mijn maag stilaan in opstand kwam... Bij de beklimming van de Galibier voelde ik me steeds beter worden...dacht ik toch... en aan de bevoorrading nam ik even rust om te drinken en te eten...wat niet meer zou simpel was als het zou moeten zijn. Vanaf Plan Lachat volgen er nog een zestal verschrikkelijke steile kilometers en ik zwoegde naar boven met blik op oneindig...Boven op Galibier was miijn licht uit...ik kon geen water , laat staan voedsel binnenhouden, het ging er vlugger uit dan in (sorry gasten...)
De afdaling van Galibier rustig aangevat en zo tot aan de bevoorrading van Kortweg gereden waar ik toen ook besloot om de Alphe niet meer op te rijden. Ik moet er niet al te best hebben uitgezien want er werd mij voorgesteld om in de wagen mee te rijden...maar ik wou niet opgeven en Bourg d'Oisans was nu miijn doel.
Ondertussen was ook Bert toegekomen aan de bevoorrading en die sprak mij moed in zodat ik na een kleine 20 minuten mijn weg vervolgde...Krampen in de benen en een ontstelde maag...plezierig is anders...maar ik kwam stilaan terug op mijn plooi en met de voet van de Alphe in zicht begon ik toch weer te twijfelen of ik wel zou stoppen.
Maar deze gedachte was al even snel weg als ze gekomen was...ik wou niet ten koste van alles de Marmotte uitrijden. Aan de voet van de Alp wees de thermometer 39 graden... dus ik nam voor mezelf een wijs besluit...de Marmotton ipv de Marmotte...162 km ipv 175km. Ik fietste terug naar de plaats waar ze ons zouden oppikken en na een half uurtje was ik alweer de "oude" (what's in a name).
Ik ben blij dat ik alweer in de bergen kon rijden maar de "hitte" is mijn dooddoener. Ik keer zeker niet meer terug om het nog eens te proberen (de zon blijft me toch achtervolgen)...ik kan toch niet wachten op het slechte weer.
Het waren toffe vier dagen en bedankt Peter, Dirk, Bert, Dirk en Davy voor de morele steun en de opmonterende woorden na mijn "mislukking" al voel ik me niet "mislukt".
Begin januari besliste ik ook deel te nemen aan La Marmotte samen met Bert, Wim en Dirk had ik de perfecte trainingsmakkers gevonden .
Deze werden reeds gestart met enkele spinninglessen in sportcentrum De Dam in Lokeren.
Waarna er ook vlug gestart werd met de nodige km's op de weg met enkele mooie tochten zoals Omloop Passage Fitness, E3 prijs Harelbeke,Ronde van Vlaanderen, Van Peteghem Classic, Mons-Chimay-Mons, Waalse Pijl enz.
Waren we op 1 juli zover aan ons avontuur te beginnen.
Voor het vervoer hadden we een camionet gehuurd en samen met de aanhangwagen van een bevriende wielertoeristenclub vertrokken we samen met Davy en Dirk richting Frankrijk.
Daar we ons hadden ingeschreven bij Kortweg hoefden we ons nergens zorgen over te maken, spijs en onderdak hadden zij geregeld in Hotel Chateau de Cornage in Vizille, een aantal km'ters van Bourg d'Oissans en het moet gezegt het was in orde .
Op vrijdag dus wat losgefietst en enkele bochten van Alpe d'Huez gedaan en met een goed gevoel terug naar het hotel waar we in de namiddag dus zagen hoe Nederland weer een ronde verder ging.
Zaterdag liep de wekker om 3u45 al af en konden we ons opmaken voor wat onze dag van het jaar zou worden.
Dat ik van vroeg opstaan geen probleem heb wist ik wel maar om de nodige voeding dan ook al binnen te spelen was toch al wat anders, maar kom goed gegeten met pasta en al bracht de bus ons dan naar een parking niet ver van de start.
Daar werd me reeds duidelijk dat dit geen gewoon toertochtje was zoals ik er veel had gereden en met toch een beetje zenuwen en de nodige vraagtekens ( heb ik wel genoeg genoeg getraind ong. een 4500 km en is mijn verzet niet te groot een 39/28 als kleinste verzet ) vertrokken we omstreeks 7u30 aan onze uitdaging.
Had me ook voorgenomen niet te zot te starten en kon dit toch enige tijd uithouden , de eerste km'ters samen met Wim,Dirk en Bert ( die toch de tijd en het lef had enkele foto's te nemen en te filmen) begonnen aan de eerste col van de dag De Glandon. Daar ging ik op eigen tempo van start en het zou enkele uren later pas zijn dat ik mijn makkers pas zou terug zien .
De beklimming van de Glandon ging tamelijk vlot en met enige reserve kwam ik goed boven, geen tijd voor te stoppen daar er ons in de afdalig een bevoorrading van Kortweg te wachten stond waar we op ons gemak onze flessen en zakken konden vullen.
Nu volgde er een stuk verbinding dat ons naar onze 2 de beklimming zou brengen( Col de Telegraphe)
Hier nam ik zelf reeds wat initiatief en al vlug zat ik met een 50tal renners achter mij aan die er niet op gevlamd waren over te nemen zodat ik mijn turbo een eerste keer aanlegde en naar een volgend groepje reed waarin ik mij achteraan afzijdig hield tot we aan de volgende bevoorrading kwamen en dan ook reeds vlug onze 2de beklimming konden aanvatten die ik toch al een tempo'tje vlugger nam dan de Glandon.
De Telegraphe een 12 km lange klim voelde niet zo zwaar aan als de Glandon en op iets meer dan een uurtje klimmen was deze ook overwonnen en kwam ik na een afdaling van een 5tal km's aan het begin van de 3de col de Galibier die na een paar km's onderbroken werd door bevoorrading , hier toch even wat gestopt en ook een stukje brood genomen als afwisseling op al die repen toch eens iets anders .
Terug de fiets op en van start voor wat voor mij toch wel het zwaarste van de dag zou worden.
De benen voelden nog heel goed en ook de moraal was aanwezig toch begon de warmte me toch wat parten te spelen , vooral dan aan de voeten deze voelden heel warm aan zodat ik ze af en toe eens bespoot met wat water.
Dat aan deze beklimming geen einde leek te komen kwam uit toen ik aan Plan Lachat opeens die rennertjes daar hoog boven mij zag rijden en ik bij mezelf dacht moet ik daar ook op, maar enige tijd later zag ik dan weer die even kleine rennertjes daar beneden en had ik ook deze klim tot een goed einde gebracht.
Hier boven ook even de tijd genomen wat cola te drinken en dan de afdaling aangevat en ja hoor de eerste bochten zijn echt wel op te passen maar met het nodige vertrouwen toch naar beneden waar halfweg onze 2 de bevoorrading van Kortweg was.
Hier de nodige peptalk gekregen en terug de afdaling aangevat richting de apotheose van de dag nl. Alpe d'Huez
Hier ook aan de voet van de klim nog een bevoorrading van de organisatie maar deze door de wijze raad van Geoffery Maes toch voorbij gereden en me van nog wat water voorzien op de berg zelf , die genoeg voorzien was.
Hier werd me pas echt duidelijk wat ik aan het presteren was daar ik reeds verschillende renners te voet en uitgeput naar boven zag rijden , hier zie je taferelen die je niet voor mogelijk houdt.
Zelf had ik nu het truitje volledig opengemaakt en ben ik op volle kracht naar boven gereden , waar ik telkens in de bochten gebruik maakte van wat te drinken .
Toen ik dan na ong. 1u30 aan de laatste bocht kwam zette ik de gas nog een laatste maal open en kwam ik vol emotie en met een tijd van 8u41 die later nog zou terug gebracht worden naar 8u05 daar de afdaling van de Glandon niet mee telde over de aankomstlijn.
Zo missie volbracht, en de trainingsarbeid had dan toch zijn vruchten afgeleverd enkel het verzet dien ik in de toekomst toch aan te passen , was ok maar een paar tandjes lichter had zeker geen kwaad gekunnen.
Boven mijn gouden brevet gaan halen, de chip ingeruild voor een pluchen beertje,'t is geen leeuw zoals in de Tour maar ons Silke zal hier even tevreden mee zijn.
