 |
| We zijn de 19de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 17-05-2014 |
 Deze wereld. |
|
Hoe boeit deze wereld in het klein,
wat is die gezinswoning rein,
geboomte en gras zijn fris van dauw,
en heerlijk rijst dier bergen blauw.
Zie hoe dat wolkje spelen gaat,
waar het zich in de reine lucht baadt.
Kwam Van de Velde of Ruisdael hier,
zij kozen ijlings zich kwartier,
en wat zij brachten op het paneel,
gold eeuwenlang een kunstjuweel.
Wat toverkracht schuilt in het verschiet,
het is of door zilvergaas gij het ziet,
doorschijnend is het, als stond een licht
er achter, een liefelijk gezicht.
En dank dier stralen stille krans,
drijft alles in een heldere glans,
wat anders blijkbaar slechts gemeen,
iets walgelijks alledaags in scheen.
Hebt gij noch geest noch kunst te baat,
daarvoor weet de liefde raad.
1859 geen dichter vermeld
17-05-2014, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 16-05-2014 |
| Renswoude |
|
Wanneer de zomerzon daalt,
geen streek in het ganse sticht, die het haalt
bij het liefelijke Renswoude,
ter weerzij van de brede weg,
in het lage hof, op de hoge hek,
langs gevels, nieuwe en oude,
zo dichtbij als in het verschiet,
hoe gij er een rozenbeemd geniet,
een wiegelen, geuren, blozen,
van rode en witte rozen.
Wanneer de schemering bij het loofgesuis,
ter ruste noodt op het hoge huis,
van het liefelijke Renswoude,
dan vliegt, de gulden akkers moe,
het vogelenheir die lommer toe,
waaraan het zijn nest vertrouwde,
de wildzang smelt tot zoete bede,
en weerhoudt gij uw schrede,
om toch geen toon te missen,
dier hartsgeheimenissen.
O beemd, wat prijs ik uw geneugt,
en laat geen blonde, dartele jeugd,
op het open grasperk spelen,
noch schetst waar gij schaduw bood,
die zuigeling op de moederschoot,
dat groepje om te stelen,
o bos, wat stof ik op uw lied,
en leent het oor aan het paartje niet,
door het maanlicht schalk beschenen,
het kerkje lang verdwenen.
1863 geen dichter vermeld
16-05-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-05-2014 |
| Aan de dichter. |
|
Ik stond bewonderend als zovelen,
voor de rijke boekenschat,
die uw arbeid in zich vat.
En ik hoorde uit al die delen,
stemmen fluisteren, tonen kwelen,
gans Europa's dichtenrij,
toog mij als voorbij.
Ongeëvenaard vertaler,
hoorde ik fluisteren om mij heen,
sterk geheugen als niet een.
Stout en onnavolgbaar maler,
met de woorden op het papier,
maar altijd scholier.
In zijn hemels gefemel,
In zijn aardse spotternij,
wat ondeugends soms erbij.
In zijn hel en in zijn hemel,
In zijn klank- en kleurgewemel,
In dat alles hoort ge mij,
lispt de dichtenrij.
Als hij zwaar met werk beladen,
neerzit, bijna schrijvensmoe,
komen wij allen naar hem toe.
Brengen wij als kameraden,
elk ons deel gedrukte bladen,
schoon hij ons niet altijd noemt,
en ons zelfs verbloemt.
Dichter die met woorden tovert,
als voor u maar zelden een,
waarom werkt gij nooit alleen?
Dichter die ons oor verovert,
ons met paarlen overstrooit,
waarom toont gij uw schatten nooit?
1867 geen dichter vermeld
15-05-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-05-2014 |
| Op het strand. |
|
Wat was het strand zonnig en zo breed,
toen ik u zag, de golven weken staag
verder terug, en op mijn vragen schreedt
gij vriendelijk naast mij voort. Een frisse vlaag
van levenslust doorstroomde ons, zo blij
als kinderen waren wij. Zoals kinderen doen,
begonnen wij elkander helpend, toen
een berg van zand te bouwen, om daar vrij
te kunnen op staan aan de verste rand,
waar eb eindigt. En wij stonden daar,
zo rustig hand in hand, en wonderbaar
klonk ons het branding breken tegen het strand.
Ver achter ons was nu het mensengewoel,
wij waren samen met ons kinderlijk gevoel,
jij had op mijn schouder je hoofd geleid,
en peinzend staarden wij in de oneindigheid.
Daar kwam de vloed, wij zagen het bruisen reeds
van ver, het opsteken van der golven kam,
het opstuiven van de baren heir, dat steeds
met breder scharen, dreigend nader kwam.
Toen wilde ik mijn armen om je heen slaan,
en zeggen: laat ons hier blijven staan,
als wij elkander houden is het goed,
al stort over ons de watervloed.
Maar gij werd voor de hoge zee beducht,
en nam de plooien van je kleed bijeen,
en zijt naar veiliger strand teruggevlucht,
en liet mij op de zandberg heel alleen.
1893 geen dichter vermeld
14-05-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-05-2014 |
| Ochtend en avond. |
|
Ochtend
De hemel is zo troosteloos grijs,
het wil niet dagen,
de wind zingt in de bomen een wijs,
van klagen.
Ik hoor de druppels nedergaan,
in het nevelig duister,
blijf voor mijn open venster staan,
en luister.
Zo stil is het overal om mij heen,
op donkere wegen,
alleen het troosteloos geween,
van de regen.
Avond
Zij zit bij het lampenlicht voor het open raam,
ik loop onder donkere bomen,
en noem haar naam.
Zij weet niet van waar, zij weet niet hoe ,
dan hoort zij dichtbij mij komen,
en knikt mij toe.
Zij geeft mij zwijgend haar koele hand,
en blijft mij stil aanstaren,
hoe koel is toch die hand.
Om haar hoofd een stralend aureool,
geel licht in blonde haren,
o goddelijk idool.
1893 geen dichter vermeld
13-05-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-05-2014 |
| Geluk. |
|
Nu hebt gij zo stil in mijn armen gerust,
tot mij gelachen zo mild,
ik heb u op mond en ogen gekust,
zo innig, zo wild.
Nu heeft uw hand met liefkozend gebaar,
zacht mijn wangen gestreeld,
nu hebben mijn bevende vingers gespeeld,
en gewoeld in uw haar.
Kom nu mijn liefste, voor mij staan,
zie mij aan, zo stil, zo stil,
dan nog één kus, en zwijgend wil
ik henen gaan.
*******
De zee is één onmetelijk verlangen,
waarboven wolken hangen,
van grijze melancholie.
Op de golven, die steeds maar schommelen,
ligt willoos mijn ziel te dommelen,
en te dromen dat ik je zie.
1893 geen dichter vermeld
12-05-2014, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-05-2014 |
| Apollo. |
|
Gelukkig hij die zo de zon zag,
de god van het licht, uit de duistere nacht geboren,
nog beeft in het oosten het schuchter ochtendgloren,
als reeds hijzelf verschijnt, de jonge dag.
Een glans, een gloed, daarna vonk op vonk, als rag
scheurt wolk op wolk, en blijde vogelkoren
begroeten luid, die stralend buigt naar voren,
turend vooruit, zover het oog vermag.
De lucht trilt, als hij tot sneller vaart
zijn rossen aandrijft, zodat zij slaan en steigeren,
hoog zich verheffend in het goud gareel.
Dan schiet vooruit de zonnekar, en heel
het oosten schitterschalt, of duizend krijgeren,
slaan op de schilden met hun blinkend zwaard.
1901 geen dichter vermeld.
11-05-2014, 00:18
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
