Vanmorgen heb ik geprobeerd om kaartjes te kopen voor AC/DC, want venten en gitaren: dat is toch altijd iets speciaals. Maar driewerf helaas. Om 8u begon de online en telefonische ticketverkoop, om 9u was er al één volledig Sportpaleis gevuld, onmiddellijk werd er een tweede concertdag aan toegevoegd in het Sportpaleis, om 10u was ook dat uitverkocht en om 10.15u verschenen de eerste tickets al op de veilingsites: 379 euro per stuk, het achtvoudige van de oorspronkelijke kostprijs. Dan maar geen AC/DC voor mij. Jammer, maar helaas. Ik heb geprobeerd en ik heb er naast gepakt. 't Is niet anders. Maar er een cent meer voor betalen dan wat ze nu al kosten, doe ik niet. Wellicht probeer ik zaterdag nog eens. Dan start de voorverkoop voor Ahoy Rotterdam. Of zou Graspop AC/DC nog kunnen strikken? Naar verluidt staan ze heel hoog op het Dessels verlanglijstje.
14-10-2008
Eerst eten, dan filosofie
Ik ben net terug van een interview met een patiënt van het OPZ in Geel. "Een zot van Geel", om het heel lelijk te zeggen. Een op het eerste gezicht doodgewone kerel wacht me op en schudt me de hand. 36 jaar oud, intelligente blik, verzorgd uiterlijk, vlekkeloos Nederlands pratend. Het beangstigende idee overvalt me dat de man veel normaler is dan ik ooit geweest ben. Alleen had hij, zo liet hij verstaan, iets te lang en te diep nagedacht over de zin van het leven en de ware betekenis van kunst. "Dat heeft mij uit mijn evenwicht gebracht", vertelde hij. "Filosofie is gevaarlijk. Jaap Kruithof heeft het ooit gezegd: als kunst en filosofie je leven gaan domineren, word je gek. Daarom lees ik tegenwoordig meer boeken over wiskunde en fysica. Filosofie is heel zwaar. Heel vermoeiend. Je moet altijd eerst eten voor je gaat filosoferen. Nooit andersom. Altijd eerst eten." We zijn nu een halve dag later. De woorden zinderen nog na in mijn hoofd.
iPhone3G
Reclame in de bus. Mobistar praat me een iPhone3G aan. De mogelijkheden zijn ongekend. De wereld zal nooit meer hetzelfde zijn, en ikzelf ook niet, als ik nu een iPhone koop. Voortaan zal ik mijn mails, mijn agenda en mijn contacten altijd bij me hebben. Of ik nu -ik citeer- "buitenshuis werk voor kinesitherapeutisch onderzoek op de universiteit of onderweg ben naar een seminarie", dankzij mij iPhone3G zal ik altijd en overal mijn kantoor op zak hebben. Ik zal zelfs online informatie kunnen opzoeken, want dankzij het 3G-netwerk gaat dat heel snel. En in een handomdraai zal ik weersvoorspellingen kunnen raadplegen en tijdens het joggen zal ik altijd bebreikbaar zijn. Ik denk dat ik weet waarom de verkoop van iPhones in ons land voorlopig nog tegenvalt. Universitaire medewerkers hebben een secretaresse om alle afspraken bij te houden, researchers internetten niet op een scherm dat de omvang heeft van een luciferdoos, wie onderweg een weerbericht wil horen, luistert naar de radio en joggers joggen juist om even niet bereikbaar te zijn. Ik heb zelden een toestel op de markt weten komen dat zoveel nutteloze taken kan uitvoeren als de iPhone. Als de brochure van Mobistar me één ding geleerd heeft, is het dat. Het is ongetwijfeld niet de boodschap die Mobistar mij wilde meegeven. Jammer. Zou ze veel geld gekost hebben, die brochure?
12-10-2008
50 jaar Nederpop
Vannacht heb ik met bijzonder veel plezier naar 50 jaar Nederpop gekeken, op Nederland 3 (VPRO). Uren- en urenlang geweldig goeie muziek, gemaakt door onze noorderburen. Bepaald indrukkend wekkend, als je de beste nummers van Herman Brood, Focus, Boudewijn de Groot, Gruppo Sportivo, Shocking Blue (prachtig neergezet door Krezip), Margriet Eshuijs, The Scene, Peter Koelewijn, Claw Boys Claw en Cuby and the Blizzards achter mekaar hoort. En dan bleven -wegens te duur- Anouk, Doe Maar, Ilse Delange, Golden Earring en Tiësto nog afwezig. Het doet verlangen naar de zesdelige documentaire die Canvas in de schuif heeft zitten over 50 jaar Belpop. Want met TC Matic, Raymond Van het Groenewoud, dEUS, Allez Allez, Technotronic, Arbeid Adelt!, The Wallace Collection en Plastic Bertrand doet de Belpop niet onder voor de Nederpop. Te zien vanaf dinsdag 18 november.
