Kerstboomballendilemma

Vorig weekend was het zover… mijn housewarming.  Ons huisje (ik deel het met Scarlett) waar ik zo fier op ben was eindelijk klaar genoeg om te kunnen tonen.  Op enkele details na is het bijna helemaal zoals ik het in men gedachten had.  Dit ook dankzij mijn meter en peter, mama en papa die allen samen héél wat uren gewerkt hebben om mijn dromen en ideeën te verwezenlijken.

Zoals jullie wel weten hou ik van mooie dingen, en dit slaat niet enkel op schoenen of kleedjes. Ook qua interieur kan ik echt verliefd worden op een kader, een vaas, een ornamentje en niet te vergeten op behangpapier, waar ik een heel klein beetje verslaafd aan ben.  Fier toonde ik mijn gasten iedere kamer en genoot intens van de lieve complimentjes en de gezellige drukte.  Dit in tegenstelling tot Scarlett, die de rest van de dag onder de zetel doorbracht… doodsbang…

Er was echter 1 vraag die geregeld terugkwam waar ik niet op voorzien was.
‘En waar ga je je kerstboom zetten?’
Daar had ik nog niet over nagedacht… de zitkamer is een beetje klein, dus dan maar de eetkamer.  En zo stootte ik op mijn eerste ‘probleempje’ in het nieuwe huis…  Ik heb de verkeerde kerstballen.  De mijne zijn rood en mijn interieur is oker/bruin/beige.  Ik zit dus met een kerstboomballendilemma.  Zal ik allemaal nieuwe bollen kopen?  Of geen boom zetten en gewoon andere kerstdecoratie?  Of is er misschien iemand met gouden ballen die eens wil wisselen met mijn rode ballen?  Zou ik daar een zoekertje voor in de tam-tam zetten?  En hoe formuleer ik dat dan het best?

Eén ding is zeker, er zal een kerstbom ontploffen ten  huize ‘Vicky & Scarlett’.   Reeds nu ben ik op pinterest (mijn nieuwe verslaving) op zoek naar originele kerstversieringen.  En ik kan niet wachten om ons huisje in de kerstsfeer onder te dompelen en zo er nog meer een ‘thuis’ van te maken.

08-11-2012 om 16:34 geschreven door Postuertje  

‘En wat heb je gisteren gedaan?’ vroeg de mama me aan te telefoon.
‘Oh niks speciaals’ antwoordde ik en vertelde men dag.
‘Amai, je hebt weer serieus genoten, dat klinkt als een mooie dag’ antwoordde ze.En dat was het ook, besef ik. Gisteren was een mooie dag.  Een doodnormale, mooie dag.  Er was niks speciaals, geen activiteiten die ik anders nooit doe, maar een gewone normale dag. 

’s Ochtends ben ik naar de markt geweest, verse groentjes gekocht om  in het weekend vers te kunnen koken.  Gevolgd door een apero’tje op het terras van de cnoc.  Dat is traditie, dat is de zaterdagochtend.  Gezellig op terras zitten met een vriendin en een rosé’tje en genieten van de bedrijvigheid van de markt, onverwacht mensen tegen te komen, beseffend dat het weekend nog maar nét begonnen is.  Vervolgens ben ik samen met de vriendin het nieuwe zwembad gaan uittesten. We voelden ons net weer 2 kinderen toen we de slierbanen namen, of onze rug lieten masseren door de regendouche.  Na dit ‘sportief’ intermezzo was het weer tijd voor een aperitiefje, deze keer in mijn eigen tuintje, waar de zon nog mooi aan het schijnen was.  Geen superfancy terras met allerlei exotische cocktails, maar gewoon mijn klein tuintje, een flesje cava, de zon op onze snoet,  en 2 supervriendinnen.  Doodnormaal, maar zo speciaal. 

We staan er misschien te weinig bij stil, hoe gelukkig die ‘normale’ dingen ons maken.  Hoe blij we mogen zijn om dit als ‘normaal’ te beschouwen.  Het échte leven zit namelijk in die gewone dingen, niet in die ‘speciallekes’ die we hoogstuitzonderlijk eens doen.  Het echte leven is genieten van de dag en de mensen.  Dan zijn we gelukkig, gelukkig als we beseffen hoe ‘speciaal’, ‘normaal’ wel is.

