Le surréalisme belge Journalisme is dat nu veranderd sinds internet?, vroeg hij haar. Wel, na Kinshassa, moest ze wel toegeven dat al die boeken met gladde blinkende kaften in haar bibliotheek vergeeld waren van de tijd, ze even 'old-fashion' overkomt, en haar antwoord dat afhankelijk stelt van de hoeveelheid plaats op het blad papier. Het blad papier dat een product is van recicleerbaarheid, net zoals de tot ver verspreide inhoud die het beoogt ; net zoals de cigaren en sigaretten in de supermarkt is dat één product. Product dat esthetisch moet zijn, althans indien men minder esthetisch is gaan definiëren als de Duitsers (sensibiliteit), maar esthetisch definieert alszijnde schoonheid. Hoe verouderd ze ook klinkt. Er zijn dan ook mensen, die erin lukken een parkingplaats te vinden en daarna een plaats te vinden in een krant tot hun pensioen (en vitten erover). Om nog niet te zeggen dat er nog anderen met chauffeur zich in het middelpunt van het universum menen omdat ze ook nog geïnterviewd worden op Farce Inter als de werklozen en gevangenisbewakers niets anders te doen valt dan naar een radio te luisteren. Na de krant, die de middeleeuwen doet zinspelen op de rol van het Catechismus op school eens de invloed van Goebbels en Hitler er voor zorgde abortus onwettelijk te krijgen. Net zoals de ziekenkas, en ze doen lachen (ermee) in het parlement, want is het niet te vergelijken met de tweede wereldoorlog, het is nog tien keren erger. Beroep te doen nu op arabische slachtoffers dan, eigenlijk weeskinderen, die opgroeiden ertussenin, en zich dan prinsen zoniet cheiks waanden in de waanzin, zodat ze erop los zopen en in naam van hun vrijheid zonder schroeven de propaganda dienen, met name de nodige schisma's in te ontdekken om ze zoniet belachelijk te maken, dan wel mediatiek of historisch relevant of haalbaar (onwederkeerbaarheid - chaos - substantie tegenover Allah - God - Jehowa). Net zoals de orthodox ernaast, die van enig substantie geproefd heeft (champagne - zon - vrouwen), komt er één probleem: dat kost geld, en wie zal dat nu immers nog betalen? Zeker in tijden dat men zich dient te verantwoorden aan de tv-presentatrice tijdens de file in Zaventem buiten de katholieke feest- en schooldagen. Komt de staat tussen voor het overlevingsstramien van de kinderen van de kudde, die daar geen recht zouden toe hebben want niet genoeg geld om te reizen of om uit te gaan (eten). Komt de nar dan te voorschijn. Hij doet zoals de Koning: gaat een cremerie binnen, en praat over de Natie maar gaat buiten met warme wafels zonder te betalen, "zoals de Koning dat zou doen". Trapt deuren in en gaat ook binnen in het Partijlokaal. Meent binnen te mogen daar, zoals allen want surréalisme belge. En wat merkt de nar? Iedereen in paniek tot hij ofwel in de psychiatrie beland ofwel in de gevangenis. Want hij is de Koning of de President helemaal niet. Doch lukt hij erin een kuntsdoek te verkopen van hem. Door een haan (slecht) te schilderen, en die voor te stellen tot verkoop op een PS-vergadering. De Voorzitter (Di Rupo) wou 2 euro geven aan de artiest, opdat hij zou kunnen leven van zijn kunst. Een vetgemeste Duiste nationaal socialist gaf hem echter tien keren meer voor zijn kunst, maar het geld werd gebruikt om de psychiater, de advocaat en de spaghetti te betalen. En zo kon de waanzin verder turen in dit land waar in de realiteit geen enkele Belg meer is, maar de anderen dan toch opgelucht daar nog te kunnen van lachen in het publiek na de mossel-friet zonder ziel in 't geniep. http://www.unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