09-10-2008
Aanhouwerij
Moeder Teresa leeft en ze houdt aan in Salamanca. Er zijn geen zekerheden meer.
04-10-2008
Sels goes Salamanca
Vier dagen Spanje: dat moet kunnen. Laat de zonnekloppers maar aan de costa's liggen, laat de citytrippers maar paraderen over de avenida's in Barcelona en Madrid. Mijn favoriete Spanjebestemming is Salamanca. Vanzelfsprekend omwille van de Plaza Mayor. Tot iemand mij van het tegendeel kan overtuigen, is dat het mooiste marktplein ter wereld. Maar ook omwille van de oudste universiteit van het land (200 jaar ouder dan Leuven), van de zalige tapa's en de heerlijke rioja's, van de gele gevels, en van de dubbele kathedraal. Salamanca heeft inderdaad een joekel van een kathedraal. Kan ook niet anders, want eigenlijk zijn het er twee. De oudste was wat van zijn pluimen aan het verliezen en -zoals dat dan blijkbaar ging in die tijd- hebben ze er gewoon een nieuwe naast gebouwd. Tot men vond dat die oudste toch te mooi was om af te breken. Ze hebben de oude dan gerestaureerd, de nieuwe verder afgemaakt en tegen en rond de andere geplakt. "Zo megagroot dat je verloren kunt lopen als je er gewoon rond wilt wandelen. Ergens tussen de linker- en de rechterzijbeuk raakte ik de weg kwijt", schreef collega Stijn Janssen ooit. De volgende vier dagen zie ik het leven door een gele bril. Sels goes Salamanca.
02-10-2008
Soms wel
In Duitsland heeft een man van 91 heeft een apotheker overvallen met een speelgoedpistool, uit wraak omdat hij in de jaren zestig onterecht veroordeeld werd. In Amerika is een dakloze voor de 1.333ste keer gearresteerd. In Servië heeft een kok het eerste testikelkookboek ter wereld voorgesteld. Soms is de krant lezen plezant.
30-09-2008
T-shirt voor op reis
Ik was meteen geneigd om het te kopen, dit T-shirt voor op reis. Aan de hand van de tekens op het shirt kun je, waar je ook bent, op een vrij eenvoudige manier duidelijk maken dat je een hotel of een restaurant zoekt, dat je wilt telefoneren of een brief wilt posten. Ferm gemakkelijk in den vreemde, want van zodra mijn sympathieke gesprekspartner in pakweg Letland of Hongarije te kennen geeft dat hij alleen zijn moedertaal spreekt, ben ik zo hulpeloos als een kreeft in kokend water. God kan getuigen hoeveel uren ik in totaal al verloren heb met vragen stellen in gebarentaal. Acht jaar geleden, Brazilië. Mijn vriendin en ik hebben in Rio de Janeiro een gammele kar gehuurd waarmee we in Salvador de Bahia proberen te geraken. De avond valt en we zijn genoodzaakt de nacht door te brengen in het gat van Pluto, dat daar Porto Seguro blijkt te heten. We vinden er een hotel, of iets dat er op lijkt. Halleluja! Maar hoe brengen we de hoteleigenaar aan zijn verstand dat we morgenvroeg om 7u gewekt willen worden? Niet in het Engels en het Frans, en zelfs niet in het Spaans: dat is allemaal boven de pet van de hotelbaas. En van Portugees hebben wij dan weer geen verstand. Tot overmaat van ramp lukt het ook in gebarentaal niet. Wat volgt, is nauwelijks met woorden te beschrijven. We voeren een toneelstuk op dat nog jarenlang een succesnummer op bontenavonden had kunnen zijn. Ik doe alsof ik slaap, rechtstaand weliswaar, maar luid snurkend, met mijn ogen toe en mijn handen onder mijn scheefgehouden hoofd. Mijn vriendin speelt voor wekker en gilt keihard "tring" in mijn oren. Ik doe alsof ik wakker schiet, sla op haar hoofd om het alarm af te duwen en daarna steken we zeven vingers in de hoogte. Om er zeker van te zijn dat de plaatselijke Basil Fawlty ons begrijpt, voeren we de komedie nog een keer of drie op, tot groot jolijt van de omwonenden die inmiddels zijn toegesneld om het schouwspel gade te slaan. Uiteindelijk dringt onze boodschap tot de eigenaar door. Zowel de hotelbaas, de omwonenden als wijzelf barsten in een schaterlach uit. Om nooit te vergeten. Dat zijn dus dingen die je niet meer kunt meemaken als je zo'n T-shirt voor op reis koopt. Ferm gemakkelijk, dat wel. Maar ik denk dat ik het toch niet ga kopen.
