Irashaimase! Oftewel "welkom". Momenteel zitten we in Google Maps in "palace side hotel kyoto".
Wist je dat Japan een land is met enorm veel echtscheidingen bij bejaarde koppels? Dat komt omdat de vrouwen voor de kinderen en het huishouden zorgen terwijl de mannen vooral thuis zijn om te slapen. Hier werken de venten meestal langer dan 8 uur per dag, gaan daarna eerst eten en sake zuipen tot ze niet meer kunnen lopen, om dan een hoertje mee te pikken in "led right distlict" en uiteindelijk naar huis te gaan om te slapen. De morgen daarop is het alweer vroeg werken.
Zaterdag 7 november: We zijn al vroeg met de ferry vertrokken naar Naoshima eiland. Dit is het kunsteiland die nog in de Knack heeft gestaan. De mogelijkheid was er om fietsen te huren dus hebben we met een bendetje enkele fietsen genomen. Wisten wij veel dat er daar om de 500m een beklimming van 16% was. Af en toe een kuitenbijtertje, maar het afdalen was des te leuker. Leuke bijkomstigheid was het verdwijnen van het schuldgevoel door die hamburger met frieten. Aangekomen bij het museum bleek dat de entree duurder was dan twee maaltijden, dus hebben we dat overgeslagen en het eiland verder verkend. De te drogen hangende inktvissen zagen er niet meteen smakelijk uit dus zijn we verder gereden tot we bij een udon-shop zijn aangekomen. De udon, een soort van dikke pasta, werd er voor onze neus gemaakt dus voldaan zijn we naar het vasteland teruggekeerd, al zou ik eigenlijk het grote eiland moeten zeggen. Terug in Kurashiki hebben we een restaurantje aanbevolen gekregen waar we vanalles op de grill konden smijten. Dit was tegelijk lekker en interessant. Teruggekomen in het hotel heb ik nog een keer kunnen genieten van public bath, om dan de laatste nacht voor een keer wat vroeger in mijn bed te kruipen.
Zondag 8 november: De dag van de transfer naar Kyoto. De tussenstop was in Japans mooiste originele kasteel: Himeji-jo, ofwel Himeji-kasteel. Dit kasteel maakt deel uit van het UNESCO werelderfgoed. Zowel het gebouw als het verhaal erachter maakten het bezoek aan dit prachtige monument voor mij weer een van de hoogtepunten tijdens deze reis. Grappig genoeg is mijn interesse voor de oorlog tussen Tokugawa en Toyotomi begonnen met mijn allereerste spelletje voor Playstation 2: Kessen, waar je hun oorlog helemaal naspeelt, met als finale het gevecht in Sekigahara. In ieder geval was het heel speciaal om eens op de plaats te staan waar deze mensen vroeger hebben rondgelopen. Ook James Bond - You Only Live Twice is daar voor een klein deel opgenomen. Daarna ging de busrit verder naar Kyoto. Ons Palace Side Hotel ligt zoals de naam doet vermoeden aan de rand van het park waar het tweede keizerlijk paleis ligt, net boven het commercieel centrum van Kyoto. Net boven is misschien slecht uitgedrukt want het echte commerciele centrum is algauw 15min stappen verwijderd. Het heengaan was dus met de metro. Terugkeren hebben we tevoet gedaan langs de eindeloze winkelstraten. Drukke dag dus ook vandaag weer niet te laat gaan slapen.
Maandag 9 november: Tempeldag! In de voormiddag hebben we niet minder dan drie tempels bezocht. Voor het vertrek heeft Raymond ons echter getrakteerd op een liedje, en wat voor een liedje: Opblaaspop! Dit droeg hij op aan onze gids, omdat hij niet wist hoe hij Masahiro anders op een gepaste manier kon bedanken. Ik kan je verzekeren, het blijft in je hoofd plakken. De eerste tempel die we hebben bezocht was de gouden tempel, hier bekend als Kinkaku-ji. Dit was oorspronkelijk een villa met prachtige tuin van een welstellende Japanner, maar is dan later vol bladgoudverf geschilderd en uitgeroepen tot tempel. De tweede tempel was op vijf minuten rijden van de eerste. Ik kan me even de naam niet herinneren. Ook de naam van de derde is mij momenteel onbekend maar eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat alle tempels voor mij op elkaar beginnen te lijken, en ik meer oog had voor de mooie tuinen die telkens rond de gebouwen staan. Fotos zijn telkens in overvloed aanwezig, en zullen spoedig op Facebook verschijnen. Over de middag hebben we dan Tempura gegeten bij een lokale origami-specialiste. De persoon in kwestie was een 69-jarige obaa-chan die blijkbaar enorm enthousiast was om ons te ontvangen. Na een heerlijke maaltijd heeft zij mij zelfs getrakteerd op een spoedcursus origami. Ondertussen kan ik een samurai-helm maken van papier en heeft zij ook nog een sprinkhaan voor mij gemaakt. Daarna zijn we naar het Fushimi Inari Shrine gereden. Mensen die "Memoirs of a Geisha" hebben gezien zullen zich ongetwijfeld nog de scene herinneren waar de jonge Chiyo door een heel lange tunnel van oranje poorten loopt. Wel, ik mag ondertussen ook zeggen dat ik bij de groep behoor die dit traject heeft afgelegd. De bus heeft ons daarna afgezet in het commercieel centrum, waar we opnieuw langs andere winkeltjes naar het hotel zijn gelopen. Eten werd deze avond verzorgd door McDonalds, kwestie van niet altijd Japans te eten.
