Hey little girl
I've noticed you have a hard time lately: you're cocooning and having
the impression everything's going wrong and that you don't get a grip
on life.
In your eyes I read your plead for safety, for comfort and understanding, for explanations that are barely explained to me.
I think we're struggling with the same demons, my precious and as I can
give you a hand to hold onto, whilst drowning in this hard reality, I
reach my hand for safety too. My hand is reaching in darkness,
into a future that's no future to me at all...
I de-cypher the world for you and its complex rules of game, knowing you'll never be able to play the game properly.
Maybe I am hoping you will succeed in the things I have failed.
Does that maybe explain the pain I feel, everytime I see you
dissapointed or puzzled when something hasn't turn the way it had to be?
Is it my own feeling of despair that makes me so anxious about how you will experience your future past?
Or is it just that, knowing the fact that those demons will never dissapear in our lives, makes me feel hopeless sometimes?
Your life won't be easy, my girl, but know, that you will never be alone... that, whatever age you will have, your mom will always be there to grab your hand and lead you through this world, and if we're both lost in this complex jungle of games and rules, we'll wander together, we'll search together a path that's doable for us...
I wish I could have given you a better start, another way of living and thinking.
I wish I could accept this reality.
Maybe with you, my love, I will succeed in at least that..:
conquering the feeling of loneliness.
love you
mom
______________________________________________________________
hey meisje van me
Ik merkte dat je weer een moeilijke periode hebt: je cocoont weer en je hebt weer de indruk dat niets gaat zoals het zou moeten gaan en dat je geen vat hebt op de dingen rondom je. In je ogen lees ik een angst en vraag naar veiligheid, geborgenheid en begrip en uitleg van dingen die ik zelf amper begrijp. We vechten met de dezelfde demonen, poppemieke,en ik kan je mijn hand aanreiken om je aan vast te klampen, in deze omzwelgende, nietsontziende realiteit, terwijl ik zelf met mijn hand ook zoek naar steun en veiligheid. Mijn hand voelt duisternis, een toekomst die geen toekomst voor mij meer is. Ik ontcijfer de wereld en zijn complexe spelregels voor jou, in de wetenschap dat je het spel nooit zult kunnen spelen zoals het hoort., te
Misschien hoop ik wel dat jij slaagt, daar waar ik faalde? Verklaart dat misschien dan de pijn die ik voel, telkens ik je verwarring zie en je teleurstelling als er weer maar eens niet te doorgronden valt? Is het mijn eigen gevoel van wanhoop dat me zo verlamt van angst hoe jij je toekomstige verleden zult hebben ervaren? Of is het enkel het feit, het beseffen dat die demonen nooit zullen verdwijnen, dat me soms zo hopeloos maakt?
Je gaat geen makkelijk leven tegemoet, kleine meid, maar ik wil dat je weet, dat je nooit alleen zult zijn, dat, hoe oud je ook mag zijn, je moeke er altijd is om je hand vast te houden en je door deze wereld heen te leiden. En als we samen verloren zijn gelopen in dit complexe oerwoud van spelletjes en regels, dan zullen we samen verdwalen en samen zoeken naar een weg die gaanbaar is voor ons..
Ik wou dat ik je een betere start had kunnen geven, een andere manier van leven en denken.
Ik wou dat ik dit aanvaarden kon.
Misschien, met jou, lukt het me op zijn minst om dit te realiseren:
het gevoel van eenzaamheid overwinnen.
ik hou van je
je moeke
xxxx
03-06-2008, 11:20 geschreven door scrapalicious
|
