 |
| We zijn de 21de week van 2024
|
|
|
|
| Rustig genieten van gedichten, liedjesteksten, muziek, vertellingen, prenten en foto's. |
| Welkom in mijn thuishaven. Zoals het klokje thuis tikt, tikt het nergens. |
|
| 30-10-2016 |
 Nakende herfst. Frans De Wilde |
|
De laan ligt leeg en nat, de hoge huizen zwijgen,
de regen rinzelt staag van het bonzend loof der twijgen,
zwaar-zoevend windgerucht breekt in een bomenkruin.
Een edele rode roos gloeit in een kale tuin
gelijk de laatste lach van één die sterven gaat,
een verre, vale wei vol zilveren nevel slaat.
Een vreemde, grijze rust rilt uit de lome luchten
op huizen, bomen, mens en ding en het zwoegend ziele-zuchten.
30-10-2016, 00:00
Geschreven door André 
|
|
|
| 29-10-2016 |
| Serenade. Frans De Wilde |
|
Blond herderinneken
hoor naar mijn bee
wordt mijn zoet minneken
kom met me mee.
Naar mijn grijs huizeken
ter geurige hei
in het schemerig kluizeken
wees het zonneken gij.
Open uw vensterken
bloemige boog
gun mij een gensterken
uit uw blauwe oog.
Blauwer dan het blinkende
vergeet-mij-niet
lachende en winkende
vrolijk als een lied.
Donzig uw velleken
als lammervacht
blij als een belleken
uw stemme lacht.
Vlug vliegt uw voeteken
als het hert in het woud
uw lokken zoeteken
zijn koren-goud.
Room-blanke tandekens
bes-rode mond
wol-warme handekens
borstjes rond.
Van u mijn schoon slaapsterken
droom ik iedere nacht
om u mijn hart-kaapsterken
smeek ik en smacht.
Jent herderinneken
ik min u wees mijn
mijn koninginneken
zult ge eeuwig zijn.
29-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 28-10-2016 |
| Aan de slaap 7. Frans De Wilde |
|
Arm van ziel en arm van leden
wetend van verleden noch heden
als een korrel graan verloren
in een zee van zwaar rijp koren.
Als een goudstof in de lucht
Als in het storm-gesteun een zucht
Als een vlok in het sneeuw-gewemel
Als een stille ster ten hemel.
Als een grasje in de zomerwei
Als een kruidje op de hei
Als een blad in het herfstig woud
Als een vogel tussen het hout.
Uit de omarming van vergeten
weer bewust van wil en weten
zal ik te morgen opgestaan
rust-verzoend naar het leven gaan.
XXXXXXXXX
28-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 27-10-2016 |
| Aan de slaap 6. Frans De Wilde |
|
Kom o schone schemerslaap
kus mij, eens gehate slaap,
mensenminnaar wieg mijn wee
als de sluimer-snik der zee.
Ik drink de windtocht uwer wingen
dromen-feeën mij omkringen
ruisend vult uw stem mijn oren
met eentonig-klare koren.
Als wen zilver-reine wateren
in albasten bekkens klateren,
magnetische glanzige ogen
lokken mij onder schaduwbogen.
Als in zwijgend-zielserbarmen
lichten lievend mij uw armen
zoen mij zachtjes, zoen mij zoet,
in uw vree is alles goed.
27-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 26-10-2016 |
| Aan de slaap 5. Frans De Wilde |
|
Aromatisch wolken geuren
gloeien exotische kleuren
palmen in de winden wuiven
spannend schaduw-groen hun huiven.
Duizend vreemde vogels kelen
nooit-genoten wijzen kwelen.
Het lome lijf in het lethe-water
het mat-gedacht bij het klaar geklater
voelt weer jeugdkracht juichend stijgen
's levens rouw-refreinen zwijgen.
26-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 25-10-2016 |
| Aan de slaap 4. Frans De Wilde |
|
Geest die der bedrukte droefenis
vreugd maakt in uw gulle groetenis
in Ariadne-minzaamheid
de arme uit armoe's doolhof leidt.
Mild hem plengt uit gouden vazen
het ambrozijn der droom-extazen
wezen leent in wonder-nachten
aan ons hoogste zielsbetrachten.
