Suiker van mama was gezakt tot 249 (limiet) maar in de namiddag weer gestegen tot meer dan 300.
Papa heeft naar het ziekenhuis gebeld en we moeten het goed in het oog houden en ze moet zo weinig mogelijk suikers eten.
Ze stuurt mij ook nog een berichtje dat ze wil vragen als we op bezoek komen om ons bezoek kort te houden want dat ze achteraf altijd heel moe hier van is.
Ik begrijp dat wel, maar ik heb mijn mama al van vorige weekend niet meer gezien en het begint te knagen. Liefst van al zou ik alle dagen op bezoek gaan, maar ze laat het gewoon zelf niet toe.
Ook haar haar blijft steeds verder uitvallen...
Davy vroeg me deze week ook waarom we het niet vertellen tegen haar. Zijn bazin is haar moeder ook verloren aan longkanker en zij vindt dat iedere volwassen mens het recht heeft te weten hoe hij/zij ervoor staat. Ook als ze nog perse dingen wil doen, of dingen zelf wil regelen,...
Ik ben van dezelfde mening, maar papa wil het absoluut niet.
Ik denkt dat we misschien best de volgende scan afwachten en zien of de chemo iets uitdoet. Dan kunnen we nog zien of we het vertellen of niet...
Eerst en vooral: een hele gelukkige verjaardag mamsie! 59 jaar... hopelijk mogen we je 60ste ook nog vieren!
Door het voorval van 24 augustus (lees blog) heb ik dus enkele dagen overgeslaan uit mijn dagboek.
Wat is er ondertussen gebeurd:
Mama stelt het vrij goed. Sinds ze drie keer per dag voor het toestel gaat zitten zien we haar alle dagen verbeteren. Ze heeft zelfs al een beetje gekuist en gestofzuigd,... Als ik haar ging bezoeken zag ze er goed uit. Kan al heel de dag wakker blijven, heeft terug kleur, haar stem is terug EN ze is terug enkele kilo's verdikt.
Gisteren was dan weer een mindere dag. Haar mond is terug ontstoken en ze begint nu toch haar haar te verliezen Ze trekt het met pakken eruit zegt ze. Voorlopig alleen nog maar achteraan (waar de bestraling is gebeurd). We hopen dus dat het daar bij zal blijven. Want ik weet dat dat voor haar heel moeilijk is. Ze zal niet meer willen buiten komen en zal zich heel slecht voelen. Ik heb ze vandaag nog niet gehoord, dus dat voorspelt niet veel goed. Ben een beetje bang om haar vanavond te bezoeken. Ik weet niet hoe ik ga reageren als ik haar zo zie...
Waarom heet mijn blog nu "titatovenaar"? Awel heel simpel eigenlijk... Haar bijnaam (voor de kleinkinderen enzo) is tita en we hopen dat er een tovenaar is die er kan voor zorgen dat ze terug geneest!
Ik ga het nog eens herhalen: OOK VAN DIT BLOG WETEN MAMA EN PAPA NIETS AF EN DAT MOET ZO BLIJVEN!
Dagje beetje anders afgelopen dan gedacht...
Mama vraagt mij om niet meer op bezoek te komen want ze is heel moe en voelt haar absoluut niet goed. Haar suiker staat op 434! Wat dus véél te hoog is! (waarde mag max 250 staan). Ze zegt dat ze haar medicatie gaat innemen en dan later nog eens haar suiker meten. Papa stuurt me nadien een bericht dat mama haar suiker nu 460 staat (ondanks de medicatie). Hij zegt dat hij morgen naar het ziekenhuis gaat bellen maar dat hij schrik heeft dat ze terug zal binnen moeten.
Ik zeg hem dat hij direct moet bellen want dat da heel gevaarlijk is. Hij wil nog even afwachten tot nog een volgende meting, maar ik ben er toch niet gerust in...
