Of ze daar ook kalenders verkopen, wil ze weten. Met haarspelden allerhande tussen mijn lippen mompel ik iets dat voor brede interpretatie vatbaar is. Mijn blik kleeft aan de spiegel, terwijl ik probeer lijf en leden te fatsoeneren voor de opening van Boekenbeurs. Ze knikt tevreden. Dan wil ik er eentje van Black Sabbath, zegt ze. Ik slik de speldjes net niet in. Black Sabbath? vraag ik. Is ze daar niet ietsje te jong voor? Dat is ze helemaal niet. En haar lievelingsnummer is Ironman, toevallig. En of ik dus een kalender voor haar wil meebrengen van de Boekenbeurs. Die hebben ze daar vast. Ik zet mijn meest bedenkelijke blik. Dat ik daar niet zo zeker van ben. Maar dat ik er uiteraard naar op zoek zal gaan, beloof ik met de hand op het hart. Ik lieg. Dat doen moeders nu eenmaal wanneer hun zevenjarige dochters kalenders vragen van de Granddaddies of Metal. Bovendien hang ik liever rond op de standen van de kinder- en jeugdboekenhandels. Dus wanneer ik uren later thuiskom, de babysit naar huis breng en tenslotte doodmoe dochterlief een kus op het slapende hoofd druk, leg ik een prentenboek naast haar hoofdkussen. Er zijn nu eenmaal grenzen. Ik ga niet naar de Boekenbeurs om kalenders te kopen. (U kunt dit bericht ook lezen op de weblog van de Boekenbeurs: http://www.boekenbeurs.be/blog/black-sabbath. Hou ons in het oog voor verdere verslaggeving.)
Kijk. Er zijn grote zangers, goede zangers en zangers die het goed doen bij een groot publiek. Dat zijn misschien niet de beste maar ze worden het meest gevraagd. Nu ik zo oud geworden ben dat ik de waarheid onder ogen durf te zien wil ik er wel voor uitkomen dat ik bij de laatste groep hoorde. Met die woorden begint het verhaal van de Trojaanse Arion in Mee met Aeneas. Door zijn middelmatige stem zou hij nooit zijn vader kunnen opvolgen als zanger. Hij was voorbestemd om boogschutter te worden, een eervol maar weinig zekerheid biedend beroep ten tijde van de grootste oorlog uit de geschiedenis van Griekenland. Wanneer zijn oudere en muzikaal veel talentvollere broer zelfmoord pleegt, neemt Arions leven echter een totaal andere wending. Zijn ongelofelijke geheugen en zijn flair voor het componeren van nieuwe liederen vallen bovendien goed in de smaak en al snel wordt de jonge zanger uitgenodigd op het paleis. Daarna gaat alles snel: de gekke Kassandra draagt hem op de overlevenden te vergezellen na de val van Troje. Wat oorspronkelijk een gril lijkt van een prettig gestoorde jongedame, wordt gruwelijke werkelijkheid. Imme Dros gebruikte al eerder de klassieke oudheid als basis voor een hedendaagse vertelling. Met Mee met Aeneas sluit ze als het ware de cirkel die begon met de Illias en de Odysseia. In dit verhaal lezen we hoe het afloopt met de verliezers wanneer de jarenlange strijd om Troje eindelijk is afgelopen. Wat ze haar lezers voorschotelt is echter allesbehalve een klassiek cultuurhistorisch epos, maar een spannend reisverhaal vol monsters, storm en vijandigheden. Minstens even belangrijk is de info die we meekrijgen over het ontstaan van de mythen en de heldenverhalen. Want de jonge zanger gelooft zelf niet zonder voorbehoud in de vertelsels over de goden. En de zaken die de hoofdrolspelers van die tijd worden toegedicht, zijn vaak al helemaal niet waar. Dat heeft Arion van dichtbij kunnen vaststellen. Waarom hij dan toch zijn steentje bijdraagt aan deze mythevorming? Omdat het zijn werk is. En daarvan wil hij eer behalen. En hoe kan dat beter dan met groots en weids drama? De rest van de recensie over Mee met Aeneas, Brei met mij en It's a wonderful life leest u hier.