Ook mezelf en Lennert getrakteerd op een paar koerskousjes en dan samen met Dirk VH samen naar beneden waar we in de afdaling speurden naar nog bekend volk( enkel den Bert tegengekomen en de nodige peptalk meegegeven)
Aan de bus aangekomen zagen we Wim die beslist had de beklimming niet meer aan te vatten daar hij uitgeput door de warmte slimmer was dan vele anderen die de berg per se te voet opgaan om toch dat papiertje te gaan ophalen.
Knap gedaan Wim om in die warmte alles van jezelf te geven en dan toch het verstand te gebruiken.
Nu konden we dan ook op krachten komen door de door Kortweg meegebrachte pasta's binnen te spelen en dan was het wachten tot iedereen aangekomen was.
Terug naar het hotel waar we 's avonds nog zoals het bij elke overwinning past getrakteerd werden met de nodige bubbels.
Bij deze zou ik mijn trainingsmakkers willen bedanken voor de toffe periode samen en de mensen van Kortweg voor de puike organisatie wat dit tot een onvergetelijke trip maakten.
Ook in het bijzonder een dankwoordje aan de vrouw en de kindjes die de papa nu wat meer zullen thuis hebben zonder jullie steun was dit niet mogelijk echt waar Mercie.
Peter.
Eind 2009 : ik beslis om me in te schrijven om La Marmotte te rijden. Ik ben 40 jaar en wil eens iets speciaals doen in dit levensjaar.
Even later hoort Peter dit en ook hij is gebeten en schrijft zich ook in. En zo raast de trein verder, Wim volgt, Dirk ook, Davy wil de Pantani rijden maar ziet de Marmotte ook wel zitten en brengt ook collega renner Dirk VH mee.
Begin januari 2010. Peter, Dirk, Wim en ik besluiten ons in te schrijven voor 10 lessen spinning.
En ook al is het een strenge winter, ik ga toch voorzichtig op de weg trainen, op de rollen rijden en talloze baantjes zwemmen.
Ook de voorjaarsklassiekers worden onder handen genomen. E3 prijs, Omloop "Het Volk" van vroeger, Ronde van Vlaanderen,...
Stilaan schuiven de ritten op naar de Ardennen om het klimwerk te verbeteren. Mons-Chimay-Mons, Waalse Pijl, Gran Fondo Ardenaise en Eddy Merckx. Zelfs een driedaagse Vogezenstage samen met Davy moest de klimspieren aanscherpen.
Minder gewicht is ook belangrijk, dus op de voeding letten hoort erbij. Bye frisdank en koekjes en frietjes. Hallo water, fruit en vetarme koekjes. En het resultaat was dat er tegen de Marmotte 8 kilogram af was.
Ons verblijf in Frankrijk is piekfijn geregeld door Kortweg Fietsvakanties. Deze mensen kennen echt wel iets van dit soort dingen, je hoeft je nergens zorgen om te maken. Van de inschrijving voor La Marmotte tot het hotel, maaltijden, bevoorradingen, noem maar op...Super !
We vertrekken met ons zessen donderdag 1 juli met ons busje en XL fietsenrek .
Na een voorspoedige trip kwamen we aan in Vizille. Daar checkten we in in het Hotel.
De dag werd rustig afgesloten met een zwempartijtje en een ontspannen avondmaal.
Vrijdag verkenden we met al de renners van Kortweg al even de weg naar Bourg d'Oisans. De sfeer even opsnuiven. En wie kon zich niet bedwingen om even de Alpe d'Huez al eens te beklimmen ? De mannen van 't Heiende natuurlijk
Vrijdagmiddag werd er dan naar Brazilië - Nederland gekeken waarbij iedereen natuurlijk anti - Holland was...
's Avonds de fietsen een laatste maal inspecteren, kaderplaatje al vastmaken en na het avondmaal op tijd het bedje in.
Zaterdagmorgen 03u55, daar gaat de wekker. Na een slechte nacht (zenuwen en een warme nacht) vlug opstaan, koerskleren aantrekken en dan naar het ontbijt. Van de zenuwen kreeg ik maar weinig binnen, zelfs de lekkere tagliatelli werd puur op karakter binnengespeeld.
Dan naar de bus die ons tot iets voor de start zou brengen. Fietsen inladen en een beetje later vertrokken we. Het avontuur kwam weer dichterbij.
Na een korte rit parkeerde de bus zich op een grote parking. Fietsen uitladen, alles meedoen qua gellekes en repen en zo...
Dan was er een korte rit van een achttal kilometer naar het centrum van Bourg d'Oissans. Daar werden we volgens ons startnummer ingedeeld in blokken. We zaten in blok 2000 - 4000. Het was iets voor 7 uur....
We stonden met ons zessen nog wat te keuvelen en de tijd kroop langzaam naar half 8. Iets voor die tijd gingen de hekken open. Elkaar nog even succes gewenst, een handdruk en 'wees voorzichtig' en zo werden we naar de start geloodst. Om 7u32 was het dan zover : La Marmotte 2010 kon voor ons beginnen.
Ik besloot om niet direct te gaan vlammen zoals er wel veel doen en een rustige 10 km te rijden. Velen haalden me in maar ik liet me niet opjagen. Maar stilaan voerde ik de snelheid van 28 km/u op naar een 38 km/u. Zorgvuldig de hartslag in de gaten houden en hem onder de 130 houden. Geen paniek dus. Na een tiental kilometer was er al een eerste voorspel met een paar klimmetjes maar dit was pas een opwarmertje. Verder langs het stuwmeer en de steile weg naar het skistation van Vaujany. Even verder begon dan de Col de Glandon. Het percentage ging naar 11 to 13 procent en meteen zat ik in een goed rustig klimritme. Dat er me veel voorbijstaken hinderde me niet, we waren nog maar net begonnen.
Stilaan schoof ik ook op want er waren er nu al die puften als een blaasbalg en die met moeite vooruit geraakten. Halverwege de klim was er even een kleine steile afdaling maar dan zag je de muur waar je weer op mocht rijden. Verder dus terug op het klim verzet en zo bereikte ik na 2u10 minuten de top van de Glandon. Mooi op schema.
De tijd werd even stilgezet om de afdaling veiliger te laten verlopen. Als je geen tijdsdruk hebt daal je iets trager, dat was de logica van Sportcommunication. De bevoorrading op de Glandon liet ik voor wat ze was (véél te druk) en ik begon aan de afdaling van de Glandon.
Op verschillende fora werden er al wilde verhalen verteld hoe gevaarlijk deze wel was, maar dat wel overroepen. Met een beetje anticiperend en defensief rijden gedurende de eerste scherpe haarspeldbochten kwam ik nooit in de problemen.
Nadien verbeterde de situatie wel en ik kon mooi aansluiten bij een groepje van een tiental renners die allemaal de smaak van het afdalen onder de knie hadden. Zelf ben ik ook niet rap bang en ik genoot van elke meter. Dit was kicken. Supergecontentreerd maar wel genieten.
Net voor Saint-Etienne-De-Cuinnes was er de bevoorrading van Kortweg. Gelukkig waren er verschillende spandoeken die deze stop aanduiden (waaronder de onze ook ) of ik was er volle bak voorbijgevlamd. Guy noteerde mijn aanwezigheid en zo wist ik dat Peter en Dirk VH al een tijdje gepasseerd waren. Wim, Dirk VDV en Davy stonden er ook nog even voorraad in te slaan en we keuvelden even. Dirk en Wim hadden me op de Glandon ingehaald maar zij hadden mij niet gezien. Ik hun wel
Ik besloot om samen met Dirk en Wim het stuk naar de Télégraph te rijden, dit saai stuk is veel plezanter in een groep. Dirk voelde zich nog super en deed zelfs een hele tijd kopwerk voor een groepje van een 20 personen. Wim en ik hielden ons mooi achteraan en spaarden onze krachten. Er was een korte bevoorrading na 90 km en daar vulde ik mijn drinkbussen nog even volledig op en was er nog even een sanitaire plaspauze.
