Sinds 2000 ben ik 'Vlaams Beweger'. Ondertussen heb ik al heel wat watertjes doorzwommen. In december 2007 werd ik verkozen tot provinciaal N-VA-voorzitter van Vlaams-Brabant en Brussel. In die hoedanigheid zetel ik ook in het nationale N-VA-partijbestuur.
Hier lees je mijn mening over de actualiteit en kom je meer te weten over mijn politiek en maatschappelijk engagement.
Een schalkse ruiter voor Vlaamse onafhankelijkheid
27-09-2007
Onafhankelijkheidsdebat te Leuven
Het KVHV organiseert samen met het Comité Vlaanderen Onafhankelijk een reeks van onafhankelijkheidsdebatten naar het voorbeeld van het succesvolle debat dat plaats vond voor een goed gevulde aula te Leuven op 3 oktober 2005.
De Luikse Marie-Claire Houard startte eerder deze maand een internetpetitie onder de titel «Pour l'Unité de la Belgique/Voor de eenheid van België» in een reactie op de communautaire strubbelingen van de voorbije weken en maanden. Als die petitie echter al iets aantoont, dan wel dat Wallonië en Vlaanderen in de praktijk inderdaad al twee totaal gescheiden landen zijn. Een korte analyse toont immers aan dat niettegenstaande de peiling ook al in de Vlaamse media vermeld werd, vrijwel alleen Franstaligen de petitie ondertekenen.
Wie de petitie ondertekent geeft zelf zijn woonplaats, land en nationaliteit op, en aangezien de ondertekenaars niet uit een lijst kiezen maar de velden zelf moeten intikken, valt gemakkelijk af te leiden of de betrokkene Frans-, Nederlands-, Duits- of anderstalig is. Daarmee kan een kleine talentelling onder de ondertekenaars opgesteld worden, en het resultaat van die talentelling toont precies dat aan waar Marie-Claire Houard zich wil tegen afzetten: namelijk dat Vlaanderen en Wallonië niet veel meer met mekaar te maken hebben.
Of we nu naar de landen of de nationaliteiten kijken, de conclusie is telkens dezelfde: zo'n 90% van de ondertekenaars is Franstalig, 5% is duidelijk Nederlandstalig, terwijl de rest waarschijnlijk nog eens in dezelfde verhouding tussen de twee verdeeld moeten worden. Dat wil zeggen, behalve de 0,8% die voor het land «Belgium» invulde, en de 0,1% die «Belgien» opgaf. Het werkelijk aandeel Franstaligen ligt dus waarschijnlijk dichter bij de 94% dan de 90%.
Ik ben vandaag naar de officiële openingsplechtigheid van de K.U.L. geweest: de plechtige stoet der togati, de berustende eucharistieviering, de interessante toespraken in een stampvolle Pieter De Somer-aula en daarna de verfrissende receptie. En pakken 'schoon volk' uiteraard. Vandaag spotte ik o.a. Pieter Timmermans (VBO), Karel Van Eetvelt (UNIZO), Louis Tobback, Trees Merckx, Saïd El Kadraoui en nog vele anderen. Maar ook onze bescheiden partij was goed vertegenwoordigd met de Kamerleden Jan Jambon en Sarah Smeyers en met gewezen Kamerlid Jan Caudron.
Het is stilaan m'n jaarlijkse gewoonte om er het kabinet Bourgeois te vertegenwoordigen en ik doe dat met veel plezier. Steeds leer ik er wel nieuwe mensen kennen of ontmoet ik er oude bekenden. De toespraken zijn ook van hoog niveau en een plezier om te beluisteren. Zo was vandaag onderwijsminister Vandenbroucke in zeer goede doen. Hij verdedigde er met vuur zijn nieuwe financieringsmodel voor het hoger onderwijs. Hij is echt wel een politieke topper. Dat zijn partij hem zo behandelt kan er bij mij niet in. Als Vlaanderen eindelijk de onafhankelijke republiek wordt waarvoor zovelen al jaren ijveren, dan zie ik in hem onze eerste president, no doubt.
Maar ik dwaal af, de KUL is als economische motor van onze Leuvense regio, moeilijk te overschatten. Met om en bij de 16.000 personeelsleden (ongeveer fifty-fifty verdeeld over de K.U.L. en het UZ Gasthuisberg), is het ook haar grootste werkgever. Net daarom is het voor alle Leuvense politici zo belangrijk te streven naar een optimale samenwerking met én belangenverdediging van de K.U.L. in Brussel. Niet vanuit een slaafse onderdanigheid, wel vanuit de bekommernis en de overtuiging dat de aanwezigheid van dit kennisknooppunt een zegen is voor heel de regio.
De Leuvense Alma Mater: een zegen voor de Leuvense regio
Frank Vandenbroucke: ondergewaardeerde sp.a-topper
Er verschenen de afgelopen dagen enkele krantenartikels over onze vraag naar extra aandacht voor het rijke Lubbeekse erfgoed.
N-VA wil oude foto's in straatbeeld
LUBBEEK N-VA vraagt extra aandacht voor het rijke Lubbeekse onroerend erfgoed. Voorzitter Theo Francken stelt voor om verdwenen dorpsgezichten weer in het straatbeeld te plaatsen. De verschillende heemkundige experten beschikken volgens Francken over een uitgebreide fotoverzameling en bijzonder waardevolle archieven. Door het plaatsen van dergelijk oud beeldmateriaal krijgt het verleden een gezicht. Daarbij verwijst hij naar de kerken, kapelletjes, kastelen, dorpspleinen en gemeentehuis. Ook zou het wenselijk zijn om gedenkborden en -platen aan de gevels aan te brengen. De volgende Erfgoeddag heeft plaats op 13 april 2008. (fg)
N-VA vraagt meer aandacht voor erfgoed
Lubbeek
N-VA Lubbeek vraagt extra aandacht voor het onroerend erfgoed in de gemeente. Dat wordt volgens de partij te weinig in de kijker gezet. «Een goed gemeentelijk erfgoedbeleid verhoogt de betrokkenheid van en de gebondenheid tussen de Lubbekenaren. Het geeft de gemeente bovendien een flinke toeristische meerwaarde», zegt Theo Francken van N-VA.
Volgens Francken heeft Lubbeek heel wat heemkundige troeven en expertise om de oude dorpsgezichten terug in het straatbeeld te plaatsen. «Onze heemkundige experts beschikken over een heel uitgebreide fotoverzameling en waardevolle archieven. Door dat oude beeldmateriaal over belangrijke gebouwen zoals kerken, kapelletjes, kastelen of dorpspleinen in de straat te plaatsen, krijgt ons verleden opnieuw een gezicht. Het zou ook goed zijn om gedenkborden en -platen op gevels aan te brengen», zegt Francken, die zich afvraagt of dit zou lukken tegen 13 april 2008, wanneer Erfgoeddag plaatsvindt.
Schepen van Cultuur Martine Vanbever (sp.a) ziet wel iets in het voorstel van N-VA. «Erfgoed moeten we koesteren. Dat kan vooral door er op een praktische manier over te communiceren. Op lange termijn is het uitwerken van een soort 'erfgoedlleerpad' zeker een optie. Op korte termijn hebben we een soort 'geoplan' in gedachten, dat zowel het toeristisch-recreatieve aspect als ons cultureel erfgoed in kaart brengt. We bekijken nu hoe dat uitgewerkt kan worden.»
