In het jaar 1970 had de groep Creedence Clearwater Revival een grote hit met “Who’ll Stop The Rain?” maar blijkbaar vinden ze na al die jaren nog steeds geen geschikte kandidaat (misschien toch even navraag doen bij de vdab) en de zomer viel voorlopig dit jaar al in de maand april en dit was dan nog een lentemaand, misschien valt de winter dit jaar al in de herfst, maar het kan snel veranderen en op deze vroege zondagmorgen was het echt geen weer om een hond door te jagen, dus hielden we het keffertje maar mooi binnen. Kort voor de middag kwam de zon dan toch te voorschijn en was het moment aangebroken om ons richting De Haan te begeven. “Met belgerinkel naar de winkel” lag al een tijdje achter ons en zo kwamen we dan gezamenlijk tot het besluit met de wagen naar De Haan af te reizen om daarna aan de wandeltocht (de vroegere Lipton Ice Tea Walk) deel te nemen.

De Haan was een gehucht bij de zee, gelegen op het grondgebied van twee der oudste polderdorpen: met name Klemskerke (1003) en Vlissegem (988). Het gehucht genoot een goede bescherming tegen het watergeweld dankzij een brede duinengordel. Zo is het ook te verklaren dat Vlissegem en Klemskerke gespaard bleven toen in de loop der tijden grote overstromingen onze kust teisterden. Volgens de eerste beschrijvingen van het gehucht ging het hier om enkele hutten “opgericht in het duynlandt of heylandt van Clemskerke of Vlisseghem”. De douane, over wie de eerste gegevens teruggaan tot 1814 had hier ook een vaste stek maar kreeg omstreeks 1830 een betere behuizing, de nu nog in de volksmond bekende “komiezenkoten” die in 1961/1962 werden afgebroken. Hier werd vooral bij aanspoelingen een hartig woordje gebekvecht en soms letterlijk slaande argumenten gebruikt. De duinbewoners mochten tegen vergoeding hun vee laten grazen en werden meestal verplicht duinhelmgras te planten om zandverstuiving te voorkomen. In 1886 namen de dienst Bruggen en Wegen en het Ministerie van Landbouw de beplantingstaak over. De keuze van de te planten bomen moest doordacht gebeuren (vooral dennen en loofbomen) en de duin-graslanden moesten worden beschermd tegen konijnen en overbegrazing. De opkomst van het kusttoerisme en vooral de aanleg van de stoomtramlijn die op 8 augustus 1886 in gebruik werd gesteld bracht ingrijpende veranderingen. In 1895 werd de eerste société anonyme du Coq sur Mer gesticht. Deze eerste concessie werd nog tweemaal uitgebreid: in 1904 en in 1912. Nadat de eerste société in vereffening werd gesteld, kwam er in 1911 een nieuwe tot stand. Een groot gedeelte van De Haan ademt nog de Belle Epoquesfeer uit: het tramstation, het gemeentehuis, vele villa’s uit de concessie. Met “beelden uit het leven gegrepen” heeft Trammelant aandacht voor het dagelijkse leven van de bourgeoisie en de dorpeling uit de Belle Epoque, dit alles overgoten met een vleugje muziek uit de “tijd van toen”. Traditioneel wordt het jaarlijks feest “Trammelant” gehouden tijdens de eerste zaterdag van augustus tenzij deze op 1 augustus valt.

We namen de expressweg en aan de rotonde aan Restaurant Vijfwege namen we de bocht naar links richting Oostende en dan rechtsaf Klemskerke – De Haan met een opmerkelijk bordje “De Haan(e) heet u welkom” om dan verder door te rijden tot aan de zaal Haeneveld, startplaats van onze wandeling, een zeer ruime zaal met daarbij een grote parking. We hadden de keuze tussen de volgende afstanden: 7, 14, 21 en 30 km en kozen dit keer voor de 7 km die er uiteindelijk 7,670 km zouden zijn en ook eens om na te gaan of er op zo’n korte afstand enige bezienswaardigheden te bespeuren vielen.