Wilde wasvrouwen, jongens die hun brood knippen of zeerovers die alles half zien. Het zijn niet meteen de personages die dagelijks ons pad kruisen. Of toch? Wanneer ons voorleesuurtje aanbreekt, zijn het graag geziene gasten. Want wij kijken niet op van een halve koe minder of meer. Net zo min als we ons uit het lood laten slaan door kattenspinnen of zeven vuile houthakkers. Een overzicht, hier.
Het rommelt al een tijdje. Al maanden, eigenlijk. Indien u er nog niets van gemerkt had, kunt u beter dringend uw vitale functies laten controleren. Sinds de lezing van Sjoerd Kuyper is er een dekseltje gelicht dat al veel te lang dicht was gebleven. Het begon in Nederland, maar het krijgt sinds kort ook navolging in België. En dan nog vanuit de hoek die je het minst zou verwachten. Dat zeg ik niet (alleen) omdat ik zelf bij de Eenhoorn zit. Dat zeg ik omdat iedereen die de Eenhoorn ook maar een beetje kent, behoorlijk geschrokken zal zijn van het nieuws. Omdat de meeste mensen andere ervaringen hebben met de uitgeverij. En toch is het zo: Geert De Kockere vertrekt, om redenen die dicht aansluiten bij de verzuchtingen van Kuyper. Omdat kwaliteit en originaliteit niet meer zouden voorop staan. Omdat het commerciële denken stilaan alles overheerst. Meer info vindt u op de site van Geert en op Villa Kakelbont. En binnenkort vast op tal van andere sites. Wordt ongetwijfeld vervolgd.
Nee. Het is een woord dat ik de laatste tijd veel te weinig gebruik. Ik weet niet waarom, maar het lukt me blijkbaar niet meer. Vroeger kon ik het wel, hoor. Ik kon er bij tijden zelfs een onbehoorlijk genoegen in scheppen. En dan heb ik het niet over mijn kleuterjaren, maar lang daarna. Dan deed ik het soms zonder enige reden, alleen maar om dat woord te horen. Iemand vroeg met iets, ik zei nee. Zelfs als het net zo goed ja had kunnen zijn. Dat kon ik. Dat durfde ik. En daarom deed ik het ook. Ergens onderweg moet er iets veranderd zijn. Ik heb het niet gemerkt toen het gebeurde. Maar de gevolgen merk ik wel. Ik zeg ja. Zelfs als het net zo goed of veel beter nee had kunnen zijn. Want dat kan ik niet meer. Dat durf ik niet meer. Naar de duistere redenen ben ik nog op zoek. Misschien heeft het iets te maken met de leeftijd. De baldadigheid is er een beetje af. De harde kantjes weggesleten. Zoiets. Of misschien zijn het de kinderen. Hebben die mijn oude rol overgenomen en ik die van mijn moeder? Het zou kunnen. Eerst had ik het niet door. Dat ja en ja en ja elkaar maar bleven opvolgen. Tot ik stilaan begon te bezwijken onder de nasleep van al het beloofde. Want mensen stellen nooit zomaar een vraag. Toch niet eentje waarop je ja antwoordt. Dus zet ik er hier een punt achter. Gedaan met ja. We gaan weer een tijdje voor nee. Tenzij er schitterende redenen voor ja zouden zijn, uiteraard. Goed gedocumenteerd en stevig beargumenteerd. Wie mij de volgende maanden iets wil vragen, kan dus maar beter goed voorbereid zijn.
