En we zijn gewonnen met de Pavo-wedstrijd!!!!!! Hierbij wil ik dus iedereen bedanken die gestemd heeft voor VZW Horsetopia!!!!!!
En verder heeft die arts waar ik zo mijn hoop op gezet had, gewoon niets meer laten weten.... Ik vind het verschrikkelijk. Wat moet ik nu? Eerst mooie woorden geven en dan niets meer laten weten.... Ik had zo gehoopt dat hij de pijn kon verminderen... Eigenlijk heb ik geen zin meer, geen zin in onderzoeken, geen zin om te antwoorden als ze vragen: "doet het pijn?", geen zin om een nieuwe dokter te zoeken, geen zin in iets.... Het is toch zinloos... Hoeveel keer ben ik al onder de scanner geweest en ze zien dat er 'iets' niet pluis is.... Waarom kan ik dan niet geholpen worden? Mijn bloed is nog steeds niet goed maar het oplossen? Ondertussen al een jaar antibiotica aan het slikken maar waarom als ze toch geen antwoorden weten? De mensen vragen me: maar wat heb je dan dat het zolang duurt? hm, hoe moet ik het weten als de profs het niet eens weten.... Volgens mij gaan ze me niet kunnen genezen.... Allee, genezen gaat niet, dat hand gaat niet in 1 keer weer normaal functioneren maar volgens mij kunnen ze mijn pijn niet minderen.... En terug werken gaan, zal ik ook maar uit mijn hoofd zetten... Het zou me niet verbazen dat ik direct ontslagen zou worden ALS ik ooit terug zou kunnen gaan werken... En dan die mensen die zeggen dat het leven nog zoveel moois te bieden heeft.... Ik snap hun reactie wel maar snappen zij de mijne?..... Ik heb nu al zoveel moeten opgeven door dat hand en nee, het leven is niet leuk met die pijn.... Die pijn staat altijd op de voorgrond, bij alles wat ik zeg of wil doen....
Sinds de vorige scan waren wij nog steeds aan het wachten op een telefoontje van de dokter. Hij had gezegd dat hij zelf contact met me ging opnemen zodra hij het resultaat zeg had. En wij wachten, en wachten, en wachten,...
Tot vandaag. Mijn hand is weer heel fel opgezwollen en de pijn is afgrijselijker dan afgrijselijk... Dus ik bel. Secretaresse aan de lijn. Die moet weer effe moeilijk doen. As de dokter mij niet zelf heeft opgebeld, betekent het dat ik niet dringend ben dus kan ze me pas een afspraak geven op 4 juli Tja, ik ben ingestort en beginnen huilen. Mama heeft de telefoon dan overgenomen en de dokter dan zelf aan de telefoon gekregen... Mama's, hé Blijkbaar had de dokter afspraken gemaakt voor nog meer testen en ging de kliniek mij hierover inlichten.... Echter hebben we niets gehoord. We waren dus eigenlijk vorige vrijdag verwacht voor testen De dokter gaat me nu morgen terug bellen om een andere afspraak te maken...
Ik ben nu natuurlijk weer depri, ik zit er al zo lang mee en door zo'n stomme fouten, moet ik nog maar wat meer afzien. Mensen die het niet in nabijheid meemaken, snappen echt niet wat een impact een ziekte op je leven kan hebben. Ik verwacht echt niet dat iedereen het snapt maar soms komt het bij mij over alsof ik niet MAG geholpen worden. Natuurlijk een idefix maar zo begin ik nu te denken.
En soms heb ik een heel lelijke gedachte die veel mensen tegen het hoofd gaat stoten. Dus ik excuseer mij al op voorhand. Maar soms ben ik 'jaloers' op die mensen die een ziekte hebben waarvan ze weten dat ze eraan gaan sterven. Gewoon weten dat je niet nog 5 jaar of meer ofzo gaat afzien, lijkt me op sommige momenten gewoon zalig. Als ik eraan denk dat ze me niet verder kunnen helpen en dat ik met deze situatie nog jaren moet leven tot ik bv van ouderdom sterf als ik in de 80 ben... Dat jaagt me echt schrik aan, dat kan ik niet. En dan verfoei ik mezelf omdat ik er zo over denk maar toch.... Die rust, zonder pijn, voor eeuwig is nu zo aanlokkelijk voor mij. Ik weet dat ik er zo niet over mag denken, ik vind het zelfs verschrikkelijk dat ik daar aan denk maar toch zit het in mijn hoofd...
Nogmaals sorry voor alle mensen die ik hiermee misschien pijn doe, dat is echt niet de bedoeling maar ik zou zo graag pijnvrij zijn.... Echt sorry!!!
