Hochsauerland 2011

We zijn reeds toe aan de vijfde editie van de Hochsauerland MTB-stage en dus vertrekken we 28 oktober 2011 voor niet minder dan 6 dagen toller Spass naar de Duitse wouden. Na het verzilveren van de klantenkaart bij Bäckerei Adolph – 2 koffies en 3 broodjes kaas voor 5 euro, wij worden in België dagelijks geript in vergelijking met zulke prijzen – bereiken we om 13u ons verblijf te Medebach en maken onmiddellijk alles in gereedheid om op onze geveerde rossen te springen.

Trots pronken we tijdens de eerste Halloween training met onze rood-witte plunje als fiere Vlaamse leeuwen en zoeken onze weg door de wirwar van Schotterwege en singletracks. Een heerlijke herfstzon masseert onze, van een lang wegseizoen vermoeide, spieren. Deze jubileum editie van de stage heeft een aangename verrassing in petto. Waar we vorig jaar nog wandelroutes aan elkaar knoopten om een mooi parcours uit te stippelen, heeft men nu een netwerk van mountainbike routes op poten gezet de Hochsauerland bike arena genoemd. Een speeltuin voor de echte gladiatoren.

Medebacher Bergweg

Deze route is een wandelweg van circa 70 km voorzien voor wandelaars maar te mooi om te laten liggen als biker. Het parcours sluit zich als een cirkel rond Centerparcs Medebach en is daarom ideaal in geval van panne of mindere conditie. Op elk punt van de rit is men nooit verder dan 5 km verwijderd van de bungalow. Van dit voordeel maken we handig gebruik wanneer Valentijn Lauwers (verder genoemd de viking) zijn ketting kapot trapt. We maken een treintje zodat de winnaar van de grote prijs Vic van Schil zijn wagonnetje kan aanhaken aan de brede schouders van Yannick Saritas (de Salitos). Na de reparatie pikken we terug in op onze rit tot de Viking even later weer de ketting uitelkaar patst. Gelukkig beschikken we nu over een kettingPons. Door deze mechanische pech slagen we er niet in de volledige rit af te werken voor het vallen van de avond en nemen dan maar de kortste weg naar huis via het asfalt.

Hochsauerland Zweitausender

Vandaag ga ik op pad met de viking der vikingen. Ik weet dat ik mijn eigen doodvonnis teken maar dat is niet de eerste keer.

Op de bike arena map vinden we een rit van 80 km met 2600 hoogtemeters gepromoot als ‘die ultimative Herausforderung für Bärestarke Biker oftewel de ultieme uitdaging voor de beresterke biker. Beresterk voel ik me niet maar wel verrückt –een beetje gek. Alsof deze uitdaging niet volstaat doen we er nog een schepje bovenop. De startplaats ligt in Willingen, 20 km van onze bungalow. We maken er dus een marathon van, 20 heen, 80 rond, 20 terug op een loodzwaar parcours met om en bij de 3000 hoogtemeters. Genoeg ingrediënten om deze tocht boven het doopvont te houden als de tocht der waanzin. Al snel is het duidelijk dat ik me niet mag fixeren op het achterwiel van de viking. Ik concentreer me dan maar, gedisciplineerd, zoals mijn nieuwe trainer het van me verwacht, op mijn nieuwe sigma Rox 9.1 hartslagmeter. Op de lastige stukken hoor ik mijn hart wild tekeer gaan in mijn rechteroor alsof ik rondrijd met een mp3-speler op de opzwepende beats van Regi. Waar zijn die handen ? Aan m’n stuur natuurlijk, waar anders. Heel af en toe razen we voorbij een enkele wandelaar en dat stemt ons enigszins gerust in de wijsheid dat we nog in de bewoonde wereld rondrijden. Tweemaal ga ik aan duizelingwekkende snelheid tegen de grond op een ultratechnische afdaling. Met een kapotte knie en een broek vol … kom ik ervan af. Op de lange beklimmingen verdwijnt Valentijn regelmatig uit het zicht zoals een Noors vikingschip in de dikke mist. Als een trouwe bloedbroeder wacht hij me boven telkens op om dan als roekeloze kamikazes samen de diepte in te storten. Wanneer het dan weer omhoog gaat en ik geregeld sterretjes zie, fladdert de viking zonder inspanning van me weg, kiekjes nemend van het mooie landschap, slurpend van zijn kamelenzak (camelbak) en powerrepen naar binnen werkend alsof zijn maag een lekke brandstoftank is.