09-09-2012 om 13:43 geschreven door Postuertje  

‘Ik heb wat last van allergieën’ vertel ik op het werk, als men me vraagt waarom mijn ogen wat glazig staan.  Dit is een uitvluchtje, de werkelijkheid is dat ik geëmotioneerd ben vandaag.  De reden hiervoor is niet ver te zoeken, gisteren zijn de sluizen geopend en ik krijg ze moeilijk toegedraaid.  En hoe dat kwam? Ik ben naar een repetitie van Bare, a pop opera van Milo geweest.  Ik werk daar namelijk mee backstage en zal daar zorgen voor decor en rekwisieten.  En om goed mee te draaien achter de schermen, in het hart van een productie, daarvoor moet je eerst voelen, het stuk en de medewerkers leren kennen.   En wat ben ik omvergeblazen.  Wat Milo daar neerzet is ongelooflijk, wat een professionalisme, wat een talent, wat een ziel. Ik heb gelachen en ja, ik heb gehuild.  Zowat het hele tweede deel.  Er waren stukken die naar je keel grepen, waar je haar van rechtkomt en die je naar adem laten happen. 

Ik heb me helemaal laten meevoeren in het verhaal en stiekem dacht ik van ‘Waw, ik zou dat ook willen kunnen.’  Maar zingen en dansen is nooit mijn sterkste kant geweest.  Vandaar dat ik ook begrijp wat ze daar juist neerzetten, hoe moeilijk het is om het zo gemakkelijk en natuurlijk te doen lijken.   Ik had meteen zin om ook weer op scene te springen en al die dingen te voelen die toneel je kunnen laten voelen.  De passie en gedrevenheid waarmee je aan je rol werkt, aan de productie in het algemeen.  Want dat is toneel… passie, jezelf volledig geven, jezelf zo verliezen dat je alle toeschouwers erin meetrekt.  En dat mis ik… maar niet getreurd, volgend jaar sta ik zelf weer op de planken.  En tot dan laat ik me meevoeren door al het moois dat ik kan zien en voelen.

Verder nodig ik iedereen uit om naar Bare, a pop opera te gaan kijken.  Want als je niet gaat, heb je écht wat gemist.  Ze treden op 14, 15, 16, 20 & 21 september in CC scharpoord.  En vergeet geen zakdoekjes mee te nemen...

07-09-2012 om 14:03 geschreven door Postuertje  

Bijna 3 weken woon ik ondertussen al in ‘mijn huisje’, mijn eerste echte eigendom.  Het was toen nog wel niet klaar, maar ontstuimig als ik ben nam ik op een avond mijn dekbed, hoofdkussen en kat onder de arm en vertrok om daar op de zetel te gaan slapen.  Trouwens, ik zat er toch een hele dag, te werken dan wel.  Het zijn allemaal kleine werkjes, een likje verf hier, een beetje opschuren daar, maar allemaal samen telt het toch serieus op.   Eerlijk gezegd ben ik de werken al een beetje beu, nu wil ik beginnen genieten van mijn huisje.  Maar ja, ik heb,met de jaren (gelijk echte 30plussers zeggen), geleerd om ook te genieten van de weg en niet enkel maar van de eindbestemming.  En de kronkeligste wegen laten je soms de mooiste plekken ontdekken.  Dit gezegd zijnde ben ik het nog steeds beu, al die werkjes in huis.

Afgelopen weekend had ik mezelf echter beloofd dat er niet al te veel moest gebeuren, enkel maar de vloer nog een laagje van die waterbeschermende olie geven.  Dit kleurt de vloer meteen en ik had voor de kleur ‘smoke’ gekozen, wat perfect zal passen bij mijn muren!  De rest van het weekend genoot ik inderdaad van mijn huisje, ik heb zelfs eten gemaakt!  En zondagmiddag had ik zelfs tijd voor een apero’tje.  Bij de vraag ‘of ik nog mee iets ging eten’, antwoordde ik echter nee.  Het kriebelde om terug naar mijn huisje te keren, en trouwens, ik had nog eten staan!  Thuis werd ik echter opgewacht door een verschrikte Scarlett die temidden van een eetkamer onder de rook stond.
‘Rook!’ riep ik uit.  Ongelooflijk hoe instinctief je daarop reageert.  ‘Vanwaar komt die rook?’, dat is het enige wat je denkt op dat moment.  Ik liet meteen alles vallen en doorzocht het huis.  Bovengekomen zag ik de oorzaak.  De doek die ik had gebruikt om het overtollige vloer-product weg te nemen was in brand geschoten. Zomaar.  Uit zichzelf.  Het product ‘smoke’ had zijn naam dus niet gestolen, toch was dit niet het effect dat ik voor ogen had.  Gelukkig viel het allemaal nog wel mee, ik was nét op tijd om zelf het vuur uit te stampen en vervolgens er een glas water over te gooien.  Echte schade is er dus niet, alleen een geurtje dat nogal moeilijk weg te krijgen is.  Ik had dus meteen alle ramen en deuren opengezet, met als gevolg dat Scarlett (die nog niet buiten mag) aan een ontdekkingstocht begon.  Moesten mijn nieuwe buren dit lezen: 'dit verklaart waarom ik om 23u00 ’s avonds op mijn tuintafel stond terwijl ik ‘Poes poes poes poes’ riep.'