Ted van Lieshout is een held. Dat zeg ik uiteraard niet zomaar, ik kan het bewijzen. Naast de verschillende boeken van zijn hand die het voorbije jaar verschenen en stuk voor stuk bijzonder goed onthaald werden, mocht van Lieshout op 24 september 2009 de Theo Thijssenprijs in ontvangst nemen. Deze driejaarlijkse oeuvrebekroning van een schrijver van oorspronkelijk Nederlandstalige literatuur voor kinderen of jongeren is de hoogste onderscheiding die je in dit taalgebied als jeugdboekenschrijver kunt krijgen. De Theo Thijssenprijs is de opvolger van de Nederlandse Staatsprijs voor Kinder- en Jeugdliteratuur en wordt sinds 1988 uitgereikt door de Stichting P.C. Hooft-prijs. Vorige bekroonden waren Willem Wilmink, Wim Hofman, Els Pelgrom, Toon Tellegen, Joke van Leeuwen, Imme Dros en Peter van Gestel. Een lijst om u tegen te zeggen, en Ted van Lieshout past daar ontegensprekelijk tussen. Maar dat is niet alles. Enkele maanden geleden sleepte zijn dichtbundel Spin op Sokken een Zilveren Griffel in de wacht en onlangs mochten we een herdruk van Gebr. en de verzamelbundel Hou van mij verwelkomen. Alsof dat alles nog niet genoeg was, riep van Lieshout samen met Hans Hagen deze zomer de Gouden Lijst in het leven, een nieuwe literaire prijs voor oorspronkelijk Nederlandstalig werk voor 12+, als reactie op het verdwijnen van de Zilveren en Gouden zoenen. Een neerslag van het gesprek dat ik naar aanleiding van die prijs met hem had, kunt u eerstdaags lezen in de volgende Leeswelp. Hoog tijd dus om een aantal van zijn meest recente publicaties tegen het licht te houden. En dat, mijn beste, lees je hier.
Of ze naar tv mag kijken, vraagt ze. Ik zeg nee. Het is te mooi weer. Ik zit toch ook op het terras? En dat het de laatste mooie dag van het jaar zou kunnen zijn. Ze zucht. Wat moet ze dan? Buiten spelen. Maar de broers zijn er niet. Die zijn naar de jeugdbeweging. En zonder de broers is ze buiten verloren. Dan is het saai en valt er niets te doen, laat staan te beleven. Ze zou haar fiets kunnen poetsen, stel ik voor. Ze zucht weer. Dan gaat ze met tegenzin de fiets halen. En een vod. En een emmer. Aaaaah! Ze schreeuwt. Er zit een beest op de pedaal van de fiets. Een insect. Groot en zwart en ongetwijfeld ongekend gevaarlijk. Dat ze het moet doodtrappen, zeg ik van tussen de bladzijden van mijn boek. Ze twijfelt. Haalt diep adem. En trapt. Met een kracht die een volwassen rat had uitgeschakeld trapt ze op het beest. Aan de zwarte resten valt niet meer te achterhalen wat het was. Maar het was ongetwijfeld ongekend gevaarlijk.
Binnenkort begint de aanvraagronde voor gesubsidieerde lezingen. Ik heb er nog een paar die niet gereserveerd zijn, dus snel een mailtje sturen. Laatkomers betalen onvermijdelijk de volle pot. Info vind je op de site van Stichting Lezen: www.stichtinglezen.be.
Op sommige dagen klinkt de plof in de brievenbus net iets harder dan gewoonlijk. Ik hou van dat geluid. Het is het teken dat er meer werd gedropt dan alleen maar de dagelijkse krant en de immer onverwachte facturen. Op die dagen hol ik dan ook net een tikje harder naar de deur om de oogst te controleren. Als het geluid veroorzaakt wordt door catalogi met de nieuwe boekenproductie van verschillende uitgeverijen, is het een beetje feest. Ik ga er uitgebreid voor zitten aan de grote tafel, scheur ze uit hun verpakking en begin als een bezetene te bladeren. Met een dikke markeerstift in de hand om aan te duiden wat er de komende weken en maanden zeker niet mag ontbreken op het leesmenu. Dit is het resultaat: een greep uit de mooiste uitgaven van kijk-, voel-, karton- en andere boekjes voor peuters en kleuters. De rest van het verhaal? Hier.
De Schrijfclub in Waregem gaat morgen van start, en er zijn nog enkele plaatsen beschikbaar. Wie tijd en goesting heeft, surft nu als de bliksem naar hier, of belt op het nummer 056/62.13.40.
... werd gisteren tijdens de Middag van het Kinderboek in Amsterdam uitgereikt aan Els Beerten voor haar magistrale Allemaal willen we de hemel. Het volledige juryrapport vindt u hier, op de weblog van Ted van Lieshout. Ik zat samen met Femke Dekker, Bies van Ede, Marjolein Hof en Tjibbe Veldkamp in de jury en was dus dolgraag op de Middag en de uitreiking aanwezig geweest, maar onvoorziene omstandigheden zoals dat zo mooi en eufemistisch heet hebben ervoor gezorgd dat het niet heeft mogen zijn. Van op een afstandje dan maar: proficiat, zoenen en bloemen voor de drie genomineerden. Ik heb ontzettend genoten van jullie boeken!
