Nu onze procedure echt wel op gang gekomen is, richt ik graag enkele woordjes van dank: - aan mijn ouders, die echt wel ongeduldig beginnen te worden - aan mijn schoonouders voor hun steun - aan mijn zus Cathia, die een belangrijk plaatsje in mijn hart heeft - aan mijn andere zussen, broer en schoonzussen - aan mijn werkgever, die volgens mij nog het hardst afziet met mijn "grillen" - aan onze hechte vrienden, die bewezen hebben echte vrienden te zijn - natuurlijk aan de trouwe blog lezers en de vriendschappen die kunnen voortvloeien uit ons avontuur - aan iedereen die ik ongetwijfeld vergeten ben
Zoeken in blog
De weg naar...adoptie.
09-03-2012
Het allerlaatste berichtje
Dit is nu eens mijn allerlaatste berichtje op deze blog. Niet dat er niets meer gaat gebeuren, maar ik heb alle voorgaande berichten incl reacties laten bundelen in boekvorm als herinnering aan onze procedure en het zou jammer zijn moest ik dan enkele berichten ontbreken.
Ondertussen zijn we 10 weken thuis met ons vrolijk peutertje en het lukt fantastisch. Hij slaapt super goed, eet als de beste, amuseert er zich vrolijk op los en knuffelt doodgraag. Ook qua hechting denk ik niet dat er te klagen is, hij kent ons uit de duizend. Begint al vlot enkele woordjes te spreken en zinnetjes te vormen. Zijn favoriete zinnetje op dit moment is toch wel: "papa is daar", als hij dat gedurende dag geen 20x zegt, dan zal hij het nooit zeggen.
Eind deze maand komt het adoptiebureau op huisbezoek om te bekijken hoe alles verloopt. Het wachten naar ons wondertje duurde een eeuwigheid en nu hij thuis is, vliegen de weken voorbij.
Ik ben nog eventjes thuis en zal pas op 4 juni het werk hervatten, al moet ik eerlijk bekennen dat ik het ook een beetje mis.
Tot slot, dank je wel aan de trouwe lezers, de meesten zullen wel up-to-date blijven via facebook en als jullie vragen ofzo moesten hebben, mogen jullie uiteraard mailen. Misschien straten we ooit wel eens een 2de blog met vervolgverhaal, maar dat is momenteel nog de ver van mijn bed show.
Vandaag zijn we 19 dagen thuis met Séna en het wordt al tijd dat we drastische veranderingen teweeg brengen. Want hoe lief, koddig en sociaal hij ook is, volgens ons is dit niet goed voor de hechting. Hij is werkelijk iedereens vriend, geeft te pas en te onpas iedereen kusjes (zelfs wildvreemden die mee aan de Delhaize of Colruyt rij staan aan te schuiven!). We weten het, het is leuk als je op bezoek komt en hij komt spontaan naar je toe met zijn armen omhoog, om opgepakt te willen worden, maar dit willen en kunnen we echt niet toelaten. Daarom......algemene bezoekstop ingeroepen of beter nog, als je op bezoek komt, hij wordt niet meer opgepakt door anderen, behalve door ons! Het klinkt hard, maar volgens ons is dit de beste beslissing. Ook zullen we alle buitenhuis-activiteiten stilletjes opschorten, zodat hij echt wel gewoon kan worden dat enkel wij zijn mama en papa (en grote zus) zijn.
We zijn ondertussen 10 dagen thuis met kleine Séna dus hebben jullie recht op een update!
Zoals eerder gezegd, we zijn vertrokken in Addis op 30-12 om 23u55. Séna heeft de eerste uren (een 5-tal om juist te zijn) geslapen in het vliegtuig, men had zelfs een reisbedje geïnstalleerd! De overige uren heeft hij rustig op onze schoot gezeten om vervolgens tussen Milaan en Brussel terug in slaap te vallen. We zijn een 20 minuutjes vroeger dan voorzien geland te Zaventem.