28-09-2008
Een grote stap voor de mensheid, een kleine voor Mart Smeets
Ik heb al wel eens vaker de lof bezongen van de uiterst genietbare liveverslagen van de Nederlandse sportjournalisten tijdens wielerwedstrijden. Tijdens het WK in Varese zijn goeie ouwe Mart Smeets en Maarten Ducrot de commentatoren van dienst. Zalig. Vooral in het begin van de wedstrijd, als er nog 150 km moet gefietst worden en er op sportief vlak nog niks te melden is, laten de twee zich heerlijk gaan. Het is een zonnige zondagochtend. Mart Smeets begint het lied "Sunday morning coming down" te neuriën. En dan begint hij te keuvelen met Ducrot. - "Ken jij dat nummer?" - "Het zegt me vaag iets". - "Het is 'Sunday morning coming down'. Het werd geschreven door Kris Kristofferson. - "En weet jij nu hoe je een brug kan slaan tussen Kris Kristofferson en de wielrennerij?" - "Geen idee, maar je trekt er een gezicht bij alsof je mij dat nu gaat vertellen". - "Kris Kristofferson was getrouwd met Rita Coolidge. Zij kregen een kind: Casey. En Casey trouwde later met Eric Heiden. Dat was een meervoudig olympisch kampioen schaatsen, die op het einde van zijn carrière overstapte naar het wielrennen. Alstublieft". ... Ondertussen probeert ook Michel Wuyts op Sporza de leegtes vol te praten: - "U hoort ons af en toe even smakken en vraagt zich wellicht af wat wij zoal te eten krijgen. Wel, het zijn van die platte Italiaanse broodjes, panini's, met een schel hesp tussen. Wel lekker." Neen Michel, ik vroeg het me niet af. Ik zap terug naar Nederland. Ik had het niet beter kunnen omschrijven. Het zijn inderdaad platte broodjes op Sporza.
27-09-2008
Truitjes
Het wereldkampioenschap wielrennen! Altijd weer iets om naar uit te kijken. Al was het maar om de Belgen aan het werk te zien in de mooiste truitjes van het hele peloton. Terwijl de andere ploegen aantreden in vlammende kleuren en tekeningen op hun shirt, rijden de Belgen in pure retrotruitjes. Tenues waar zowel Tom Boonen als Eddy Merckx -41 jaar geleden- wereldkampioen in werden. Ik zit morgen weer een hele namiddag Belgen te spotten. Ze hoeven de wereldtitel zelfs niet te pakken. Deelnemen is belangrijker dan winnen... op voorwaarde dat je wél het mooiste truitje aanhebt.
Kapoenen
Gisteren, naar aanleiding van een quizvraag over beroemde keizers, probeerde ik me de schitterende eretitel te herinneren die Bokassa voor zichzelf bedacht had. Het schoot me niet te binnen. Als het verstand het laat afweten, is google in de buurt. Blijkt dat ik Jean-Bédel Bokassa verwarde met die andere "kapoen" (dank u, Eric Van Looy): Idi Amin Dada. Idi Amin kroonde zichzelf in 1977 tot: "Zijne Excellentie, President voor het Leven, Veldmaarschalk en Doctor 'Al Hadj' Idi Amin Dada, Drager van het Militaire Kruis, Koning van Schotland, Heer van alle Dieren op Aarde en Vissen in de Zee en Veroveraar van het Britse Rijk in Afrika in het Algemeen en van Oeganda in het Bijzonder". Ze gebruikten in die tijd nog geen visitekaartjes, denk ik. Of ze waren een stuk groter dan nu.
