Vriendschap is één van de meest vluchtige dingen ooit, net zoals relaties dat zijn en elk intermenselijk contact. Dat mag vreemd klinken, zeker voor wie al jaren met dezelfde mensen bevriend is, maar het is niettemin een feit. Niets zo fragiel als de band met de mensen die het dichtste bij je staan. Want hoe onvoorwaardelijk je vriendschap of liefde voor hen ook mag zijn, doordat ze dicht bij je staan, kunnen ze je het makkelijkste kwetsen en in een positie stellen waarbij breken de enige overgebleven optie is.

Vaak eindigen relaties, in welke vorm dan ook, door verwatering. Het leven verandert, je krijgt kinderen, verhuist, hebt een nieuwe job, een nieuwe relatie… Maar even vaak gebeurt er gewoon iets dat je in geen duizend jaar had zien komen en betekent dat het einde van een jarenlange vriendschap. Mensen zeggen iets dat ons raakt en we willen niet langer met hen geconfronteerd worden. Misschien hebben we hen verkeerd begrepen of de dingen onterecht slecht opgevat, maar dat wijzigt niet aan de zaak. Eens we dingen laten escaleren is de weg terug vaak zo oneffen en moeilijk dat we ons de moeite niet meer troosten. En los daarvan staat onze koppigheid ons vaak in de weg. Want wie zich benadeeld voelt, is niet geneigd om toe te geven. Dus wat als iedereen zich benadeeld voelt?

Situaties zijn tenslotte niet meer dan onze eigen perceptie van feiten en gebeurtenissen.
Het leuke aan het leven is dat relaties die verdwijnen ruimte scheppen. In ons hoofd en in onze tijdsbesteding. Ze geven ons de vrijheid om keuzes te maken, om nieuwe mensen te ontdekken, nieuwe hobby’s te vinden of nieuwe avonturen te beleven. Dat wil niet zeggen dat we mensen niet zullen missen. Ze zijn lange tijd een belangrijk deel van ons leven gaan uitmaken, maar er blijft zelden een permanente leegte achter. Enkel als we dat zelf toelaten, gebeurt het dat we niet verder geraken in ons leven en eenzaam achter blijven.

Soms komen relaties terug tot stand. Wanneer tijd wonden heeft geheeld, de hardheid van woorden heeft verzacht of de redenen tot een breuk heeft laten vergeten. Alles hangt af van de diepgang van wat gebeurd is, de waarde die we er na al die tijd nog aan hechten en de relatie die we voorheen hadden. Soms zijn relaties gedoemd om voor eeuwig beëindigd te zijn. Is er geen weg terug, hoeveel tijd er ook over mag gaan. Sommige zaken kunnen niet meer hersteld worden. Wanneer de littekens te groot zijn en de lasten te zwaar, is het soms beter om het gewoon te laten voor wat het was en niet meer achterom te kijken.

Heel af en toe gebeurt het dat je na jaren iemand opnieuw leert kennen en dat de klik terug zo groot is, dat je niets kan doen om een nieuwe relatie tegen te houden. Relatie in de meest ruime vorm van het woord. In die uitzonderlijke gevallen is de nieuwe vriendschap vaak veel sterker dan de vorige, gezien je weet wat je aan elkaar hebt, hoe het is wanneer de ander niet meer in je leven is en doordat je beseft dat je een nieuwe kans hebt gekregen om deel uit te maken van elkaars leven. En als dat gebeurt, krijg je een vriendschap die ijzersterk is, die alles kan doorstaan en die gebaseerd is op wederzijds en onvoorwaardelijk vertrouwen. Maar het zijn slecht enkelingen die dit soort vriendschap tegenkomen.

Het leven neemt en het leven geeft. Soms door dood, soms door ruzie, soms door afstand, soms door omstandigheden. De kunst is om te genieten van wat gegeven wordt en datgene wat verloren gaat los te laten. Afstand te nemen en enkel de herinnering koesteren zonder wroeging, wrok of spijt. Laat nooit een mooie gedachte verloren gaan aan wat nu is. Wat goed was, mag dat ook blijven, wie we vandaag wel of niet voor elkaar zijn, mag daar geen invloed op hebben.