Vlug pamper van Séna ververst, draagzak aangebonden, valiezen afgehaald om door de "grote" poort te kunnen stappen. Het ontvangst was fantastisch, fenomenaal. Familie, vrienden, adoptievrienden allemaal stuk voor stuk ongeduldig om ons te kunnen ontmoeten (of was het voor Séna?). Jammer dat we niet zo goed geslapen hadden tijdens onze vlucht en behoorlijk vermoeid waren, maar die fijne contacten halen we zeker nog eens op!
Thuisgekomen ontdekken we een groot spandoek aan ons raam en véél confetti!! Het doet wat om te merken dat er zoveel mensen mee uitgekeken hebben naar dit moment. Eindelijk thuis, eindelijk compleet met ons gezinnetje.
Séna blijft de ganse dag letterlijk aan ons hangen, wat gaat er in dat ventje zijn hoofdje allemaal om? Om 18u leg ik hem uitgeteld in zijn bedje, zonder enig teken van tegenprutteling, stikkapot is hij. Ook wij besluiten oudejaar aan ons voorbij te laten gaan en kruipen moe maar oh zo tevreden om 19u in ons bed!
Het verdere verloop van ons leventje: - Ik (Vicky) ben in adoptieverlof en neem aansluitend ouderschapsverlof, waarmee ik dus zeker tot eind mei thuis zal zijn. Christophe neemt nog een weekje verlof. - Séna is een geweldig kereltje, eet werkelijk alles wat je hem voorschoteld, slaapt minstens 12u per nacht, zalig gewoon. Alleen zijn middagdutjes verlopen niet altijd even vlot. Verder is het volgens ons de grootste komiek die we geadopteerd hebben, kan hele vertellingen en daarbij horende gebaren doen. Is enorm ritmisch aangelegd en is "kusverslaafd" Ook spreekt hij al enkele woordjes Nederlands (zus, lekker, bah, uiteraard mama en papa en als hij het niet kan zeggen, zal hij het met plezier uitbeelden). Zal volgende week eens wat foto's plaatsen!
IZEGEM - Vier jaar lang moest het gezin Soete-Joly uit Izegem erop wachten, maar op oudejaarsavond kregen ze toch nog het ultieme eindejaarsgeschenk. Die avond stapten ze in Zaventem uit het vliegtuig met adoptiezoontje Séna. 'We hebben immens naar dit moment uitgekeken.'
'Ons grote adoptieavontuur', zo omschrijven Christophe Soete(37) en Vicky Joly (36) de laatste vier jaar. Eentje met een positieve afloop, want op oudejaarsavond landden ze met de kleine Séna (1,5) in België.
'Séna is echt een onverwacht geschenk, want normaal hadden we hem pas begin januari mogen halen', vertelt Vicky. 'Plots kregen we bericht dat we zo snel mogelijk naar Ethiopië moesten vertrekken omdat Séna ziek was geworden. We vertrokken met een open retourticket, zodat we om het even wanneer met hem konden terugkeren.'
Maar kleine Séna was er alweer bovenop toen het koppel arriveerde. 'Dus mochten we hem direct meenemen. Ongelofelijk! Op Zaventem stond een delegatie op ons te wachten en toen we thuiskwamen, hadden vrienden een groot spandoek aan de gevel gehangen. Ontroerend om te zien hoezeer de mensen met ons meeleefden.'
Verplicht getrouwd
Gezinsuitbreiding -Christophe heeft al een dochter, Pauline, uit een eerder huwelijk- leek voor Christophe en Vicky via natuurlijke weg niet te lukken. Daarom kozen ze vier jaar geleden voor adoptie.
'Tijdens de voorbereidingscursus leek Ethiopië ons het meest aangewezen land. Alleen mag je daar maar adopteren als je getrouwd bent. Het was bij ons dus van moeten', lacht Christophe. 'In 2007 zijn we getrouwd. Intussen hadden we ons al aangemeld voor adoptie.'