Ordinaire taal Ik zou zoveel meer over politiek kunnen schrijven, merkt Anne Frank in haar Dagboek, maar ik moet u over zoveel andere dingen informeren zoals het feit dat mama mij verboden heeft daar boven te gaan. Had men vergeten dat desondanks de intellectuele capaciteiten van stel een kind van veertien jaar ook nog de dosis 'naïeviteit' in vaste kanalen gedreven wordt door de ouders. Want des te meer dichter bij de realiteit, hoe obsessioneel deze realiteit kan overkomen door de jaren heen en hoe zeer het luisteren van de BBC om 13 uur een religieus karakter had, voor Anne. De overlevenden naast haar hadden eigenlijk niet veel keuze, vandaar dat dit begrip vrijheid eens Egypte buiten een bittere nasmaak heeft, want is niemand vrij. Daarom is er de propaganda van de monarch (op VTM en RTL) om ons illusies te geven, alsof elkeen kan leven als een rijke playboy in de zon, des te meer dat voor de christenen van de linkse partij geld geen taboe meer is, want hebben ze geld in al hun sprakeloosheid. Zijn er overblijfselen van deze obsessie te merken in de religies, een soort opgedrongen Identiteitsbesef waarvan de domsten (en naïeve braven) verzaken in de terminologie ten bate van 'ismen'. Zo vindt men van de ene dat hij/zij het socialisme vertegenwoordigt, maar meestal is zijn/haar leventje of portemonnee helemaal niet socialistisch, net zoals de liberaal helemaal niet liberalistisch is. De absurditeit wordt des te meer beklemtoond als de grote intellectuelen merken dat een denker zo of zo dat 'isme' zou vertegenwoordigen. Stel bij voorbeeld diegene die vindt dat persoon A spinozistisch is. Wat persoon A helemaal niet vindt van zichzelve, want hoe dan ook o.m. geen obsessie rond dat begrip God. Maar dezelfden dan stellen dat Spinoza persoon A vertolkt en vice versa, omdat ze goddeloos zouden zijn, waarvan persoon B duidelijk merkt dat die zogenaamde goddelozen minstens tien keren per bladzijde het woordje God (met hoofdletter) gebruiken wat trouwens het geval was van Spinoza. De autoritaire plagiator, die in niks met dat verhaal te maken heeft, merkt dan dat er geen generatieconflicten meer zouden zijn omdat hij zijn droom in vervulling wenst te zien, met name mensen zonder verschillen, meer. De positie van Anne Frank is moeilijk omdat ze zich verzet tegen haar moeder, en ze aanvoelt dat haar moeder zich verzet tegen haar terwijl papa zijn ogen sluit voor deze stille strijd, schrijft ze. Daarrond is er een wereld die instort. Blijft er zowieso een piano over, heeft men alles herbouwd, kan men bij voorbeeld Régine horen parafraseren in een melodie over 'les petits papiers' van Gainsbar, en de 'Haggadah', die het Pasen der aller heiligen moet weten te memoriseren (her-denken?) op een 'vrije' manier, met daartussendoor sirènes en het omver rijden van voetgangers als vallende vliegen in de grootsteden. Blijft de mystificatie de zaterdagavond, zonder parkingplaats. Voor de ene Hitler op tv (Arte), de andere Spinoza, de andere een dancing of nog anderen spektakels, waarvan het merkwaardige van de zaak is dat men in de ghetto's de mooiste (uitheemse) mensen herkent om desnoods te merken wat ze zovele jaren eerder in het echt konden meemaken, met name een apologie op de lichamelijkheid door middel van dans, gevecht en/of liefde. De grenzen zijn wazig en niet zo duidelijk tussen dans en acrobatie, tussen legermanagement en liefde maken. Cfr. de disco-interpretatie van 'Impossible Mission' door het Marokkanse leger in parades en hip-hop, maar ook de vecht- en/of liefdesscènes tussen 'échte' mannen in 'Querelle' van Fassbinder. Uiteraard gaat het hier om het doorbreken van kooien in de existentie, maar hier schuilt dan wel een moraal, tegengesteld aan deze die bij voorbeeld Pasolini is gaan ensceneren in 'Salo', met name de fascistische republiek in zijn extreme vorm van mentale, fysieke en sexuele vernedering. Men denke hierbij aan het eten van hun eigen stront. Tegenover deze decadentie in termen van neo-realisme schuilt men in casu met die religies in het post-romantisme waarbij de cultuurloze bourgeoisie een omzeiling nodig heeft voor het pessimisme. De aandacht verschuift, en het is dan ook in een gealliëneerde en totaal vervreemdende situatie dat de mens zich nu dient toe te leggen aan de illusies van het systeem, en de aanpassing middenin de onverschilligheid. Zo kom ik jaren in een secretariaat