Ik was al vroeg wakker in Porto. Omstreeks half negen was ik klaar om uit te checken in Hostal Faria Guimaraes, een echte aanrader voor wie ooit in Porto moest vertoeven. Veel kwaliteit en service voor een betrekkelijk lage prijs. De crisis slaat daar heel hard toe en de uitbaatster was volgens mij al lang blij nog eens een gast over de vloer te krijgen. Mijn plan was om nog een uurtje te gaan chillen op het strand alvorens het vliegtuig te nemen naar Madrid. Onder een heerlijk zonnetje heb ik dan ook genoten van het uitzicht in de baai van Porto, waar reuzetankers af en aan het ruime sop kozen. Het plan om te gaan zwemmen heb ik wijselijk gelaten voor wat het was. Het water van de Atlantische Oceaan was me daarvoor iets te koud.  

Vervolgens ging het in sneltreinvaart richting luchthaven. Mijn reismakker, een weerspannige trolly, eiste even mijn volledige aandacht op. Het uitschuifbaar handvat had net de geest gegeven. Bijzonder onpraktisch als je die dag via Madrid naar Londen vliegt. Het vooruitzicht mijn trolly te moeten dragen maakte me op dat moment niet echt gelukkig. Het vliegtuig vertrok netjes op tijd voor een korte vlucht van nog geen uur naar Madrid. Ik ontwaardde opnieuw de Apoël fans waarmee ik de dag voordien naar Porto vloog. Deze keer was het boordpersoneel iets enthousiaster. Voetbal was opnieuw gespreksonderwerp nummer 1 op 10.000 meter hoogte. Het boordpersoneel had het anders wel slim bekeken. Door in de gunst van de Apoël fans te komen hoopten zij stiekem meer te kunnen verkopen. En het werkte wonderwel, want het oranje legioen leegde gretig hun portemonnees voor een veel te duur biertje of snack. Eenmaal geland had ik nog een dikke 2 uur vooraleer mijn vlucht naar Londen zou vertrekken. Ideaal dus om mijn knorrende maag te verblijden op een authentieke Spaanse Paella. Die smaakte mij bijzonder goed. Ik had nog een zee van tijd vooraleer ik mij in het gedrum aan de vertrekbalie moest begeven aangezien ik gekozen had voor priority. Tenminste dat dacht ik. Londen en Madrid zijn twee economische grootsteden, waardoor ik deze keer niet op een vlucht met voetbalfans zat. Voetbaletui's maakten plaats voor gladgestreken maatpakken. Ik zat met andere woorden op een vlucht vol zakenreizigers die allemaal priority vlogen. Met wat elleboogwerk wist ik toch nog een goed plaatsje aan boord te bemachtigen. Zowel voor als achter mij was de economische crisis het gespreksonderwerp van de dag. Het is eens iets anders. 

Met een vertraging van 20 minuten aan mijn broek landen we dan uiteindelijk in Stansted Londen. Die vertraging kon ik echt wel missen omdat ik vrij krap zat in tijd. Ik had welgeteld 1 uur en 20 minuten de tijd om van de terminal en vervolgens de douanecontrole in het centrum van London te raken. Een onmogelijk opdracht zo leek. 

 In de Stansted Express richting Londen moet je dus nooit met euro betalen als het snackbartreintje passeert. Ik vroeg de man (volgens mij een Indiër of Pakistaan) achter het karretje of ik ook met Euro's kon betalen. Dat was geen probleem voor de man. Zonder zelfs maar de prijs te weten van mijn flesje Stella haalde de man mij over om met een briefje van tien euro te betalen. Ik zou het wisselgeld dan terugkrijgen in ponden. Op dat moment hadden alle alarmbellen in mijn kop moeten afgaan, maar versuft van de reis dacht ik er verder niet bij na. De man stopte mij 7,5 pond wisselgeld in mijn handen. Mooie deal dacht ik bij mezelf. Tot de man zich bedacht en het briefje van 5 pond uit mijn handen trok. In de plaats kreeg ik wat klein geld toegestopt. Ik vroeg om uitleg, maar kreeg die uiteindelijk niet. De man begon opeens een onverstaanbaar dialect te praten, waardoor ik dacht dat het wel in orde ging zijn. Aangezien ik niet vertrouwd ben met de Engelse pond kreeg ik pas achteraf door dat ik veel te weinig had teruggekregen. Het biertje zou me ongerekend 6 euro hebben gekost, tegen normaal 2 pond. Ik vloekte diep. Wie wordt er nu graag opgelicht, al is het maar voor 4 euro.  