Schone logen, zoete zatheid
Al vergevend goede Godheid
blijde broer van droeve dood
schut mij in uw zachte schoot.
Als in zomerdagse stroom
laat mij drijven op een droom
geest en leden koel bedolven
in de zon-gezoende golven
blauw het gelucht dat warm doortrilt
het goud van het schaaierend zonneschild.
25-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 24-10-2016 |
| Aan de slaap 3. Frans De Wilde |
|
Wen de ziel drukt zwaar en zeer
het leven als een plantje teer
een bazaltblok, het hart vol weemoed pijnt
naar het blonde licht dat in het verleden schijnt.
Dan op het doek van nacht's oneindigheid
slaap die oplost tijd en eeuwigheid
roept uw hand in bonte beelden
het zonnig heir van vroeger weelden.
Als het wonder-woord van Jezus
het zielloos kindje van Jaïrus
wekt uw stille handendruk
droom-verheerlijkt het dood geluk.
24-10-2016, 08:58
Geschreven door André
|
|
|
| 23-10-2016 |
| Aan de slaap 2. Frans De Wilde |
Lokkend blauwt een eiland-kust
voor onze wondere ogen rijzen
duizend-en-één-nacht paleizen.
Donker doemt een heuvelend woud
wijd prieel van groen en goud
dalwaarts langs de diepe paden
joelen saters en dryaden.
Kleurige klokken-bloemen klingen
hoor de zeisen zinder-zingen
schuil in het groen de herders tuiten
turelend op hun rieten fluiten.
Het leutig lied hunner schalmeien
noodt tot dans en spelereien
zink het anker, even wijlen
leed-ontlicht, reef alle zeilen.
Dra blaast weer de briezige morgen
het schuimend schip ter zee van zorgen.
23-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 22-10-2016 |
| Aan de slaap 1. Frans De Wilde |
|
Sylphen-licht gevoete knaap
droom-gewingde, trouwe slaap
wiens fluwelige ogenpracht
met hypnotisch-milde macht
ons na het druisend dag-geluid
het mystiek dat der rust ontsluit.
Die ons kust gelijk uw kinderen
braven en bozen, meerderen en minderen
helende Samaritaan
voor wie vielen wond-gegaan.
Open huis waar gastvrij wachten
wijn en brood van verse krachten
groene oase waar wij drinken
aan de droomwel en verzinken
in der ziel bewogen rust.
22-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 21-10-2016 |
| Nachtliedje. Frans De Wilde |
|
Het is buiten en het is binnen nacht,
de stilte uit de hemelen lacht,
vreemd en verre, zere en zacht,
alleen de sterren houden de wacht.
Twee zustersterren in de nacht,
vol droeve, droom-deemster-pracht,
beseffen zij hun milde macht,
begrijpen zij deze kalme klacht?
Vaarwel, vaarwel, het is al voorbij,
weer roept het leven, u en mij.
21-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 20-10-2016 |
| Verwachting. Frans De Wilde |
|
Verwachting
Gelijk de zwerver die verdwaald is op de avondvlakte,
tegen de harde grond neerstrekt het moede lijf,
en hoopvol wensend wacht op de morgen-hergeboorte,
waarin hij vinden zal de vaste levensweg.
Een rust van dieper zien in het wezen dezer wereld,
zo beidt mijn matte ziel het wonderbaarlijk komen
der lang-gezochte hogere harmonie.
XXXXXXXXXXXX
Afwezig
Soms over het gras waar schuin de schaduw ligt,
glijdt plots in speelse golfjes het zonnelicht,
mijn ogen vult een teerheid zalig-zoet,
het is me of uw glimlach groet.
En soms in de schemeravondschijn,
is het of de bomen lispelen: "Liefste mijn",
mijn lippen zeggen het woord verrukt weerom,
mij roept uw stem:"Kom".
20-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 19-10-2016 |
| Zij komt 2. Frans De Wilde |
|
O muze mijn, toevlucht vol zaligheid
die ik dagen biddend heb gebeid
als de arme brood, het kind om moeder schreit,
wees welkom in uw heerlijkheid.