Pfff mamsie en dat op jouw verjaardag. Gaan ze jou nu niks meer gunnen?!!
btw nog even ter info bij vertellen dat mijn broer en zijn vrouw ook bij die "alternatieve dokter" geweest zijn voor hen en dat het voor hen ook heel aangrijpend was. Alles dat die man gezegd heeft was compleet juist. Meer details ga ik er hier niet over geven. Wie er iets van wil weten moet het maar eens aan hen zelf vragen...
Vandaag was zo een dagje dat de wet van Murphy mij heel erg parten heeft gespeeld. Anything that can go wrong will go wrong...
En op de koop toe belt mijn broer mij nog om te zeggen dat onze nonkel naar papa gebeld heeft om te zien hoe het met mama gaat (na meer dan een maand?!!!) en verteld heeft aan papa dat hij alles volgde via het blog. Papa viel natuurlijk uit de lucht want die weet helemaal niet wat een blog is. Gelukkig heeft hij er aan de nonkel in kwestie niet teveel vragen over gesteld. Ik heb mijn blog dus moeten verwijderen want stel je voor dat ze er zelf op uit zou komen en alles zou lezen... ik mag er niet aan denken.
Ik was razend op die nonkel (ook al heeft hij het misschien niet express gedaan) en heb hem bedankt voor bewezen diensten.
Het was voor mij een dagje waarin ik heel veel heb gehuild. Tot nu toe ben ik altijd al sterk gebleven, maar nu was ik op...
Deze morgen stuurde ik naar papa een berichtje om te zien hoe het met mama was en ik kreeg terug: "heel goed geslapen, tot 9h. Vol goeie moed opgestaan. Ze wil al beginnen stofzuigen, maar zal wel in haar gedachten zijn".
Ik stuur terug dat hij dat nu toch eens positief moet zien en dat ik echt geloof in dat toestel. Dat ze er zeker moet blijven voor zitten.
In de namiddag krijg ik van mama ook een berichtje: "Ik laat het u direct weten, ik ben een beetje aan het poetsen. Zo wat iets afwassen zoals de zetel en zo. Het gaat nog traag met het gaat, alleen van in hurkstand dat gaat nog moeilijk. Zo zie je hé, ze krijgen mij niet klein, ik geef niet op. Met dank aan jullie, mijn gezin. Kusjes mama"
Ik kreeg echt tranen in mijn ogen van het lezen van dit bericht. Ik stuur terug dat ze haar niet mag overdoen en dat ik haar graag zie. Voor het geval ze dat laatste moest vergeten zijn
We gaan in de goeie richting! Ben benieuwd naar morgen...
Mama haar lichaamstemperatuur was vanmorgen maar 34,5 graden meer. Ik heb gebeld naar het ziekenhuis omdat ik dat toch heel erg laag vond, maar blijkbaar kan dit geen kwaad. We moesten pas naar de dokter als de temperatuur de hoogte in ging... Ze zeiden ook nog dat ze bij de apotheek drinkmaaltijden kan gaan halen om extra caloriën, vitamines, enz... binnen te hebben. Dat zou voor haar slokdarm ook minder belastend zijn.
's middags gaat Davy op bezoek en stuurt hij mij een bericht dat ze er lichamelijk goed uit zag, haar stem was ook terug en ze was al langer kunnen wakker blijven. Ik kan het bijna niet geloven en ben dan ook ontzettend blij.
De vraag is nu natuurlijk...komt dit door dat toestel waar ze voor zit of was het nu net wat aan het beteren met haar... Wie zal het zeggen?! Ze gelooft er niet in, maar ze wil er wel blijven voor zitten omdat ik het vraag. Lief e
Vandaag heel de dag niet goed geweest van wat ik daar gisteren heb meegemaakt. Hoe kan een wildvreemde weten wat er met mij en mama is...
Daardoor ben ik geneigd hem te geloven en alles te proberen wat hij zegt.