Onmiddellijk na de start werd de splitsing reeds doorgevoerd en ging de 7 km linksaf langs een smal paadje via het voetbalveld van De Haan en het tennisplein en dan links langs de August Pauwelslaan om dan zo de Einsteinlaan te bewandelen. Meteen daarna werden we “Welkom geheten in het Duinbos van Klemskerke”, een 157 ha groot bos. Hier vind men o.a. de meidoorn, de vlier, de kardinaalsmuts en natuurlijk ook de duindoorn. Men treft er ook tal van vogelsoorten aan als de nachtegaal, heggemus, koekoek, mezen, torenvalk, zanglijster enz. Kortom een waar natuurparadijs, waar ook de wandelaar zich thuis voelt. Na het dwarsen van een drukke baan en wandelend over de tramsporen kwamen we in een villawijk met aan de rechterkant een villa genaamd “Ons kotje” (sic) dd. 1925. Daarna ging het via een tamelijk heuvelachtig paadje met aan het begin van deze weg een bordje “uitgezonderd plaatselijk verkeer” maar toch mochten wij er doorheen wandelen om zo verder te stappen langs een stukje duinenpad met zicht op onze onvolprezen Noordzee. Hier en daar zag je wat zeilbootjes en enkelen waagden een duik in het frisse water en zo kuierden wij dan rustig verder langs de zeedijk met zijn talrijke winkels die ook op zondag geopend zijn. De strandstoelen kenden een matige bezetting. Bij dit weer zag je niet veel nieuwsgierigen met een verrekijker..…Voorts ging het dan opnieuw doorheen een van de vele villawijken en langs de Normandiëlaan zagen we rechts, in een klein parkje, een houten bank staan met daarop een beeld. We konden niet onmiddellijk zien om wie het ging, eerst dachten we dat het zou kunnen gaan om een beeld van Lei Clijsters, omdat er een cameraman naast zat, maar toe de man één steentje in zijn hand nam, die naast het beeld lag, wisten we direct dat het ging om Albert Einstein. Het was een bronzen beeld, geplaatst eind 2006 en dit vlakbij De Coeur Volant, waar Einstein destijds o.m. James Ensor ontmoette, met een opmerkelijke tekst op de schoot van deze man namelijk: “Verbeelding is belangrijker dan kennis”. Hij werd geboren in Ulm (zuiden van Duitsland) op 14 maart 1879 en overleed na een slepende ziekte in Princeton op 18 april 1955, en was een Amerikaans wis- en natuurkundige van Duitse afkomst. Hij deed later afstand van de Duitse nationaliteit. Einstein wordt algemeen aanzien als één van de belangrijkste natuurkundigen uit de geschiedenis en is vooral bekend geworden door het opstellen van de relativiteitstheorie. Zijn bekendste formule luidt E = mc2 waarmee tussen massa en energie een nieuw verband werd gelegd. Hij ontving in 1921 de Nobelprijs voor natuurkunde en het gezicht van Einstein zou één van de best herkende gezichten ter wereld blijven. Einstein hield niet van sokken en had buitenshuis alleen schoenen of sandalen aan zijn blote voeten en hij had ook maar één kleur pak, zodat hij ‘s morgens geen keuze hoefde te maken welk pak hij zou dragen.

Enkele citaten van hem zijn onder andere “God dobbelt niet”, “Ik denk nooit aan de toekomst, die komt snel genoeg”, “Als de mens geen eind aan de oorlog maakt, maakt de oorlog uiteindelijk een eind aan de mens”. Einstein heeft enige tijd in België gewoond en verbleef in 1933 in De Haan in de villa Savoyarde. Vanuit De Haan is hij dan via Engeland naar de Verenigde Staten vertrokken in september 1933 om nooit meer naar het oude continent terug te keren. Daarna ging het dan doorheen het park “La Potinière” en zo bereikten wij stilaan het centrum van De Haan om dan voorbij het tramstationnetje uit 1903 en de Sint-Monicakerk te wandelen en de controle te bereiken in de basisschool van De Haan na 5,770 km waar we van een drankje konden genieten. Het was zo druk in deze zaal dat we zelf onze controlekaart mochten afstempelen. De resterende afstand, zijnde 1900 m, bracht geen noemenswaardige zaken meer aan het licht en zo bereikten wij dan de zaal Haeneveld, het einde van onze wandeltocht, of hoe de kortste afstand toch interessante dingen in petto heeft, met vooral dank aan onze professor Albert Einstein en ook aan de inrichters van deze tocht.