Morgen volgt er een vrije dag in Kyoto, dus hebben we al een paar plekjes in gedachten om te bezoeken. De foto's op Facebook volgen van zodra de kodak is opgeladen. Tot gauw voor meer nieuws over deze tot nu toe al zeer geslaagde reis! Oyasuminasai.
Sumimasen! Dat zeg je als je je excuseert, iets wat de Japanners hier vrij frequent doen. De reis gaat onherroepelijk verder en alles begint een beetje te wennen. De verbale communicatie wordt eenvoudiger omdat we toch elke dag termen en zinnen bijleren, al hebben we nog een eindeloze weg af te leggen, de mode komt niet meer zo raar over en we kijken niet meer op als de zoveelste Japanner geen woord engels kan. Ondertussen ben ik in Kurashiki, waar er een pc in de lobby beschikbaar is. Ook het QWERTY-toetsenbord zit ondertussen vlot in de vingers.
Als je in Google Maps ons hotel ingeeft weet je waar ik precies uithang: "Kurashiki Ivy Square".
Even wat uitleg over de hot tub. Dit is eigenlijk een publieke badkamer. Vele Japanners hadden of hebben geen eigen badkamer, dus gaan ze naar public bath houses. Ook de meeste hotels en Ryokan beschikken over een wasplaats als deze. De badplaats is mannen en vrouwen gesplitst. Je moe je twee kamers voorstellen, ene waar je binnenkomt in je yukata, en je je dus uitkleedt, en de tweede kamer is de eigenlijke badkamer. De badkamer is verdeeld in twee kanten: een kant is met allemaal wasplaatsen naast elkaar, dus een stoeltje, een kraan en een douche, en dan een putje waarin het water wegloopt, dus nix van teil, kuip of bad. De andere kant is een hot tub. Aan de wasplaatsen staan er drie pullen: shampoo, rince en body soap. Eerst was je je haar met shampoo om dan direct uit te spoelen, dan je haar inwrijven met rince, een soort conditioner, je lichaam wassen, dan rince en zeep afspoelen, om af te sluiten met een tijdje in de heel warme hot tub. Zeer ongewoon de eerste keer maar in mijn ogen een must do en zeker geen slechtere manier om terug helemaal proper te worden.
Donderdag 5 november: Onze eerste morgen op het grootste eiland Honshu. We gingen aan boord van de ferry naar het eiland Miyajima. Dit eiland is bekend voor de O-torii, oftewel de drijvende poort. Reeds vanaf de boot is het een spectaculair zicht. Het hele eiland is een groot vangnet voor toeristen en dat hebben we geweten. Niet alleen aan de grote horden toeristen van alle uithoeken van de wereld, maar ook aan de eindeloze souvenirswinkeltjes, waar de bedienden je telkens opnieuw naar binnen roepen. Gelukkig zijn er ook nog de "nature walks" waar het al heel wat kalmer is. Verrassend echter waren de herten die overal los liepen en duidelijk niet schuw waren van de talrijke aanwezigen. Na ons bezoek aan Miyajima Island hebben we de ferry teruggenomen en zijn we met de bus tot in Hiroshima gereden. Daar hebben we de A-bomb Dome gezien op het Hiroshima Peace Memorial Park. Dit was een van de weinige gebouwen die voor een deel is blijven staan na de vreselijke bominslag op 6 augustus 1945 om 8u15. Ook staat er het standbeeld van het meisje met de kraanvogel. Het bezoek aan het Memorial Museum was bij momenten zeer ontroerend. Daarna hebben we de grootste winkelstraat van Hiroshima doorkruist om in een restaurant Okonomi-yaki te eten. Dit werd voor onze neus klaargemaakt, en de moed om het gerecht op te krijgen zonk ons in de schoenen. Een soort van durum-pannenkoek, veel groenten, pasta (udon of soba), ei, spek, saus, kruiden, uiringen, een gigantische hoop eten. Zeer lekker dus konden we niets laten liggen. De bazin hebben we "Marietje" op zijn oud vlaams gedoopt en haar de woorden "dank u wel" geleerd. Uiteindelijk zijn we doorgereden naar het hotel in Kurashiki waar we hebben genoten van de hot tub.