Deze avond nog bezoek gekregen van Ariane (van wie we dat toestel mogen gebruiken). Ze is een medailleke komen brengen die ze speciaal in een kerk aan de kanten van Zottgem gaan halen is. Het is gewijd in Parijs en ze moet het onder haar kussen leggen. Ze heeft ook aan die pastoor gevraagd om voor mama alle dagen te lezen en een kaars te branden. Ik kan echt niet begrijpen hoe je zo kan meeleven met iemand die je eigenlijk nog maar twee keer gezien hebt. Dat is echt een bijzondere vrouw! Ik hoop dat we ooit iets kunnen terug doen.
Ik ben helemaal niet gelovig maar op dit moment zou ik alles doen.
Ik ben dan dat medailleke gaan brengen bij mama en ze kreeg tranen in de ogen als ik zei wat die allemaal voor haar doet. Papa vertelde (jawel hij spreekt terug een beetje) dat ze vannacht precies aan het sterven was. Ze huilde van de pijn en had heel veel zuur in haar keel. Hij twijfelde even om naar spoed te gaan maar na het drinken van water was het beter. Volgens mij heeft ze te weinig vocht binnen. Haar lichaamstemperatuur baart me ook wat zorgen. Die was nu 35,5 en gisteren was dat 34,9. Ik zei haar dat ze dat goed moest in het oog houden zodat ze niet onderkoeld raakt.
Maar al bij al vond ik dat ze er beter uit zag. Ze was ook al iets langer kunnen wakker blijven en was terug 2 kilo verdikt!!! Zou dit toestel nu al een beetje gewerkt hebben of was de chemo gewoon stilaan uitgewerkt. Wie zal het zeggen... Ik geloof alleszins in het eerste. Hoop dat ze een goede nacht heeft, want dat verdient ze.
Vandaag om drie uur mocht ik bij dr. Van Overtveldt in Kortrijk. Ik kwam daar toe in die straat op dat huisnr. en dat was daar een hondenkapsalon. Hmmm vroeg mij af of ik juist zat en besloot toch eens te bellen. Het was inderdaad daar... Op zijn minst gezegd vreemd... Ik mocht even wachten in een soort van wachtkamer (met veel rommel en stof) en dan mocht ik naar binnen. Hij vraagt mijn naam en adres en mijn geboortedatum. Zonder enige vraag begint hij te pendelen. Ik twijfel ff of ik hem mag onderbreken en zeggen dat ik niet voor mij kom maar ik besluit hem te laten doen. Hij stopt, begint vanalles op te schrijven en zegt dan dat het niet goed gaat met mij. Dat hij spijt heeft dat hij mij niet vroeger gezien heeft want dat ik emotioneel een wrak ben. Mijn gezicht wil nog lachen maar mijn hele lichaam weent. Ook is mijn lever aangetast en heb ik veel last van vaginale infecties, en ondanks mijn jonge leeftijd is mijn kraakbeen versleten... Ik schrik serieus, want dat is helemaal juist. Ik zeg dan maar dat ik eigenlijk niet voor mij kom maar voor mijn mama. Hij vraagt een foto en begint opnieuw te pendelen. Dan zegt hij dat hij nu begrijpt waarom ik zoveel verdriet heb. Want het gaat helemaal niet goed met mama. Ze heeft kanker en zit in een terminale fase... Boenk er weer recht op! Dan tekent hij een mannetje en zet hij een kruisje op de plaats van haar longen. Hij zegt dat het daar begonnen is maar dat het ook in haar lymfevaten zit. Dat hij zeker 14 Ã 15 tumoren ziet. Had ik drie, vier maand eerder gekomen had hij veel meer voor haar kunnen doen. Nu kan hij met een toestel waar ze moet voorzitten haar goede cellen terug een beetje herstellen. Maar genezen is niet meer mogelijk. Hij spreekt over nog een jaar of vijf. Maar vijf jaar waar ze haar wel nog goed zal voelen. Nu geeft hij haar, als de chemo aanslaat, nog max 6 maand. Want ze is er echt heel erg aan toe! We mogen dit toestel gebruiken van Ariane dus gaan dat zeker ook proberen. Je weet maar nooit... Nu moet ik haar enkel nog aan haar verstand brengen dat ze hier echt wel voor moet gaan zitten...