Als de eeuwige bergsneeuw het woeden van de winden
gelijk een muur weerstaat, en voor het gedreigd ontbinden
door hete zonnedans, zijn koelte stelt als een granieten rots,
troost ge over haat en lof in zelfbewuste trots.
Een hymne is uw lach, uw oog een ster in het duister,
mij wekt uw wetend woord tot hogere levensluister,
in u zijn traan en troost, en lente- en winterpracht,
het zomerfeest van de dag, de glorie van de nacht.
O mocht steeds van uw zang mijn ziel verzadigd zijn,
dan wist ik van geen wee, dan merkte mij geen pijn,
des levens groot geheim gij draagt het als een kroon,
en waar gij zingend gaat, is alles licht en schoon.
19-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 18-10-2016 |
| Zij komt 1. Frans De Wilde |
|
Zoete muze, is het uw trouw gelaat,
dat in de avond goudend opengaat,
bloem van licht waarin uw lokkende ogen
zijn als droppelen dauw, en die vermogen
het duister klaar, het droeve schoon te maken?
Was dat uw stem die lijze ging aan het zingen
van vreugde en vrees en diepe levensdingen?
Uw stemme streelt gelijk een minnelied
dat uit een zoete luit in stille nachten vliet.
Uw stemme ruist als het zoele zomerwindje
dat door het lover loopt gelijk een lachend kindje,
Uw stem is mat als die der weduwvrouwen
die om het verloren heil, in stilte, eenzaam, rouwen.
Uw stemme schalt gelijk een feestklaroen
op een blijde bruiloftsdag, vol zang en zoen,
Uw stemme juicht: een vroege vogel in het dauwdruipend bos,
wen roos-gevoel, bruid-schuchter, morgen gaat dauw-trippen over het mos,
Uw stemme stormt in het lied van wateren, wouden winden,
en lispelt als een bede in het mooie dal dat wij minden.
18-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 17-10-2016 |
| Sursum Corda 2. Frans De Wilde |
|
Durven en derven en dulden en dragen,
strijden en streven is 's levens gebod,
nimmer vertwijfelen, vrezen of vragen,
klaarte van binnen is sterker dan het lot.
Dor ligt het land dat geen regen kwam drenken,
het zonvuur der vreugd schroeit de bloesems der ziel,
het eeuwige schoon kan slechts het lijden ons schenken,
sombere hemel waar het oogst-goud uit viel.
Het zwarte zaad van de nacht geeft ons 's morgens violen,
vrede zal dauwen uit storm en strijd,
eens daalt de droom naar de duisterste holen,
wekt er een mooiere menselijkheid.
17-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 16-10-2016 |
| Sursum Corda 1. Frans De Wilde |
|
Verheft uw hart.
Dagen die gingen als in gouden gewaden,
vrede die daalde als een lach van omhoog,
vindt ooit mijn voet weer uw zon-blonde paden,
wist ooit uw hand mij de wangen weer droog?
Hel laait de wens als een vlam in het duister,
dromen is zalig, herdenken doet pijn,
dagen van vroeger, uw lach en uw luister,
niets was zo rustig, zo rijk en zo rein.
Hoog in mijn hart als een woud in de duinen,
jubelend doorzongen, geurend en groen,
dood is het lied, dom geknakt alle kruinen,
waar is uw weelde dagen van toen?
Vrede vermoord en al het schone geschonden,
vrijheid en woord, onze vreugde werd geween,
laster en logen, en wanhoop en wonden,
leven is lijden en lijden alleen.
16-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 15-10-2016 |
| Gebed. Frans De Wilde |
|
O Gij die heel mijn wezen weet
mijn kleine gunst en groot vergeet,
Gij die ik lang in trotse waan
begoocheld zocht langs vreugde's laan.
Maar die ik weelde-snikkend vond
in 's lijdens rode hartewond,
en waar aan het altaar mijner ziel
vol diepe deemoed ik voor kniel.
Geef mij de hechte, milde moed
die 's levens last stoer dragen doet,
verlicht en vredig, vrank en vroom
goedwillend, vrij en zonder schroom.
