 |
| We zijn de 17de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 15-11-2015 |
 Hemelspiegel. Hélène Swarth |
|
Ik stond waar blonk een hemelblauwe plas,
waar lentewolken gleden overheen,
zo blank en slank dat elk een engel scheen,
en droomde vroom dat dit de hemel was.
Dat was mijn zien met die van de engelen één,
maar het water koel mij van mijn waan genas,
en ik boog het hoofd als wie in het mensenras,
alom een god zocht en hij vond er geen.
Nu sta ik starende in het kalm azuur
van het onbewogen meer, hoewel ik weet,
het is maar een spiegel waar ik trouw in tuur.
Wellicht kroelen onder het stralend kleed,
afzichtelijke gedrochten, maar ik droom het puur,
wijl zich ten hoge niet mijn blik vermeet.
15-11-2015, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 14-11-2015 |
| In een witte boot. Hélène Swarth |
|
In een witte boot, op koele smaragdlijnen
en bronzen golven, onder bruggewelven,
getorst door gulden beelden diep zien delven,
de stroom is een haven voor dromend deinen.
Een eigen leven in vrede vereenzelven,
met golvenleven in week gebogen lijnen,
en drijvend schoon van wolken die wel schijnen,
al wat ik wil zijn helden of engelen of elven.
De reuzenstad vol kerken en paleizen,
waar de volksstroom rolt tussen hoge huizen,
zien wijken ver voor kalme paradijzen,
verlaten parken waarbij lanen kruisen.
Waar voornaam en eerzaam godenbeelden rijzen,
en nobele bomen vroom gelaten suizen.
14-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-11-2015 |
| Verwelkte bloemen. Hélène Swarth |
|
Met glanzen wit van zuivere bruidstooi,
en zachte lach van schitterlichten mei,
troosten de bloemen. Nu is het al voorbij,
de gele stelen hangen, een handvol hooi.
De trotse kelken rein genoeg om blij
te ombloeien engelhaar en klederplooi,
verderven en sterven als lentesneeuw in de dooi,
zo zag ik welken heel een bloemenwei.
Ontelbare dromen zag ik al vergaan,
bloemen en dromen zijn wel even teder
en toch bij elke bloem blijf ik in tranen staan.
Hoe doet mij het welken van een bloem zo zeer?
hoe doemen bloemen, drijvende in een traan,
in een droom van dromen en beeld van beelden weer?
13-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-11-2015 |
| Lenteblauw. Hélène Swarth |
|
Blauwe balsem van lenteluchten,
je zalft zachtjes onze lentepijnen,
die ons steeds zo erg toeschijnen,
lavend blauw vol zoete liefdezuchten.
Waar blije vogels klapwieken en verdwijnen,
verkoel, bedwelm, versmelt in uw geneugden,
het verlangen dat wacht op nieuwe lentevluchten,
om tot verheven weemoed weg te kwijnen.
Laat mij jong zijn in de jonge aprildag,
een blanke bloem die zet haar kelk open,
om het blauw te ontvangen blij, zo wijd haar wil mag.
En de kelk vol lenteblauw laat lopen,
of heel de hemel in haar beker stil lag,
o lente laat mij jong zijn, bloeien en hopen.
12-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-11-2015 |
| Kom mee. Hélène Swarth |
|
Kom mee hier aan zee, waar duinenkruinen blonden,
en laat de zorgen die u trouw vergezelden,
verwaaien in het blauw van klare hemelvelden,
waar wolken zich tot bolle heuvels ronden.
Of troost u met de sproken, die vertelden
de grote schoonheidsdronken godsgezonden
rhapsoden. Rood van rozen en van wonden,
praalt in hun dichten de jonkvrouw en de helden.
O droeve ziel en laat ge u heen niet leiden,
van grijze weemoed bleek met bolle wangen,
zo wil uzelve in rijmenspel vermeien.
De wanden wijken die u houden omvangen,
gij wandelt zwevende over de bloemenweien,
uw paradijs bereikt ge alleen door zangen.
11-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 10-11-2015 |
| O zon. Hélène Swarth |
|
O zon voor wie ik steeds zwicht,
ontsluier even uw aangezicht,
en laaft met gouden stralenwijn,
de ziel die in mijn lichaam ligt
te woelen, moe van aardepijn,
klagende als een klein wicht,
dat aldoor wil bij moeder zijn.
Zij luikt vergeefs haar ogen dicht,
zij kan niet slapen in het wiegje klein,
zij waakt zo bang en roept en richt
zich op, en wil geen medicijn.
Zij drukt mij neer met zwaar gewicht,
mijn arm is moe van het wieggedein,
ik zing haar voor uit moederplicht,
maar droef zijn al die liedjes mijn.
Goudgelaat dat vrede sticht,
kracht doet bloeien en vreugde rein,
laat haar drinken een beker licht,
het zal niet verarmen uw glansfontein.
10-11-2015, 08:24
Geschreven door André
|
|
|
| 09-11-2015 |
| O ziel. Hélène Swarth |
|
Een dwarrelend blad van de levensboom
Een druppel verloren in de levensstroom
Een zingende vink van een zilveren ster
Een trillende vlinder, een roze aroom.
Een klank in het zwellende stormorkest
Een korreltje duinzand aan de zeezoom
Een schaduw van het wolkje dat vlot door het blauw
Een sneeuwvlok bij dooiweer, een hemeldroom.
Een seconde licht in mijn dichterslichaam,
o ziel
zo trots ben ik
een Gods atoom.
09-11-2015, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