Naar mijn gevoel was de parcoursverantwoordelijke over deze korte afstand van 7,670 km op het einde niet echt goed meer geïnspireerd, want pakweg de laatste 1,500 km van deze afstand werden ons al van bij de start van de wandeltocht voor de voeten geschoven. Gelukkig moesten wij hiervoor niet dubbel betalen….

Na regen komt zonnenschijn……. Ciao Sevenhant Marc, lid R.B.S. Jabbeke

Verslag van de wandeltocht op zondag 6 mei 2007 te Vijlen (Limburg – Nederland) ingericht door de wandelclub Jo-Ne.

“Ik spring uit een vliegmachien, alleen maar om jou te zien” en op de tonen van deze superhit van onze eigenste Eddy Wally werden wij op zondagmorgen gewekt en sprongen daarna, hoe kan het ook anders met zo’n hit, gezwind uit bed. Na een stevig ontbijt te hebben verorberd, want het zou een lange busrit worden naar Vijlen, vertrokken wij met de wagen tot aan de parking van de Sporthal te Jabbeke en joost mag weten waarom maar de opstapplaats was, in tegenstelling tot de vorige busuitstap, dit keer wel aan de Vrije Basisschool “De Klimtoren”.

Met een volle autocar vertrokken we rond de klok van 7 uur en namen de snelweg Oostende-Brussel en via de ring rond Brussel ging het dan richting Leuven-Luik om dan de afrit te nemen naar Genk-Hasselt. Het was vrij nevelig weer met af en toe een schuchter zonnetje maar het weer zou later op de dag er gans anders gaan uitzien. Verleden week had iemand mij nog aangesproken op de wandeltocht van de “Parel van Groot-Jabbeke” te Zerkegem: “Ik kijk er so naar uit om aan deze tocht deel te nemen, want ik kom als het ware een beetje terug naar de heimat”. De grens met Nederland werd bereikt omstreeks 9 u en daarna ging het in de richting van Heerlen/Aachen om daarna de afrit naar Vijlen te nemen waar we aankwamen rond 9u30 plaatselijke tijd. Even voordien nam onze onvolprezen, maar immer sympathieke voorzitter nog even het woord om ons de laatste gegevens door te geven met betrekking tot deze wandeltocht en hoeft het nog gezegd te worden maar hij deed dit haast perfect in de taal van onze noorderburen. Positief voor de inrichters was in ieder geval dat de start en de aankomst in dezelfde zaal waren. We hebben het ooit bij een wandeltocht elders in Nederland anders geweten. Het was zeker geen ruime zaal om te starten en in het begin verliep alles nogal chaotisch maar naar ik later vernam bij een gesprek met één van de medewerkers van deze wandelclub beschikken deze mensen niet direct over een andere lokatie en zijn er zich wel degelijk van bewust dat de ruimte er eerder beperkt is. Deze wandelclub Jo-Ne (staat voor Jong Nederland) werd opgericht in 1982 en telt ongeveer 220 leden. Vijlen (Limburgs: Viele) is een dorpje met ruim 1500 inwoners in Zuid-Limburg behorend tot de gemeente Vaals. Vijlen ligt op ongeveer 200 meter hoogte boven NAP (Normaal Amsterdams Peil) en is daarmee het hoogst gelegen dorp van Nederland. Het situeert zich tussen Epen en Vaals aan de Mergellandroute, met uitzicht op het Geuldal. Vijlen is een heel oud dorp, ouder nog dan Vaals en Epen. De naam is in de loop der jaren veranderd van Villiam via Villarus, Vijlhen en in de vorige eeuw Vijlen met twee puntjes. De naamsverklaring stamt van het romeinse Villa “boerderijlandgoed”, of “villare “bij een landgoed of herenhoeve behorend”. De -n- kan als plaatsaanduidend suffix worden opgevat.