Eens bekomen van de schrik besef ik hoeveel geluk ik heb gehad.  Was ik een half uurtje, of zelfs maar een kwartiertje later gekomen... ik mag er zelfs niet aan denken.  Wat een geluk dat ik naar huis ben gegaan, en dit ondanks alles in mijn karakter dat geprogrammeerd is om te blijven plakken.  'Het is dat het zo moet zijn' zeggen slimme mensen met veel levenservaring dan.  En zoiets tegenkomen geeft je meteen zelf weer levenservaring.  Ik weet nu dat het geen slecht idee is om de bijsluiter eens te lezen.  Dat is zeker een raad die ik anderen zal meegeven.  Dit, en het feit dat je inderdaad automatisch 'Brand Braaaaand!' uitroept, terwijl je al zwaaiend met je armen door het huis loopt.

28-08-2012 om 16:40 geschreven door Postuertje  

Mijn batterij’tjes waren op maandag.  Ik wou nog wel, maar had geen energie meer.  Het weekend zat er natuurlijk ook wel voor iets tussen.  Zo had ik vrijdag met de vriendin afgesproken om ‘iets’ te gaan drinken… eentje maar, want we hadden beiden een drukke dag zaterdag.  Dat is dus mislukt met als gevolg dat ik véél te laat in mijn bed lag.  Spijtig genoeg kon ik zaterdag niet valsspelen en gewoon in bed blijven liggen, er lag namelijk nog heel wat werk op me te wachten en ik had mijn ouders beloofd om tegen 18u00 in Wommelgem te staan.  Daar was ik gevraagd om de presentatie van de eerste editie van het ‘Free Podium’ te doen, een avond optredens door beginnende groepjes.  In mijn haast om alles in orde te brengen voor ik vertrok was ik echter mijn gsm-oplader vergeten. HELP!  Wat nu?  Mijn batterij gaat dus maar 1 dag mee en zonder gsm voel ik me zo…. Wel ja, naakt hé.  Het ‘ongemakkelijke naakt’, niet het ‘joepie-ik-ben-alleen-thuis-naakt’.

Tegen de ochtend stond ik op bij mijn ouders (‘Vrij laat’ zoals hun buurvrouw me later vertelde. ‘De rolluiken gingen pas omhoog rond 09u30.  Ik zie dat allemaal hoor!’), en inderdaad, de gsmbatterij had de nacht amper overleefd.  We hadden zondag een feestje gepland voor mama haar pensioen te vieren, en ik had ook een klein ‘actje’ voorbereid, met heel wat rekwisieten.  De mama mocht dat dus niet zien, dus ik stuurde hen al vooruit naar het zaaltje en zei dat ik ‘wel ging achterkomen’.  Van zodra ze weg waren nam ik dus al mijn spullen samen en haastte me naar buiten.  Ik wou de auto starten maar helaas… platte batterij.  Ik had mijn lichten laten branden ’s nachts, wat meteen dat ambetant gepiep toen ik uitstapte verklaarde.  Daar zat ik dan, ik kon niet weg, niet meer terug binnen en ik wist niet of mijn gsm nog maar een verbinding zou halen.  Ik belde dus naar papa en riep uit ‘platte batterij auto, kom me halen, gsm ook plat!’.  Oef, het voelde alsof ik een rescue-boodschap naar de buitenwereld kon sturen.  Zo één gelijk je in de films ziet…

Na het feestje gaf papa me een kickstart, daar is hij goed in. Af en toe heb kan je dat wel gebruiken, een beetje energie van iemand, waardoor je zelf er weer helemaal doorkomt.  Nu was het gewoon maar hopen dat ik nergens ging stilvallen onderweg, want ik had gehoord dat je eerst 50 km moet rijden alvorens je batterij terug opgeladen is. Bij ieder rood licht prevelde ik ‘Niet stilvallen aub!’  Maar het is gelukt, ik heb wat liefde in men autotje gestopt en geleidelijk is de batterij teruggekomen.  Klaar voor de volgende kilometers!

