Afgelopen woensdag moesten we weer op controle bij de gynaecoloog, om te kijken of de 100 mg Clomid wel aan zou slaan deze keer. We hadden eigenlijk best wel goede hoop, zinktabletten in combinatie met 100 mg Clomid, dat moest wel goedkomen. Maar helaas, er was wederom niets te zien, de Clomid slaat dus wederom niet aan.
Wat een enorme klap was dat (weer) voor ons. We hoopten allebei zo dat het deze keer wel goed zou gaan, maar ook deze keer konden we een teleurstelling niet ontlopen. En het doet pijn, heel veel pijn. Ik kan niet omschrijven wat ik voel, daar bestaan de juiste woorden niet voor denk ik. Mijn hele lichaam werkt tegen, ik voel me zo leeg, zo machteloos. En soms heb ik zoiets van: "stel je niet aan, jullie zijn nog niet zo superlang bezig en er zijn zoveel koppels die al jaren bezig zijn". Maar toch, het voelt zo oneerlijk, elke keer een behandeling die niet aanslaat, het is moeilijk te bevatten.
Vandaag voor de zekerheid nog een keer bloed laten prikken, er was een heel klein waterkansje dat mijn hormonen toch nog gestegen zouden zijn. Mijn gynaecoloog had al gezegd dat die kans zo goed als onbestaande was, dus ik had er ook niet meer op gehoopt. Maar goed ook, want het resultaat was wederom niet goed. Nu moet ik maandag terug naar mijn gynaecoloog, gaan we bespreken hoe het nu verder moet. De dosis Clomid kan nog 1x verhoogd worden, dus dat ik een driedubbele dosis hormonen binnenkrijg. De kans dat dit aanslaat is echter niet zo heel groot, want mijn lichaam reageert 0,0 op 50 mg en 100 mg, dus de kans dat mijn lichaam op 150 mg wél goed zou reageren, is daarom niet erg groot.
Een andere optie is een operatie, maar daar moet ik nog wat meer informatie over inwinnen. Het is blijkbaar toch een pijnlijk, onaangenaam gebeuren, die operatie. Al kan me dat eigenlijk weinig schelen, ik wil de ergste pijnen doorstaan, ik wil alles doen om toch maar zwanger te kunnen worden. Eigenlijk wil ik al mijn kansen benutten, dus enerzijds zou ik die 150 mg Clomid ook nog willen proberen. Anderzijds, als de kans toch zo enorm klein is, waarom zou ik dan nog 2 maanden langer wachten als de kans bij voorbaat al groot is dat het 'verloren' maanden zijn?
Ik ga nu gewoon nog niet op de zaken vooruit lopen. Ik wacht het gesprek met mijn gynaecoloog af maandag, dan kan ik ook al mijn vragen afvuren en heb ik hopelijk een duidelijker beeld over hoe ik onze toekomst moet/kan zien.
Nooit geweten dat ik blij zou zijn dat ik ongesteld ben geworden . Ik ben 2 weken geleden begonnen met de Lutenyl en ben vandaag ongesteld geworden. Weer een nieuwe ronde met hopelijk eindelijk een kans om zwanger te worden.
De afgelopen weken zijn niet altijd gemakkelijk geweest. We moesten vooral wachten, wachten, wachten, en dat steekt na een tijd. We wisten dat het weeral een verloren ronde was, maar we konden niets doen. Maar nu ben ik weer positief, ik stap vol goede moed in deze ronde. Het heeft geen zin om achterruit te kijken, daar gaan we toch geen enkele stap voorruit mee komen. Overmorgen, op dag 3, ga ik weer naar het ziekenhuis om bloed te laten nemen en dan start ik ook met de dubbele dosis Clomid, 100 mg. Nu gaan we heel hard hopen dat het deze keer wel aanslaat. Volgende week woensdag, 30 november, hebben we weer een echo om te kijken of het nu wel aanslaat.