Na heel wat administratieve rompslomp kwam het echtpaar in 2009 op een wachtlijst. In juli 2011 volgde de toewijzing. Christophe en Vicky kregen enkele foto's toegestuurd en eind november gingen ze voor het eerst naar Ethiopië.
'Daar wees de rechtbank ons een kindje toe. De procedure duurde hoop en al zes minuten', vertelt Christophe. 'In enkele minuten werden we mama en papa.'
Een grote tegenstelling tot de adoptieprocedure zelf. 'Je valt van de ene spanning in de andere onzekerheid. Het is een emotionele rollercoaster. Eén die zo hard gaat, dat we het niet meer zien zitten om nog voor een tweede adoptiekindje te gaan.'
Suikerbonen en babyborrel
De aanpassing verloopt intussen vlot. 'Séna is een behoorlijk zelfstandig baasje. Alles wijst eigenlijk zichzelf uit.'
Het jongetje woonde tot voor zijn adoptie in een weeshuis. 'Zijn mama is overleden en hij heeft nog enkele broers en zussen', vertelt Vicky. 'Als hij later vragen heeft over zijn afkomst, kunnen we daar dus gelukkig op antwoorden. We keren zeker nog terug met hem naar zijn geboorteland.'
Séna is trouwens de naam die hij van zijn natuurlijke moeder kreeg. 'We hadden een andere naam in gedachten, maar vonden Séna zo mooi klinken...'
Straks volgt nog een adoptieborrel. 'Een aankomstdrink', omschrijft Christophe het. 'De suikerbonen staan al klaar.'
Jaja, we hebben de finale gewonnen. Ons ukkepukje is thuis!!
Op woensdag 21-12 telefoon van het adoptiebureau (RoH). Ik dacht nog even dat het ging over de vliegopties en de tijd die we daar moesten verblijven te bespreken, maar niets was minder waar. Séna was (ernstig) ziek en zou best zo snel mogelijk naar België komen om de nodige behandelingen te kunnen geven. Patat, de grond efkes weg onder mijn voeten en voor de 2de keer in onze adoptieprocedure (eerste keer toen ik slecht nieuws van goede vrienden vernam) rolden de tranen over mijn wangen. Mensen, zet die vlieger maar klaar, ons ventje moet en zal zo snel mogelijk naar huis komen. RoH gaat de nodige afspraken met het reisbureau maken en me later op de dag terugbellen. Er zat misschien maar een uurtje tussen de telefoons, maar dit leek een eeuwigheid. RoH belt terug en er wordt overeengekomen dat we een open retour-ticket nemen, we vertrekken maandag 26-12 en komen terug van zodra we Séna zijn paspoort en visum in orde hebben. Uiterste terugkeerdatum staat op 03-01. RoH zegt me morgen zeker terug te bellen als ze meer nieuws hebben over Séna. Ze bellen idd meerdere malen terug, maar kunnen ons nooit echt een juist antwoord dienen. Gelukkig zit er op dat moment een adoptiemama aan wie ik via sms kan vragen of ze eens naar Séna kan kijken, hoe ziek hij eruit ziet, of ik iets kan meenemen enz.... Thx Goele, om me te informeren! Het weekend duurt toch tergend lang, zoveel onzekerheid, géén antwoordden, kerstdag zal algemene valiespakdag worden en maandag zitten we op het vliegtuig (met aangepaste pillekes ).
Maandag 26-12, vertrek vanuit Brussel om 19u10 om toe te komen in Addis op 27-12 om 06u30. Weer compleet kapot van de nachtvlucht, maar meer dan energie genoeg om ons ventje op te halen. Omstreeks 10u00 worden we aan de receptie verwacht om naar het RoH-home te rijden. Daar toegekomen moet het busje van het hotel de koer op rijden. Het valt me op dat het er enorm stil is, géén spelende kindjes ofzo. We worden welkom geheten en nog geen 10 minuten later is ons ventje er! Héél even een korte paniekaanval van hem, maar geen traantjes ofzo, het lijkt alsof hij ons nog herkend. Na een uurtje mogen we met Séna naar ons hotel terugkeren. Ik neem hem in mijn armen en begeef me naar het hotelbusje, tot ik plots luid gehuil en gesnik hoor. Blijkt dat alle verzorgsters en kindjes in het leslokaal zitten en uiteraard groot verdriet hebben omdat ze (alweer) een kindje moeten loslaten. Dit verdriet van de verzorgsters was zo intens dat ik mezelf niet meer kon inhouden, en ja lap, het derde bleit-moment is aangekomen. Ik ben er echt niet goed van geweest, heb het zelf nog moeilijk als ik eraan denk.