We hadden de keuze uit verschillende afstanden nl. 4,7,12,18,25 en 42 km en kozen voor de 18 km die er uiteindelijk 17,6 bleken te zijn. Na de start werden wij meteen rechtsaf gezonden voorbij de Sint-Martinuskerk. Deze kerk wordt in sommige publicaties ten onrechte nog steeds als de hoogstgelegen kerk van Nederland genoemd. Dit is echter niet juist. Deze kerk ligt op ca. 195,40 meter boven NAP. De enige echte hoogstgelegen kerk van Nederland is de Nederlands Hervormde kerk in Vaals en ligt maar liefst ca. 215,17 meter boven NAP. Het is een neogotische kerk en de gehele kerk werd waarschijnlijk in 1879 voltooid. De toren heeft een opmerkelijke silhouet nl. de diagonaal geplaatste steunen die bijna tot de bovenkant van de toren reiken. Deze kerk werd al verscheidene keren gerestaureerd. Daarna volgde onze eerste splitsing en wandelden daarna op een zeer steile asfaltweg en langs de kant van de weg zag je vele mooie tuintjes waar bloemen en planten weelderig bloeiden ondanks de langdurige droogte. Je zag ook vele christusbeelden afgebakend met prachtige versieringen, eerder uitzonderlijk zie je er een kapelletje langs de weg. Af en toe hoorde je in de verte het geluid van een koekoek, het gezang van een merel maar iets dichterbij het fluiten van een vlaamse vink, maar in Nederland fluit er ook een vink, met name Pieter Vink (roepnaam “Pieter”), scheidsrechter in het betaalde voetbal in Nederland en de man is in het dagelijks leven van beroep politie-agent. Daarna volgde een nieuwe splitsing en hier hadden we zicht op het kerkje van Epen. Epen (Limburgs: Ieëpe) is één van de zuidelijkst gelegen dorpen van Nederland en is ook bekend voor de vele vakwerkhuisjes. De naam “Epen” is afgeleid van een Germaans woord met mogelijk een Keltische oorsprong, “apa” een woord voor “water”. Bovendien komt in Epen het voor Nederland unieke zinkviooltje voor. Dit komt omdat er zinkerts in de bodem aanwezig is. Zo kwamen we bij de 1e controle aan in het gemeenschapshuis ‘t Patronaat na 6,1 km. Een nogal kleine zaal maar mede door het zeer mooie weer konden we buiten van een drankje en een hapje genieten. Na de controle ging het via een aardeweg afwisselend stijgend en dalend, tot aan een nieuwe splitsing waar de 18 km rechtsaf wandelen werd gestuurd doorheen het “Onderste en Schweibergerbos”. Dit zijn typische hellingbossen met boven aan de hellingen onder meer wintereik, ruwe berk, lijsterbes en hulst. Op de bodem vinden we stekelvarens, lelietjes van dalen, maagdenpalm enz. Deze bossen worden beheerd door het Staatsbosbeheer. Via de parking van het Hotel “Ons Krijtland” en een zeer smal paadje ging het dan naar de 2e controle opnieuw