11-07-2012 om 00:00 geschreven door Postuertje  

Er zijn zo van die mensen die je in je hart sluit en die daar voor altijd blijven zitten, ook al heb je nog weinig contact met hen.  Vandaag ben ik zo iemand verloren. Een lieve tante, technisch gezien niet echt ‘mijn’ tante, maar het hart kijkt niet naar het bloed.  En helaas… het hart kijkt ook te weinig naar de agenda, die uitpuilt met ‘belangrijke’ afspraken die nu zo onbenullig lijken.  Het is twee jaar geleden dat ik haar laatst zag.  Twee jaar waarin ik met de regelmaat van de klok aan haar dacht en zei ‘Ik zal haar eens bellen, vanaf ik wat geïnstalleerd ben op mijn appartementje, vanaf ik terug wat rust heb in mijn leven, vanaf het wat kalmer is op werk, vanaf het toneel, het detectivespel, de verhuis,… achter de rug is.  En nu is het te laat….  Ik wou haar nog graag zeggen hoe dankbaar ik ben, welke levenslessen ze me heeft meegegeven, dat ik haar miste en graag zag…

Dat het leven kort is, dat weet ik, maar ik sta er niet altijd bij stil.  Ik sta gewoon nooit stil, maar de mensen die er écht toe doen, die verdienen wat meer tijd.  Het zijn de mensen die dicht bij ons staan die we soms het eerst overslaan,  want ‘zij begrijpen dat wel’, dat het druk is.  Maar een telefoontje duurt maar vijf minuutjes en nu kan ik geen enkele reden bedenken waarom ik dit niet gedaan heb.  Misschien omdat ik, als ik zou bellen, eerst door dat ‘ongemakkelijke moment’ heen moest, waarbij je uitlegt waarom je zolang gewacht hebt om iets te laten weten.  Dit klinkt me nu als een domme reden in de oren.  Het leven is kort… laat je contacten met de mensen die je lief hebt dat niet zijn…

05-07-2012 om 13:20 geschreven door Postuertje  

De nieuwe Knokkestyle is uit sinds vorige week, met daarin 3 artikeltjes van mij erin. Zo fier als een gieter ben ik daarop. Dat is wat ik bedoel met ‘ik wil iets doen…iets bereiken’. Die artikeltjes zijn maar klein, maar voor mij oh zo groot. Het is een stap in de juiste richting, om iets van mezelf verwezenlijken. En zoals ik al vaak gemerkt heb, uit het ene vloeit soms het andere voort en zo kabbel je verder. Het enige probleem daarin is dat ik nogal ontstuimig en dromerig ben. Ik droom groots, maar besef niet dat ik droom en dan ben ik teleurgesteld als de werkelijkheid niet zo fantastisch is als de droom. Zo had ik nu het scenario in mijn hoofd dat aan de hand van deze artikeltjes, ik zeker wel eens voor de flair een artikeltje zou mogen schrijven, of voor de libelle, de story, de feeling… Ik stuurde hen dus een mail met als bijlage mijn artikeltjes. Resultaat… 2 standaard-afwijzingsmails en that’s it. De helft deed nog niet de moeite om te antwoorden.

Toch is er ook nu weer iets voortgevloeid uit die artikeltjes, namelijk mijn kennismaking met ‘Milo’, de Knokke-Heistse Musicalgroep. Tijdens mijn interview met hen was ik al serieus onder de indruk van wat ze presteren. Toen ze me vroegen of ik niet wou helpen met de audities was ik blij verrast. Wat leuk om hieraan mee te werken, al is het maar een klein radartje in het grote geheel, toch ben je er op één of andere manier een beetje bij betrokken. Mijn taak was om ‘de mol’ te zijn en zo, vermomd als kandidaat, de attitude van de anderen te bestuderen. En zo deed ik dus de hele dag mee met de audities, zelfs de danspasjes deed ik mee (ik versta nog altijd niet goed dat ik toen niet door de mand ben gevallen als mol). Het strafste van al was dat ik, tijdens het wachten op mijn ‘auditie’, zelf ook zenuwachtig werd, net zoals de vele mede-kandidaten. Tegen de tijd dat ik binnen mocht stond ik zelfs te bibberen. Mijn boodschap was echter duidelijk… het wordt een toffe groep, met vele getalenteerde en gepassioneerde mensen. Ik kijk er al naar uit om ‘Beauty & the Beast’ te zien, maar dat is nog wachten tot 2013. We zullen dan al eerst naar Bare gaan kijken in september. Wie gaat er allemaal mee?