Met Séna zelf is alles in orde, géén buikgriep, zware diarree of al de andere erge dingen waar men voor vreesden. Een lief knuffel kindje dat na een halve dag al geborgenheid komt zoeken bij ons. Ook is het een prima slaper, hopenlijk zet hij dat thuis ook verder. We wachten gewoon op de papieren en willen zo snel mogelijk terug naar huis. Het valt ons op, hoe vriendelijk ze ook zijn in het hotel, ze kunnen Séna géén 5 minuten met rust laten. Van de receptie tot het restaurant.....het begint zelf dusdanig tegen te steken, dat ons reisje eigl een grote opeenstapeling van ergernissen begint te worden.
Op woensdag krijgen we nieuws dat alle papieren in orde zijn en we vrijdag 30-12 de vlieger naar huis kunnen nemen, 31-12-2011 zullen we thuis zijn met ons ventje! Magische datum om nooit te vergeten.
Vandaag onze laatste dag, deze avond zullen we terug op het vliegtuig stappen richting België.
Om 8u00 belt voor de verandering de receptie ons nog eens op, we worden tegen 9u00 in het home verwacht. Zo vroeg al? Uiteraard voor ons géén minuut te vroeg, vandaag zullen we voor even afscheid moeten nemen van ons ukkepukje. Het zal lastig worden, maar we geloven erin dat we spoedig voor altijd zullen samen zijn. Tijdens de ochtend kunnen we wat spelen met Séna. We mogen hem zijn flesje geven en tegen 11u valt hij in onze armen in slaap. Het is een héél rustige ochtend geweest waarbij hij ook steeds troost kwam zoeken bij mij ipv de verzorgsters, dit voelt zo goed aan! Om 12u leggen we hem, nog steeds slapend, in zijn bedje en sluiten we voor de laatste keer de poort van het weeshuis achter ons. Volgende keer zullen we buitengaan met Séna erbij. We nemen afscheid van iedereen en begeven ons naar ons hotelletje.
Na de middag gaan we nog vlug op souveniertjes-jacht, betalen onze kosten aan de receptie en pakken onze koffers in. Om 21u00 begeven we ons richting luchthaven. Het leek op een korte city-trip maar met zoveel mooie belevenissen en emoties, dit werd een reis om nooit te vergeten!
Vandaag worden we om 09u00 op de rechtbank verwacht. Speciaal ons wekkerke gezet , mooi hemdje meegedaan. Fris gewassen begeven we ons naar het gerechtsgebouw. Wat een chaos! Alle personen die het gebouw betreden worden gefouilleerd behalve de toeristen! Precies of wij kunnen niets uitsteken.
Mimi zal ons deze voormiddag bijstaan. We nemen de lift naar de 4de verdieping en nemen plaats in de wachtzaal. Er zitten verschillende koppels te wachten. In deze zaal zullen enkel adoptiedossiers behandeld worden. Na een kwartiertje gewacht te hebben worden we bij de rechter geroepen.
De rechter stelt ons enkele vragen waarop we steeds positief kunnen antwoorden. Haar laatste vraag:" do you know that, when you've adopted the child, you could not bring him back?" (mijn engels is niet al datte, maar dat begrepen we toch voor 100%). Waarop de rechter als laatste zei: "She's now yours!!" Euh?....She??? Wijselijk onze mond houden en hopen dat ze het juiste dossier voor haar heeft liggen, mogen we ons dus nu officieel mama en papa noemen van ons kleine ventje "Séna". Het voelt fantastisch aan en we keren dan ook supercontent en opgelucht naar het hotel weer.