Morgen is er in Amsterdam de Middag van het Kinderboek. Meer info kunt u vinden op de weblog van Ted Van Lieshout, maar één onderdeel van het programma wil ik u alvast niet onthouden: de prijsuitreiking van de Gouden Lijst. Deze nieuwe prijs werd in het leven geroepen door de auteurs Van Lieshout en Hans Hagen als reactie op het verdwijnen van de Zoenen en de jury bestaat uit auteurs. Samen met Marjolijn Hof, Femke Dekker, Tjibbe Veldkamp en Bies van Ede heb ik mij wekenlang verdiept in drie schitterende boeken: Allemaal willen we de hemel van Els Beerten, Voor jou 10 anderen van Mirjam Oldenhave en Cynthia Van Eck, en De Gelukvinder van Edward van de Vendel en Anoush Elman. Voor het juryverslag en de laureaat moet u nog eventjes wachten, maar de boeken kunt u uiteraard al lezen. Ik kan ze u van harte aanbevelen.
De recensenten lazen, wikten en wogen, en acht boeken belandden uiteindelijk op de Tiplijst van beste Nederlandstalige boeken van 2008. In tegenstelling tot de drie genomineerden, die allen bij Querido werden uitgegeven, is deze Tiplijst een stuk diverser. Er staan boeken op van Prometheus, Lemniscaat, Lannoo, Van Goor, Davidsfonds/Infodok en Querido. Als lid van de jury heb ik tijdens de zomermaanden uiteraard eerst de genomineerden gelezen en herlezen. Het was een feest. Voor de resultaten van dat feest moet u nog even geduld koesteren. Maar omdat ik vind dat een beetje jurylid ook de volledige longlist dient te lezen, ben ik enkele weken geleden aan de Tiplijst begonnen. En ook dat blijkt een feest. Hier leest u de eerste bevindingen.
Of mevrouw haar dochter zo snel mogelijk contact kon opnemen met de sociale dienst van het ziekenhuis, liet de sociaal assistente bij monde van de patiënte dringend weten. Dat deed mevrouw haar dochter. Het gesprek dat zich daarna ontspon, verliep ongeveer als volgt: Of de moeder van mevrouw de patiënte hoopte op revalidatie voor haar moeder? vroeg de assistente kwasi terloops. Dat deed ze zeker, antwoordde mevrouw de dochter. Was dat dan niet altijd zo wanneer een 95-jarige voor de tweede keer geopereerd werd aan dezelfde heup en zich niet meer zelfstandig kon bewegen? Waarop de assistente besloot niet te antwoorden, maar een volgende vraag stelde. Of de moeder van mevrouw de patiënte ingeschreven was voor een rusthuis? Dat was ze zeker. Ze stond onderhand op een viertal wachtlijsten. Waarop de assistente zuchtte. Dat een wachtlijst niet voldoende was. Het moest een haalbare aanvraag zijn, met andere woorden, de patiënte moest eigenlijk bovenaan de wachtlijst staan en in aanmerking komen om eerstdaags een kamer te krijgen. Dat was helaas niet het geval. De patiënte had pas sinds kort te kennen gegeven dat ze mevrouw haar dochter niet zou onterven of pogen te collokeren indien ze haar naar een rusthuis bracht, en kon daardoor ten vroegste in januari in aanmerking komen voor een kort verblijf, en binnen anderhalf tot twee jaar voor een lang verblijf, antwoordde mevrouw de dochter. Waarop de assistente weerom zuchtte. Dat ze dus geen revalidatie kon krijgen, dat begreep mevrouw de dochter toch? Dat begreep ze niet. Omdat enkel patiënten die eerstdaags naar een rusthuis gingen recht hadden op revalidatie. Ze konden niet zomaar iedereen gaan revalideren, daarvoor waren er echt niet genoeg kamers in het ziekenhuis, legde de assistente uit terwijl ze ongeduldig met haar veel te lange veel te rode nagels op het formica tafelblad begon te tokkelen. Maar het arme mens kon toch niet zo naar huis? vroeg mevrouw de dochter enigszins gealarmeerd. Natuurlijk niet. Dat arme mens kon helemaal niet meer naar huis, wat de assistente betrof. Ze was hulpbehoevend. Ze moest naar een rusthuis. Dus? vroeg mevrouw de dochter. Waarop de assistente haar schouders ophaalde, verzoek tot revalidatie afgewezen in het rood over het dossier krabbelde en opstond om mevrouw naar de deur te begeleiden.