Even later was er dan nummer 2 : de Col de Telegraphe. Deze helling van 12 km was niet zo zwaar als de Glandon , maar ik kreeg niet het goede klimtempo te pakken. Wim en Dirk reden weer van me weg maar ik reed verder om mijn tempo. Ondertussen probeerde ik wat rond te kijken naar de prachtige omgeving en naar het wervelende deelnemersveld. Alle landen die je kan inbeelden passeerden me en ik hoorde de vreemdste talen. Na een anderhalf uur kwam ik aan de top met het mooie houten bord "Valloire". Drinkbussen opvullen deed ik nog niet, er was een paar kilometer verder opnieuw een stop dus deze kon ik wel voorbijrijden.
Een afdaling van een 5tal kilometer en ik stond in het centrum van Valloire. Maar waar was die bevoorrading ? Toch niet voorbij gereden ? Kon niet... Dan maar verder en 't werd even buiten het stadje direct terug menens. Hoppa 10 procent en stoempen. Een paar kilometer verder was er dan de druk bezochte stop. Drummen en duwen voor wat vijgen, rozijnen, snoepjes (als't maar suiker is) en paar verfrissende appelsienschijfjes en een paar cakejes. Ook de drinkbussen werden bomvol gevuld. Even op't gemak buiten het gewoel de cakejes opgegeten, een gelletje binnengegoten en een energiereep gegeten. Ik wist van vorig jaar toen ik de Galibier had beklommen dat dit een serieuze kastaar was.
Na een tiental minuutjes weg en tot aan Plan Lachat zag je een lang lint renners die soms nual med de moed der wanhoop probeerden de top te bereiken. Hoe ze het steilste stuk zouden overleven vraag ik me dan af op zo'n moment.
Bij mij voelden de beentjes nog goed aan , maar er zat wel al wat vermoeidheid aan te komen. Ook de zon begon nu echt warmte te geven.
Aan Plan Lachat nog even een Meli honingkoek binnengespeeld (suikers hé ) en dan de laatste 7 kilometers. Steil maar ik geraakte wel vlotjes boven. Even opzij kijken en je zag na een korte afstand al hoe hoog je zat. Plan Lachat leek wel een Legohuisje...
Het was nu draaien en keren maar het stijgingspercentage ging niet onder de 8 procent. Je zag in de verte een hele lijn renners die zich naar boven worstelden, en het besef dat ik ook deze lijdensweg moest doen liet de moraal echt wel zakken. Ook de laatste kilometer aan de tunnel is ook niet van de poes. 10% omhoog, tussen het smeltwater van de muren sneeuw en het steengruis...tof hoor. De gedachte om op te geven begon luider te klinken want ik was nu wel moe aan het worden. De hiite woog door, het was in d ebergen aan het donderen, ik had niks mee, geen regenvestje of niks (dom maar ja, beetje gegokt hé ). Uiteindelijk bereikte ik de top van de Galibier. 2645 meter hoog. Het was er druk en ik besefte dat ik moest eten en drinken. Even me opzij gezet en van het uitzicht genoten, je zit tenslotte nu tussen de Alpentoppen. Spijtig dat de zichtbaarheid niet denderend was. Stilaan kreeg ik terug moed, 't was tenslotte maar 1 zware berg (Alpe d'Huez) en dat was het. En we waren nu al zo ver.
De afdaling van de Galibier was niet zo moeilijk als die van de Glandon en ik nestelde me bij 2 mannen van Deinze die ook vloeiend maar snel afdaalden. Dit was GENIETEN. De beentjes konden rusten en de eerste kilometers was het wel frisjes maar geleidelijk verwarmde de temperatuur waardoor ik dus eigenlijk nooit behoefte had aan een vestje of armstukken (die ik toch niet bij had ).
Bij de afdaling naar Bourg d'Oisans stond Willy met de 2e stop van Kortweg. Even de fiets opzij en de drinkbussen opvullen met Performance poedere en water i.p.v dat gewone water. Ook een aantal energyrepen mee en een gelleke gedronken. Colaatje voor de suikers... dat was het happy nieuws. Wim zat daar en hij gaf op. Onze senior van de bende kan absoluut niet tegen de warmte en dat was vandaag het probleem. Met temperaturen die boven de 34 graden gingen was dit teveel voor de maag van Wim. Alles moest eruit en dit had dan ook tot gevolg dat Wim besloot om de Alpe d'Huez te laten voor wat hij was en rechtstreeks naar de bus te rijden. Ik vond het jammer. Het was Wims 3e keer dat hij deelnam en hij had al 2 keer moeten opgeven. Dit jaar had hij de beste training sinds jaren gehad, maar 13 graden en regen en je ziet een andere Wim.
Terug de fiets op en verder dalen. Een freaky ding waren de tunnels. Vanuit het zonlicht baf de tunnel in. Zichtbaarheid quasi niks en ik kon bij een groepje aansluiten. Ik zag alleen de renner voor me maar zag niet of er een put of iets anders was...wel eng.
Bij het binnenrijden van de laatste tunnel was het even hard schrikken. Een grote steen raakte mijn voorwiel, vloog door mijn wiel...ik kon me recht houden en al rijdend voelde ik dat ik geen lekke band had. Ook de schrik voor kapotte spaken was tevergeefs. Ik besefte wel dat ik héééél veel geluk had gehad want voor het zelfde had ik gevallen, of een klapband of een voorwiel per totale.
Even later was het vertragen...de gendarmerie leidde ons op 1 rijvak...en dan zijn er nog koerskemels die absoluut de bevelen vandeze gendarme niet nodig vinden. Een snauw van de politie én van mij...lompe mens. Er lag een renner op het wegdek en de toestand zag er niet goed uit. Met 4 mensen waren ze er aan bezig ...je wordt dan even stil want waar ben ik eigenlijk mee bezig....
Maar ja, niet blijven nadenken en verder naar de Alpe d'Huez. Tijdens het dalen had ik weining of niks gedronken dus waren de drinkbussen nog goed vol. De raad van Peter om de stop aan de voet van de Alpe over te slaan volgde ik op. Zo breek je het tempo niet.
Nog 14 kilometer. Nog 21 bochten. De eerste 4 bochten zijn de steilste was een oude raad van iedereen, en ik had ze de dag ervoor al eens verkend. Toen wel met frisse benen. Nu was de jus ver op. Nadat ik de 4 bochten gepasseerd was hoopte ik op verbetering, maar als je moe wordt lijkt zelfs 5 procent loodzwaar. De hitte was nu ook niet te harden, geen zuchtje wind en amper schaduw. De Grinta kwam boven, het koppig karakterke in mij dat nooit opgeeft maakte overuren. Verdomme, stomme Hollandse berg, mij krijg je niet klein. Aan bocht 9 stopte ik even. Hartslag laten zakken, nu ja ik kreeg hem niet meer omhoog. Max 145 slagen. Even doordrinken en met iemand uit Sint-Niklaas staan babbelen. Verder met vernieuwde moed en op 't gemak naar boven rijden. Stilaan begon ik wel meer en meer renners in te halen wat me wel weer moed gaf. Aan de laatste bocht die er steiler uitzag dan hij was nog even gepauzeerd. De gedachte dat het zou lukken deed me wel wat. Tijdens de laatste kilometers door de tunnel en door het centrum kwamen de flashbacks...mijn trainingen in januari door de vrieskou en ijs en sneeuw...de eindeloze baantjes zwemmen voor de rugspieren (niks rugpijn gevoeld trouwens)...een mens wordt er zowaar emotioneel van.
De laatste 500 meter waren bergaf en ik perste er nog een klein sprintje uit want ik wou alleen op de foto. Met de armen de lucht in en een luide "YESSSS" en daarna de armspieren gebald bolde ik zo de laatste mat over. Geen enkele berg krijgt me klein, ik ben de sterkste !!!!
De tranen welden op in mijn ogen en het was slikken. Dit was zo zwaar, zo hard, zo weet ik veel. Hier zaten 6 maand training in, 6300 kilometers, zoveel opgegeven, nieuwe fiets met topmateriaal en het was allemaal de moeite waard.
In een totaal tijd van 10u 44 behaalde ik zilver. Goud was wel eens leuk om van te dromen maar realistich bekeken wist ik dat er dan al een wonder moest gebeuren. Ik stapte van mijn fiets en draaide wel even weg. Ik was echt wel diep geweest. Eerst om een blikje cola gestrompeld en dit hielp direct. Nadien mijn diploma ophalen, chip afgeven en mezelf trakteren op het officiele La Marmotte koerstruitje. Sommigen hadden het al aangedaan voor de rit en dan zag je ze strompelen op elke berg... nee nee, zo'n truitje moet je verdienen !