in het gemeenschapshuis na 11,6 km en daarna vertrokken we in dalende lijn naar het Geuldal. Het Geuldal is één van Nederlands waardevolste beekdalen. Het is een diep uitgesleten beekdal. Het planten- en dierenleven is er erg gevarieerd door de afwisseling in bodemgesteldheid. Naast de vele bronnen, hoogstamboomgaarden en heggen zijn ook de typische gebouwen in vakwerkstijl en watermolens beeldbepalend. Hier en daar zagen we, in de kruinen van populieren of oude fruitbomen, opvallende groene bollen. Het zijn maretakken. Een maretak is een halfparasiet waarvan de kleverige bessen door vogels aan de takken gesmeerd worden, waar de zaden dan kunnen ontkiemen. “Als men elkaar kust onder een maretak, mag men rekenen op bescherming en geluk”. Natuurmonumenten bezit hier ook verschillende monumentale gebouwen waaronder de Volmolen bij Epen. Deze volmolen was lange tijd in gebruik voor het “vollen” van geweven stoffen tot viltig en sterk laken. De stof werd hiertoe gedrenkt in een mengsel van ranzige boter of gerotte urine en bewerkt met stampers die door het waterrad werden aangedreven. In 1872 is de molen omgebouwd tot graanmolen en is momenteel nog steeds in gebruik als graanmolen. Daarna volgden wij nog een stukje van de Mergellandroute om dan linksaf de weg te verlaten en dan doorheen een bosrijk gebied met een korte maar nijdige klim à la Passo di Gavia te wandelen om zo aan te komen bij de 3e controle na 15,1 km. Na een drankje en een klapke met één van de medewerkers van de wandelclub Jo-Ne werd dan het laatste gedeelte van de wandeling aangevat, zijnde nog 2,5 km, en zo bereikten we stilaan de aankomst. Na het vervullen van de nodige formaliteiten hadden we nog even de tijd voor een babbel, een drankje en een foto en dan werd het zowat tijd om ons naar de autocar te begeven die iets verder geparkeerd stond. Iedereen was het roerend eens dat dit een werkelijk schitterende wandeltocht was, ook mede door het mooie weer, zij het op een betrekkelijk lastig parcours, maar het uitzicht was dan ook bij momenten indrukwekkend. De terugreis werd aangevat rond 16u15 en voor we de afrit naar Jabbeke namen werd door de voorzitter van onze wandelclub, dit keer in vlekkeloos algemeen nederlands, een dankwoordje gericht tot alle wandelaars en ook tot de buschauffeur voor de voortreffelijke manier waarop hij ons heen en terug had gebracht. Verder wenste de voorzitter ons nog allen een behouden thuiskomst toe. Daarna werd afscheid genomen en ging iedereen moe, maar tevreden een andere richting uit, de meesten wellicht naar huis. In ieder geval een hartelijke proficiat aan de inrichters Jo-Ne voor deze werkelijk schitterende tocht.