Tegen de middag gaan we de laatste inkopen doen voor het feestje. Net voor we vertrekken krijg ik een bericht van Davy dat hij van papa een bericht gekregen heeft en dat mama niet goed is. Ze bloedt ook uit haar neus. Ik stuur hem dat hij tegen papa moet zeggen dat hij naar de dokter moet bellen want dat ik bang ben van een hersenbloeding. Hij stuurt weer dat da blijkbaar verschijnselen van de chemo zijn en hij zegt dat hij straks bij mama eens gaat. Ik vraag: jij ging haar toch halen voor de bbq? Hij schrijft: ze wil niet komen, ze voelt haar ni goed, en kan haar zelfs ni wassen of kleden. Ik vraag of hij dat nu niet erg vindt dat ik dat allemaal via hem moet vernemen en hij vindt het ook erg. Ik ga na de gb nog even bij mama langs en ze ziet er helemaal niet goed uit, ze begint ook direct te wenen als ik binnen kom. Ze is al 7,5 kilo vermagerd op 6 dagen tijd... Het bloeden uit de neus is blijkbaar een verschijnsel van te lage bloedplaatjes. Zo heb ik haar nog niet veel gezien, ze laat haar gaan, en begrijpelijk ook. Ik zeg haar dat ze niet moet inzitten met het feestje, dat Thibo dat wel zal begrijpen.
Ik keer terug naar huis met een heel dubbel gevoel. Ik moet gaan feesten terwijl zij ligt af te zien.
Davy en Katrien gaan ook nog eens bij haar op bezoek en beloven haar dat ze wat bbq gaan brengen. Want honger heeft ze wel.
We hebben er al bij al nog een fijn dagje van gemaakt met veel waterpret voor de kindjes. Tegen 19h krijg ik een bericht waar haar eten blijft want ze vergaat van de honger Davy en Katrien zijn direct gaan brengen en ze heeft heel goed gegeten. Dat doet me veel plezier.
Ik heb mijn best gedaan om er voor thibo een fijne dag van te maken. Maar liefst van al zou ik in een hoekje wegkruipen en liggen huilen. Tegen dat iedereen naar huis ging en de kindjes sliepen keek ik buiten naar de sterren en kreeg ik mijn klop. Ik heb haar zo gemist vandaag. Wat had ze zo graag gezien hoe haar lieveling Yente in het water aan het zwemmen was, en welke cadeaus Thibo allemaal gekregen heeft,...
Ik zie je graag mams! En zoals ik tegen Thibo altijd zeg, tot aan de maan en terug!
Vandaag heel de dag bezig geweest voor het feestje van morgen. Ik ben stikkapot... Maar daardoor heb ik mama ook amper gehoord vandaag. Ik voel me schuldig! Het enige wat ik weet is dat ze al iets langer dan een uur kunnen wakker blijven is vandaag en dat ze uitkijkt naar de bbq, maar dat ze er niet uitziet om weg te gaan vindt ze. Ze is ten opzichte van gisteren alweer een halve kilo kwijt. Dat maakt 6,5 kilo in totaal. En dat zal nog niet het einde zijn... Papa blijft bij zijn besluit en wil er niet bij zijn morgen. Heel spijtig voor Thibo want ik weet niet hoe ik hem dat moet uitleggen. Ik ben bang voor een emotionele dag morgen. Ach we zien wel...