Gesterkt door schoonheid's liefde-zoen
mijn stille taak trouw af te doen,
blij nemen het harde werkersloon,
God gevend het zuiverste zieleschoon.
En wen mijn heilig doodsuur luidt
en Gij mij het groot geheim ontsluit,
zendt mij de dauw van uw gena.
Opdat ik rein en rustig ga
waar mij de hoge vrede beidt
in het lichter licht der eeuwigheid.
15-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 14-10-2016 |
| Offerande. Frans De Wilde |
|
Ik breng u verse bloemen zielsgeliefde vrouw
zij bloeiden allen kleurig, geurend in mijn hart:
die rode roos der min, gedachten mijner smart,
het lentegroen der hoop, het bronzig loof van rouw.
Een levende offerande op het altaar uwer trouw
waarmee gij het grillig spel van het lot koen hebt getart;
hoezeer met giftige mond de nijd ook heeft gesard,
uw liefde blijft de rots waarop ik scheppend bouw.
Wees wat gij waart, gij kunt niet guller geven
uw lach, uw troostrijk woord, uw zorgen klein en groot,
in het blonde bewegen van uw stil-huiselijk leven.
Wen voor mijn bleek bestaan de dageraad dauwt van dood;
en vindt de zoeker rust, rijk loon voor het rusteloos streven,
drukt gij de afscheidszoen mij zegenend op het hoofd.
14-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 13-10-2016 |
| Herfst 2. Frans De Wilde |
|
Nu ging daar zacht de zoele zomer dood,
een blonde koning die na rijk festijn
van zinnen zwaar, het welig kermis-lijf
loom-lachend nederstrekt en slaapt, zijn jongst slaap.
Rust-wijding wierookt van de aarde op ten hemel
bedoezeld-dons met wolken-weefsels wijd
en uit de lucht poeiert weer naar de aarde
waar broos en blank de stilte haar mantel spreidt.
Op nevel-hoogten aan het eind der dagen
de klokkentoren dof, ver verwijderd klagen:
de sproojesburchten bronzen huiver-stemmen.
En over het vaal, doordrenzeld, vlak-geschoren veld
valt ziekelijk-bleek wat late zonneglans en glijdt:
een weemoedslach om dingen die vergaan.
In het koel mysterie van de korte kim
de witte winter waakt.
13-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 12-10-2016 |
| Herfst 1. Frans De Wilde |
|
Ziet, urnen torsend stil voet herfst na:
de verven vloeien, wondere symfonie
van zon-geel, bronzig-blauw en bruin en wijmoer-rood,
waarin hij droef-verdroomd, zijn eeuwige weemoed uit.
Het zilver-waast in velden, lanen,
weiden van gazen sluiers slierend op de lucht
en wind-gestuwd, als purperen dwaal-gepeinzen
van één die stervens-gereed, in een mystieke stoet
zijn levensdagen voor zijn blik ziet deinzen
in het goud gewaad der vreugd, in gore ellende-lompen.
Der passie rood-fluweel, het malve kleed der smarten,
de dorre bladeren krinkelend doodwaarts winkelen,
zich te hopen leggen op het bruin-mantelend mos,
in het kleuren-laaiend, zang-verweduwd woud.
De voren vullen van de weke landweg,
of op het troebel vlak der hoog-gerezen sloten,
als bonte bootjes traagzaam vlotten gaan.
12-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
| 11-10-2016 |
| Zomer. Frans De Wilde |
|
De zon danst en davert door de luchten,
en sperkt en spiest en sprankelt speierend goud,
de kimmen klinken van het hel zomer-ruchten,
van zangen helmt het groen-ontwaaierd woud.
In het grijzig graan de dorpen en gehuchten
verloren liggen, tot de maaiers stout
doen door die zee hun zeisen ritmisch zuchten,
en schelt de binders grove scherts en kout.
Te middag, het land is luid van het koor der krekels,
de blonde bieën zwermen heinde en wijd,
in de hofgracht plonst een bende naakte rekels.
Langs het laat azuur kring-scheren zwaluw-scharen,
door de avondvelden gaan omarmd de paren:
Het is zomer, rijke, blijde zomer.
11-10-2016, 00:00
Geschreven door André
|
|
|
|
|
|