Topambtenaar en wannabe BV (maar dan wel één met een vreselijk hoog IQ), Rudy Aernoudt, werd afgelopen vrijdag op staande voet ontslagen door Fientje Moerman. Over het hoe en waarom laat ik me liever niet uit. Wat me wel opvalt is het feit dat Jean-Marie Dedecker onmiddellijk de hand uitsteekt naar Aernoudt met het oog op toetrede tot LDD (cfr. De Morgen van vandaag).
Deze liefdesverklaring bevestigt mijn eerdere stelling (Zie blog 16/09: LDD: voor of tegen onafhankelijkheid?): LDD dreigt een amalgaam van individuen met een totaal andere visie op het communautaire te worden. Vlaams-nationalist Bouckaert in één partij met (ik durf het bijna niet meer te vermelden uit vrees voor de toorn van 'de slimste der slimmen') B-plusser, Rudy Aernoudt (http://www.bplus.be/NL/Organisatie-3.php)? Laat met niet lachen.
Ik weet hierbij natuurlijk ook wel dat het communautaire niet het hoofdthema is van LDD, maar wil ze haar ambitie waarmaken en (centrum-)rechtse kiezers winnen, zal ze zich toch Vlaams moeten profileren.
Eén oprecht advies van een gewezen Volksuniemilitant voor Jean-Marie en de zijnen: werk eerst aan een duidelijke inhoudelijke visie en partijlijn, verbreedt dan pas de partij en doe dat net in het teken van die partijlijn. (De volgende verkiezingen vinden immers pas over dik anderhalf jaar plaats.) Doe je het in de omgekeerde volgorde, dan komen er 'dikke vodden' van en dreigt een vroegtijdige implosie van LDD.
Rudy Aernoudt: op straat gezet maar mét een aanzoek van Jean-Marie op zak.
Boudewijn Bouckaert: verliest zijn geloofwaardigheid als Aernoudt toetreedt tot LDD.
Marc Reynebeau reageert vandaag in zijn column 'Overstekend wild' op ons opiniestuk 'Belgicisten, wij zijn niet bang' waarin we hem een B-Plusbroeder van Van Istendael noemen. En hoe!
OVER EEN LEUGEN
Het zijn leugenaars bij de N-VA. Drie van hen toch. Het bewijs daarvan stond in deze krant, toen dit trio mij omschreef als een 'B-Plusbroeder' (DS 14 september). Niet dat het beschamend is om lid te zijn van B-Plus. Zijn Belgische federalisme is net zo legitiem als het separatistische Vlaams-nationalisme van de N-VA. Maar die drie N-VA'ers kletsen wel uit hun nek. Het is namelijk mijn privé-mening dat een journalist het best wat inlevert op het actieve burgerschap. Bijvoorbeeld door zuinig te zijn met lidkaarten of bij het ondertekenen van petities. Het is zoals met de vrouw van Caesar: opletten om de schijn niet tegen te krijgen. Ik bezit dus bitter weinig lidkaarten. Mijn meest riskante engagement is de 6,50 euro waarmee ik elke maand mijn schuldgevoel afkoop over de dode dieren op mijn bord. Dierenvrienden voederen daarmee lekkere maïskorrels aan een door mij geadopteerde, aan de hel van de legbatterijen ontsnapte kip die luistert naar de naam Mia. Toegegeven, Mia woont in het Waalse Waremme, maar dat komt door omstandigheden. Zit er ook een B-Pluslidkaart in mijn jaszak? Ik dacht het niet. Maar de kans is klein dat de drie N-VA-pipo's gewoon een honest mistake maakten toen ze het tegendeel insinueerden. Hun fout is alles behalve te goeder trouw. Ze heeft meer bepaald alles van een Fehlleistung, de Freudiaanse verspreking, één van de vier kanalen waarlangs volgens doctor Freud het onderbewuste te betrappen is. Want het trio mag dan wel zeer gesteld zijn op de Vlaamse onafhankelijkheid, die van de Vlamingen lust het al veel minder, zeker als het om journalisten gaat. In N-VA-Vlaanderen wordt namelijk niet zelfstandig gedacht. Het gaat er bij hen niet in dat wat ik beweer, wel eens het resultaat kon zijn van onafhankelijk denken, van studie, observatie en afweging. Of desnoods van eerbare vergissingen. Nee, voor hen ben ik een verraderlijke marionet, die alleen maar vertelt wat hem bij B-Plus is voorgezegd door hogere, vast erg duistere machten. Er hangt rond dat 'broeder' trouwens een - o complotdenken! - logeachtige solferdamp. Ze oreren zoals de Sovjetleiders onzaliger nagedachtenis: een andersdenkende was ofwel een door de CIA uitgekochte verrader ofwel iemand bij wie een steekje los zat. De N-VA-desinformatie getuigt van hokjesdenken. Voor het trio put een opinie haar waarde niet uit de kracht van het argument, wel uit de aanhorigheid van wie ze uitspreekt. En voor wie niet aanhorig is, liegen ze er wel een bij elkaar. Daarom lamenteren ze in hun leugenstuk ook dat iemand anders bij zijn teksten niet meldt dat hij lid is van B-Plus. Dan hoeven deze simpele zielen niet op argumenten te letten om er te kunnen tegen zijn. Eerder al had een andere separatist in deze krant gezeurd over onvermelde B-Plusbroederschappen (het is een ware obsessie bij die lui). Want die zouden helpen om opinies 'te plaatsen' (DS, 15 juni). Hoezo, hangt de waarde van een opinie dan af van de hoedanigheid van wie ze uitspreekt? Dat getuigt van een erg formalistisch, a-intellectueel en paranoïde denken. Daarom wilde het trio mij verdacht maken door mij te reduceren tot woordvoerder van een obscure belangengroep. Wat heel bezwarend is voor een journalist, die alleen de krant en haar lezers hoort te dienen. Maar helaas voor deze separatisten is de politiek geen studentikoos debatclubje, waar je alleen voor of tegen iets kan zijn. Het echte leven bestaat vooral uit alle grijstinten die daar tussen liggen. Iedereen kan daaruit, door studie en ervaring, zijn eigen conclusies trekken. Zo heb ik besloten dat het separatistische dossier niet deugt. Er zitten te veel gaten in, waaronder een ter grootte van Brussel, het steunt op betwistbare premissen, het is een achterhaalde en inefficiënte vorm van staatshervorming, het heeft een te weinig gearticuleerde ideologische agenda en het mist een democratisch draagvlak. Dat is geen kwestie van voor of tegen, wit of zwart, N-VA of B-Plus, wel van een concrete en praktische afweging. Mag ik? Maar in plaats van het debat aan te gaan, smoort het N-VA-trio het in een leugen. Dat is een oud zeer. Manu Ruys, oud-hoofdredacteur van deze krant, omschreef Vlaams-nationalisten als 'lichtgeraakt' en 'snel verongelijkt'; 'hun debatcultuur ontaardt soms in een dispuutcultuur die bederft wat ze aanraakt' (DS, 24 februari 1995). En het zou me benieuwen mocht Ruys een B-Plusbroeder zijn. En ze moeten niet beweren dat het maar om te lachen was. O, als er te lachen valt, mogen ze me altijd roepen. Maar weet dat Freud, naast de Fehlleistung, de Traumdeutung en de vrije associatie, ook de Witz heeft geduid als een ventiel van het onderbewuste. Niets is onschuldig, vrienden.
Marc Reynebeau is redacteur van deze krant 'Overstekend wild' verschijnt wekelijks op dinsdag www.standaard.be/overstekendwild
Marc Reynebeau, belgicist maar géén lid van B-plus.