03-07-2012 om 10:41 geschreven door Postuertje  

Het was weer haasten vanmorgen om op tijd te vertrekken.  Het feit dat ik 3 keer van outfit veranderde heeft daar natuurlijk niet veel aan verbeterd.  Ik zou dat echt eens moeten afleren, het zou me alleszins veel tijd besparen.  Ik heb het natuurlijk van geen vreemden… ‘ons mama’ kon vroeger ook een half uur voor haar goedgevulde kleerkast staan, niet wetend wat te dragen.  Ik zat dan op haar bed om mee te kiezen, alhoewel mijn antwoord altijd hetzelfde was.
‘Draag dat leren rokje mama!’  Dat leren rokje was voor mij dé ideale professionele werkoutfit.  Ondertussen heb ik mijn eigen versie van dat rokje, weliswaar het jaren 2000 model, en niet de jaren ’80 versie.  Maar toch, de appel valt niet ver van de boom zeggen ze dan.

Het rokje van de mama is echter op pensioen, net als de mama zelf.  Veertig jaar heeft ze met veel trots bij Vanbreda gewerkt.  Van haar 17 jaar tot nu, als dat geen prestatie is.  Ik ben eigenlijk superfier op haar.  Er zijn vast ook momenten geweest dat ze zei ‘Foert, ik ben het beu, ik zoek een andere job.’  Maar ze heeft altijd doorgebeten en er blijven voor gaan.  En dat bewonder ik, op dat vlak mag ik misschien wat meer van de mama weghebben.  Lieve mama, geniet van je pensioen, er komen mooie tijden aan, en daar ga ik samen met jou mee van genieten.  Wat denk je?  Gaan we eens op stap in ons leren rokje?

29-06-2012 om 16:50 geschreven door Postuertje  

‘Iedereen heeft een talent’ zegt men, of beloofd men in ieder geval.  Een gave om het te maken in dit leven en ik hoop echt dat men gelijk heeft en dat ik op dit vlak niet te goedgelovig ben.  Oh jee… goedgelovigheid is toch geen talent hé.  Want anders ben ik gezien…   Ik ben dus op zoek naar ‘mijn talent’, dit omdat ik het gevoel heb dat ik iets wil doen.  Iets wil oprichten, een eigen carriere uitbouwen en zien groeien, iets helemaal van mezelf.  De laatste maanden heb ik namelijk vele vrienden voorzichtig een eigen zaakje zien oprichten.  De ene vriendin maakt zelf juwelen van kralen, de andere haakt zakjes om de iPad in op te bergen (zo goed gezien!).  En ik vind dat allemaal schitterend, ze gebruiken hun gave, hun hobby, passie of hoe je het ook wil noemen om vooruit te komen in het leven.  En ik wil dat dus ook.  Vandaar mijn zoektocht naar een idee, een ‘gat in de markt’.

Ik hou dus mijn oren goed open en zo hoorde ik vanmorgen ook iemand spreken over hoe hij juist geld verdient.  Of om het in zijn woorden te zeggen ‘bakken met geld verdient’.  En geloof me, er was geen sprake van talent noch van passie.  Gewoon een blinde fixatie op geld, hoe men zoveel mogelijk kan vergaren en daar zo weinig mogelijk voor moet doen.  Talent was volgens hem niet nodig, nee, wat je nodig hebt om geld te verdienen?  Dat is geld!  Het is dat ik vriendelijk moest blijven want had eigenlijk goesting om die man eens goed zijn vet te geven, de arrogante “!é’)é$^&é”(‘=!!!  Nee dit is zeker niet de manier waarop ik het wil aanpakken, als ik iets begin zal het met liefde zijn.   Het hoeft dus niet gezegd dat ik na dit te horen er redelijk gefrustreerd bijliep. Hoe zit het dan met de gemiddelde mens, die geen miljoenen op zijn bankrekening heeft staan, maar gewoon een (nog niet ontdekt, maar desalniettemin zeker bestaand) talent? Je zou voor minder slecht gezind de dag beginnen.