... is er! Hij werd de voorbije week al bezorgd in talloze scholen in Vlaanderen en gulzig verslonden door nog tallozer nieuwsgierige kinderen. Hier en daar werd zelfs melding gemaakt van postbodes die overvallen werden door uitzinnige, razende en lichtelijk kwijlende kinderen. In het Antwerpse moest een vijftigjarige postbode door politietroepen ontzet worden nadat hij door zesdeklassers werd aangevallen en een kwalijke beet in zijn rechterbil kreeg. Even werd gevreesd voor hondsdolheid, maar dat bleek loos alarm. De politie zette de achtervolging in en kon de daders vrij makkelijk vatten. Ze hadden zonder uitzondering sporen van inkt om hun lippen, en eentje had zelfs nog een stukje postbodetextiel tussen de tanden zitten. Maar even serieus. Kits biedt al 20 jaar actualiteit op maat van 10- tot 14-jarigen, en is daarmee aan zijn zes miljoenste exemplaar toe. Geef toe, dat is reusachtig. Als je dan bedenkt dat elk exemplaar door meerdere kinderen gelezen wordt, kom je aan een cijfer dat groter is dan wat ik kan bevatten. En verder dan ik kan tellen. Al kan dat laatste uiteraard geheel aan mij liggen. En op dat zes miljoenste exemplaar staat iets speciaals. Een soort merkteken of zo. Of een kroontje. Of een roze stip. Wie zal het zeggen? Ik alvast niet, want op mijn exemplaar stond dat ik helaas niet had gewonnen. Dju. Maar wie wel wint, krijgt uiteraard een prijs. Een digitale camera, zomaar eventjes alstublieft. En de hele Kits-redactie op bezoek in de klas om het Grote Kitsverjaardagsfeest helemaal live te vieren en als een gek uit de bol te gaan. En alsof dat al niet de meest sublieme prijs aller tijden zou zijn, krijgen alle leerlingen van de klas een gratis Kits-jaarabonnement én een ticket voor Planckendael. Oef. Maar ze moeten er ook wel iets voor doen: ze maken samen een reportage voor een volgende editie van Kits. Eeuwige roem dus. En de leukste redactie van het land op bezoek. Dus snok die Kits uit de handen van je broer of zus, gris hem weg van onder de neus van je bibliothecaris of leerkracht, bemachtig die bon of kroon of om het even wat en ga uit je dak. Want het wordt echt de moeite! Meer info over kits vind je hier: www.kits.be.
Ik ben helemaal gek op voorlezen. Niet alleen omdat mijn kinderen dat zo leuk vinden, al speelt dat uiteraard een belangrijke rol. Maar ook een beetje uit minder altruïstische overwegingen. Ik kan het namelijk ontzettend goed, en daarmee schep ik graag op. En bovendien heb ik geleerd dat je bij het voorlezen altijd dingen opmerkt die je bij het stil lezen niet had gezien. En dan wordt een goed boek nog beter.
Misschien moet ik dit even nuanceren: ik helemaal gek op het voorlezen van goede voorleesboeken. In een ver verleden liet ik mij nog wel eens verleiden tot onvoorbereide voorleessessies. Dat leidde enerzijds tot verwarde kindertjes en chaotisch gedoe waarbij alle personages op den duur verkeerde stemmetjes kregen (vooral bij Winnie de Poeh is enige voorbereiding noodzakelijk indien u niet wilt dat Iejoor na afzienbare tijd als een hyperkinetisch roofdier of een oude uil gaat klinken), en anderzijds tot grote frustratie van mijn kant. Want bij de mindere exemplaren wordt voorlezen al snel een hel.
Je bent het je publiek min of meer verplicht om je in allerlei bochten te wringen teneinde toch nog iets van het boek te maken. Want veeleisend en kritisch zijn ze wel, die kleine luisteraars. En als ze het maar niks vinden, dan is het de schuld van de voorlezer. Niet van het boek. Mij hebben ze dus niet meer liggen. Zomaar voorlezen behoort bij deze tot de verleden tijd, en elk boek dat op vraag van het nageslacht ten huize Zoeper luidop wordt aangepakt, moet eerst uitgebreid en deskundig voorgeproefd worden.