--> Onze reactie:
"Leugenaars, Pipo's, simpele zielen, leugenstuk,..." Marc Reynebeau moet wel heel erg op zijn journalistieke tenen getrapt zijn om zo'n scheldtirade tegen ons af te steken. Aanleiding is ons opiniestuk 'Belgicisten, wij zijn niet bang' waarin we zowel Geert Van Istendael als Brigitte Raskin van antwoord dienen. Terloops vermelden we de uitzending van Koppen over Vlaamse onafhankelijkheid waar Marc Reynebeau als expert ter zake zijn mening mocht geven. We noemen hierbij Reynebeau de 'B-Plusbroeder' van Van Istendael. Onterecht, zo blijkt, want Reynebeau is geen lid van B-plus. Onze oprechte excuses voor deze vergissing. Het was niet onze bedoeling om Reynebeaus journalistieke integriteit te beschadigen. Blijft natuurlijk de vraag of hij dit niet zelf doet met deze overdreven scheldtirade
Het echte leven bestaat vooral uit grijstinten, aldus Reynebeau. En dat klopt. Een deel van wat Reynebeau zegt is dus juist hij is geen lid van B-plus , een ander deel is onjuist of gewoon gelogen. In N-VA-Vlaanderen wordt er niet zelfstandig gedacht, N-VA gelooft niet in de kracht van een argument en het trio gaat het debat niet aan maar smoort het in een leugen, terwijl we toch met argumenten op de proppen komen, waar Reynebeau overigens makkelijk aan voorbijgaat. Het trio lust de onafhankelijkheid van journalisten niet luidt het ook nog, terwijl de N-VA steeds het voortouw nam inzake de bescherming van het bronnengeheim van journalisten.
Hiermee is wat wij initieel wilden aantonen eigenlijk alleen maar bevestigd. Bang maken, kleineren en beledigen, dat is de enige strategie die de belgicisten rest in hun wanhoopspoging om dit schizofrene land bijeen te houden. En ironisch genoeg valt het met de door Reynebeau aangehaalde afwezigheid van een democratisch draagvlak voor onafhankelijkheid blijkbaar nogal mee: uitgerekend gisteren stond in de grootste Vlaamse krant te lezen dat nu al 46,1 % van de (gepeilde) Vlamingen wenst dat België uiteen valt
Uit de Britse progressieve kwaliteitskrant The Guardian van vandaag...
'Belgium? Something that does not exist' Political fault lines divide nation
Long-running crisis could lead to nation separating into Flanders and Wallonia Ian Traynor in Steenokkerzeel Monday September 17, 2007 Guardian Willy the florist has had enough of his kingdom. He is an unwilling subject of an unloved country. A middle-class father of 12-year-old twins running a thriving flower business in this small Dutch-speaking town on the eastern fringe of Brussels, Willy is reduced to obscene gesturing by the very mention of his country. "Belgium?" he splutters. "That's something that doesn't exist. The national anthem? Nobody knows it. Nobody can sing it. The king? A parvenu. A dysfunctional family. We're not going to take it any more."
Willy is Flemish and proud of it. His native language is Dutch but like many Belgians he also speaks French and English. When he goes into Brussels on business, he complains, they call him a racist if he speaks in his own tongue.
He says French-speaking nurses wouldn't help his Dutch-speaking boy in hospital recently. And his comatose 80-year-old neighbour who was rushed to hospital? Same story. His wife didn't speak French and the doctors wouldn't speak Dutch. And if Willy - "don't use my full name, I've got a business to run here" - needs to go to court, that too will be in Brussels and the judges will speak French.
"The Flemish have shut up for too long. But now it's come to the point where we're not stupid any more. This country's sick. It's dying. Not right away. But it's terminal. Little by little, it's over. We will separate in the end."
A whiff of the Balkans is wafting through the heart of the EU. Belgium, a kingdom created by the great powers 177 years ago to keep the Dutch in their place and as a buffer between France and Germany, is falling apart.
It has always been a battlefield. From Waterloo to Passchendaele and the Ardennes, the superpowers of their day brought their wars to Belgium. Now Belgium is under attack from within.
"There's no Belgian sentiment," says Filip Dewinter, the leader of the Vlaams Belang party of extreme Flemish nationalists. "There's no Belgian language. There's no Belgian nation. There's no Belgian anything."
Plausible
Earlier this week, Mr Dewinter tried to gather support for a referendum on independence for Flanders, the larger, wealthier northern part of Belgium. His attempt in the Flemish parliament failed because the mainstream parties do not want to be associated with a party viewed as extremist, racist and rabble-rousing.
But opinion polls show support for an independent Flanders running at over 40% and rising. A country called Flanders is an entirely plausible prospect - a wealthy, successful, diligent country of six million. A smaller version of Holland. The mainstream Flemish parties currently struggling to form a government are also nationalist.
The crisis is a result of political failure and lack of leadership in a small country top-heavy with politicians. In a Belgium of 10.5 million people, there are 11 parties in the national parliament. Then there are another five parliaments organised on regional and linguistic criteria. There is not a single national politician or leader (bar King Albert) or a single national political party that straddles the linguistic and cultural north-south divide between Flanders and the southern region of francophone Wallonia.
"I don't know any federal state where you don't have national parties. Here the parties are purely local," says André Sapir, head of the Bruegel think tank in Brussels. "We are a federal state, but we have less and less of a common political framework."
Defining "Belgianness" is becoming a sorry national sport with loyalists struggling to come up with unifying factors or symbols that reinforce national identity apart from the underwhelming national football team or the royal family.
Geert Beekkman, however, is a Fleming who prefers a united Belgium to an independent Flanders. The air traffic controller at Brussels airport blames the crisis on the country's elites.
"How can you divide a country of 10 million into two countries? And what do you do about Brussels? It's the politicians. They've just decided it's better to split the country."
Indeed, it's the political paralysis that is producing a Balkanised Belgium. One hundred days after national elections, Belgium is rudderless, its rival Dutch- and French-speaking politicians unable to agree on a new coalition of Christian Democrats and Liberals.
The Flemish Christian Democrat leader, Yves Leterme, won the elections and should be the new prime minister. But he is unacceptable to the Walloons because he is an ardent champion of greater autonomy for Flanders.
The Walloons want to keep Belgium because they get much more out of it. The public sector is twice as big in Wallonia as in Flanders, unemployment at 17% is also double the Flemish rate. Flanders is wealthy, successful, bigger and votes for the right, complaining endlessly that it is being hobbled by transfers of public money to Wallonia, which is smaller, poorer and tends to vote for the left.
French-speaking socialists have run Wallonia for a long time (although they lost in June) and Flemish nationalists quip that Wallonia is the last Soviet republic in Europe.
Parallel worlds
The verbal abuse on both sides is turning nasty. Many Flemish disparage the Walloons as lazy spongers who are too stupid to learn Dutch. Historically, the French speakers were the Belgian elite, lording it over the Flemish whom they viewed as country bumpkins. Beyond Brussels, the French- and the Dutch-speakers inhabit parallel worlds that rarely intersect or integrate.
The tectonic plates of Germanic and Latin Europe rub up against each other along the line that separates Flanders from Wallonia just south of Brussels. The tremors are getting worse.
As the estrangement deepens, the city of Brussels runs in the opposite direction as Belgium's melting pot, which immensely complicates the strategies of separatists. The prospering EU capital is also home to Nato headquarters and a large immigrant population mainly from central Africa. Historically, Brussels is a Flemish city, but now it is a large French-speaking enclave in Flanders.
If push comes to shove, neither side would surrender Brussels, fuelling talk of extra-territoriality, turning the city into a post-national "capital of Europe".