Vandaag wederom teruggeweest naar de gynaecoloog, hij ging kijken of er écht niets te zien was. Als dat het geval zou zijn, dan zouden we verder afspreken wat we gaan doen. Ook al heeft hij afgelopen vrijdag gezegd dat ik niet mocht hopen dat er iets te zien zou zijn, stiekem doe ik dat toch. Blijkbaar had ik weer veel te hard gehoopt, want uiteraard was er weer niets te zien op de echo. Gelukkig was mijn vriend vandaag wel meegeweest, zo had ik hem om bij uit te huilen.
Ik moet nu wachten tot ik aan een cyclus van 28-35 dagen zit (ik zit nu pas op dag 14). Dan mag ik met Lutenyl starten om mijn menstruatie op te wekken en dan gaan we de volgende ronde nog eens proberen met Clomid een eisprong op te wekken, maar dan met een dubbele dosis. I.p.v. 50 mg moet ik dan 100 mg nemen.
Momenteel ben ik er kapot van, het is zo moeilijk ook om al die dingen op zo'n korte tijd te verwerken. We zitten de laatste tijd in een rollercoaster van emoties. We hebben maar amper tijd om het ene slechte nieuws te verwerken, of het andere slechte nieuws komt er alweer aan. Ik heb het hier heel erg moeilijk mee, het voelt zo oneerlijk allemaal. Het verlangen naar een kindje wordt voor mij met de dag intenser. Maar we willen niet bij de pakken blijven zitten, we gaan door, we willen alles doen om ooit een klein wondertje in onze armen vast te kunnen houden..
Vandaag op dag 11 van mijn cyclus. Ik moest vanmorgen naar de gynaecoloog om een echo te laten maken. Hij zou dan kijken hoe groot mijn eitjes al zijn. Ik word nu standaard opgevolgd van dag 11 tot mijn eisprong.
Maar helaas, mijn gynaecoloog had geen leuk nieuws. Er was helemaal niets te zien op de echo, de Clomid slaat niet aan . Ik stond hier énorm positief in, heb geen seconde gedacht dat het niet zou aanslaan en nu krijg ik dit weer. Ik stort helemaal in, barst in tranen uit en kan geen woord meer uitbrengen. Dit had ik niet zien aankomen. En waar mijn lieve vriend er anders altijd bij was, moest ik hem nu missen. Hij moest niet mee van mij, want dan moet hij op zijn werk ook vragen om later te beginnen en ik wil niet dat ze zich daar ook vragen beginnen te stellen.
Mijn gynaecoloog had ook niet verwacht dat het niet zou aanslaan en ik merk aan hem dat hij het erg voor me vindt. Maandag moet ik terugkomen, gaat hij nog een keer kijken, maar hij zegt dat de kans klein is dat er dan wel iets te zien is. Maandag bespreken we verder wat we nu gaan doen. Eénmaal buiten bel ik naar mijn vriend, hij is er even stil van, kan het ook niet geloven. Waarom ben ik telkens weer die uitzondering op de regel? Ik ben vreselijk teleurgesteld in mijn lichaam en weet niet goed hoe ik daarmee om moet gaan.
Ik moet nog gaan werken, dus na de echo en het telefoontje met mijn vriend veeg ik mijn tranen weg, neem al mijn moed bij elkaar en rijd naar mijn werk. Maar ik ben zo kwetsbaar, mijn collega's merken onmiddellijk dat er iets is. De hele dag door kan ik mijn tranen amper bedwingen, ik heb het hier ontzettend moeilijk mee. 'S avonds ben ik blij als ik thuisben, mijn vriend thuiskomt en hij me een hele dikke knuffel geeft. Wat ben ik blij dat ik hem heb...