De laatste dagen zijn bezig. VZW Horsetopia staat nog steeds op kop maar andere verenigingen doen serieuze inhaalpogingen. Daarom zet ik dit opnieuw in mijn blog.....
Aub, stem op Horsetopia en wees vrij om dit op je eigen blog te zetten en door te sturen naar iedereen....
Beste allemaal!
Horsetopia heeft jullie hulp nodig. Pavo, een Nederlandse specialist in paardenvoeders, geeft duizend euro weg aan het goede doel met de meeste stemmen.
Horsetopia vzw, die instaat voor de opvang van oude en zieke manegepaarden, is geselecteerd en maakt kans om de duizend euro weg te kapen. Daarom hebben we jullie hulp nodig!
Contacteer al jullie vrienden en vraag hen alsjeblieft op ons te stemmen. Het duurt slechts enkele seconden en je maakt er ons, en de paarden dolgelukkig mee!
Ja, ik weet het, ik laat nog amper iets van mij horen maar wat kan ik schrijven? Er verandert gewoon niets. De pijn blijft aanwezig en dat is gewoon een hel. Wel weet ik ondertussen dat het mijn ouders pijn doet als ik zeg dat ik weer zo hard afzie, dus hou ik het nu voor mezelf... Ze weten wel dat ik pijn heb maar ik hoop, door het niet meer luidop te zeggen, dat zij wat minder afzien...
2 Weken geleden ben ik wel nog naar de huisarts geweest omdat mijn hand weer zo gezwollen was (en flink pijn deed maar sssst). Blijkbaar zit mijn hand en pols nu ook nog vol met vocht dat er niet weg geraakt. Medicijnen gekregen maar tot op vandaag nog geen betering... Ik ben ook nog niet terug gegaan.... Wat heeft het voor zin? Ze kunnen me niet helpen... Zelfs in de universitaire ziekenhuizen modderen ze maar wat aan... Enkel Dr.Bockx heeft me nog wat hoop gegeven maar hij heeft het toch zo druk. Via deze blog ben ik wel met een aantal mensen in contact gekomen die ook bij hem in behandeling zijn of geweest zijn en er zijn er toch een paar die nu minder of geen pijn meer hebben... Alhoewel Bockx zelf zei dat ik een moeilijk en uniek geval was, zet ik toch nog steeds een beetje hoop op hem.
Maar ik weet niet of de verzekering met de behandeling van Bockx akkoord gaat. Vorige week moest ik naar een verzekeringsarts in UZ Jette gaan (omdat degene die mij normaal opvolgt er niet meer aan uit kan :p). Hij vertelde me dat Bockx DE arts is voor de speciale 'gevallen' met zijn controversele, speciale behandelingen. En ik vermoed dat hij dat niet als een pluim bedoelde... Deze arts zei me dat hij gewoon alles in mijn hand en pols zou vastzetten en kijken wat dat als resultaat gaf Ik heb hem dan ook gezegd dat ze dat in Leuven ook overwogen hebben maar dat ze tot de conclusie kwamen dat dat me niet ging helpen.... Daar kreeg ik geen reactie over. Hij ging zijn mening en bevindingen naar mijn oorspronkelijke verzekeringsarts doorsturen en ik moest maar met hem contact opnemen....
Enfin, Bockx is de enige die mij niet onmiddellijk opgeeft en die een oplossing probeert te zoeken. Als de verzekering zijn behandelingen niet terugbetaalt, gaan ze nog wat meemaken... Hier is dan het laatste nog niet over gezegd. Bende klungelaars...
En voor de rest, tja, psychisch gaat het absoluut niet goed. En hoe meer pijn ik heb, hoe meer ik nu begin te snoepen. Dat kan ik tenminste nog goed. Nadeel is dat de weegschaal het nu ook meer dan goed doet... Maar ja, dat is een probleem voor later
Nog even afsluiten met positief nieuws... de laatste nachten heb ik kunnen doorslapen Ik moet nu een kalmeerpil nemen 's avonds maar het werkt... Raar, hé.... Voor de rest zijn ook mijn pijnstillers en ontstekingsremmers verhoogd...
En goed nieuws nummer 2: Beide honden zijn goed bekomen van hun operatie en zijn weer helemaal de oude.
Ik ben Ulrike
Ik ben een vrouw en woon in Nieuwrode () en mijn beroep is Bediende.
Ik ben geboren op 08/10/1980 en ben nu dus 43 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Paarden.
Tja, mijn actief leven tussen de paarden is sinds 15/12/2007 helemaal veranderd. Lees mijn blog en ontdek waarom...