"Brussels is the last obstacle," says Bart De Wever, a Flemish party leader. "We would have divorced years ago if it wasn't for Brussels."
Brussel blijft het grootste struikelblok op onze weg naar onafhankelijkheid. Karl en ik bekijken dit struikelblok eens van dichterbij in onderstaand opiniestuk.
Waarheen met Brussel?
In de nota van gewezen formateur Yves Leterme valt bijzonder weinig te lezen over Brussel. Wat wel opviel, was dat, na de bekendmaking van de Vlaamse eisen, de Franstalige onderhandelaars tegeneisen formuleerden die hoofdzakelijk betrekking hadden op Brussel. Het ging hierbij, spijtig genoeg, niet over de verbetering van het statuut van Brussel, maar wel over de uitbreiding van Brussel, de versoepeling van de taalwetgeving, het in vraag stellen van de gewaarborgde vertegenwoordiging van de Vlamingen en uiteraard de vraag naar (nog) meer geld.
Institutionele voorstellen tot verbetering van Brussel kwamen er dus niet. Nochtans kampt het hoofdstedelijk gewest met enorme problemen: een hoge werkloosheid, een toename van de armoede, de massale immigratie én stadsvlucht, de verpaupering van hele buurten, het ondoorzichtig kluwen van overheidsdiensten, en, uiteraard, de niet-naleving van de taalwetgeving.
Het blijft dan ook onbegrijpelijk dat (DS 15 september 2007) drie Brusselse Franstalige politici unisono zeggen dat Brussel geen nood heeft aan institutionele hervormingen, behalve dan een forse uitbreiding. Alsof de huidige structuren aangepast zijn om de genoemde problemen aan te pakken. De Franstalige politici verzwijgen hierbij dat sinds het ontstaan van Brussel als région à part entière de werkloosheid voortdurend is gestegen, de armoede én de stadsvlucht zijn toegenomen en de gemeentelijke schuldenlast ongekende hoogten heeft bereikt. Of zou een uitbreiding van Brussel dan toch enkel de perfide doelstelling hebben om het wanbestuur van sommige Franstalige politici in de Vlaamse Rand te onttrekken aan het toezicht van de Vlaamse overheid én om tegelijkertijd duizenden, meer begoede, inwoners te verwelkomen in het Brussels Gewest?
Hoe luider de Brusselse bourgeoisie roept om de realisatie van le trés grand Bruxelles, des te groter de stilte over de eigen problemen. Zo durft geen enkele Franstalige politicus de hoogdringende fusie van gemeenten op tafel te leggen. Een inwoner blijft immers van Anderlecht, Jette, Oudergem Alsof de vele honderdduizenden inwoners van in het verleden gefuseerde gemeenten, hun deelgemeente niet meer koesteren. Bovendien vraagt het bedrijfsleven meer doorzichtigheid in de veelheid van overheidsstructuren: gemeenten, intercommunales, vzws, gewest, GGC, VGC, Cocof Dit kluwen bemoeilijkt ontegensprekelijk de besluitvorming. Zo mist de Haven van Brussel ongetwijfeld kansen omdat ze steevast moet onderhandelen, niet met één maar met drie gemeenten. Zo loopt het Gewestelijk Expresnet naar Brussel vertraging op omdat niet één maar meerdere gemeenten vergunningen moeten afleveren
Het is duidelijk dat zonder fusie van gemeenten het Brusselse institutionele kluwen nooit ontward zal geraken Een alternatief scenario bestaat erin de huidige Brusselse gemeenten te laten bestaan, maar dan enkel als districten met beperkte bevoegdheden. Het gros van de gemeentelijke bevoegdheden wordt in dit scenario naar het gewest overgeheveld.
Brusselse politici moeten ook maar eens ophouden met klagen over Vlaanderen en Wallonië die met 370.000 pendelaars de rijkdom van de hoofdstad in hun zakken zouden steken. Waarom slagen deze Brusselse bestuurders er dan niet in om de 90.000 werkzoekenden uit Brussel naar de arbeidsmarkt te loodsen?
Brussel zou trouwens best lering trekken uit de Vlaamse aanpak van een aantal problemen. Waarom het begeleidingstraject voor werkzoekenden van de VDAB (individuele en gerichte begeleiding) niet toepassen in Brussel? Waarom geen bijzondere aandacht besteden voor het aanleren van Nederlands en Frans in het Brussels onderwijs? Waarom geen verplichte inburgeringscursus waarbij rechten én plichten centraal staan?
We zijn het met Remi Vermeiren (DS 17 september 2007) eens dat Brussel belangrijk is zowel voor haar eigen inwoners als voor Vlaanderen en Wallonië. Brussel heeft zeker nood aan bepaalde eigen bevoegdheden en inkomsten, maar het Gewest is geen gewest als beide andere gewesten. Het vereist een specifieke structuur. Brussel moet een stadsgewest worden, waarbij de inwoners een gemeenschapskeuze kunnen maken en de Vlaamse en Franse gemeenschap dit stadsgewest financieel ondersteunen. Een Stadsgewest met een statuut sui generis, ondersteund en medebestuurd door beide Gemeenschappen, zal steeds een internationale rol blijven spelen, met of zonder de Belgische koepel.
Karl Vanlouwe
Voorzitter N-VA Brussel
Theo Francken lid Jong N-VA
De beruchte Brusselse 19: een fusie dringt zich op.
Tot mijn grote vreugde haalde LDD op 10 juni de kiesdrempel. Jean-Marie en zijn kompanen rondden hiermee een onmogelijk gewaande kaap. Een even moeilijke, zoniet moeilijkere opdracht is echter het uitbouwen van een partij. Hiervoor werd bedrijfsleider Ivan Sabbe aangetrokken. Hij moet samen met de talentvolle Isabelle Van Laethem (hoofd studiedienst) deze uitdaging tot een goed einde brengen. Opdracht één is alvast de communicatie stroomlijnen. Dit lijkt niet evident als we zien wat een amalgaam van figuren er al tot LDD toetradt.
Wat mij hierin uiteraard ten zeerste interesseert, is LDD's visie op het communautaire. En tot mijn grote spijt moet ik vaststellen dat ze, alvast op dit punt, uitblinkt in onduidelijkheid. Is Lijst Dedecker nu vóór of tégen een onafhankelijk Vlaanderen?
Als ik hun programma lees, kom ik het even onbegrijpelijke als mosselachtige "Met Wallonië als het kan, zonder België als het moet" tegen, het lijkt me eerder een wijlen VU-standpunt (olv Bert Anciaux), maar soit. Als ik dan van de andere kant Jurgen Verstrepen vorige week bezig hoor op Life TV, op de vraag of LDD voor de splitsing van België is, antwoordt hij: "Wij hebben op dat vlak een heel duidelijk standpunt. Wij zeggen hetzelfde als we voor de verkiezingen vertelden tegen de mensen. Wij vinden dat Vlaanderen naar onafhankelijkheid moet gaan."
Allesbehalve een voorbeeld van éénduidige communicatie dus, het heeft meer iets weg van de (weinig succesvolle) Spirit-strategie. Voor ons is dit alvast een goede zaak. Zolang LDD hierover geen klare wijn schenkt, blijft haar aantrekkingskracht op 'de onzen' beperkt.
Ik was gisteren op de Memorial Van Damme en het was een prachteditie. In mijn ogen is dit, samen met de Ronde van Vlaanderen, hét jaarlijkse sportevenement bij uitstek. Prachtige organisatie, veel sfeer en uiteraard records om van te duizelen.