Tweede barslechte dag voor mama. Misselijk, slapen, misselijk, slapen,... Als ik zeg dat ik zo met haar inzit zegt ze dat ik dat niet moet doen, dat ze dat allemaal wil doorstaan als ze maar geneest ( Weet niet hoelang ik haar zo kan zien afzien voor niks! En met papa kan ik er ook niet meer over praten want hij zegt niks meer tegen mij. Deze morgen kreeg ik het weer ineens heel moeilijk in de auto. Ik begon aan vanalles te denken die ik niet meer met mama zal kunnen doen. En ineens kwam alle besef, dat het hier wel degelijk over mijn mama gaat, terug weet echt niet wat ik zonder haar moet doen.
Maandagnamiddag mag ik bij die alternatieve dokter gaan. Ben eens benieuwd wat die mij gaat vertellen. Mijn hoop ligt toch een beetje daar op. Ook al weet ik dat ik dat niet mag doen. Maar welke keuze heb ik anders...
Waar we voor vreesden is vandaag dus toch gebeurd. Mama is toch ziek geworden van de chemo ( heel de dag misselijk en tussen het misselijk zijn toch een beetje geslapen. In haar goeie momenten stuurt ze mij wel een bericht dat we ons moeten amuseren aan zee vandaag want dat zij ook kan genieten als ze weet dat haar kleinkinderen zich geamuseerd hebben.
Dit hebben we dan ook gedaan. Was een superfijn dagje waar we toch even onze gedachten kunnen verzetten hebben. Want nu vindt onze papa het ook nog eens nodig om het nog moeilijker te maken. Hij is kwaad op ons omdat we een hondje gekocht hebben. Zo kwaad zelfs dat hij zaterdag niet naar thibo zijn feestje wil komen. Ik snap hem niet en het doet mij ook veel pijn dat voor zoiets onnozel afstand wil nemen van ons. Alsof alles nog niet ingewikkeld genoeg is... We zouden elkaar moeten steunen... Hopelijk draait hij bij, maar ti's nen Decker e
Deze nacht heeft mama bijna niks geslapen doordat ze constant moest opstaan voor te plassen. Die liters vocht en chemo die ze via een baxter gekregen heeft moesten er natuurlijk op 1 of andere manier uit e. Ze mocht om half tien al naar huis en ze heeft dan geslapen tot 15h. Dat zal haar wel goed gedaan hebben. Voorlopig is ze niet misselijk en kan ze alles eten. Volgens de ene verpleegster gaat ze dat pas binnen een dag of twee voelen, volgens de andere zou ze het nu al moeten voelen... Ik heb haar deze avond een kort bezoekje gebracht en ze was nog helemaal opgezwollen door al dat vocht. Buiten hoofdpijn had ze nergens last van. Ze kreeg in het ziekenhuis ook haar masker mee die ze gebruikt hebben voor de bestraling. Toch maar iets vies zenne. Het maakt me bang van mijn eigen mama. Ik zal later een foto van dat masker plaatsen, want via de gsm lukt het precies niet.
Deze morgen is mama haar dagje begonnen om half negen met een (hopelijk laatste) bestraling. Ondertussen is ook haar bloed genomen om te controleren op rode en witte bloedplaatjes. Als die te laag stonden mocht ze zelfs niet beginnen met de chemo. 's middags heeft ze nog mogen eten en dan om 13h zijn ze begonnen met de eerste lading chemo. Morgenvroeg mag ze normaal naar huis. Voorlopig heeft ze nergens last van maar dat zal maar binnen enkele dagen duidelijk worden waarschijnlijk. Ik hoop voor haar dat het goed meevalt ... Want nog meer pijn en last verdient ze niet!
Vandaag was het eerste dagje dat mama geen hoofdpijn had. Tot vannacht veel pijn gehad. Maar vandaag mocht ze dan ook extra cortisone nemen tegen de pijn, ter voorbereiding op morgen. Ze is enorm bang wat dat gaat geven, bestraling en chemo op 1 dag.
