Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's.
Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens.
28-07-2013
God moet mij geren zien. Alice Nahon
God zei dat ik een liedje moest maken, ik zei dat ik niet kon, hij leidde mijn weifelhand en wilde bij mij blijven, zoals een moeder doet die haar kind leert schrijven, en het lied begon.
En het lied begon te groeien uit mijn handen, lijk uit de mei het gras, nog voor ik aan die wasdom bloei en zaad kon wensen, stond heel mijn herte rijp van liedjes voor de mensen, zodat ik dichter was.
Zodat ik dichter werd door Gods genade, ik, die zo zerp van ziel, geen wijze dingen wist, geen weeldewoord van boeken, hoe heeft mijn Lieve Heer, mij arme, uit gaan zoeken, voor zijn muzieken stiel?
En ik weet, tussen ieder melodietje, waarmee ik de mensen dien, is het woordeken "waarom", een stille, matte schakel, één antwoord weet ik maar over dat zoet mirakel, God moet mij geren zien.
28-07-2013, 08:13
Geschreven door André
27-07-2013
Wintergepeinzen. Alice Nahon
Dat ook ons hart rusten kon, lijk 's winters velden doen, die liggen daar onder Gods hemel wijd, de waarde te vieren, van eenzaamheid.
Zij weten heimelijk meer dan wij, die trappen over hun wijs gezicht, zij weten. In voren van diep geduld, wordt het mirakel, van het zaad vervuld.
Wij mensen met ons gulzig hart, wat is er aan te doen? Wij persen uit alle getijden het genot, Wij werden niet waardig, de zomeren van God.
Dat ook ons hart rusten kon, lijk 's winters de velden doen, wij zouden verstild, voor het wonder bereid, de liefde erkennen, als God nader schrijdt.
27-07-2013, 07:40
Geschreven door André
26-07-2013
Onder uw handen. Alice Nahon
Onder uw handen, die veilige ogieven, (1) word ik weer de stille, de zachte, de lieve, die vredig de ogen kan laten varen, over de herfst en de verloren jaren.
Onder uw handen, mij binnen halen, in de kleine portiek van de zeer hoofse zalen, waar ik hoor zingen, dat ver ijle lied, als ge mijn naam zegt, of zacht naar mij ziet.
Onder uw handen, de droom herwinnen, glimlachen en goed zijn, herboren naar binnen, nat schreien uw polsen van gesmolten trots, en wonen en gaan slapen in, die schone ogieven Gods.
(1):veilige ogieven=veilige woning, woon, woonst.
26-07-2013, 08:04
Geschreven door André
25-07-2013
Allerzielen. Alice Nahon
Zwijgende mensen, over de straat..., het is of ze peizen..., wellicht komt er een lief gelaat, in hun gedachten rijzen.
En ritselend reuzelen, over de weg, verdroogde blaren, daar komt iets van hun dood gezeg, over mijn jeugd gevaren...
Het is Allerzielen, over die blaan, langs dode kanten, heb ik daarstraks een vrouw zien gaan, haar armen vol krysanten.
25-07-2013, 07:39
Geschreven door André
24-07-2013
Mizerie mensen. Alice Nahon
Ik heb u lief, mizerie mensen, die geen genoden werd, van 's levens blij festijn, die te onverschillig zijt, om iemand kwaad te wensen, te bitter, om nog goed te doen.
Gij zijt een godslamp van de kerk, in wier karmijnen hart, wat olie wordt gedaan, te luttel, om in vlammen op te vlerken, te veel, om er van dood te gaan.
Ik heb u lief, m'n schamele armen, ik weet u schijnbaar blij, tussen de mensen gaan, te fier, om gierige gunst van menselijk erbarmen, te zwak, om heel alleen te staan.
Toch zal uw trots me nooit bezeren, ik, die van dichtbij, uw bleke wezens ken, ik, die uit iedere dag, uit ieder uur moet leren, dat ik er één van de uwen ben.
24-07-2013, 07:55
Geschreven door André
23-07-2013
Aan het verre dorpken. Alice Nahon
Waar de hei te bloeien staat, speelde ik eens als kind, ik lachte en zong er, vroeg en laat, stoeide er met de wind, och, ik een wist er geen leed, geen zucht, vlocht maar erica's, boven mij hing heel de lucht, vol lobelia's.
Waar de heide te bloeien staat, knielde ik, liefste mijn, 's avonds in m'n nachtgewaad, voor mijn beddekijn, ik bad, dat ge me lieven mocht, jongen van m'n ziel, want mijn ziel de uwe zocht, wijl er de avond viel.
Waar de heide te bloeien staat, ik wist geen woorden toen, bloeide er op mijn jong gelaat, de eerste liefdezoen, zachtjes over het dorpekijn, zong wat avondwind, gauw zult ge vergeten zijn, blond idylle kind.
Waar de heide te bloeien staat, slapen liefde en wee, het lied, dat door de bloemekens gaat, zingt m'n ziele mee, het leven lokt en lief en lacht, kom..., mijn weg is breed, heidebloemekens zingen zacht, kind, vergeet..., vergeet.
23-07-2013, 07:33
Geschreven door André
22-07-2013
Bidden. Alice Nahon
Bidden is niet enkel knielen, het is in het huis van onbeminden, en in grauwe mizeriezielen, veel verborgen liefde vinden.
Bidden is de bittere dingen, met een zacht gezeg vergoeden, het is doorheen zijn tranen zingen, en in alles het schoon vermoeden.
Bidden is langs donkere paden, lampen van gevoel doen branden, bidden is de schoonste daden, dragen op zijn eigen handen.
Bidden is in stilte weten, weelde en weedom van elkander, bidden is zichzelf vergeten, om te peinzen aan een ander.