Het was ook één van de laatste wedstrijden die Kim Gevaert op Belgische bodem liep. Het was echt ontroerend te zien hoe ze op handen wordt gedragen door het publiek. Ik heb vroeger met Kim nog samen in de les op de KUL gezeten (zij als logopediste-in-opleiding, ik als pedagoog-in-opleiding). Ik had toen al bewondering voor haar, en die is in de loop der jaren enkel toegenomen. Wat een atlete!
Getrokken uit 't Brabanste klei, of wat had je gedacht!
Onderstaand opiniestuk staat vandaag in De Standaard.
Belgicisten, wij zijn niet bang!
Drie Vlaamse N-VA'ers reageren op Geert van Istendael en Brigitte Raskin. 'De realiteit is dat de Franstaligen, zeker in de Vlaamse Rand, nemen wat ze kunnen en steeds meer eisen. Nooit zal het genoeg zijn. Men moet niet vijandig zijn, maar ook niet naïef.'
Geert Van Istendael liet eergisteren zijn schrijverslicht schijnen op de politieke patstelling. Volgens heel wat historici en politicologen de grootste institutionele crisis ooit, volgens Van Istendael niet meer dan een 'dorpsruzie' over 'rare problemen', net geen pietluttigheid. Want, zo stelt Van Istendael, we zouden ons beter bezighouden met de moeilijke maatschappelijke vraagstukken van de 21ste eeuw. Om er zeker van te zijn dat wij, flaminganten, ons niet zouden vergissen, somt hij ze zelfs voor ons op: hoe betaal je de vergrijzing, hoe betaal je de ziekteverzekering, hoe vang je de immigratie op, hoe ban je de armoede uit, hoe pak je de ecologische dreiging aan? In dezelfde vlaag van empathie geeft hij ons nog een geschiedenisles over de Vlaamse emancipatie. We hebben die dan ook dringend nodig, althans in zijn ogen.
Met hetzelfde belerende vingertje gaat hij verder. En man, wat jaagt hij ons de daver op het lijf. Flaminganten, tel uit je verlies. De splitsing van zowel BHV als van België, zijn immers een ramp voor Vlaanderen. Weten wij dan niet dat de splitsing van BHV leidt tot dezelfde Franstalige gekozenen in Halle-Vilvoorde en geen enkele Vlaamse gekozene in Brussel? Weten we dan niet dat onafhankelijkheid in het beste geval (mét Brussel) leidt tot tweetaligheid en in het slechtste (zónder Brussel) tot een sociaal-economisch bloedbad?
De houding van B-Plus over België is genoegzaam bekend. Als stichtend en stemgerechtigd lid van deze vaderlandslievende vereniging is Van Istendaels opiniestuk dan ook even verrassend als onze reactie als overtuigde N-VA'ers. Met als verschil dat wij onze overtuiging en ons engagement mee onder onze naam zetten. Een kwestie van daar geen onduidelijkheid over te laten.
Wat ons het meest teleurstelt, is de tactiek die de belgicisten steevast gebruiken. Nu er nog amper sprake is van enig 'Belgisch gevoel' moet men blijkbaar opteren voor de tactiek van de angst en het uitvergroten van nadelen. Jaag de mensen schrik aan, gebruik de grootste doembeelden en ze zullen wel kiezen voor het oude, het bekende, het conservatieve. België mag nooit splitsen, want het zal ons allen armer maken. Van Istendaels B-Plusbroeder, Marc Reynebeau, deed het hem al voor tijdens de uitzending van 'Koppen' over Vlaamse onafhankelijkheid. Angst inboezemen is een beproefde, maar succesvolle tactiek, kijk maar naar het succes van het Vlaams Belang ('de vreemdelingen gaan ons land overnemen!') of, in mindere mate, Groen! ('de wereld zal vergaan!'). De sterkte van deze tactiek staat echter vaak in schril contrast met de kracht van de gehanteerde argumenten. Zo ook bij Van Istendael wiens argumenten totaal geen steek houden. Zo behoudt ons wetsvoorstel voor de splitsing van BHV de apparentering met Brussel zodat er wel degelijk nog Vlaamse gekozenen in Brussel zullen zijn. Bovendien zal Vlaanderen mét Brussel uiteraard de rechten van de Franstaligen in Brussel respecteren, maar natuurlijk zal Vlaanderen nooit volledig tweetalig worden. Evenmin zal Brussel ooit Waals grondgebied worden. Er is dan ook al lang niet positiefs, niets wervends meer aan het B-Plusverhaal, enkel de angst. Het heeft iets van een paar dat elkaar niet meer kan uitstaan en aan wie Van Istendael streng adviseert om toch maar samen te blijven omwille van de kinderen. Wel beste belgicisten, wij zijn niet bang.
Gisteren gaf op haar beurt Van Istendaels collega-schrijfster Brigitte Raskin haar grootmoedige visie op de zaken. Vanuit haar overtuiging dat toch 'iemand de cirkel van kleingeestigheid moet doorbreken' geeft ze een wel heel straffe les in politiek 'gemarchandeer'. 'De zes faciliteitengemeenten in ruil voor de splitsing (van BHV, voor alle duidelijkheid). Te veel? Oké, drie dan, waaronder Sint-Genesius-Rode. Hoezo, nog te veel? Goed, maar het is dan wel mijn laatste bod: Wezembeek-Oppem, Kraainem en Drogenbos, en Luc Van Biesen minister in Brussel.' Want 'we moeten een geste doen', aldus Raskin. Ze citeert zelfs Johan Anthierens: 'Als wij dat doen, kan de overkant niet anders dan uitgalmen wat voor chique types de Vlamingen zijn. En de komende vijftig jaar moeten de Franstaligen zwijgen als het over tegemoetkomingen gaat.' Men zou nochtans denken dat er voldoende 'gestes' zijn gedaan aan de Franstaligen: de miljardentransfers, de splitsing van de wapenexport, extra geld voor het Franstalig onderwijs, Als wederwoord voor deze gestes krijgt Vlaanderen een totale minachting voor de taalwetgeving in Brussel én Vlaanderen, voor de grondwet (BHV), systematische sabotage van kleine dossiers (plantentuin Meise, Vlaamse Mug in Halle), een arrogant 'non' op de kleinste Vlaamse eis en hysterische beledigingen door Waalse politici erbovenop, gaande van provincialisme tot bekrompenheid. De realiteit is dat de Franstaligen, zeker in de Vlaamse Rand, nemen wat ze kunnen en steeds meer eisen. Nooit zal het genoeg zijn. Men moet niet vijandig zijn, maar ook niet naïef.
Theo Francken en Lieven De Rouck zijn leden van Jong N-VA, Karl Vanlouwe is voorzitter N-VA Brussel www.standaard.be/forum
De voetbalbond lag nooit zwaarder onder vuur als de laatste weken. Toch blijft François De Keersmaecker glimlachen en beweren dat alles goed loopt: "de sfeer is goet" in echte Waseige-stijl.
Iemand van onze OHL-aanhang vergelijkt hem steevast met Comical Ali.
= "2 - 2: tegen het land van de grote Borat, dat is toch een fantastische resultaat!"
Ons Leuvens arrondissement is bekend voor twee 'Witte's'. De Witte van Zichem en de Witte van Hoegaarden. En ik moet toegeven, ik zie ze allebei even graag.
Het heeft iets van een 'David tegen Goliath'-verhaal.
Bart Sturtewagen verwoordt het zeer goed in zijn editoriaal in De Standaard van vandaag. Nog mooier is echter onderstaand interview met Pierre Celis, de meesterbouwer-stichter van Brouwerij De Kluis van Hoegaarden. Voor alle duidelijkheid, het is van twee jaar geleden.