En o ja, we zagen ook de eerste regendruppels vallen na een zeer lange droge periode en je vraagt je dan ook af: ”Who’ll stop the rain ???”….

Toi Toi Toi Sevenhant Marc Wandelclub R.B.S. Jabbeke

Voor velen van ons was dit het eerste vrij verlengd week-end van het jaar en op deze paaszondag was er ‘s morgens in den vroegte zeer veel mist, je kon haast geen ei voor ogen zien, en toen de mist grotendeels was opgetrokken, was het in de tuin dan nog wat zoeken om de paaseieren te vinden die her en der waren verborgen en eens deze taak achter de rug was, konden wij daarna ook nog tenvolle genieten van een prachtige zonsopgang en van het fluiten van vroege vogels die ons als het ware een vrolijk pasen toewensten. Met éénparigheid van stemmen werd besloten dat wij iets later in de voormiddag de grens zouden oversteken naar Oost-Vlaanderen, richting Sint-Martens-Latem want daar was er een wandeltocht ingericht door bovenvermelde wandelclub. Deze wandelclub werd opgericht eind 1982 en staat voor Wandel Sport Vereniging. Sint-Martens-Latem wordt een kunstenaarsgemeente genoemd. Vele kunstenaars vonden er hun inspiratie langs de oevers van de Leie. De gemeente is de wieg van het Vlaamse expressionisme, met beoefenaars als onder andere Albijn Van den Abeele, Constant Permeke, Albert Servaes en Frits Van den Berghe, die allen behoorden tot de Latemse Schildersgroep, af en toe verkeerdelijk Latemse School genoemd. Vandaag is de gemeente echter veel bekender geworden om zijn weelderige villa’s en is één van de meest residentiële gemeenten in België. We namen de snelweg Oostende- Brussel om dan via de afrit St. Denijs-Westrem deze te verlaten en zo de Kortrijksesteenweg richting Deurle op te rijden en langs deze drukke baan zie je links en rechts heel wat privé-clubs, bars enz. Een aantal van deze gelegenheden zijn ofwel in verval of gesloten wat in feite ook niet zo verwonderlijk is, want sedert men het “rookverbod” in deze zaken heeft ingevoerd zouden de inkomsten, naar het schijnt, er gevoelig gedaald zijn….. en zo bereikten wij dan de startplaats en deze was een nieuw gebouw, opgetrokken in hout met een ruime zaal waar er momenteel binnen nog geen toiletten aanwezig waren maar deze bevonden zich dan wel buiten, een soort reizende W.C’s dus. Er was in ieder geval geen directe grote parking in de omgeving van de zaal en zodoende was men verplicht om de wagen te parkeren langs de asfaltwegen er naartoe, wat het verkeer op deze wegen zeker niet ten goede kwam. Men had de keuze uit verschillende afstanden – 6, 10, 15, 20, 25 en 30 km – wij kozen voor de 15 km die er uiteindelijk 14,230 bleken te zijn. Na 500 m kwamen wij bij de 1e splitsing aan en langs de linkerkant van de weg zag je een landelijke woning, het “oud konijntje” genaamd en in de tuin zelf zag je een heel lief klein konijntje rondhuppelen maar dan zonder vliegje op zijn neus. Daarna ging het via de Hooglatemweg, de Brandstraat, Kapitteldreef, de Golflaan en een zeer smal pad, waarlangs men zicht had op een tennisplein (misschien was hier wel een nieuwe Clijsters bezig?) en het voetbalveld van Latem, richting 1e controle in de gemeentelijke basisschool van Latem-Deurle na 2,260 km. Een zeer ruime zaal waar men van een drankje en een hapje kon genieten. Via de Eikeldreef met zicht op de vele prachtige villa’s die er zich bevinden, nu nog tussen het prille groen, kwamen we aan bij een volgende splitsing en gingen dan rechtsaf de Elsakkerweg in waar de magnolia’s, het chinees klokje, de helleborus orientalis nog volop in bloei stonden en hier en daar zag je al het ontluiken van de jonge scheuten van de pioenroos, om dan een aardeweg te bewandelen en, nog steeds vergezeld van een prachtige lentezon, aan te komen bij een nieuwe splitsing waar we rechtdoor gestuurd werden via de Meersstraat, een landelijke weg met aan onze linkerkant de Leie om dan via de Latemse Galerie richting Sint-Martinuskerk van Latem te wandelen. De oorspronkelijke Romaanse kerk werd verbouwd in 1899 in neogotische stijl. Het interieur bestaat uit een mengsel van romaanse, barokke en neogotische elementen, aangevuld met creaties van Latemse kunstenaars. In 1983 werden de kerk als monument en de omgeving als dorpsgezicht geklasseerd. Onder