Terug naar beneden afdalen en dan zag je maar eens wat een bende er nog naar boven strompelde. Te voet, amper vooruit rakend, mensen op de betonnen rand die wezenloos voor zich uit keken. Mensen die naar hun fiets keken alsof die vanzelf naar boven zou rijden...Om 19u waren er mensen die nog 18 (!) bochten moesten doen, en die daar al te voet gingen....
Ik vond Davy nog tijdens de afdaling en samen reden we verder naar beneden. We beseften beiden dat we een knappe prestatie hadden geleverd.
Nog even een klein woordje aan DirkVH, DirkVDV en Peter die me aanmoedigden tijdens hun afdaling van de Alpe. Dit gaf me weer een paar procentjes extra power. Als zij het konden, ik ook. Thanks Guys !
Het avontuur zit er op. 6 maanden beheerste dit mijn leven. Samen met mijn vrouwtje die me steeds gesteund heeft en me opgepept als het even moeilijk ging. Die blij voor me was als ik een super training had gereden. Vuile kleren uitwassen, ventje verzorgen, ze deed het allemaal. Merci schatteke.
Voor de rest mijn koerscollega's waar ik veel plezier mee beleefd heb en waar ik een leuke tijd mee heb gehad.
La Marmotte 2010 staat voor altijd op mijn palmares !
Iedereen is veilig en wel thuis geraakt. Wat een belevenis !
We hebben bijna allemaal de finish bereikt. Alleen Wim moest plooien voor de loden zon die meer dan 30 graden in petto had.
Elk heeft zijn verhaal, zijn momenten van zwakte, zijn vreugde, en die zullen hier dan ook geleidelijk aan verschijnen.
Voor de fans : de eindtijden en de klassementen
Dirk VH : 7u06.43 , 309e plaats en 135ste in zijn leeftijdscategorie
Peter : 8u07.09 , 1283ste plaats en 441ste in zijn leeftijdscategorie
Dirk VDV : 8u43.48 , 2072ste plaats en 756ste plaats in zijn leeftijdscategorie
Davy : 9u39.42 , 1093ste in zijn leeftijdscategorie
Bert : 10u03.42 en 1400ste in zijn leeftijdscategorie
Aan allen die aankwamen : een dikke proficiat !
Ook nog eens een zéér hartelijke dank aan de mensen van Wielerbond Vlaanderen (Guy) en Kortweg (Willy en Jan )
Wat deze mensen op deze 4 dagen gedaan hebben is onvergetelijk. Alles was voorzien qua catering, materiaal onderhoud, bevoorradingen, noem het en ze deden het. De dag voor La Marmotte eens in groep gaan verkennen naar de Alpe d'Huez mét assistentiewagen ( en 4 lekke fietsbanden )...kortom, we moesten ons geen zorgen maken om niks, inschrijvingen waren op voorhand al afgehaald,....
Hartelijk dank, we zullen Kortweg zeker aanbevelen aan collega's die ook en fietsvakantie willen !
We vertrokken na een stevig ontbijt rond 9.30 uur voor een mooie rit richting Bourg d'Oisans. Met de begeleiding van de volgwagen warenwe op alles voorzien. En dat was nodig want we hadden maar liefst 4 lekke banden in de groep.
We reden even tot aan de plaats waar morgen de bus ons afzet. Dat is zo'n 8 km voor de start, maar alles loopt vlak.
Daarna reden we nog wat verder naar het centrum van Bourg, waar het al druk was. Rijen volk voor de fietsenwinkels, allemaal mensen die nog de laatste dingen wilden kopen of doen met hunne velo.
Nu we toch aan de Alpe d'Hueze waren... Dirk VH, Bert en Peter konden hun nieuwsgierigheid niet bedwingen en besloten al eens te gaan proeven van de eerste 4 bochten (meteen de zwaarste dus )
Wim, Dirk en Davy reed gewoon de eerste 100den meters op tot in de 1e bocht en we hadden allemaal wel een goed gevoel in de beentjes.
Daarna reden Bert, Dirk en Peter terug naar Vizille. De rest van de groep was al vertrokken , maar 't was niet zo moeilijk. En vooral veel bergaf, dat scheelt ook veel.
Na de middag was er rust,en nadien keken de mannen naar Brazilie-Nederland, waarbij er hevig anti Holland werd gesupporterd.
Onze nummers op onze fietsen bevestigd, alles nog eens checken en dan avondmaal. Met pasta natuurlijk.
Straks het bedje in en dan een korte warme nacht en nog een paar uur en dan is't zover.
Vanmorgen om 5 uur kwamen Bert, Wim en Dirk VDV aan bij Peter. De bagage werd ingeladen en dan zo verder naar Davy en Dirk VH in Beveren. Ook daar werd alles ingeladen en dan kon het avontuur beginnen.
Bert starte als1e chauffeur en reed de trip tot in Luxemburg waar er werd getankt en een hapje gegeten.
2e chauffeur was Peter en hij reed een 400 km tot iets na de middag waar we opnieuw een kleine pauze inlasten. Davy reed nu de rest van de rit en iets na 17 u waren we in Vizille.
Daar namen we een frisse duik in het zwembad, nadat we eerst incheckten.
Het avondmaal smaakte lekker en er werd nog wat nagebabbeld over de heenrit met alle avonturen.
Morgenvroeg rijden we met Kortweg naar Bourg d'Oissans waar we al eens de sfeer gaan opsnuiven,en in de namiddag is het normaal gezien rust.
Dag 1 is dus voorspoedig verlopen.
Groeten van Bert, Peter, Dirk VDV, Dirk VH, Davy en de ouderdomsdeken Wim.
Vanmiddag reden Bert, Wim, Dirk VDV en Peter om ons busje.
Een stoere Opel Vivaro, met 9 zitplaatsen en veel bagageruimte. Na een uitgebreide uitleg konden we opnieuw naar Lokeren vertrekken.
Daar pikten we ons rek op waarmee we onze fietsen gaan meevoeren. Plaats voor 10 fietsen dus hebben we plaats genoeg.
Thuis bij Peter al even geprobeerd om een fiets te installeren en dat ging zonder problemen.
Nu is het stilaan de uren aftellen en morgenvroeg om 5 uur vertrekken we naar Beveren waar we Davy en Dirk VH oppikken en dan kan het avontuur pas écht beginnen. We rijden via Luxemburg, Metz, Nancy, Dyon, Dole en zo naar Grenoble waar we dan richting Vizille toeren.
Normaal gezien zouden we in de late namiddag moeten toekomen.
Verder verslag over onze trip volgt normaal morgen als de internetfaciliteiten het toelaten natuurlijk.
Peter had nog een kleine verrassing klaar voor de teamleden van het MTB team. Een mooie blauwe polo met daar op ons logo van ons MTB Team in 't groot op de rug. Niemand zal naast ons kunnen kijken, zeker weten.
Zaterdag nog een duurtraining gedaan van 160 km (Ludo Dierickx Classic in Eindhout). Ik had me voorgenomen om er een rustige training van te maken en dat lukte wonderwel goed ik liet me niet overhalen om de snelrijders te volgen. Een heel mooie rit op een heuvelachtig parcours. Prachtig verzorgde bevoorradingen waar je zowat alles kon krijgen wat je maar denken kon Na 80 km was de rust voorbij want een medetoerist..haha toerist uit Lokeren vloog me voorbij en ja ik liet me vangen en al snel wees mijn kilometertellertje 36..en meer aan ze zijn toch helemaal zot die toeristen.
Na 106 km de laatste controle en ik besloot om terug mijn eigen tempo te nemen en rustig binnen te rijden.
Na een kleine 5u20 zat de rit erop en kon ik tevreden terugkeren naar Lokeren met in het achterhoofd 3juli Marmotte
In het huiswaarts keren vlug mijn paard nog eens afgegeven voor een volledig nazicht om gerust de Marmotte te kunnen aanvangen.