,,Echte brouwers denken anders dan bankiers''
Pierre Celis (80) ziet levenswerk ongedaan gemaakt
,,Toen ik in 1985 mijn brouwerij verkocht, waren het nog brouwers die bij Stella aan het roer stonden'', zegt Pierre Celis, de man die in de jaren '60 het witbier van Hoegaarden nieuw leven inblies. ,,Nu zijn het bij InBev bankiers en boekhouders die de plak zwaaien.'' Celis, 80 jaar, beleeft naar eigen zeggen slapeloze nachten nu de brouwerij wordt opgedoekt die zijn levenswerk was.
Het doet me pijn om te zien hoe de mensen die ik indertijd heb aangeworven nu hun broodwinning bedreigd zien'', zegt Celis. ,,Daar lig ik echt van wakker. Niet zozeer van het bier, maar van de mensen. Als geen ander weet ik hoe hard zij gewerkt hebben. Hun hart en ziel lag in ons bier. Dat wordt nu allemaal met één pennentrek ongedaan gemaakt, door een boekhouder die met de geschiedenis en de traditie van Hoegaarden geen uitstaans heeft. Boekhouders en bankiers geven niet om bier zoals brouwers dat doen.''
Als hij indertijd geweten had wat er de brouwerij van Hoegaarden te wachten stond, had hij ze nooit verkocht, zegt Celis nu. ,,Maar we hadden toen geen keuze: we hadden pas een brand gehad die de brouwerij in de as had gelegd. Al mijn geld stak in die brouwerij, er was kapitaal nodig voor de heropbouw. Stella was geïnteresseerd. En Stella toen, dat was nog een echte brouwer. Die samenwerking is een hele tijd goed blijven gaan.''
Politieke beslissing
Naarmate Stella uitgroeide tot Interbrew, kreeg Celis meer problemen met hun politiek tegenover Hoegaarden. ,,Om goedkoper te werken, wilden ze de Hoegaarden anders brouwen: twee keer zo sterk, en er dan achteraf water aan toevoegen. Bij pils gebeurt dat ook. Pas op, je proeft dat nauwelijks. Hoegaarden is nog altijd een lekker bier. Toch zeiden sommige mensen dat de Hoegaarden niet helemaal meer die van Celis was. Dat was ook zo.''
Nu de brouwerij naar Jupille verhuist, zal de smaak nog veranderen, verwacht Celis. ,,Ze hebben eerder al tests gedaan om Hoegaarden daar te brouwen. Maar helemaal hetzelfde zal het nooit zijn. Je hebt niet hetzelfde water, niet dezelfde micro-organismen... Ik vrees dat de kwaliteit er op achteruit zal gaan. Maar voor Jupille is dit natuurlijk een goede zaak. Ze zitten daar met een veel te grote brouwerij. Want toen er in Leuven geïnvesteerd werd, moest en zou er ook in Jupille bij worden gebouwd. In die zin is het verdwijnen van Hoegaarden een bijna politieke beslissing. Een bankiersbeslissing. Een echte brouwer denkt anders. Een brouwerij die goed draait, die laat je toch draaien?''
Binnenkort wordt Celis gevierd in Hoegaarden: op zijn 80 jaar wordt hij er op 17 december ereburger. ,,Dat feest verliest nu een heel stuk van zijn luister, wat mij betreft. Het wordt nu meer het afscheid van een tijdperk.''
Dat er ooit nog iemand zal komen die de eeuwenoude brouwerstraditie van Hoegaarden nieuw leven inblaast, is volgens Celis twijfelachtig. ,,De grote concerns hebben de distributie helemaal in handen. Je mag nog zo'n goed bier maken als je wil, als je het niet tot bij de mensen krijgt, ben je daarmee geen stap vooruit. De bestaande kleinere brouwerijen kunnen misschien wel goede zaken doen. De mensen drinken liever een bier dat met liefde gebrouwen wordt dan iets dat uit een grote, anonieme fabriek komt.''
Het gemeentebestuur van Hoegaarden roept alle inwoners en alle bierliefhebbers op om op zaterdag 10 december om 10 uur mee te stappen in een stille optocht met als eis het behoud van de brouwerij in Hoegaarden.
Er woedt al enkele dagen een forse discussie op de opiniebladzijden van De Morgen over de ideologische achtergrond van het nationalisme.
Lieven, Bas en ik deden ook een filosofische duit in het zakje.
De taal van de Vlaming
Naar het schijnt bepaalt de N-VA momenteel de politieke agenda, en inderdaad: met enige fierheid merken we dat onze bescheiden partij heel wat Vlaamse geesten in beweging zet. Dat blijkt niet enkel uit peilingen, maar ook op de opiniebladzijden van de Vlaamse kwaliteitsmedia. Ere wie ere toekomt: het is Mathias Declercq die het nationalismedebat opnieuw opende in De Morgen. Voor hem zijn N-VA'ers en andere nationalisten net niet mentaal gehandicapt maar toch "horden vendelzwaaiers" en dies meer. N-VA-minister Geert Bourgeois reageerde, en op zijn beurt reageerde Jos Geysels. Geysels argumenteerde gisteren alvast niet onder de gordel, maar ook hij baseert zijn betoog op een aantal misvattingen.
De essentie van zijn betoog lijkt dat nationalisten slechts één identiteit naar voor schuiven en de andere aspecten van de mens onder de mat schuiven. Dat klopt niet. Elk mens is inderdaad een 'patchwork' van identiteiten: gender en geaardheid (man-vrouw; hetero-holebi), beroep, (etnisch-culturele) achtergrond, taal, geloof, politieke overtuiging... Een aantal van die individuele identiteiten zijn echter dermate belangrijk en bepalend dat ze - vaak contextafhankelijk - zorgen voor een groepsgevoel. Daar is effectief niks verkeerd mee, tenzij één aspect dominant wordt en men er zijn gehele leven laat door bepalen. In dat geval kan men gerust spreken van een fanaticus.
Nationalisme is geen 'gevoel' maar een politieke ideologie. In dit verhaal van collectieve identiteiten staat het ons voor dat ze niet allemaal (even) politiek relevant zijn, maar dat taal dat wel is. Politiek is in de meeste gevallen 'talig': het publieke debat vindt plaats in een bepaalde taal, en herkenbaarheid tussen mensen gebeurt heel vaak via taal (daarom pleit N-VA al van bij haar oprichting voor taalcursussen Nederlands voor nieuwkomers). Er zijn dan ook heel weinig bevolkingsgroepen of landen waar alle burgers echt tweetalig zijn.
Het is dus niet, zoals Geysels beweert, omdat een identiteit een lappendeken is, dat er geen Vlaamse gemeenschap zou zijn. Die gemeenschap bestaat niet uit 'rechts' of 'links', allochtoon of autochtoon, man of vrouw, maar uit mensen die dezelfde taal spreken en vaak een minimaal collectief bewustzijn hebben en elkaar daarom herkennen als 'Vlaming'. Een ervaring die we allemaal kennen wanneer we in het buitenland andere Vlamingen tegenkomen. Taal zorgt met andere woorden voor een gemeenschap en voor politieke breuklijnen, zoals er in het verleden ongetwijfeld andere breuklijnen van belang waren.