25-09-2008
Soms vraagt een mens zich af
Gisteren in De Laatste Show had dokter Hendrik Cammu het over Alzheimer. En over het feit dat het wetenschappelijk onderzoek nog niet ver gevorderd is en dat er niet meteen een medicijn moet verwacht worden. "Er zijn alleen enkele hoopgevende resultaten bij muizen. Daar moeten we het voorlopig mee doen". Voor je een middel tegen Alzheimer bij muizen kunt ontwikkelen, moet je de diagnose kunnen stellen, lijkt mij. Maar hoe kan je weten of een muis aan de ziekte van Alzheimer lijdt? Daarover zit ik nu al een halve dag na te denken. Wie is de slimmerik die bepaalt of een muis Alzheimer heeft? En waarop baseert hij zich? Anyone?
23-09-2008
Tefrenten
Daarnet in de winkel. Een kereltje, ik schat hem tien jaar, heeft net boodschappen gedaan voor zijn ouders. Van de winkelier mag hij een doosje snoep kiezen. - "Zitten in alle doosjes dezelfde snoepjes, meneer?" vraagt de knaap in perfect AN. - "Neen, jongen", antwoordt de winkelier in zijn beste Nederlands. "Daar zitten overal ... euh ... tefrenten in". Geweldig woord, tefrenten. Lang geleden dat ik het nog gehoord had.
22-09-2008
Geen zin
Herfst. De miserie kan beginnen. September is erg, oktober is nog erger, november is nóg erger en december is nóg erger. Dat is, bondig samengevat, de herfst. En dan krijg je de hele fokking winter nog. De winter is de reden waarom de herfst zo verschrikkelijk is. Terwijl je je in de winter nog sterk kunt houden door jezelf wijs te maken dat het ergste achter de rug is en dat de lente in aantocht is, heb je in de herfst helemaal niks om naar uit te kijken. Tot februari moet je op geen straal zon rekenen en ook daarna moet je nog twee maanden buien en grillen doorstaan voor je je nog eens op een terras kunt wagen. Het zijn donkere, korte dagen en lange, lange maanden. En ik heb er absoluut geen zin in.
18-09-2008
De vooruitgang is niet te stoppen
Vandaag op de frontpagina van Het Laatste Nieuws: "Treinen rijden trager, maar stipter". Ja. Zo kan ik het ook. Iedereen is dus precies even lang onderweg. Reizigers kunnen nu alleen ín de trein wachten, in plaats van erbuiten. De vooruitgang is niet te stoppen.
Onwaarheden
Vanmiddag gehoord uit de mond van een advocaat in de Ranonkel (ja, ik zit 's middags soms in de kroeg): "Ik heb nog nooit gelogen. Ik vertel hoogstens onwaarheden". Ik ben er zeker van dat hij het nog meende ook.
Wie plast het verst?
Deze week in Vrij Nederland staat een opiniestukje -over macht en machtsverhoudingen- met de beste inleiding die ik sinds lang gelezen heb. Zo spits en to the point en zo doodsimpel dat ik ze integraal meegeef. "Precies zeven jaar nadat Osama Bin Laden twee passagiersvliegtuigen het World Trade Centre in New York liet doorboren om éven te laten zien dat hij machtiger was dan George Bush, kregen in het Zuid-Afrikaanse Durban twee mannen ruzie in een herentoilet. Twistpunt: de vraag wie van hen de grootste penis had. De ruzie liep zo hoog op dat beide mannen hun vrienden erbij haalden, en op een gegeven moment zelfs hun wapens trokken. Gevolg: drie doden en twee gewonden. Het is een droef stemmend besef, maar het leven draait vaak om hetzelfde: wie heeft de grootste, en wie plast het verst?" Het zal wel aan mij liggen, maar van zulke stukjes proza kan ik echt genieten. Ernstige onderwerpen op een vlotte manier aanpakken en in enkele zinnen het volledige probleem uittekenen: het is honderd keer moeilijker dan het lijkt.