Na de middag staat er een bezoekje aan het weeshuis gepland. Om 14u00 rijden we met het hotelbusje naar daar. Daar toegekomen blijkt dat Mimi en Bruk niet aanwezig zijn. Aangezien de verzorgsters enkel amhaars spreken is het contact een beetje moeilijk. Blijkt dat Séna in zijn bedje ligt. Plukken ze hem daar bruusk uit en duwen ze hem in mijn armen. Het ventje huilt natuurlijk enorm en weet totaal niet wat er gebeurt. Naarmate men hem meer begint aan te spreken, des te meer hij over zijn toeren geraakt. Mijn moederhart breekt en zelfs Christophe krijgt het lastig. Stilaan begint mijn geduld het kookpunt te bereiken en na 10 min besluit ik om Séna terug in zijn bedje te leggen en weer naar het hotel te gaan. Hij valt onmiddellijk terug in slaap.
Super ontgoocheld zijn we terug in het hotel! Hoe mooi de ochtend ook verlopen is, dit is een namiddag en herinnering in mineur. We hopen stilletjes dat Bruk ons nog belt en we alsnog ons ventje kunnen knuffelen, maar dit blijkt enkel ijle hoop. Het liefst van al zou ik meteen mijn koffers pakken en op het vliegtuig willen stappen.......
Na een zalige nacht (we waren zo moe dat we overal konden slapen) werden we om 8u00 weer eens gewekt door de receptie. We worden tegen 9u30 aan de receptie verwacht voor ons bezoekje aan het weeshuis. Daar mogen ze zelfs om 6u00 voor bellen! We nemen een douchke, nuttigen een ontbijt en begeven ons stipt op tijd richting receptie.
We arriveren stipt om 10u00 aan het ROH-home. Ons kleine ventje staat aan het raam ons op te wachten met zijn fotoboekje (wat we thuis gemaakt hadden voor hem) in zijn hand. Samen met enkele andere kindjes heeft hij duidelijk plezier, er kunnen zelfs spontaan enkele kusjes vanaf. Ik neem hem in mijn armen, héél even komen er enkele traantjes te voorschijn, maar ze verdwijnen al even snel als ze gekomen zijn. We nemen hem mee naar buiten en proberen wat te spelen samen met de andere kindjes. Ook krijgen we van Mimi een volledige rondleidig in het home. Het mag gezegd zijn, ze leveren hier schitterend werk! Aangezien alle leuke dingen snel voorbij zijn, is het al spoedig 12u00 en moeten we afscheid nemen. Morgen (donderdag) is er courtday en zullen we dus 's ochtends niet naar het weeshuis kunnen, we regelen een afspraakje voor donderdagnamiddag.
Tijdens de namiddag zou Christophe graag de brandweer gaan bezoeken en we spreken af met de chauffeur dat we om 14u00 klaar zullen staan. Gewapend met een oude kepie en enkele brandweerbadges, vertrekken we naar de brandweer van Addis Abeba. Amper de oprit opgedraaid worden we de toegang ontzegt omdat we geen "permission" hebben. Gelukkig weet onze chauffeur wel raad en rijdt ons verder naar het hoofdbureel van de overheidsdiensten. Na wat rondgevraagd te hebben, schijnen we de juiste man gevonden te hebben al is hij niet direct van zin om een "permission" te geven. Gelukkig heeft Christophe zijn geschenkjes bij en na dit getoond te hebben, krijgen we zelfs een persoonlijke rondleiding van de afgevaardigde! Al snel blijkt dat het beroepskorps van Addis maar povertjes uitgerust is en binnen in de gebouwen mogen we al helemaal niet gaan kijken! Een klein uurtje en enkele foto's later zijn we dus terug onderweg naar ons hotel. Klaar om onze foto's te uploaden, het thuisfront van de nodige info te voorzien en rustig onze avond in te zetten.
).