Net daarom lijkt het ons dat de natie (of, in de Vlaamse context: taalgemeenschap) zo belangrijk is dat men er maar beter rekening kan mee houden bij de uitbouw van een staatsstructuur. Want uiteraard heeft de 19de-eeuwse natiestaat afgedaan. Om die reden ook is het Vlaams-nationalisme ten dele geëvolueerd van een discours van 'de taal is gansch het volk' en 'volk wordt staat' naar een discours over verschillende publieke opinies, het democratisch deficit, daadkrachtige overheden en homogene bevoegdheidspakketten. In wezen liggen ze echter in elkaars verlengde: net die talige identiteit zorgt voor gescheiden publieke opinies, eentalige politieke partijen, en zorgt er dus voor dat België stilaan verdampt.
Een natiebegrip en een collectieve identiteit staan dus niet haaks op de politieke woordenschat van Geysels (democratie, burgerschap en solidariteit). Integendeel: om de genoemde reden is ook ons verhaal er een van meer democratie, meer burgerschap en meer solidariteit. Om die reden liggen ideologische verhalen over meer inspraak zo dicht bij de ideologie van het civiele nationalisme dat ook de N-VA uitdraagt en waar de burger en burgerschap, en dus inspraak, centraal staat en niet de afkomst.
De internationale evoluties waarnaar Geysels verwijst zijn congruent aan dit alles: net door de EU verdwijnt de meerwaarde van België. De veelzijdige internationale samenwerkingsverbanden hebben het paradoxale effect dat kleinere landen beter in staat zijn om de welvaart en het welzijn van hun burgers te verzekeren. Dit vanuit de vaststelling dat een minimale politieke economische homogeniteit enerzijds en de aangehaalde herkenbaarheid en vertrouwen tussen burgers onderling en tussen burgers en instellingen anderzijds, positief zijn voor de welvaart en het welzijn van elke individuele burger.
Bas Luyten (nationaal voorzitter), Lieven De Rouck en Theo Francken, namens Jong N-VA
BRON: DE MORGEN 11/09/07
Het adagium van 'The Size of nations' luidt al langer: 'small is beautiful'
Dat de Koninklijke Belgische Voetbalbond (KBVB) moeilijk een voorbeeld van efficiënt en goed bestuur kan genoemd worden, is al langer bekend. Maar met de schabouwelijke rechtspraak door de KBVB-organen, het falend licentiemanagement, de mogelijke commerciële en sportieve belangenvermenging én de uitspraken over de nationale voetbalploeg bereikte het Belgisch voetbal een nieuw dieptepunt. Kris Van Dijck wil het KBVB-dossier daarom opnieuw aankaarten bij de Vlaamse minister van Sport. Die beloofde eerder 10 miljoen euro aan de KBVB. De N-VA vraagt zich af of de voorwaarden die de minister stelde wel ver genoeg gaan. Wanbeleid bij de KBVB zal immers de Vlaamse voetbalclubs in 1ste en 2de klasse blijven schaden. Daarom wil Kris Van Dijck dat de minister van sport minstens ook strenge principes van goed bestuur als subsidievoorwaarden oplegt aan de KBVB mét een resultaatsverbintenis en strenge controle. Het enige alternatief is de splitsing van de KBVB zodat ook de voetbalsport zich aanpast aan de staatsstructuur: sport is een gemeenschapsbevoegdheid.
KBVB schaadt Vlaamse voetclubs
De organisatie en werking van de KBVB stond al eerder ter discussie. De interne rechtspraak van de KBVB laat te wensen over. Zo werd Lierse SK door de controlecommissie van de KBVB veroordeeld op basis van vermoedens. Daarmee wordt net de Vlaamse voetbalclub waarvan het bestuur de bal aan het rollen bracht in de zaak Ye, zwaar gestraft. De strafmaat (degradatie) werd foutief bepaald op basis van een artikel in de slecht geschreven bondsreglementen dat bij letterlijke lezing niet voorziet in die sanctie. Tot dusver werd de Waalse club La Louviere ongemoeid gelaten, terwijl de vermoedens tegen het bestuur van die club veel groter zijn.
Ook het werk van de licentiecommissie is een puinhoop. Dat bewijst de klucht GeelNamen. De KBVB oordeelde dat geen van beide clubs in 2de klasse mocht starten. Die 2de klasse startte met slechts 17 ploegen. Geel werd bovendien in een reeks ingedeeld waarbij ze geen enkele derby zou spelen. Ook de andere Kempense clubs als Dessel, Turnhout en Mol-Wezel, zouden delen in de klappen. Maar na drie wedstrijden ver in de competitie moet de KBVB de competitie in 2de klasse nu stilleggen na een arrest van de burgerlijke rechtbank. En dit juridisch kluwen kan nog erger worden: waarom hanteerde de KBVB niet haar eigen regels en liet ze die ploeg toe die wel een licentie had voor 2de klasse, met name Dessel Sport?
Een ander element is het bedenkelijk financieel management van de KBVB. In februari nog reageerden vele voetbalclubs furieus op het bericht dat de KBVB eenzijdig de lidgelden en boetes vanaf 1 juli 2007 wilde verhogen. Deze ingreep moest de financiële problemen van de KBVB oplossen. Het laatste sponsorcontract slaat echter alles. De (goedbetaalde) coach van de nationale voetbalploeg, René Vandereycken, houdt er tegelijkertijd nog een lucratieve bijverdienste op na, nl. het aanbrengen -tegen een hoge commissie- van sponsors via zijn privaat consultancybedrijf. Gezien de mogelijke sportieve en commerciële belangenvermenging zou elke zichzelf respecterende instelling dit deontologisch niet aanvaarden, maar niet zo de KBVB.
Door deze wanpraktijken stelt zich de vraag of de Vlaamse overheid de KBVB moet subsidiëren. Om in aanmerking te komen voor een Vlaamse erkenning, dienen de sportfederaties hun eigen structuur aan te passen aan de federale staatsstructuur. Concreet wil dit zeggen dat federaties die weigeren een splitsing van de nationale werking door te voeren, niet op subsidies van de Vlaamse overheid kunnen rekenen. De Belgische Voetbalbond is een van de weinige bonden die dit nog steeds weigert. Consequent vasthoudend aan haar standpunt, verstrekte de Vlaamse overheid tot dusver dan ook geen steun aan de KBVB. Dit wijzigde recent. Vlaams minister van Sport Anciaux beloofde in een eerste fase zo"n 10 miljoen euro. Indien de voetbalbond ook na het seizoen 2009-2010 op financiële steun van de Vlaamse overheid wil rekenen (een jaarlijks bedrag van 6,1 miljoen euro is vooropgesteld) dan moet ten laatste in 2010 een Vlaamse Voetballiga worden opgericht en erkend. Maar die structuurwijziging zou enkel betrekking hebben op de clubs uit de provinciale reeksen, de derde- en vierdeklassers en jeugdafdelingen van de eerste- en tweedeklassers. Het biedt geen soelaas voor de clubs uit 1ste en 2de klasse. Die zouden verder met het wanbeleid van de KBVB geconfronteerd worden. Daarom stelt de Kris Van Dijck voor dat de minister ook principes van goed bestuur als subsidievoorwaarden moet opleggen aan de KBVB. Dat de KBVB die momenteel schendt is immers zonneklaar.
De Belgische voetbalbond: het duizendkoppige monster van incompetentie, arrogantie en Belgicisme
Sinds een week is ons kabinet verhuisd, van het statige Alhambragebouw in de Emile Jacqmainlaan naar het glazen Boudewijngebouw aan de kleine ring. Aangezien mijn minister niet enkel voorstander is van het 'hard werken'-principe maar ook van het 'anders werken'-principe, werken we sinds kort dus ook anders...