16-09-2008
Dire Straits
De laatste dagen wordt ten huize Sels de dertigste verjaardag van 'Dire Straits', het debuutalbum van de gelijknamige band, nogal uitbundig gevierd. Niet dat ik een onvoorwaardelijke Dire Straits-fan ben. Maar die debuutplaat is zonder meer fantastisch. Eentje die over tweehonderd jaar nog gedraaid kan worden. Negen liedjes lang puur genot. Straffe kost. Normaal maak je zo'n plaat op het einde van je carrière; moet je eerst twintig andere platen maken om zo'n meesterwerk te kunnen schrijven. Mark Knopfler niet. Hij pakte een gitaar vast en dit was wat eruit kwam. Dat het album in 1978 werd gemaakt, maakt het allemaal nog straffer. In de nadagen van de disco, in het midden van de punk en aan het begin van de new wave komt Dire Straits met een heel eigen stijl, die mijlenver staat van alles wat er op dat ogenblik op deze planeet te horen is. Alsof hij nog nooit naar muziek heeft geluisterd, alsof hij nooit door iemand is beïnvloed, spelen Knopfler en zijn band hun debuutelpee op magistrale wijze vol. Zwoel en warm. En eigenwijs ook, want 'zwoel en warm' is precies wat muziek in die jaren niet mocht zijn. Een jaar later wordt de opvolger 'Communiqué' al uitgebracht en die is even geniaal als zijn voorganger. Iets minder straf en verrassend, omdat iedereen ondertussen al wist tot wat Knopfler in staat was. Toch denk ik dat ik volgend jaar ook de dertigste verjaardag van 'Communiqué' ga vieren.
14-09-2008
Middenvakrijers
Gisteren van Brugge naar Turnhout gereden op anderhalf uur tijd. Dat is de normale duur als je je aan de snelheidsbeperkingen houdt en als je overal de 120 km/u kan aanhouden. Dat was geen probleem. Er was bijna geen verkeer. En wat merk je dan? De weinige chauffeurs die er zijn, rijden zonder uitzondering allemaal op het middelste baanvak. Ik krijg daar de wöbbe van. Ik kan het niet laten om ze allemaal rechts in te halen en boos naar links te kijken wanneer ik naast hen rijd. Beleefd opgevoed als ik ben, houd ik de scheldwoorden binnensmonds en de opgestoken middelvinger aan de onderkant van het stuur. Dat wel. Middenvakrijers zijn de veroorzakers van alle problemen in de wereld. Zij zorgen ervoor dat er op snelwegen maar twee van de drie baanvakken gebruikt worden. Zij werken files in de hand en files doen mensen te laat komen op hun werk. Omdat mensen te laat op hun werk komen, draait de economie niet en als de economie vierkant draait, vallen er ontslagen. Wie ontslagen wordt, heeft geen geld om zijn gezin te onderhouden en armoede drijft mensen tot corruptie en criminaliteit. En een escalatie van geweld leidt tot oorlogen. Valla. Haal de middenvakrijers van de baan en er is wereldvrede. Alle middenvakrijers achter de tralies. Nu!
12-09-2008
Een goed lijf, dus een goed leven.
"Gelukkig heb ik altijd nog een goed lijf, dus een goed leven". Nederland staat op zijn kop omwille van die zin, die gebruikt wordt in een reclamespot voor "Slankie 20+"-kaas. Half de natie schreeuwt moord en brand. Een schande is het. Een kaakslag voor alle vrouwen die niet de ideale maten hebben. En voor alle vrouwen die wél de ideale maten hebben, maar niet voor hoer willen versleten worden. En natuurlijk ook voor alle mindervaliden, bejaarden, zieken, daklozen en kinderen. En voor alle homo's en lesbo's. En voor alle bewaarders van het goed fatsoen. En bijgevolg ook voor iedereen die politiek correct wil zijn. "Zever. Gezever!", zou Frankie Loosveld zeggen. De reclame is gewoon geweldig goed gemaakt en bijzonder grappig. En bovendien op het (goede) lijf geschreven van de al even goed gemaakte en bijzonder grappige zangeres Sanne Hans, die zichzelf de artiestennaam 'Miss Montreal' heeft aangemeten. "Hoe ik die naam ooit heb verzonnen, is niet te begrijpen. Ik stotter en kan hem zélf niet uitspreken. Dat men mij vroeg om het reclamelied in te zingen, is ook al een wonder. Ik stotter alleen niet wanneer ik zing, maar wel wanneer ik praat. En bijna het hele lied wordt gesproken, niet gezongen." (Heel even, in de tweede strofe, dreigt het trouwens mis te gaan, maar ze haalt het nog net). Die reclame krijgt van mij -mede dankzij de zangeres- tien op tien. Over het product zelf kan ik me niet uitlaten. Daar heb ik geen kaas van gegeten.