Het grote boek van Merel en Het grote boek van Pelle hebben de test met glans doorstaan. Geen opvallende mankementen stonden een uitgebreide voorleesmarathon in de weg, integendeel. Ik was al fan bij het stilletjes proeven.
Het komt razendsnel dichterbij! Zo snel, dat u het al bijna had gemist. Het ware triestig geweest. Op vrijdag 4 september start aan het Stedelijk Conservatorium van Kortrijk namelijk de onvolprezen cursus Literaire Creatie. De lessen gaan door elke vrijdagavond (behalve de schoolvakanties) van 17u30 tot 20u30. We besteden aandacht aan lezen, en vooral aan heel veel schrijven. Kortverhalen, gedichten, prentenboekverhalen, autobio, columns en noem maar op. We werken met andere woorden rond alle disciplines en genres, maar iedereen krijgt ook de kans om aan zijn of haar eigen ding te werken. Theorie komt ook aan bod, maar we bekijken alles vanuit de teksten. Af en toe wonen we een literaire (boek)voorstelling bij of een lezing. De prijs voor een volledig schooljaar vol literair plezier onder mijn deskundige leiding bedraagt ochgottegottekes 189,- euro voor volwassenen (112,- euro voor wie in aanmerking komt voor vermindering) en 62,- euro voor jongeren van 15 tot 18 jaar. Dus daarvoor kunt u echtig waar niet gaan sukkelen. Meer info vindt u hier: http://www.kortrijk.be/node/2370, onderaan de pagina. Inschrijven kan aan het conservatorium zelf. Hup, wat zit u daar nog te wachten? U had al op de fiets moeten zitten. Naar Kortrijk. In West-Vlaanderen. Of wat had u gedacht?
Kinderboeken schrijven is het mooiste wat er is, maar ik vind het moeilijk. Omdat ik eigenlijk met pensioen ben, sta ik mezelf toe voor volwassenen te schrijven, want dat is een stuk eenvoudiger. Het zijn de woorden van Guus Kuijer tijdens een interview met Annemiek Neefjes in de Standaard der Letteren op 13 augustus. Het interview kwam er niet naar aanleiding van zijn kinderboeken, maar na de publicatie van zijn nieuwe essaybundel Hoe word ik gelukkig? Zelfhulpboeken zijn niet meteen aan mij besteed, dus heb ik de essaybundel (nog) niet gelezen. Maar waar ik alvast diepgelukkig van werd, is de heruitgave van Kuijers Polleke, alle vijf schitterende boeken in één band. De boeken behaalden eerder al een Gouden Griffel, een Zilveren Griffel en de Woutertje Pieterse Prijs, en werden succesvol verfilmd. Polleke is een uitgave om duimen en vingers bij af te likken. Meer info vind je hier: http://www.derecensent.nl/pivot/entry.php?id=944
Vorige zomer rond deze tijd was ik als een gek aan het schrijven. Niets nieuws onder de zon. Maar het had wel een leuk resultaat: het bloedstollende 'In de val' wordt dit schooljaar Vlaams Filmpje nummer 12 en komt in maart 2010 in de scholen. U wenste vast massaal dat u weer 10 was.
Wie had deze morgen kunnen voorspellen dat ik tot een kleine heldendaad in staat zou zijn? Ik althans niet. En zie daar: toch is het ervan gekomen. Zonet heb ik een vork (u weet wel, zo'n beest met zes poten en rare dinges op zijn kop) tussen het wasgoed gevonden. En al zeg ik het zelf: ik heb goed gereageerd. Totaal niet hysterisch geworden, tegen alle verwachtingen in. Alleen een klein gepiep is aan mijn keel ontsnapt. Na even kort om me heen gekeken te hebben, stelde ik vast dat er geen van mijn mansvolk in de buurt was om mij te helpen. Ik was geheel op mijzelf aangewezen. Dus heb ik koelbloedig de machete opgeraapt die toevallig aan mijn voeten lag en het ongedierte verwijderd. En nu ben ik bijzonder trots op mezelf en ga ik een glaasje witte wijn drinken in de tuin. De strijk zal voor morgen zijn.