Vandaag zit ik op dag 3 van mijn cyclus, ik ben afgelopen dinsdag ongesteld geworden door de medicatie. Op dag 3 van mijn cyclus moet ik altijd bloed laten nemen in het ziekenhuis om te testen op mijn hormonen en dag 3 is ook de dag dat ik met Clomid moet starten. Ik neem nu één keer per dag 50 mg Clomid, van dag 3 tem dag 7, dus 5 dagen aan een stuk.
Deze medicatie kan wel wat bijwerkingen veroorzaken, maar dat hoeft niet voor iedereen het geval te zijn. Ik ben gezegend met niet al te veel bijwerkingen, ik word alleen enorm emotioneel van de Clomid. Maar als dat alles is, hoor je mij niet klagen.
Inmiddels heb ik het ook aan mijn diensthoofd en een aantal collega's op mijn werk verteld. Ik heb namelijk met mijn diensthoofd afgesproken dat ik de echo's die ik moet krijgen onder de middag kan doen, dan is het rustiger op het werk. Dat houdt natuurlijk wel in dat mijn collega's zich (vanzelfsprekend) vragen gaan beginnen stellen waarom ik 's middags soms een tijdje wegben. Omdat ik niet wil dat ze verkeerde dingen gaan denken of mij misschien raar aankijken omdat ik er wel vaker een uurtje of langer niet ben, ben ik stilletjesaan begonnen met het te gaan vertellen. Nog niet iedereen weet het, maar het is voor mij telkens opnieuw een stap die ik moet zetten om het aan een collega te zeggen.
Gelukkig reageert iedereen heel begripvol en heel lief. Iedereen leeft met me mee, steunt me en ze vinden het geen van allen een probleem als ik onder de middag soms eens weg zou moeten voor een echo. Wel fijn om te weten dat ik er op mijn werk gewoon over kan praten nu, want mijn vriend en ik hebben het verder aan niemand verteld. Wij wilden dit samen doen, met ons tweetjes, dus we hebben geen ouders/zussen/broers/vrienden/... ingelicht. Nu blijkt dat het toch niet zo gemakkelijk zal gaan, willen we het liever nog onder ons houden. Mijn collega's weten het uit noodzaak en het is fijn dat ik er met hen over kan praten als ik daar zelf behoefte aan zou hebben, maar daar houdt het voorlopig op.
Als we het voor het kiezen hadden, was dit gewoon ons geheim geweest, zonder dat iemand (ook mijn collega's niet) hiervan op de hoogte zou zijn. Wij zouden graag onze ouders/familie/vrienden verrassen als we zwanger blijken te zijn en we willen hen verder ook niet opzadelen met onze problemen. Hoe graag ik het ook aan mijn moeder zou willen vertellen, ik kan het niet. Het doet me teveel pijn en ik weet dat het haar ook pijn zal doen, dat ze wellicht ook wel (over)bezorgd zal zijn en dat wil ik haar allemaal niet aandoen.
Nog geen week geleden kregen we het harde verdict dat ik PCO heb en dat de kans klein was dat ik zonder hulp van het ziekenhuis zwanger zou worden. Hoe moeilijk we het hier ook mee hadden, we wilden niet bij de pakken blijven neerzitten, we wilden vooruit. Zodoende brachten we op woensdag 5 oktober een spermastaal van mijn vriend binnen in het ziekenhuis. Ik zou die vrijdag erna voor kunnen bellen.
Mijn geduld was echter donderdagmiddag al op, ik was op van de spanning en mijn vriend had een slecht voorgevoel. Ik probeerde dan donderdagavond al maar te bellen en het resultaat was binnen. Het zaad van mijn vriend is in orde, goed boven het gemiddelde. We zijn hier echt heel blij mee, toch een last dat van onze schouders valt. Het probleem ligt dus alleen bij mij en we zijn in goede handen bij onze gynaecoloog.
Doordat het zaad van mijn vriend goed blijkt te zijn, krijg ik ook groen licht om te starten met de medicatie als ik ongesteld ben geworden, nog even afwachten en dan maken we voor het eerst écht een kans om zwanger te worden.