Zondag nog eens de mountainbike van stal gehaald (amaai da doe ik toch graag!!! ) en een 70tal km gebiked ZALIG .
Ik ben er klaar voor en meer kan ik niet meer doen laat maar komen het mag nu wel
Voor de thuisblijvers : de website van ons hotel, jaja, mét zwembad.
Het word dit weekend zeer warm en dan zal een frisse duik nadien wonderen doen.
Er gaan nu al stemmen op om zaterdag niét te rijden en heel de dag met ons lui gat aan het zwembad te zitten, we zien wel...
Klik op de foto om de website van het hotel te bezoeken. 't Ziet er allemaal dik in orde uit, maar ja, als de mannen van 't Heiende iets doen doen ze het goed. Geen jeugdherbergtoestanden voor de heren...
Naarmate de tijd kort, nemen ook de zenuwen toe. Laatste telefoons doen, alles checken, fietsenmakers die overuren doen om ons stalen (of carbon) ros optimaal in orde te krijgen, lijstjes opstellen met "niet vergeten", inkopen doen met gellekes en veel drank want 't wordt bakken in de Alpen.
De laatste tips en raadgevingen worden door iedereen gegeven (bedankt Geoffry Maes voor de laatste tips maar nu op de rollen rijden ziet Bertje niet zitten ) en zo tellen we stilaan af naar donderdagochtend 5u. Dan start het grote avontuur.
De zomer is nu eindelijk in't land en dat hebben we geweten. Veel drinken op de fiets is nu de boodschap.
Ook de weersvoorspellingen voor Frankrijk zien er hot uit. Vanaf woensdag 30 ° en tegen zaterdag 29° maar met kans op onweer...
We zien wel hoe het uitdraait natuurlijk.
*Nog positief nieuws is dat we Wifi in ons hotel hebben zodat het (hopelijk) mogelijk zal zijn om elke dag een verslagje te brengen, zodat het thuisfront alles kan volgen of we wel op tijd gaan slapen en ons wel gedragen, zo zonder madam op de rits...
Voor de meesten onder ons gebeuren de laatste trainingen dit weekend en niemand die er om geeft, het verlangen naar 3 juli groeit nu met de minuut.
*Voor de actuele weersvoorspelling van Bourg d'Oisans klik je op het zonnetje.
Nog een dikke week te gaan en we vertrekken voor hét avontuur van het jaar.
Vanavond nog wat extra info gekregen over ons hotel en, belangrijk, de maaltijden.
Even kort samenvatten.
Donderdagavond avondmaal om 19u.
Tomatensoep + brood
Kalfskotelettjes met aardappelgratin, groentjes en extra pasta
Chocomousse
Vrijdag ontbijt.
Lunch om 13u
Gerookte kip salade + pasta salade + salade buffet
Spaghetti (bolognaise of carbonara) + extra pasta
Aardbeien - of frambozencake.
Diner om 19u
Rivierkreeft salade op toast geserveerd
Pasta met kip pesto en saladebuffet
Appeltaart met kaneel ijs
Zaterdagochtend om 4u15 (!) : Ontbijt + extra pasta !!!
Zaterdagavond na de rit.
Aperitief aangeboden door Kortweg
Gepocheerde zalm met krab - of waldorfsalade
Bourgondische rib met Stroganoff of tongrolletjes met dille saus, frietjes en groenten
Vers fruit met cassis ijs
Zoals je ziet worden we culinair flink verwend door het Kortweg team.
Deze week komen we nog eens samen met z'n allen om de laatste puntjes te bespreken en dit weekend varieert bij sommigen tussen al wat rustiger aandoen of er nog eens serieus de pees op te leggen. Peter rijdt nog een lange rit met enkele klimmen, Dirk doet nog wat extra kilometers alsook Wim. Bert rijdt zaterdag de Johan Museeuw Classic en zondag samen met Davy de Sebastian Rosseler Classic.
Maandag staat er nog een losrijritje gepland in de Nederlandse polders, met een stop aan een terrasje in Hulst. Alles voor de groepsgeest hé.
Stilaan komt de gezonde stress naar boven en is het verlangend uitkijken naar 3 juli : D - Day !
Met nog amper 2 weken voor La Marmotte besloten Bert en Davy er nog eens stevig de pees op te leggen en de Gran Fondo Eddy Merckx te gaan rijden. Wim moest op het laatste moment jammer genoeg afhaken maar hij had zich al op voorhand ingeschreven. Bert nam met plezier zijn startnummer over zodat hij nu eigenlijk heel de dag Wim Cornelis was. Het legt wel druk op een mens, je wilt immers niet afgaan...
Om 6 uur 's morgens pikte Bert Davy op in Beveren en zo reden ze samen verder met de auto naar Huy. Bovenop de beruchte Muur was het even zoeken naar een parkeerplaats maar dat was maar een paar minuutjes werk. We waren er al om half acht zodat we ons op ons gemak konden inschrijven en klaarmaken.
Er stond meer volk bij de voorinschrijvingen dan bij de daginschrijvingen maar alles ging wel vlot vooruit. Terug aan de auto ons koerskleren aangedaan, nog even wat gedronken, gegeten, startnummer aan de fiets bevestigd,chip met een velcro stripje rond de enkel bevestigd en dan zo de Muur van Hoei afdalen om zo naar de start te rijden. De gedachte dat we deze zelfde Muur binnen x aantal uur opnieuw zouden moeten oprijden zorgde voor een nerveuze lach.
't Was even wachten op de start want die werd gegeven door Eddy Merckx himself, maar ja, bejaarde mensen lopen dan verloren en uiteindelijk was het al bijna 20 voor 9 eer het startschot viel. Nog even gewuifd naar Eddy en hij kende me precies want hij lachtte .
De start was onmiddellijk bergop. De Long Thier is 1300m lang met een gem. van 8,2% en een maximum van 10% en zo werden er al direct de eerste groepjes gevormd. Dat de hartslag dan ook direct in het rood duikt moet je er maar bijnemen. Bert zat samen met Davy in een groepje maar 't was een nerveus gedoe want steeds sloten er renners aan of sprongen er andere weg...
Na een 11tal kilometer was er de Cote de France, ongeveer hetzelfde kaliber als de eerste en hier was de selectie eigenlijk al gemaakt. Verschillende groepjes die verspreid over de lange wegen reden. 't Gaf een koers gevoel want de moto's van de seingevers passeerden nerveus en er werd getoeterd en gevloekt....leuk zo'n stress...
Na 29 kilometer was het van datte. Eerst een paar druppels, dan nog meer en uiteindelijk was het een hevige bui. Rap even gestopt om ons regenvestje aan te doen en Davy reed al verder door. Bert volgde iets later. Na 35 km was er de eerste kuitenbijter (Cote de Berleur) met een max. van 20%. Bovenop de top van de cote de Montfort (max. 19%) was er de eerste bevoorrading. Davy en Bert kruisten elkaar zonder dat ze elkaar zagen. Drinkbussen opgevuld en Meli honingkoek mee en verder. Ook het regenvestje mocht terug uit want het zonnetje kwam piepen.
De rit ging verder naar de Cote de Fays,, de Cote de Lincé, de Cote de Rouvreux en daarna de aartsmoeilijke Cote de Chambralles. Bert had deze 2 weken geleden gereden bij de Gran Fondo Ardenaisse en wist hoe laat het was. Deze klim van 1600m lang is supersteil met 2 stukken van 19% en 2 scherpe haarspeldbochten. Hier verschoot hij zijn eerste cartouche en nam de haarspeldbochten langs de binnenkant. Zo win je direct veel plaatsten ook al kost het krachten. Bovenop de top even terug bekomen en zien dat de ravage groot was....
Verde naar de Cote de St.-Roche en de cote de Ferrieres. Daar stopte Bert even voor een plaspauze en hij werd ingehaald door een verbaasde Davy. Ik dacht dat Davy voor mij reed en omgekeerd. Verder rijden dus en Davy had die dag superbenen want hij was al vlug uit het gezichtveld verdwenen. Nog 1 berg stond er te wachten, de Cote de Tohonge en dan zaten we al aan 85 km. Bijna halfweg dus en nu was het voor 40 km gedaan met de hellingen. Maar we kregen er wel veel bergop-bergaf-bergop-bergaf stukken bij op een eindeloze rechte baan én met een noordenwind pal op de snoet. Dus van een beetje uitrusten was geen sprake.