Nu ja, ik heb goed nieuws ook, iets wat mijn humeur gevoelig verbeterde.  Een ‘silver lining’ dat de frustratie wegblaast, een glimlach op je gezicht plaatst en vlindertjes in je buik doet fladderen. Ben je er klaar voor?  Hier is het dan: ‘het is nog niet al te goed weer geweest!’  En dat is goed nieuws?  Natuurlijk! En dat om 2 redenen.  Ten eerste is het statistisch bijna onmogelijk dat er niet vlug strandweer op komst is. En ten tweede…. De winkels hebben bijna nog geen zomerkledij verkocht, wat betekent dat we schitterende solden zullen hebben!  En om goede soldekes te ontdekken… daar heb ik nu eens écht talent voor.  Nu nog ontdekken hoe ik daar iets aan kan verdienen, want tot hiertoe verlies ik hier alleen maar geld door!

21-06-2012 om 00:00 geschreven door Postuertje  

Sinds ik mijn huisje gekocht heb , ben ik in gedachten al aan het inrichten.  Ik heb dus ook een plotse maar hevige fascinatie ontwikkeld voor alles wat met interieur te maken heeft.  Zo kijk ik tegenwoordig naar allerlei programma’s over inrichten en koop ik ook de vele interieurmagazines.  Vrijdag kocht ik al een salon, een prachtig antracietgrijs salon met een tweezit en een longchair.  Ik vond dit te koop op facebook, er was maar één probleem… Ik wist niet of die zetel wel in mijn nieuwe living zou passen.  Ik zou dus eerst eens een plannetje op schaal moeten maken, zo kan ik ook de meubels uittekenen en de verschillende mogelijkheden uittesten, zo krijg je een beetje ruimtelijk inzicht.  Ik gebruikte de schaal 1/10, natuurlijk was mijn plan dan zo’n 2,5 lang.  En ook al zei iedereen me ‘teken een kleiner plan’, ik vond het perfect.  Mijn eigen huis in de living, groot genoeg om met de meubels te spelen!

 Ook de beurs ‘Sfeer’ die dit weekend doorging wou ik zeker niet missen.  De mama en ik trokken naar Gent waar we eerst eens langs de ikea gingen alvorens naar de beurs te gaan.   En ja hoor, er was veel sfeer op sfeer, vele ideetjes, zo heb ik mijn behangpapier al uitgekozen en kaders gekocht voor in de keuken en dressing.  We bekeken heel de beurs, alhoewel dat voor de mama niet zo evident was… ze vond maar niet de weg in dat doolhof.  Ik daarentegen heb daar geen problemen mee, ik heb een fantastisch ruimtelijk inzicht.  Je kan me in eender welk shoppingcenter droppen en ik vind alle winkels terug!  Nadat we ’s avonds nog vlug iets aten in de ikea vertrok ik terug naar huis… en vond een briefje achter de ruitenwisser.  Zo een ‘things to do’ briefje uit een agenda waarop stond ‘Leren Parkeren’.  Nu ja dat is ook weer duidelijk, maar ja, beter scheef erin dan recht ervoor hé.

De terugweg naar huis was ook weer een avontuur, ik ben een beetje verkeerd gereden.  Het heeft denk ik te maken met concentratie, in de auto doe ik mijn denkwerk.  Zo was ik mijn huisje al aant inrichten, een to do-lijstje voor het detectivespel aan het maken en mijn tekst van toneel nog eens aan het opzeggen.  Tot ik plots merkte dat ik op weg was naar Oostende!  Ik ben er dus afgereden in Jabbeke, waar ik de keuze had tussen De Haan en Brugge.  Vermits ik niets ken in De Haan koos ik dan maar Brugge, waar ik na nog een half uur rijden uiteindelijk De Ring ontdekte.  Eindelijk weer op bekend terrein, mijn gedachten hadden weer de vrije loop.  Helaas… te vroeg gejuicht… de volgende borden die ik zag lieten me weten dat ik op weg was naar Roeselare!  Ik had dus de ring in de verkeerde richting genomen!  Tot zover mijn schitterend ruimtelijk inzicht…

18-03-2012 om 17:56 geschreven door Postuertje