Donderdag 29 september 2011 hadden we onze afspraak staan. Ik leefde er met een dubbel gevoel naartoe. Enerzijds was ik angstig omdat ik nog nooit een uitstrijkje had laten maken en ook nog nooit een inwendig onderzoek had laten doen. Anderzijds keek ik er wel naar uit, omdat we dan zouden weten waarom ik niet uit mezelf ongesteld werd.
Eénmaal bij de gynaecoloog binnen, hadden we eerst een verkennend gesprek. Hij vroeg o.a. of wij het al nodig achtten om het zaad van mijn vriend te laten testen en nog een paar andere medische kwesties. Dit vonden we allemaal niet nodig, want hé, we waren tenslotte nog maar 7 maanden geleden gestopt met de pil. Ook die hele medische mallemolen, waar ik op internet al het één en ander over gelezen had, was iets wat wij absoluut nog niet wilden. Als het nou over een jaar nog niet zou lukken, dan zouden we dat misschien wel doen, maar niet al na 7 maanden.
Na een verkennend gesprek, maakte de gynaecoloog een uitstrijkje en werd er een inwendig onderzoek gedaan. Toen hij die echo deed, werd het plots stil. Ik keek op de echo en zag allemaal zwarte vlekken rond mijn eierstokken, maar had geen idee wat het was. Tot mijn gynaecoloog zei dat ik PCO heb. PCO? Wat is dat? Ik had er al wel van gehoord, maar dat ik het zelf zou hebben? Hoe kan dat nu? Dat waren mijn eerste gedachten, vol ongeloof.
Na de echo hadden we hier een heel gesprek over. PCO staat voor polycysteus ovariumsyndroom. Blijkbaar waren die zwarte vlekken allemaal cystes rond mijn eierstokken. En die cystes ronde mijn eierstokken zorgen er dan weer voor dat ik geen spontane eisprong heb en de kans dus ook héél klein is dat ik spontaan zwanger zal worden. Daarnaast hebben mensen met PCO een sterk verminderde vruchtbaarheid. Bovendien vertelde onze gynaecoloog ons dat PCO voornamelijk voorkomt bij obese vrouwen, wat ik absoluut niet ben, want ik heb een gezond BMI van 19. Het komt maar heel zelden voor bij slanke vrouwen, maar er moet iemand de uitzondering zijn, toch?
Uiteindelijk bleek dat, alles wat we eigenlijk voordien hadden gezegd nog niet te willen, dat allemaal wel zou moeten gebeuren. Mijn vriend zijn zaad zou getest moeten worden en we zouden gelijk de volgende cyclus al de medische mallemolen in mogen/moeten. We mochten hier natuurlijk ook gewoon over nadenken, maar de keuze was voor ons snel gemaakt: wij zouden die medische molen ingaan, want we wilden zo weinig mogelijk verloren tijd en de wens naar een kindje werd alsmaar groter. Dus ging de gynaecoloog alles in orde maken: papieren om mijn vriend zijn zaad te laten testen, bloedaanvragen meegeven die ik regelmatig zou moeten laten prikken en voorschriften meegeven van medicatie die ik zou moeten nemen.
Dit was echt een enorme klap in ons gezicht, want we hadden dit helemaal niet aan zien komen. Het is allemaal zo onwerkelijk, zo raar. Iets wat voor velen zo vanzelfsprekend is, zal voor ons een hele opgave worden. Bovendien werd ik jarenlang dagelijks geconfronteerd met mensen die moelijk zwanger konden worden. Ik heb hen altijd gesteund, getroost en bijgestaan in die voor hen moeilijke tijden. En nu, nu ben ik zelf één van hen.