Na 103 km was er de 2e stop en Bert kon nog even met Davy babbelen over onze mysterieuze wissel (mekaar echt niet gezien...raar) en Davy vertrok terug want er reed een mooi groepje weg en hij pikte aan. Bert vulde zijn drinkbussen,at nog een Meli honingkoek, banaan, sinaasappel, peperkoek en vertrok toen ook samen met een 5tal andere renners. Het tempo lag goed en ook Bert deed het nodige kopwerk. Niet te lang natuurlijk.... Ondertussen was de volgende reeks hellingen opgedoken en daar gingen we weer...
Cote de Coutisse en het begon weer te regenen. Dus even stoppen en regenvestje aandoen want 't was echt een plensbui ! Maar daar moet je door en met een mooie afdaling in de gietende regen is het pas voorzichtig zijn. 5 minuten later was het over en diende de volgende Cote zich aan. De Cote de Haut Bois en de Cote de Bonneville. 3e stop en weer opnieuw de proviand aangevuld met, U raadt het al, een Meli honingkoek. We zaten al aan kilometer 124 dus't ging vooruit. Op dit moment had Bert nog steeds uitzicht op een tijd van 7 uur want hij reed nog boven het gemiddelde van 25km/u maar hij voelde dat het beste er toch begon af te geraken. De superbenen uit de Vogezen de week ervoor hadden de hele dag nog niet aanwezig geweest. Het motortje draaide wel, maar de turbo sloeg niet aan...
Verder dus en ondertussen maalde Davy de kilometers alsof het niks was. Deze week nog pijnlijke steken aan de beide knieen bij het kracht zetten, maar daar was niks meer van te merken. Had hij die dag superbenen of was het zijn gewijzigde binnenblad (36 i.p.v. 34) dat het hem deed ? Geen idee maar hij ging als een raket.
De laatste stop was op 142 km en voor de laatste keer alles nog eens bijvullen en opeten en een beetje moed verzamelen want er kwam nog een zware finale aan. Met de Cote de Bohisseau (weeral 20%) en de Cote de Soliere gingen we over de kaap van 150 km. En toen hield de Garmin van Bert het voor bekeken. Batterij leeg. Waarschijnllijk niet lang genoeg opgeladen dus ja. Geen info meer over de afstand, snelheid,...ook dat nog
De voorlaatste in de rij was de Cote de Ben-Ahin. Niet superzwaar maar een zeurende klim (Gem. 9%) en 2500 m lang. Een renner met zo'n truitje van het Nieuwsblad vond in Bert de perfecte gangmaker en placeerde zich echt volledig in zijn wiel. Een boze uithaal van Bert en 2 tanden zwaarder schakelen en 't was rap gedaan met dat gezuig. Nog zo'n irritante renner in een Etixx plunje speelde heel de tijd haasje over met Bert. Inhalen, dan stilvallen, Bert haalt hem opnieuw in,...
Met het bordje dat we in de bebouwde kom van Huy waren kwam de moed terug. Nog 1 keer doorbijten en we waren er. Door het drukke centrum laveren en dan de gevreesde Muur op. Bert legde zijn super klim verzet op (lees triple : 30x25) en kroop naar boven. Ik kon nog wel in een rechte lijn naar boven rijden. Velen zwalpten van links naar rechts of moesten de berg te voet doen. Op 100m voor de finish de irritante Etixx renner nog ingehaald (Yes!) en uiteindelijk na 7u23 over de finish. OEF !
Davy lag ondertussen al te genieten van een deugddoende massage want hij was binnengekomen in een tijd van 6u48 ! Chapeau !!!
We hadden het dus beiden gehaald, zonder pech, zonder lekke banden en met een moe maar voldaan gevoel. Achteraf bekeken zei Davy dat hij hier en daar nog tijd had kunnen winnen en dan misschien wel de zilveren medaille had gehaald (6u30). Maar we trokken beiden met ons bronzen diploma tevreden naar huis. Nog 14 keer slapen en dan komen de serieuze kleppers te voorschijn....
UPDATE : Davy eindigde op de 424ste plaats met een tijd van 6.51.33. Bert was 525ste met een tijd van 7.28.02
De beklimming op het einde van de muur van Hoei werd ook gemeten. Na 174 km reed Davy deze op in 5min 30. Bert deed er 4 seconden langer over en klokte dus af op 5.34 sec. Er startten 717 deelnemers aan de 175 km wedstrijd.
Vrijdagnamiddag 11/06/2010 had Peter mij weten te
overtuigen om naar Heusden Zolder re rijden ipv Zomergem Roubaix Zomergem. 185
km met redelijk "gemakkelijke" (Peter zijn woorden) hellingskes.
Zaterdagmorgen om 5u30 vertrokken uit Lokeren en om 6u30 al in
Heusden Zolder...we waren dus bij de vroege vogels.
Om 7u15 aangezet om de eerste 45 km af te haspelen
aan een "mooi strak tempo" (brommertje Peter keek niet om) en al gauw reden
we met een mooie bende naar de eerste controlepost. Peter bleef maar malen en
ons gemiddelde na 45km bedroeg 31,5 km/u...zonder noemenswaardige hindernissen
enkel lichtglooiend parcours. Na de controle begon het te druppelen en we hadden
juist ons in het wiel gezet van een "wielertoerist op snee" of Peter reed
lek.
Het regende ondertussen al pijpestelen zodat we ons regenjasje eerst
aantrokken alvorens aan het herstelwerk te beginnen, we hadden toen 50 km
gereden. Dat "bommetjes" na verloop van tijd niet meer zijn wat ze waren hadden
we redelijk vlug door zodat het "kleine" pompje van Wim alvast goed van pas
kwam. Na een tiental minuten konden we weer vertrekken om...na 50,5 km alweer
lek te rijden (Peter opnieuw lek achteraan...moraal van het verhaal...kijjk
niet naar je benen als er putten in de weg zijn...) Nieuw bandje gestoken maar
tot Peters wanhoop was dit er eentje met klein ventiel en Peter had wielen met
hoge velgen. Geen nood want Wim had nog wel een bandje met lang ventiel. Allé
dat duurde daar wel een tijdje voor we konden vertrekken en het regende alsmaar
harder. Nu werd het parcours ook een stuk lastiger met beklimmingen waar we nog
nooit van gehoord hadden maar die kort maar steil waren ( stijgingsprocenten van
15% en 21% en tussendoor een langere klim van een 8%)
Ze volgden elkaar
vlug op en de kilometers (in de regen) vlogen voorbij. Bij de splitsing van
125km en 185 km kozen er velen voor de kortere versie vanwege de gutsende
regen...maar wij niet hé!!!!.
Net voor de bevoorradingen was er steeds opnieuw
een steile venijnige klim. Ik had ondertussen al ondervonden dat er ons bijna
niemand nog voorbijreed dus Peter was op kruissnelheid gekomen. Op de
klimpartijen koos ik wijselijk voor mijn eigen tempo en eens boven gekomen sloot
ik weer aan bij mijn "dernyken"...Ik ben niet uit Peter zijn wiel geweest...wou
niet...allé kon niet... is juister...
Na 145 km zaten de meeste beklimmingen erop
en was er de laatste bevoorrading waar de mensen van de
bevoorrading verwonderd keken toen ze nog eens toeristen tegenkwamen die de
volle 185km aan het rijden waren...De hemelsluizen gingen nog even open maar
toen kwam de zon piepen en de regen was verleden tijd...
De laatste 40 km waren
in dalende lijn en Peter hield het tempo hoog zodat de kilometers
voorbijvlogen...tot owee Peter voor een derde maal lek reed ...nog 25 km te gaan.
Nieuw bandje gestoken maar het was er één met een kort ventiel (de lange waren
op)...dus oppompen lukte van geen kanten. Alle heiligen werden vervloekt maar er
was geen lievemoederen aan, er kwam geen zuchtje lucht in het bandje. Wim ging op
zoek naar hulpvaardige Limburgers en Peter belde de pechdienst waar we al vlug te
horen kregen dat dit wel een uurtje of meer wachttijd zou kunnen worden.