Minder kantoorruimte, maar wel veel efficiënter werken met de mogelijkheid tot thuiswerken. Ik moet zeggen dat het met ontzettend bevalt. Ook is ons kabinet veel mooier geworden, echt stijlvol ingericht. Zonder pretentie durf ik stellen dat we sinds een week het mooiste kabinet van de Vlaamse Regering hebben (tot nu toe stond, in mijn ogen, Bert Anciaux' kabinet op nummer 1).
En nog een grappig fait-divers. Ons kabinet is oranje-blauw ingericht. Toeval of een futuristische inval van onze binnenhuisarchitect?
Vlaams Minister Geert Bourgeois werkt sinds kort anders in het meest stijlvolle kabinet van de Vlaamse Regering
Banaan van de maand augustus: Mbutu Mondondo Bienvenu
Augustus was alles behalve een kalme maand, opnieuw waren er heel wat gegadigden voor de enige échte Theo tuurt banaan. En de winnaar is... Mbutu Mondondo Bienvenu (Mbutu wie?). Hij is een Congolese student die te Brussel woont en die een klacht indiende wegens racisme ter attentie van, jawel, Kuifje.
Het gaat meer bepaald om Kuifjes racistisch toontje in zijn album 'Kuifje in de Congo'.
Man, man, man zielig. De semantische vervuiling van het woord 'racisme' kent tegenwoordig echt geen grenzen meer.
Hoe dan ook, Dhr. Bienvenu is meer dan welkom om zijn banaan te komen afhalen te Linden (ai, een banaan aan een Congolees geven, ben ik nu ook een racist?)
Een banaan voor Mbutu
Kuifje, gij vuile racist!
Eindigden ook hoog op de eindtabel: onze kuierende koning voor zijn omfloerste tussenkomsten en madame 'Non!' voor haar kortzichtigheid.
Bart De Wever krijgt het de laatste weken steeds harder te verduren. Vooral de Franstalige pers (en De Morgen, of wat dacht u) hebben het op hem gemunt. Ze schuwen hiervoor de ranzigheid niet. Zo diepten ze een foto op waar Bart met Le Pen afgebeeld staat (De Wever = racist). Daarnaast blijven ze herhalen dat Bart De Wever aanwezig was op de begrafenis van Karel Dillen (N-VA = fascisten). Maar ook Walter Zinzen, de voltallige redactie van De Morgen, ECOLO, Groen! en nog vele anderen zien hem liever hangen.
Hoge bomen vangen veel wind zegt men dan. Deze Franstalige en linkse kritiek maakt alleszins duidelijk dat Bart de Wever op korte termijn een hele hoge (en dikke) boom geworden is. Onze Vlaamse eik, zeg maar. Zo snel groeien is misschien niet altijd de beste optie (snelgroeiers ontwortelen het snelst bij stormweer), toch ben ik ervan overtuigd dat onze voorzitter voldoende diepe wortels heeft.
Ik ken Bart nu al enkele jaren persoonlijk. Voor ik naar het kabinet trok, was hij zelfs gedurende enkele maanden mijn baas (als fractievoorzitter in het Vlaams Parlement). Hij is niet enkel een genereus man, hij is het grootste politiek talent dat Vlaanderen in jaren heeft voortgebracht. Daar mogen Freya, Caroline, Matthias en co maar eens aan gaan staan. En, Bart De Wever komt niet uit een partijpolitieke familie. Hij heeft het allemaal op zijn eentje moeten bewijzen, en geloof me als ik u zeg dat dat een héél pak moeilijker is dan wanneer je Tobback, Vandenbossche, De Clercq of De Gucht heet.
Geert Bourgeois is de vader van de N-VA, Bart De Wever haar oudste zoon.
Bart De Wever, ongeschoren briljant
De eik van Verwolde: kan tegen een stootje
Steun uit onverwachte hoek: Bert Anciaux op zijn blog:
Woensdag 29 augustus 2007
Wanneer ik hem bezig hoor, denk ik vaak: "wat een talent". Zelden heb ik zo een redenaar bezig gehoord. Zelden zo een knappe kop. De vlotheid van zijn antwoorden, de zelfzekerheid, dit is een man die ik echt graag bezig hoor, ook al ben ik het zo vaak oneens met wat hij zegt.
Hij is voorzitter van een partij die ik door en door ken. Ze behoorden vroeger tot mijn familie. Ze hebben me later in alles pogen af te breken, in alles pogen te kraken. Ze hebben me afgeschilderd als een verrader. Het rijke gedachtegoed van het democratisch en progressief volksnationalisme is mede door hen kapot gemaakt. Maar hun voorzitter is meer dan een troef, misschien wel hun enige. Ik verweet zijn voorganger onstandvastigheid, lafheid. Maar híj heeft een ruggengraat voor twee.
Vandaag tilt hij mee onze 'aartsvijand' omhoog. Hij beleeft nu hoogdagen. Sinds zijn crash met Dedecker heeft hij zelfs emotionele trekken gekregen. Zijn arrogantie heeft iets menselijks, iets kwestbaar. Zonder echter te twijfelen, zonder schaamte.
In Vlaamse kringen kan men hoge toppen scheren, maar ook snel en diep vallen. Ik kan het weten. Exact 15 jaar geleden deed ik de toenmalige 'Dialoog van Gemeenschap tot Gemeenschap' struikelen. Ik was de held van Vlaanderen. Nadien hebben we echte stappen gerealiseerd voor meer autonomie. Maar met elke stap voorwaarts werd ik meer en meer een verrader. Vlaanderen is groot geworden door dat verraad. Keer op keer. Hij zal het ook ondervinden, indien hij echt stappen wil zetten. Dan wordt men ontmaagd, zelfs vergruisd. Maar voorlopig kijk ik geboeid toe. En doe ik even wat niet hoort: een tegenstander bewonderen. Bert
De Luikse Marie-Claire Houard startte eerder deze maand een internetpetitie onder de titel «Pour l'Unité de la Belgique/Voor de eenheid van België» in een reactie op de communautaire strubbelingen van de voorbije weken en maanden. Als die petitie echter al iets aantoont, dan wel dat Wallonië en Vlaanderen in de praktijk inderdaad al twee totaal gescheiden landen zijn. Een korte analyse toont immers aan dat niettegenstaande de peiling ook al in de Vlaamse media vermeld werd, vrijwel alleen Franstaligen de petitie ondertekenen.
Of we nu naar de landen of de nationaliteiten kijken, de conclusie is telkens dezelfde: zo'n 90% van de ondertekenaars is Franstalig, 5% is duidelijk Nederlandstalig, terwijl de rest waarschijnlijk nog eens in dezelfde verhouding tussen de twee verdeeld moeten worden. Dat wil zeggen, behalve de 0,8% die voor het land «Belgium» invulde, en de 0,1% die «Belgien» opgaf. Het werkelijk aandeel Franstaligen ligt dus waarschijnlijk dichter bij de 94% dan de 90%.
Martine Vanbever: doet ze het of doet ze het niet?
.jpg&imgrefurl=http://www.footbel.com/templates/_news2Detail/index.php%3Fpage%3Dc213d42fc24e091048d5cbc92ae60c32%26detail%3D0356f8e516f8d5840088fe0b531b02df%26lang%3Dnl&h=248&w=165&sz=7&hl=nl&start=3&um=1&tbnid=RJfTaNcgmq3ZcM:&tbnh=111&tbnw=74&prev=/images%3Fq%3Dfrancois%2Bde%2Bkeersmacker%26svnum%3D10%26um%3D1%26hl%3Dnl%26sa%3DN)