Vrijdag 6 november: We begaven ons naar Kurashiki Station om naar Soja te gaan. Hier hebben we fietsen gehuurd om het japanse platteland te verkennen. De eerste stop was bij een Shintoistische tempel waar we actief meededen aan een ceremonie. Na het brengen van een offer, waarbij er twee maal wordt gebogen, tweemaal wordt geklapt en nog eenmaal wordt gebogen, ging de monnik over tot het uitdelen van heilige sake en cadeautjes. Eindigen was met een fotoshoot van elk koppel met de monnik. Na een kort bezoek aan de tuin rond de tempel gingen we verder richting de Pagode. Onderweg onze lunch opgepikt in de combiny en deze naast de prachtige Pagode met veel smaak genuttigd. In het gras vooral insecten zoals krekels en gigantische sprinkhanen, maar ook groene en bruine kikkertjes, niet groter dan 2cm. Het landschap tijdens de verdere rit was adembenemend schoon. Toen de gids Masa de weg ging vragen aan een van de huizen zijn we met zijn allen uitgenodigd om een kijkje te nemen binnen bij deze vriendelijke Japanner. Heel leuk om eens letterlijk binnen te kijken bij de modale burger. Aangekomen bij een ander station na God weet hoeveel kilometers hebben we de trein genomen naar Kurashiki. Tijdens het overstappen hebben we door de verstrooidheid van Masa de trein naar Kurashiki zelf gemist. De Japanners zijn bekend voor hun angst om fouten te maken dus hij trok het zich veel erger aan dan wij. Zeker omdat er na 25 minuten al een andere trein naar Kurashiki was. Het heeft ons moeite gekost om het idee uit zijn hoofd te praten om alle taxi's te betalen die hij zou optrommelen, maar hij is toch voor ons allen koffie en een kleine snack gaan halen. Terug in Kurashiki was het weer bara bara, dus hebben Maurice, Veerle en ik de bus genomen richting Kurashiki AEON Shopping Mall, een immens groot winkelcentrum. Hoogtepunten voor ons waren de Toys R Us, met veel tot de verbeelding sprekend speelgoed, de Studio Ghibli winkel met alles wat je je maar kan voorstellen, zoals een WC-matje van Totoro, en een electronica-winkel met een half rekje Ipods, trouwens de enige Ipods in heel het complex. McDonalds leek ons wel wat na al dat Japans eten en voldaan zijn we naar het hotel teruggekeerd om te genieten van de hot tub. Ik ga slapen. Oyasuminasai!
Hey iedereen! Ik heb eindelijk internet kunnen bemachtigen. In ons huidig hotel is het mogelijk om een laptop te huren voor 1000 yen. Het toestel is van mij tot morgenochtend. XP is in gemengd japans-engels en het toetsenbord is fout ingesteld, maar toch kan ik jullie al een update geven van de reis tot nu toe.
Even ter info wie onze gidsen zijn. Dit is enerzijds de bruggeling Jan Courtens die reeds jaren in Japan woont, en anderzijds Masahiro Yanase. Masa, zoals wij hem mogen noemen, heeft bijna elk land van de wereld bezocht en loopt volgende maand de marathon van New York. Het tofste van al is zijn engels accent. Zo hebben we "the lestaulant", the combiny seben eleben (de convenience store seven eleven), bolcanos, Leman (Raymond) of the led right distlict (red light district). Voor de naam Veerle hield hij op na een poging proberen.