Gelukkig hebben ze bij gynaecologie een geweldige vroedvrouw die mij enorm heeft opgevangen. Ik kende haar al een tijdje, we hebben een goede band en ik kan alles tegen haar vertellen. Ze ziet het ook gelijk als er met mij iets aan de hand is, dus zodoende kon/wou ik dit ook niet voor haar verbergen. Het voelt goed om dit tegen haar te zeggen, zij is voor mij niet alleen een hele lieve vriendin maar zij kan ook alles beter relativeren. Ze werkt zelf op gynaecologie, ze wéét wat het inhoudt en ze wéét wat zo'n mensen doormaken. Het is enorm fijn om mijn hart te kunnen luchten bij haar.
Eenmaal thuis kwam het besef nog harder aan. Ik heb de hele avond door gehuild, kon het maar niet geloven dat ik dit nu had. Wel ben ik gelijk diezelfde avond nog gestart met Lutenyl nemen, wederom om mijn menstruatie op te wekken. Nu we wisten dat het wat moeilijker zou gaan voor ons, wilden we geen tijd 'verliezen'.
Links bovenaan: echografisch beeld van PCO (niet mijn eigen echo)
In februari 2011 stopte ik met de pil. Eigenlijk vooral met de bedoeling om te kijken wat mijn cyclus zou gaan doen. We hadden op dat moment wel al een kinderwens, maar wilden hier nog eventjes mee wachten. Maar al snel werd duidelijk dat die wens groter was dan we beiden hadden verwacht. We deden het al snel niet meer zo veilig, want een kindje was voor ons welkom. Uiteindelijk besloten we dan om het écht uit te spreken tegen elkaar: we wilden echt voor een kindje gaan. Ook al namen we het toen al lang niet zo nauw meer met anticonceptie gebruiken.
Helaas is niet alles zo vanzelfsprekend als het soms lijkt. Nadat ik gestopt was met de pil, werd ik maar niet ongesteld. Ik maakte me er niet echt zorgen over, ik had namelijk jarenlang de pil genomen en ik zou nu wellicht nog gewoon aan het 'ontpillen' zijn. Toch voelde het niet fijn om niet ongesteld te worden, en aangezien ik een gynaecoloog persoonlijk ken, ben ik bij hem ten rade gegaan. Hij stelde me toen voor om Lutenyl te nemen, een medicament dat een menstruatie opwekt. Uiteindelijk werd ik dan begin mei voor het eerst ongesteld na mijn pilstop in februari. Ik had er goede hoop in dat het nu wel gewoon allemaal goed zou gaan en zodoende werd ik, deze keer na 1,5 maand, uit mezelf ongesteld half juni. Mijn cyclus zou nu wel stilletjesaan op gang komen.
Maar ook nu werd ik weer niet uit mezelf ongesteld en ging ik nog eens ten rade gegaan bij mijn gynaecoloog. Hij stelde voor om nog één keer mijn menstruatie op te wekken met Lutenyl, maar als ik de volgende cyclus weer niet uit mezelf ongesteld werd, ik een afspraak moest maken om een check-up te laten doen bij hem. Ook de volgende cyclus werd ik niet spontaan ongesteld, zodoende maakte ik een afspraak bij mijn gynaecoloog. Ik was toen nog maar 7 maanden gestopt met de pil, maar geen spontane menstruatie betekent ook geen eisprong, dus ook geen kans om zwanger te worden.
. Ik ben 2 weken geleden begonnen met de Lutenyl en ben vandaag ongesteld geworden. Weer een nieuwe ronde met hopelijk eindelijk een kans om zwanger te worden. 
. Ik stond hier énorm positief in, heb geen seconde gedacht dat het niet zou aanslaan en nu krijg ik dit weer. Ik stort helemaal in, barst in tranen uit en kan geen woord meer uitbrengen. Dit had ik niet zien aankomen. En waar mijn lieve vriend er anders altijd bij was, moest ik hem nu missen. Hij moest niet mee van mij, want dan moet hij op zijn werk ook vragen om later te beginnen en ik wil niet dat ze zich daar ook vragen beginnen te stellen.