Een
lieve oude "ex wielertoerist" hielp ons uiteindelijk uit de nood met een gewone
fietspomp en darmpje...wat wel lukte...maar na nog een ander bandje te hebben
gestoken want het eerste leek ook al lek te zijn...Limburgers bedankt!!!
De oude man kwam dan nog met een reservebandje met LANG ventiel op de proppen en
dat hebben we meteen gekocht....
De laatse 25 km werden aangevat maar de shwung
was er wat uit tot dat Peter zijn motor opnieuw aansloeg en ons richting Zolder
voerde. Het einde was een beetje in mineur maar we waren toch voldaan en met een
goed 'marmotte' gevoel kropen we onder een lauwe douche.
We reden huiswaarts met
de gedachte dat de Marmotte nu wel mag komen.
Hoeveel tegenslag je op één dag kunt hebben dat
moet je vanaf nu aan Peter vragen...
Enige tijd geleden besloten Bert en Davy om een extra training in te lassen voor La Marmotte. Davy vond op internet een Belgisch hotelletje en we konden vertrekken.
Na een voorspoedige autotrip kwamen we aan in La Bresse, in het hartje van de Vogezen. Het weer was er zalig en we konden vlug in het hotel inchecken. Kamer inpalmen, kleertjes aandoen, fietsen nakijken en iets na de middag vertrokken we voor een eerste rit.
We beklommen direct de Col de Brabant, een goeie opwarmer met pieken tot 14%. Daarna reden we naar de Col de d'Oderer, en de 17 kilometer lange Markstein. Daar rusten we even en dan zo verder op een hoogte van 1000 m over een 20tal kilometer waar het constant lichtjes daalde en steeg. Zo kwamen we dan aan bij de Col de la Schlucht (gedeelte)en daar even een cola gedronken om nadien lekker bergaf terug naar het hotel te rijden. Bert was zo goed bezig dat Davy hem er op moest wijzen dat we al aan het hotel waren, anders was hij blijven verder rijden...We hadden zo'n 86 km gereden en een 1600 hoogtemeters verzameld.
's Avonds een lekker avondmaal gegeten, en nadien nog naar de voetbalmatch gekeken en gezien dat de Fransen niet meer de grote helden zijn van vroeger. Na de match was het direct bedje in, en slapen.
Dag 2. Na een stevig ontbijt maakten we ons klaar voor een stevig ritje. Davy had een mooie rit uitgedokterd die ons wel uit de buurt hield van Les 3 Ballons. Deze rit werd vandaag verreden en we gingen ons niet moeien.
We vertrokken nu bergop vanuit La Bresse en zo via de Col de d'Oderer en opnieuw de Col de la Schlucht maar nu volledig. Ondertussen zagen we boven onze hoofden een skilift in werking maar met downhill bikers die zonder schrik terug naar beneden vlamden over de zanderige heuvels. Rare hobby.
We waren ondertussen al na de middag en ons maagje begon te knorren. In Saint-Marie - Aux - Mines vonden we een klein bakkerijtje met een supervriendelijk bakkerinnetje. Deze frisse jonge meid had alleen nog éclairs, maar honger is de beste saus dus was dat lekker genoeg. Snelle suikers dus. Drinkbussen opgevuld en weer verder. We zaten nu al in de Alsace streek en het werd iets minder heuvelachtig. We keerden dan via een boog terug en via de steile Col de Saint Marie waren we weer in de bergen beland. Verder via de Col de Mandray en het zonnetje brandde wel lekker, maar we hadden nu heel de tijd wind op kop. Ondertussen waren we de kaap van de 100 km gepasseerd en we gingen terug naar La Bresse via een mooie afdaling. Maar uiteindelijk beslisten we om op het laatste moment nog een ommetje te maken via Gérardmer en er de Col de Grosse Pierre nog bij te nemen. Daar kwamen we na een vermoeiende klim op de top nog 2 fietsende jonge Belgen tegen die ook in ons hotel verbleven. Met z'n vieren dus bergaf naar La Bresse en 't werd een mooie strijd wie het beste kon dalen...tja, we mogen eens alleen buiten hé.
Aangekomen aan het hotel en 133 km op de teller. 2750 hoogtemeters die konden tellen.
Douchke genomen, beetje gerust en die avond was het raclette avond. Gesmolten kaas smaakt altijd lekker na een zware rit. De avond was weer voorbij voor we het wisten en na de traditionele voetbalmatch (Engeland) terug om half 11 de tram in.
Dag 3. We besloten nog een ritje te doen van een 100 km voor we naar huis vertrokken. En ja, je bent niet in de Vogezen geweest als je de Grand Ballon niet gedaan hebt. Dus via de Vieille Route de Col de d'Oderen (pluiswerk van Davy ! ) naar den Ballon. Deze oude route was een kuitenbijterke a la Vlaamse Ardennen. Nadien kilometers bergaf om dan aan de voet van le Grand Ballon te staan. Deze ligt in Willer - Sur - Thur op 400m en de top ligt op 1400m. Dit alles op 14 km afstand. We begonnen er rustig aan en geleidelijk aan geraakte ieder in zijn eigen klimtempo. Bert voorop kort gevolgd door Davy. We raapten vele moedige klimmers op en de eerste 7 kilometers vielen nog mee. Maar het venijn zat hem in de 2e helft waar de percentages constant flirten met de 8, 9 en 10%. Zelfs even een 11 en 12 procent mocht niet ontbreken. Het zonnetje was ondertussen verdwenen in de mistwolken en na iets meer dan een uur en 10 minuten kwam Bert bovenaan de top. Even later gevolgd door Davy die zich nog even had vergist in een splitsing maar uiteindelijk toch de goeie helling nam.
Boven was het nu echt frisjes, en we dronken een cola, vulden onze drinkbussen op en vertrokken naar de afdaling. Met amper 50 m zichtbaarheid was het wel voorzichtig rijden. Maar de afdaling was niet zo steil en dat was een geluk. Davy had ondertussen zijn regenvestje aangetrokken (Bert niet, was niet nodig hééé ) en daar vielen de eerste druppels. Stilaan begon het harder en harder te regenen en het water viel nu echt met bakken uit de lucht. Schuilen was geen optie want er was niks. We moesten nog 28 km rijden maar we besloten wijselijk om een kortere steile afdaling te nemen en zo naar het hotel terug te rijden. Bert was ondertussen verkleumd van de kou en daverde op zijn fiets zo hard dat in de afdalingen zijn voorwiel bibberde. Brrrr...
In het hotel aangekomen.... droog weer natuurlijk...
Een warme douche en droge kleren deden wonderen en we hadden toch nog bijna 90 km gereden en dankzij de Grand Ballon 1500 hoogtemeters opgeraapt. Tijd om naar huis te rijden. Nog ene gedronken aan de bar, auto ingeladen en op weg naar huis...
Conclusie : een geslaagde trip met mooie routes (bedankt Davy, veel werk aan gehad !) toffe sfeer, veel plezier gemaakt en keigoed getraind.
Dirk reed dit weekend in voorbereiding van La Marmotte de La Chouffe Classic.
Een rit van 175 km die vertrok vanuit het Mekka van het mountainbiken, nl. Houffalize.
Er stonden 15 hellingen op het programma met daaronder de zware Rue de Saint-Roche (max. 20%!)
Dirk kon steeds mooi meerijden met groepjes. Het verschil met de bevoorradingen met de rit die Bert deed was groter. 4 stops i.p.v 2 zodat Dirk steeds de drinkbussen kon vol gieten. Want ook bij de La Chouffe brandde de zon hard.
Dirk reed probleemloos de rit uit, mede dankzij de aanmoedigingen van zijn vrouwtje Sylvie en zoon Bjarne. Knappe prestatie dus !!!
Alweer een stap dichter bij de zwaarste rit die stilaan dichter komt....
Bert had zich voorgenomen om al eens "onder tijdsdruk" te rijden en ging daarom zaterdag de Gran Fondo Ardenaise rijden. Deze stond tot vorig jaar gekend als de Gran Fondo Eddy Merckx maar een juridisch geschil met de "Bank van de Post Cycling Tour" dwong hen tot een naamsverandering.