Zaterdag 31 oktober: De busrit naar Schiphol. Eerst nog wat onwennig aangezien we niemand echt kenden. Toch was het ijs snel gebroken. Na de check-in zijn we al spoedig vertrokken met het vliegtuig voor een twaalf uur durende vlucht. Heel handig waren de "bird eye cam view" en de flight map. Bij het eerste was het mogelijk om via de camera op de neus van het vliegtuig te kijken naar wat er zich afspeelde onder en voor ons. Zo was het opstijgen en de landing extra spectaculair. De flight map toonde niet alleen waar het vliegtuig zich bevond, maar ook de hoogte en snelheid van het vliegtuig, de tijd in Amsterdam en in Tokyo, de temperatuur in de lucht en het uur van aankomst. Veel meer dan drie uur hebben we niet geslapen maar ons enthousiasme was sterker dan de vermoeidheid
Zondag 1 november: Aangekomen in Narita International Airport (Tokyo) zou onze aansluitende vlucht pas over vijf en een half uur vertrekken. Onze vrees dat het wachten lang en saai zou worden was al snel verdwenen toen bleek dat die rij ongeduldige gillende japanse tienermeisjes stonden te wachten op Robert Pattinson, de hete hoofdrolspeler uit de film Twilight. Ook stond Veerle snel bij deze groep uitgelaten dames, waar het niet lang duurde vooraleer ze volop aan het socialisen was met de lokale bevolking. Vanaf dan ging het heel snel en voor we het wisten zaten we op het vliegtuig naar Fukuoka. Het was ondertussen pikkedonker geworden waardoor we onze eerste glimpen van Japan by night hebben opgevangen. Na de landing, de ontmoeting met onze gids Masahiro-san en de metro-rit naar het hotel zijn we naar een steegje gewandeld met allemaal noedelkraampjes. Daar hebben we met zijn allen genoten van een heerlijk avondmaal maar vooral ook de sfeer. Toch waren we blij als we konden onder de wol kruipen.
Maandag 2 november: Na het ontbijt hebben we Fukuoka tevoet verkend. Onmiddellijk was duidelijk dat we niet alleen in een ander land of een ander werelddeel zijn terechtgekomen, maar bijna op een andere planeet. De mensen, de taal, het geschrift, de mentaliteit, de cultuur en architectuur, allemaal een wereld van verschil. Zo is vrij snel duidelijk dat men hier naar onze normen overvriendelijk is. Een wildvreemde zou je op straat heel beleefd begroeten met "ohaiyou gozaimasu", wat goeiemorgen op een beleefde manier betekent, en ze stoppen pas met buigen als jij daarmee stopt. Voor 1500 yen, omgerekend 11 euro hebben we ons volgegeten in een winkelcentrum waar er een fonteinspectakel met muziekbegeleiding te bezichtigen was. Eens terug samen wandelden we verder naar de tuin Rakusuyen waar we een traditionele thee-ceremonie hebben kunnen bijwonen, en kunnen genieten van de rust van de tuin die midden in de toch wel drukke stad ligt. Daarna zijn we naar het hotel teruggewandeld om ons klaar te maken voor het oogstfestival in Karatsu. Dit was op zijn zachtst gezegd spectaculair. In alle straten stonden er kraampjes met eten, snoep, drank, speelgoed, kleren of dieren. Hun stoet was niet zoals wij die kennen maar waren tien praalwagens die werden voortgetrokken door honderden jonge kerels die constant "eya" riepen. Nog even bidden aan de tempel, een laatste glimp opvangen van de stoet en we zaten alweer op de trein richting Fukuoka.