Een dikke tak wurmt zich tussen mijn achtertrein en de achtervork en als slippend schuif ik tussen gladde rotsen naar beneden. Alweer kom ik er goed mee weg wanneer ik beneden veilig tot stilstand kom. We zijn nu 5u en half op weg en mijn laatste energiereep moet eraan geloven, het wordt nog een lange lijdensweg. De laatste druppel vocht wrong ik een half uur geleden reeds uit de bidon.

Onderweg ontmoeten we nog een Nederlands koppel. Beiden hebben duidelijk ervaring in dit soort werk want ze trotseren eveneens dit lastige traject en hebben de Alpenmarathon op het palmares ( 7000 hoogtemeters op 1 dag, astemblift !!). Na 7u26 fantastisch biken hebben we nog net de kracht om de sleutel om te draaien. Onze fietsen worden onder handen genomen door Yannick, Bart en Pons die niet genoeg konden krijgen van de Medebacher Bergweg en zich daar 3 uur op uitleefden. Zij pakten het vandaag allicht verstandiger aan, maar ja, zot zijn doet gelukkig niet zeer.

Na een trainingsritje van 272 km deze zomer, komt deze rit op het podium van de huzarenstukjes.

Diemeltje doen

Na een weldoende nachtrust van 14 uur voelt de viking zich als herboren. Ik beschik over minder goede kaarten. Mijn lichaam is niet hersteld van de zware inspanningen tijdens de tocht der waanzin. Het zou verstandiger zijn om het vandaag wat kalmer aan te doen maar toch laat ik me verleiden door het aanbod van de viking om er alweer Spartaans tegenaan te gaan. M’n geest kent geen grenzen en drijft me dag na dag tot het uiterste. Een hachelijke situatie als de alternator defect is en de batterijen niet meer opgeladen worden.

Maar goed, terug naar de orde van de dag. Op het menu 105 km via de Diemelsee en Rothekopf (het duurt niet lang eer we weten vanwaar die naam komt) alweer goed voor 2000 hoogtemeters. Het parcours omvat enkele lebensgefährliche downhills, die we absoluut wilden toevoegen aan de rit. Eerste werk na het dalen bel ik mijn verzekeringsmakelaar om een vette levensverzekering af te sluiten.

Wanneer de viking en Rambo als arenden door het Vogelschutzgebiet scheren, strekken condors en de zeldzame rode flierefluiter hun brede vleugels en kiezen het hazepad. Dit is zonder twijfel het meest spectaculaire parcours dat ik ooit onder de 26’er kreeg geschoven. 6u en half later bereiken we voldaan en met ongeschonden zitvlak, dankzij de hoogkwalitatieve santinibroek, de thuishaven. Bart, Pons en Yannick kiezen voor een training die grotendeels over het asfalt verloopt om de zuurtjes uit de benen te fietsen. Pons die lek rijdt en wel 5 binnenbandjes in de sporttas heeft maar geen in de hand dient 10 km te lopen en wordt aldus verwacht op het podium van de eerstvolgende duatlon.

Der Hochheide Tour

Vandaag worden de sempres gesignaleerd op een hoogte tussen de 800 en 900 meter mb op de idyllische Hochheide, waarbij de Kalmthoutse Heide in het niets verdwijnt. Na even een deel te hebben gevolgd van de Rothaarsteig (wandeling van 154km) komen we op het korte maar pittige parcours van de Hochheide. Al snel worden we omsingeld en overbluft door de downhillers die vanuit Willingen op hun luie achterste tot op de top van de berg worden gebracht om zich dan met ware doodsverachting neerwaarts te storten. Tot de tanden bewapend met harnas, scheenbeschermers en andere middelen om lijf en leden te beschermen tonen ze hun spectaculairste sprongen om de toeschouwers te imponeren. Na kort overleg besluiten we ons niet te laten kennen en wagen we ons aan de afdaling, gemerkt met Todesgefahr, enkel beschermd door onze helm en een santini textieltje. 300 m dieper, een unieke ervaring rijker en 4 remblokken armer stinkt het naar verbrande rubber. De rest van de rit is na deze afzink kinderspel en via Küstelberg keren we terug om het vandaag op een kleine 3uurtjes te houden.

De weinige tijd die ons buiten de barbaarse trainingen en rust nog restte, werd besteed aan Kegeln, waarbij de poppen regelmatig aan het dansen gingen.

Hochsauerland 2011, de jubile, was een geslaagd project en krijgt zonder twijfel navolging.

Bis Bald

Sven

09-11-2011 om 15:00 geschreven door Srombouts