de treurwilg op het kerkhof ligt Binus Van den Abeele begraven. Juist voor deze kerk dienden wij echter rechtsaf te gaan en passeerden voorbij het woonhuis van Albijn (Binus) Van den Abeele. Van de beroemde Latemse kunstenaars was hij de enige die in het dorp geboren werd. Reeds in de jaren 1860 ontwikkelde zich rond Binus huis aan de Knok te Latem een kunstenaarskring, die o.m. bestond uit de schilders Xavier De Cock, Jozef Pauwels en Felix Cogen. Zelfs voor de jongste generatie die zich vanaf 1905 in het dorp verzamelde – Gustave De Smet, Constant Permeke en Frits Van den Berghe - had Van den Abeele zijn belang en ook latere generaties kwamen in de ban van de kunstenaar. Ook in de dorpspolitiek speelde hij een belangrijke rol. Hij was burgemeester van Sint-Martens-Latem van 1869 tot 1876. Zijn huis was een trefpunt van de Latemse schilders, beeldhouwers en dichters dd 1884 – 1914. Albijn Van den Abeele was zeker de stamvader van de Latemse groep en wist de opeenvolgende generaties kunstenaars in het dorp te boeien. Hij stierf op 16 november 1918 in zijn huis aan de Latemstraat. Zo kwamen wij dan aan bij de 2e controle na 7,240 km en waar we buiten van een drankje konden genieten bij dit toch wel prachtige weer. Er was ook een dog bar voorzien waar de viervoeters zich konden verheugen op een gratis drankje, echter veel dogs waren er niet te zien, hotdogs des te meer. Zo begonnen wij aan het laatste gedeelte van onze wandeling, zijnde 6,990 km met een nieuwe splitsing en dit keer ging het langs de Bosstraat, de Buizenbergstraat met zicht op een schitterend golfterrein die er natuurlijk niet mag ontbreken, ooit zou hier een bekende graaf, steevast met de frigobox bij de hand, ook een balletje geslagen hebben. Het golfterrein kunnen we wel als een unicum beschouwen. Overal werd het natuurlijk uitzicht van de streek vernietigd door verkavelingen maar daar werd alles bewaard. Het is 39 hectaren groot en is sedert 1982 beschermd gebied, om dan verder te wandelen en aan te komen bij het Cyriel Buyssepad, een wel zeer smal dalend paadje om daarna het kerkje van Deurle met name de Sint-Aldegondiskerk te bereiken. Cyriel Buysse werd geboren te Nevele op 20 september 1859 en huwde in 1896 te Haarlem met jonkvrouwe Nelly Dyserinck. In de winter verbleef hij in Den Haag en in de zomer op zijn landgoed in Afsnee. In 1921 ontving hij de staatsprijs voor letterkunde en in 1932 wordt hij door Koning Albert I verheven in de adelstand. Hij wordt baron, een opmerkelijk feit voor een Vlaams auteur, en dan nog wel de schrijver van “Het Gezin van Paemel” en verschillende andere werken waarin de draak wordt gestoken met “mijnheer de baron”. Cyriel Buysse is onze bekendste naturalistische romancier die met werken als “Het recht van de sterkste”, “Het ezelken”, “Tantes”, “Van arme mensen” enz. realistisch en soms ironisch de wereld en het leven beschrijft zoals hij het ziet en meer sympathie en begrip vertoont voor de lagere sociale klasse dan de hogere. Zijn werk doet nog steeds niet verouderd aan en is nog altijd vlot leesbaar .Als pittig detail kan nog vermeld worden dat Buysse één van de eersten was in Vlaanderen die zich een “automobiel” aanschafte. Cyriel Buysse overleed te Afsnee op 25 juli 1932. De Sint-Aldegondiskerk werd gebouwd in 1830-1835 en is neoclassicistisch, alsook grotendeels het interieur. Het portiekaltaar met Sint-Aldegondis in een beeldnis is van gemarmerd hout (hout beschilderd alsof het marmer is). De preekstoel dateert uit 1835. Het interieur is in 1979 geclasseerd als monument. Vele kunstenaars waaronder Xavier De Cock, toneelschrijver Gaston Martens enz. die hier ooit inspiratie vonden voor een van hun meesterwerken liggen nu begraven op dit kerkhof. Daarna ging na het dwarsen van een nogal drukke baan richting aankomst waar we nog van een drankje konden genieten, om ons dan huiswaarts te begeven na een wel zeer mooie wandeltocht en waarvoor dan ook onze oprechte dank aan de wandelclub de W.S.V. Buitenbeentjes Landegem en…hallokidoki, er waren 1407 deelnemers, waaronder 4 leden van onze wandelclub R.B.S. Jabbeke, ttz. ondergetekende en echtgenote, maar wie waren dan die 2 andere leden ????

Do vidjenja

Sevenhant Marc Wandelclub R.B.S. Jabbeke