Hopelijk niet al teveel last. We duimen voor je mamsie. Veel succes!!!!
Mama heeft vandaag heel veel last van de bestraling. Overal hoofdpijn, al van deze nacht. Ze heeft er niet van kunnen slapen. Ook terug heel moe. Om kwart na elf was ze zelfs nog niet gewassen. Ze kon ook bijna geen trap op van moeite. En dat is nog maar het begin van alle behandelingen. Er staan ons nog veel moeilijke momenten te wachten.
Ikzelf was ook niet in mijn nopjes vandaag. Sinds deze morgen plas ik bloed. Zal wel terug een blaasontsteking zijn. Als het maandag niet beter is dan even bij de dokter. Want niemand van ons mag ziek zijn of mama kan zaterdag niet op het feestje van Thibo zijn. Maar dat zijn zorgen voor volgende week. Nu leven we dag per dag...
Mama haar bestraling vandaag is goed verlopen. De dokter vond wel (ineens) dat alles in 1 bestraling teveel was en besloot daarom alleen de kleinste tumor te bestralen. Ze hebben eerst verschillende foto's van haar hoofd genomen om zeker te zijn dat enkel de tumor bestraald werd natuurlijk. Ze heeft een half uurtje onder een soort van scanner moeten liggen en dan was ze er vanaf. Tegen de middag waren ze alweer thuis. Als ik haar deze namiddag ging bezoeken lag ze (eerst) te slapen in de zetel en had ze terug veel hoofdpijn. Als ik haar zeg dat ze een pijnstiller moet nemen zegt ze dat ze maar wat pijn moet kunnen verdragen. Papa zegt ook dat ze de laatste dagen lastig loopt en alles omgekeerd wil doen.
Ze praat over andere mensen die ze kent met kanker en zegt er bij: "bij hen is er niets meer aan te doen, die zijn terminaal". Ze zegt dat ze, als ze goed is tussen de chemokuren in, terug gaat werken. Want ze wordt zot van het thuis zitten. Ze moest eens weten... Dat liegen valt soms echt zwaar. Maar t'is voor haar eigen goed zeker...
Volgende zware dag op de planning: maandag zowel een bestraling als de eerste chemokuur. Ze is bang dat ze zaterdag niet naar het verjaardagsfeestje van Thibo zal kunnen komen. Ze mag de eerste 7 dagen na de chemo geen kindjes knuffelen of op dezelfde toilet gaan, enz... Ik heb haar gezegd dat ze, als ze haar goed voelt tenminste, maar gewoon moet komen en dan de toilet boven gebruiken en de kindjes niet knuffelen. Op die manier kan ze er toch bij zijn. Want hoogstwaarschijnlijk is deze verjaardag de laatste van Thibo die ze zal meemaken.
Vandaag was een redelijk dagje voor mama. Ze had goed geslapen, zonder teveel pijn. Ze was terug heel erg moe en er kwam dan nog veel bezoek. Tante Martine en nonkel Danny waren ook terug van de partij.
Velen vragen ook hoe het met mij gaat. Met mij gaat het redelijk goed. Zolang ik bezig ben niet teveel tijd heb om na te denken lukt het. Als ik alleen ben, krijg ik het moeilijk. De momenten naar het werk en terug van het werk zijn daarvoor dodelijk. Ik zou zo graag geloven dat ik een nare droom heb en binnenkort ga wakker worden en mama terug vol enthousiasme naast mij loopt. Vragende in wat we ons volgend jaar gaan verkleden voor carnaval, wanneer schlagerfestival is,...
Morgen om 10.20h moet ze naar het ziekenhuis. Veel succes mamsie! X
Mama had vannacht weer een slechte nacht. Heel veel hoofdpijn op verschillende plaatsen. En op andere plaatsen dan waar ze anders pijn had. Ik was ff bang dat ze vroeger dan voorzien terug naar het ziekenhuis zou moeten! Zouden dit alweer andere tumoren zijn die zich ontwikkeld hebben of komt dit van het vele vocht in haar hoofd?! Wie zal het zeggen... Nog twee dagen mams en dan ben je hopelijk van die hoofdpijn vanaf.