De start was in Hamoir en er was een groepsstart om 8.30u.Ook Wouter Weylandt en Iljo Keisse hadden zich ingeschreven. Dus om 5uur liep de wekker af, stevig ontbijtje en alles inpakken zodat ik een beetje later kon vertrekken. Rond 8 uur aangekomen in Hamoir en de wagen geparkeerd aan een rivier (Moervaart ?) en lekker fris onder de bomen. Eerst om mijn welkomstpakket en mijn registratiechip gereden en deze aan mijn fiets bevestigd. Rustig klaargemaakt en een tiental minuten voor de start stond ik mooi tussen een honderdtal andere renners te wachten. Daaronder ook o.a. Bart Nonneman en Kris Podevijn die ik later nog zou tegenkomen.
8.31 : Go ! De horde zet zich in beweging en direct een helling van zo'n 5%. Zonder opwarming valt dit tegen en ik besloot mee aan te sluiten bij een groepje dat er een goed tempo inzette. Na een paar kilometer nestelde ik me vooraan want 't was wringen achteraan en ik wou geen valpartij.
3 kopmannen die afwisselend hun job deden en ik in 4e positie aan het meedrijven. Toen ik weigerde om kopwerk te doen leverde me dat wel een paar boze blikken op maar foert : sparen was de boodschap. Met een gemiddelde snelheid van 33.5 per uur kwamen we na 21 km aan de eerste helling : Les Chambralles. Een stevige opener waar aan de top onze groep al goed uitgedund was. Ik reed vlotjes naar boven en hield de ademhaling en de hartslag in de gaten. No problem. Even later kreeg ik compagnie van Kris Podevijn (ha nog ene van Lokeren ) en hij vertelde me dat hij al van bij het begin een lekke band had, en nu zonder reservebandje reed en hoopte dat hij de finish zou halen. Ik gaf hem een bandje van mij (had er toch 3 mee) en we babbelden nog even over La Marmotte (die hij ook gaat rijden) en bij de afdalingen toonde hij me hoe je nog sneller kan dalen. Vloeiende stijl heeft Kris wel. Ik zag hem zo'n paar honderd meter voor me rijden en besloot om niet te zot te doen en m'n eigen tempo te rijden. Ondertussen waren de Cote de Niaster, de Cote de Warmonfosse en de Cote de Xhierfomont gepasseerd. Deze laatste kwam uit op de lange saaie rechte klim uit de Waalse Pijl. Leuk zo nog eens vervelen...
De eerste bevoorrading was er na 53 km en ik nam wat Grany koeken, een banaan, liet de drinkbussen opvullen en dan weer verder.
Direct na deze stop was er de Ancienne Barrierre, de Cote Daisomont en zo naar Stavelot. Inderdaad : wie Stavelot zegt zegt Stockeu. Na 72 km lag deze reus opnieuw te blinken. Een Nederlander vroeg me aan de voet of deze steil was. " Valt wel mee" antwoordde ik, "in het begin een beetje maar eens halfweg heb je het zwaarste gehad" Grijns !!! Ik heb hem niet meer gezien.
Ondertussen was de zon volop aan het schijnen en er werden temperaturen gemeten die tegen de 30 graden aanliepen. Deze maakten natuurlijk dat ik regelmatig dronk maar 't was rantsoeneren want de volgende stop was er maar na 122 (!) km. Daartussen volgen nog de Logbiérme, Les Quartiers, de Cote de Werbomont en toen was het opnieuw effe pauze. Ik had me in de schaduw gezet met koekjes, sportdrank, banaan en appelsien en toen zag je al dat er bij velen het beste af was. Ik voelde me nog redelijk maar wist wel dat de laatste 50 km nog doorbijten zou worden.
Na een dikke 10 minuten terug op het carbon ros en direct een mooi drieluik. De Trou de Ferrierres (gem.9.7%), de Roche a Fréne (u wel bekend uit de Waalse Pijl) en de Vieux Forneau (gem. 9.1%). Hier zag je de eerste renners te voet gaan of vertwijfeld naar hun fiets staren of er misschien geen motortje in zat. Ik zat nu aan kilometer 145 en had op de Roche a Fréne mijn laatste cartouche wel verschoten om er eentje uit mijn wiel te krijgen en daar betaalde ik nu de tol voor. Er stonden nog 3 hellingen op het programma maar deze waren niet meer superzwaar (zon 5%).
't Was op karakter verder rijden en uiteindelijk bereikte ik toch Hamoir. Nog 700 meter voor de finish. Rechtsaf. En nog een steile heuvel zo recht naar de aankomstboog. Smeerlapkes . Uiteindelijk bereikte ik de finish na 174 km. 7.53u was de tijd en zo klokte ik af op een 302de plaats op de 528 deelnemers. Bij de "40 plussers" was ik 90ste op de 174. Mooi in de middenmoot dus.
Fiets terug op het rek, en daarna een verfrissend douchke, diploma gaan halen en Kris nog gezien die mijn bandje niet nodig had gehad. Ook onze Hollander van aan de Stockeu nog gezien. "Heb me de pleuris gereden op die k*tberg" was zijn commentaar.
Hollanders hé, is eens iets anders dan de polders precies.
Samengevat : Veel alleen gereden, veel gezweet, veel gevloekt maar als je uiteindelijk over de meet bolt is het wel een voldaan gevoel. Er had zeker een extra bevoorrading mogen zijn want het zuinig zijn met drinken en de brandende zon heeft me op het einde wel krachten gekost.
Nog even dit. Winnaar kwam over de meet na 5.03u. Keisse was 6e, Weylandt weet ik niet maar ik heb wel een Quick Step renner ingehaald ('t zal hem wel niet geweest zijn zeker...)
) stemden mij optimistisch voor wat komen zou. Vrijdagochtend na het ontbijt een gezamelijke rustige fietsuitstap tot in Bourg d'Oisans met al een kleine test van de Alphe tot in de eerste bocht en het voelde goed aan...toch maar gestopt in bocht 21 en me niet laten verleiden om met Bert en Dirk tot in bocht 18 (ze tellen hier af hé...) te fietsen en het werd nog warmer dan de dag ervoor. In de namiddag naar de Hollanders gekeken die Brazilië er van langs gaven en heeeeel veeeeel geedronken, kwestie van vocht op te slaan.
) 
dus ik nam voor mezelf een wijs besluit...de Marmotton ipv de Marmotte...162 km ipv 175km. Ik fietste terug naar de plaats waar ze ons zouden oppikken en na een half uurtje was ik alweer de "oude" (what's in a name). 
Begin januari besliste ik ook deel te nemen aan La Marmotte samen met Bert, Wim en Dirk had ik de perfecte trainingsmakkers gevonden .
Deze werden reeds gestart met enkele spinninglessen in sportcentrum De Dam in Lokeren.
Waarna er ook vlug gestart werd met de nodige km's op de weg met enkele mooie tochten zoals Omloop Passage Fitness, E3 prijs Harelbeke,Ronde van Vlaanderen, Van Peteghem Classic, Mons-Chimay-Mons, Waalse Pijl enz.
Waren we op 1 juli zover aan ons avontuur te beginnen.
Eind 2009 : ik beslis om me in te schrijven om La Marmotte te rijden. Ik ben 40 jaar en wil eens iets speciaals doen in dit levensjaar.
) of ik was er volle bak voorbijgevlamd. Guy noteerde mijn aanwezigheid en zo wist ik dat Peter en Dirk VH al een tijdje gepasseerd waren. Wim, Dirk VDV en Davy stonden er ook nog even voorraad in te slaan en we keuvelden even. Dirk en Wim hadden me op de Glandon ingehaald maar zij hadden mij niet gezien. Ik hun wel 
) en dan de laatste 7 kilometers. Steil maar ik geraakte wel vlotjes boven. Even opzij kijken en je zag na een korte afstand al hoe hoog je zat. Plan Lachat leek wel een Legohuisje...
)
Geen nood want Wim had nog wel een bandje met lang ventiel. Allé
dat duurde daar wel een tijdje voor we konden vertrekken en het regende alsmaar
harder. Nu werd het parcours ook een stuk lastiger met beklimmingen waar we nog
nooit van gehoord hadden maar die kort maar steil waren ( stijgingsprocenten van
15% en 21% en tussendoor een langere klim van een 8%)