op het rectoraat van de (vrije?) universiteit, waar ik jongeren zie betalen, en anderzijds mensen zie gratis fotocopiëren, waar ik dan altijd heb voor moeten betalen. Een evenwicht, dat ze blijkbaar dagelijks gevonden hebben. Zo heb je bij agogiek minstens 200 plastieken kastjes voor elk hun briefwisseling, boeken en zo meer. Ze worden allen betaald (theoretisch althans). Tel 200 licenciaatsweddes en u heeft het budget begrepen, niet het onderwijs (?) dat het beoogt. Zo kunt u tien jaren brieven en tekst in zo'n bakje plaatsen, waarvan u na tien jaren nog de persoon niet kent, en deze betaalde persoon, indien hij/zij u leest, zoekt ook geen kontakt met u want kunnen ze desnoods grote geleerden citeren, maar begrijpen niet wat u daar tussen komt doen met uw bladjes. Ze zien die bladjes, maar begrijpen het niet dus, en weten zelfs niet wat die bladjes zijn want is dat niet eens een (bestelde, kleurrijk) tijdschrift dat ze kunnen merken in de rekken van de handelaar en/of (gesubsidieerde) institutie. De lichamelijkheid is hier dus niet op de voorgrond want geen spektakel, terwijl de convergenties te zoeken zijn met die religies en... Heidegger of Wagner. Weeral, tot vervelens toe... Gelukkig zijn er Vlamingen die merci kunnen zeggen. Dat is heel zeldzaam. Stel zoals Arno, die merci zegt, maar ook met de vraag: "zie je broave gewest en zie je mie nogh gerne?". Voor hem staat dat zowieso vast, net zoals bij die andere koeiekooien die firma, universiteit, partij, kerk, en zo meer zijn: dat is NORMAAL dat ik (gratis) werk voor hen, want dat is voor het 'Goede Doel'. Een probleem: men is bezig ook hiermee te werken voor de vijand en al de nodige informatie te gunnen (onder pianoconcert), die zij nodig zouden hebben om een atoombom te lanceren in de Black mailing. Het probleem is dat ze in naam van intelligentie (?) wel door zouden hebben wat het product van de agitator wel kan zijn, maar dat ze geen onderscheid kunnen maken tussen propaganda en (pseudo) intellectualisme. Het resultaat is dat wij dan lijden aan een tekort aan Ego, ten koste dus van het Zelf. Zijn we ook nog tendentieus & subjectief, defaitistisch & anti-sociaal, en zij niet. Terwijl wij lijden aan een waar delirium als zij Rationeel & Geïntegreerd zijn, of althans zo overkomen. Tenslotte omdat we intellectueel passief zouden zijn, en zij niet natuurlijk. Gedoemd dan tot een rolstoel, en ermee lachen eigenlijk op de koop toe. In het verlengde hebben ze hun kloostercultuur en -deuren, met Nicole Kidman en Batman daarachter want ondanks alles ook 'lichamelijk'. De terminologie zal dan ook verschuiven, zoals bij voorbeeld: het is niet militant maar geëngageerd, het zijn geen hypocriete moordenaars (met kruis) meer, het is extreem-rechts en/of een Kerk, etc.. Want is het publiek bij hen zowieso alledaags, zonder kleur en alles sober gehouden, in tegenstelling tot de barokke praal van wat er (historistisch) 'boven' hoort te zijn. Wat zei u? Wetenschap als dépot van het collectieve geheugen, of is het dermate relevant te zeggen dat desondanks een (symbolische) volkse, zoniet ordinaire taal daaraan inherent is, met de illusie van het atoom in de autonomie van de onderdeeltjes. Maar ook Di Rupo is nu op de hoogte van hoofdstuk VIII over 'de wetten van de chaos' van Prigogine: het gaat over de onwederkeerbaarheid van de metingen, en de resonantie van Poincaré, stel u voor. Mijn vraag: hoeveel vierkanten in een crikel eens Da Vinci(code) de middeleeuwen bekoort, en niet de renaissance. Achtung... Bildung nu dan, want gaat het om een extern existeren door en met het denken, dat vooralsnog geen denken meer is maar een samenvoegen van producten van apparaten in een dimensie van vervlakking aller landen. Het staat u hoe dan ook 'vrij' hierin te stellen dat het bij Kant ook wel ging om het gehoorzamen of transgresseren (overtreden) van de wet om volledige vrijheid te verwerven. So what... Guernica als gevolg? http://unibook.com/nl/Patrick-Pitteman/Geeuwende-Eeuwen