Dinsdag 3 november: Na onze tweede nacht in Fukuoka zijn we al vroeg vertrokken richting Aso, met een tussenstop in Kumamoto. Hier hebben we de Suiwenji-tuin bezocht, een tuin die de 53 halten van de Tokaido-route bevat. Het mag gezegd zijn, ik heb nog nooit zo een prachtige tuin gezien. Onze gidsen waren opnieuw overvriendelijk en hebben ons letterlijk om de tuin geleid. Ze stonden ons uit te zwaaien tot we achter de gebouwen zijn verdwenen. Aso ligt in het midden van een gigantische krater, en het uitzicht was fenomenaal. Al snel bleek dat deze schoonheid niet in foto's te bevatten was. Het doel van onze trip was de top van de nog steeds actieve vulkaan. We hadden geluk want de zwaveluitstoot was matig dus mochten we tot boven om een blik te werpen in de vulkaan. Onze gids Jan, die daar ondertussen al 40 keer is geweest, wist ons te vertellen dat de zichtbaarheid nog nooit zo goed is geweest. Dit wist hij omdat er voor de eerste keer een stad zichtbaar was die op 80 km van ons lag. Een serieuze wandeling later reden we verder richting Yufuin, waar de Ryokan (traditioneel hotel) van Mama-san (de bazin van de Ryokan) op ons lag te wachten. Voor mij ws de Ryokan tot nu toe echt het hoogtepunt van de reis. Een kamertje met tatami (een soort van vloermatten) en schuifdeuren van rijstpapier. Ik raad zeker de foto's aan! Nadat we onze Yukata hebben aangetrokken begaven we ons naar de eetzaal, waar er een heus feestmaal klaarstond, en we deze op traditionele wijze hebben verorberd. Aansluitend trakteerden Mama-san ons op traditioneel gezang en onze gids Masahiro op een dans uit zijn cheerleadertijd. Beiden waren ongewoon, en dat is nog zacht uitgedrukt. Eens terug op de kamer was het tijd om ons badgerief te nemen en ons te begeven naar de hot tub. Deze bevat heet water, opgewarmd door het vulkanisme in de streek. Eerst wassen, dan een heet bad binnen om daarna te genieten van de bijna volle maan in het buitenbad en de verhalen van Ivan tijdens zijn verblijf in Japan. Nog een koude douche en we gingen slapen op de tatami.
Woensdag 4 november: Tegen alle verwachtingen in heel comfortabel geslapen op de tatami. Niemand had ergens last van. Met de bus zijn we tot in het noorden van Beppu gereden, om er de hel te bezoeken. Een hot spring die zijn naam dankt aan het rode zand die mee naar de oppervlakte komt. Daarna zijn we naar het centrum van Beppu gereden waar we even hebben gedanst met de dood door te kunnen proeven van de beruchte kogelvis. Als deze niet op de correcte manier is klaargemaakt kan dit gekende japanse gerecht dodelijk zijn. Iedereen heeft het overleefd dus hebben we de ferry genomen naar het grootste eiland: Honshu. Zo lieten we het onderste eiland Kyushu achter ons, maar hadden reeds een gigantische hoop toffe herinneringen mee.
Nu hebben jullie al een beeld van de voorbije dagen. Het is nu 1u25 dus we kruipen onder de wol. Oyasuminasai!
Terug van lang weggeweest. Dit weekend heeft zich een grote verrassing voorgedaan. Veerle heeft gedaan met school, waardoor het opeens mogelijk wordt om mee te gaan op reis. Nu blijkt dat dit inderdaad mogelijk is, zijn we volop bezig met de extra voorbereidingen die er bij komen. Nog 58 dagen voor vertrek.
Je kan deze site in je favorieten steken, maar nog leuker wordt het als je je abonneert op deze website. Dit kan makkelijk in de browser van je voorkeur. Zie hieronder voor een stappenplan voor Microsoft Internet Explorer 8 en Mozilla Firefox 3. Ik heb een poging gedaan om dit eenvoudig te houden, maar als er mensen zijn met vragen, of je hebt een andere browser mag je me gerust een seintje geven.
Internet Explorer: 1. Onderaan op de website kun je een oranje knop RSS aanklikken. 2. Er verschijnt een nieuw venster waar bovenaan de optie "Abonneren op deze feed" beschikbaar is. 3. Daarna kun je de optie "Toevoegen aan de werkbalk Favorieten" aanvinken zodat deze altijd beschikbaar is in je favorietenwerkbalk. Klik daarna op Abonneren. De site staat nu bovenaan in Explorer waar alle nieuwe berichten zichtbaar zijn.
Firefox: 1. Klik onderaan de website op de oranje knop RSS. 2. Er wordt een nieuwe tab geopend waar je kunt kiezen voor "Nu abonneren". 3. Als map kies je voor de bladwijzerwerkbalk. Klik daarna op Abonneren. Er staat bovenaan nu een link naar de site met de nieuwste berichten.
Wat begon als "Kom, ik neem je mee naar het japans restaurant Tanuki" is geëvolueerd naar een heuse rondreis in Japan. Tanuki viert namelijk zijn 20-jarig bestaan met een 17-daagse jubileumreis naar Japan, waar zowel cultuur, het platteland als het stedelijke aan bod zullen komen. Deze reis begint op 31 oktober 2009 en eindigt op 16 november 2009.
Uiteraard zou ik mezelf niet zijn, moest ik niet mijn stoute schoenen aangetrokken hebben en gevraagd hebben als ik mee mocht. Na goedkeuring voor wijziging verlof is de aftelling definitief begonnen naar 31 oktober.