Om tien voor 8 arriveerde ik dan uiteindelijk in Tottenham Hale. De match zou binnen een kwartiertje beginnen, maar ik wist dus niet hoever het nog lopen was. Na wat rondvragen kon uiteindelijk een straatwerker mij de weg naar het stadion tonen. Neem een bus riep de man mij nog achterna, maar ik sloeg de woorden in de wind en begon te lopen zigzaggend doorheen het drukken Londense verkeer. Om kwart na 8, kwam ik dan uiteindelijk aan in het stadion. Na wat zoeken en een discussie over het feit of mijn trolly binnen zou mogen zat ik in de 20 ste minuut van de wedstrijd op mijn stoeltje. Net op tijd om het prachtige doelpunt van Pavlyochenko mee te pikken op vrije trap. Ik zei het nog tegen mijn Engelse buurman, die bal gaat in de rechterkruising binnen. Ja vast,  lachte de man. Maar mijn gevoel liet me niet in de steek, want beter kan je een bal niet in de kruising poeieren. Het stadion was betrekkelijk sfeerloos. Dat is normaal als het stadion maar vooer iets meer dan de helft is gevuld. Van de aanhang van Rubin Kazan werd ik ook niet bepaald vrolijk. Het leek wel een georganiseerde schooluitstap. Wat pomponnetjes en een muffe supporterskreet  (Rubin, Rubin, Rubin, Rubin) moesten Kazan naar de overwinning loodsen. Wat een triestige janboel dacht ik bij mezelf. Van het geklungel op het veld werd ik anders ook niet veel vrolijker. Een veredeld C-elftal moest Tottenham de drie punten bezorgen. Waar zaten Van der Vaart, Luka Modric, Gareth Bale en Assou-Ekoto? Ik zag ondertussen het betrekkelijke van mijn reis in. Kwam ik daarom van zo ver? Het spelpeil van beide teams was dan ook niet om aan te zien. Ik vermoed dat zelfs elke Belgische ploeg van dit Tottenham had gewonnen, en daar reken ik ook Rupel-Boom bij.  De warme chocomelk in het koude Londen tijdens de rust smaakte me evenmin. 

Na de wedstrijd bracht ik dan maar een bezoekje aan de fanshop. Engelsen spenderen altijd onwijs veel geld in een fanshop. Ik denk dat ik me wel een uur heb staan vergapen aan allerlei soorten gadgets, waarvan je het bestaan nooit zou hebben vermoed. Ik kocht er een mooie drinkbeker en ging dan op zoek naar een gezellige pub. Viel me dat tegen, er was er maar eentje geopend. Nu goed ik naar binnen en een pint Fosters besteld. Die ging in tegenstelling tot de warme chocomelk eerder op de avond vlot naar binnen. Als vreemdeling blijf je niet lang onopgemerkt en ik raakte al vlug aan de praat met mijn buurman. Een hooligan van het eerste uur, die al 6 jaar het stadion niet meer binnen mag. Ik had gehoopt op smeuïge verhalen, maar het is blijkbaar not done voor die mannen om daar veel over te praten. In een onbewaakt moment liet ik me ontvallen sympathie te hebben voor Arsenal. Op het moment dat ik die woorden uitsprak wist ik dat ik een stommiteit aan het begaan was. Arsenal en Tottenham zijn namelijk aartsvijanden van elkaar. De man draait zich om naar zijn vrienden en begint te roepen. Hey lads, he's for Arsenal. He's fucking supporting Arsenal. Steeds meer blikken draaiden zich vertwijfeld in mijn richting. Ondertussen probeerde ik er mij uit te lullen, maar dat hielp niet echt. Een wijze tip voor wie in Tottenham komt, don't mention Arsenal.

 Aangezien ik om 6 uur mijn trein naar Brussel had vroeg ik de man of hij in de buurt geen toffe nachtclub wist. Er was er blijkbaar een in Acrinton, maar dat was een eindje buiten Londen. De man ging er zelf naartoe met wat vrienden en vroeg of ik geen zin had om mee te gaan, maar dat leek me geen goed idee. Ik verkoos me naar ST Pancras station te begeven, aangezien er na middernacht geen metro's of bussen rijden. Het wemelde er van de pubs en ik heb er mij tot een uur of drie super goed geamuseerd in een lokale pub met DJ. Versuft probeerde ik nadien de slaap te vatten op een houten bankje voor het station, maar dat was ijdele hoop. Ik was maar wat blij toen ik omstreeks 6 uur de Eurostar opstapte die me naar huis zou brengen, dromend van een nieuwe trip.