Ze is ook enorm moe, zelfs zonder iets te doen. En wie mama kent weet dat zij bijna nooit stilzit. Dus voor haar is het heel moeilijk om haar overdag in de zetel te leggen om te rusten. Alhoewel dit vermoeidheid is waar rusten eigenlijk niet tegen helpt. Ze is bang wat dit dan gaat zijn na haar chemokuren.
Pfff ons mama is niet meer wat ze geweest is. Het levendige, enthousiaste is er uit. Als je bij haar op bezoek gaat is ze meestal moe en weet ik zelfs niet of ze nog wel begrijpt wat ik tegen haar zeg (of het zal onthouden). Ze zegt zo rare dingen soms... Ik betrap er mij ook op dat ik meer tegen papa zeg dan tegen haar. Ik durf haar ook niet meer in de ogen kijken. Puur omdat ik constant zit te liegen tegen haar
Vandaag is ons Jess'ke mama haar haar gaan doen. Want ze wou er goed uitzien voor de bestraling vrijdag. Typisch ons mama e. In alle omstandigheden er goed willen uitzien. Ze had al gezegd als ze haar haar zou verliezen van de chemo dat ze niemand meer wil zien, want daar is er te fier voor. Gelukkig zal dat niet het geval zijn.
Ze is momenteel ook heel moe en het minste beetje dat ze werkt moet ze haar afleggen om te rusten. Ze vraagt haar af wat dat zal geven als ze chemo krijgt...
Vrijdag moet ze dus binnen voor de bestraling van de hersentumoren. Als ze het volhoudt kan het in 1 keer (een uur), anders moet het in twee keer. Ze moet daarvoor dus een masker aan in harde plastiek die haar gezicht en achterhoofd bedekt. Dat spant heel erg zegt ze en er is geen opening in voor ogen, neus en mond. Er zitten wel heel kleine gaatjes in waardoor ze lucht krijgt. Maar voor iemand met claustrofobie moet dat dus niet alles zijn. Ik duim voor haar dat het lukt. Dan zal ze hopelijk al van die hoofdpijn en draaierigheid vanaf zijn.
Vandaag moest mama bij de huisdokter een vitaminespuit gaan halen die ervoor moet zorgen dat ze minder ziek is van de chemo. Als ik vraag hoe het was bij de dokter (want ik was bang dat de huisarts wel teveel ging zeggen over haar toestand) zegt ze dat het een pijnlijke spuit is om te zetten, maar dat het wel gaat. Ze zegt ook dat ze met papa naar de gb geweest is en dat ze de uitgang van de gb niet meer wist zijn. Toch heel raar wat die hersentumoren allemaal met een mens doen... Ze wordt precies gek.
Ook had ze deze morgen terug veel hoofdpijn. Ik denk dat de cortisone niet sterk genoeg meer is om de pijn weg te nemen. Ik hoop dat het niet erger wordt tegen vrijdag. Want dan zal ze terug opgenomen moeten worden...
Iets anders nu: ik ben nog elke dag verwonderd hoeveel mensen mijn blog volgen. Ik ben benieuwd wie dat zijn en hoe ze bij mij terecht zijn gekomen. Want ben zeker dat ik niet al die mensen persoonlijk ken. Laat gerust een berichtje achter in het gastenboek...
Ze trekt het met pakken eruit zegt ze. Voorlopig alleen nog maar achteraan (waar de bestraling is gebeurd). We hopen dus dat het daar bij zal blijven. Want ik weet dat dat voor haar heel moeilijk is. Ze zal niet meer willen buiten komen en zal zich heel slecht voelen. Ik heb ze vandaag nog niet gehoord, dus dat voorspelt niet veel goed.
